outside the box..

http://www.youtube.com/watch?v=ktRsl2hAPhY

Το κινητρο που με οδηγησε να γραψω αυτες τις σκεψεις ειναι γιατι τις τελευταιες μέρες έγινε κάτι που με στεναχώρησε πολυ. Κι ειλικρινα δεν ειμαι ανθρωπος εξαιρετικα ευαισθητος που στεναχωριεται η απογοητευεται με το παραμικρο..αντιθετως χρειαζεται πολυ προσπαθεια για να εκδηλωθει αυτο το συναισθημα μεσα μου...

Ειμαι αθεραπευτα αισιοδοξη και θα συνεχισω μεχρι καποιος να με πεισει για το αντιθετο.
Επισης μπορω να βρω κατι θετικο μεσα σε οτι χειροτερο μπορει να σκεφτει ο ανθρωπινος νους και να σε πεισω πως το αρνητικο εχει μεσα του και θετικο.

Ομως με ριχνει πολυ, οταν συμβαινουν καταστασεις που με κανουν να αμφιβαλλω για τις ανιδιοτελεις προθεσεις των ανθρωπων γυρω μου...δεν εννοω πως εγω πρεπει πρωτα να σκεφτω εσενα κι οχι εμενα, ομως επ ουδενι λογω δεν μπορω να προτεινω σε καποιον να σκεφτεται ΜΟΝΟ τον εαυτο του αγνοοντας τι αντικτυπο θα εχει η συμπεριφορα του στον αλλον ανθρωπο...και δεν χρειαζεται να εχουνε καμμια στενη σχεση αυτοι οι δυο...ειναι απολυτως ανθρωπινο και πολιτισμενο και basic να μη σκεφτομαι μονο τον εαυτο μου οταν ζω κι ανταλλασω εμπειριες με αλλους... παραδειγμα, αν βιαζομαι στο σουπερ μαρκετ και αγνοησω την ουρα μπροστα μου θα ειμαι απλα καφρος, ετσι δεν ειναι? Αν κοιμαται η αδελφη μου κι εγω καθως φευγω απο το σπιτι βροντηξω την πορτα τοσο δυνατα που μπορει να ξυπνησει πιστευοντας πως εγινε σεισμος, απλα αδιαφορω για την υπαρξη της, ειτε το κανω σκοπιμα ειτε οχι, οκ αν ειναι σκοπιμα ειμαι και κακιστρο!!

Κοινως θελω να πω πως δεν ζουμε σε μια βραχονησιδα, απομονωμενοι, ζουμε ο ενας διπλα στον αλλον και μοιραζομαστε, τα παρκα, τους δρομους, τις καρεκλες στο μετρο, τα χερουλια των λεωφορειων, ενα φαγητο, ενα κρεββατι, μια κουζινα, μια ζωη...οσο μικρο κι οσο μεγαλο κι αν ειναι, κατι μοιραζομαστε με τον συνανθρωπο μας, ειτε το επιθυμουμε ειτε οχι..ακριβως εκει ειναι το θεμα!!! Κανονικα ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ γιατι ειμαστε ανθρωποι να φερομαστε πολιτισμενα, ακομα περισσοτερο αν εχουμε επιλεξει οι ιδιοι να περασουμε μαζι με καποιον αλλον για μια ωρα, μια στιγμη ή μια βδομαδα... σ αυτη την περιπτωση απο αλληλοεκτιμηση και μονο πρεπει να αναλογιζομαστε τι συνεπειες εχει η συμπεριφορα μας στον αλλον..ή μηπως ειμαι υπερβολικη?
Αναφερομαι σε αυτο που πολυ ευηχα λενε οι Αγγλοι "considerate"...κοινως να υπολογιζεις και τον συνανθρωπο σου οταν πραττεις κατι, ΟΠΟΙΟΣ κι αν ειναι αυτος, ομορφος, κοντος, χοντρος, κι οποια σχεση κι αν εχεις συναψει (ή οχι) με αυτον..οχι γιατι πρεπει ή γιατι σε νοιαζει η περαιτερω σχεση σου με αυτον (εκει εγκειται η ιδιοτελεια) αλλα γιατι ειμαστε ανθρωποι...και γιατι θελουμε μεσα σε αυτην την δυσκολη, καταναλωτικη και ελεγκτικη κοινωνια να πηγαινουμε μπροστα κι οχι με την οπισθεν.

 Μεχρι προτινος θεωρουσα δεδομενο πως ολοι σκεφτονται τις συνεπειες που θα εχουν οι πραξεις τους στους υπολοιπους ανθρωπους, απο προχθες δεν το θεωρω πια δεδομενο. Κι ειναι πολυ ανησυχητικο και δυσαρεστο, κυριως οταν συμβαινει απο τους ανθρωπους που θεωρουσες περισσοτερο considerate απο αλλους.

μιλωντας με τη μνημη

Ειναι επικινδυνη η μνημη. 

Με οδηγει οπου θελει. Κυριως η βραχυπροθεσμη.

Εγω κανω πως  δεν υπαρχει, κι αυτη με τραβαει με το ζορι...πισω...

 θελω να προχωρησω κι αυτη επιμενει, ακομα δεν εχει καταλαβει

πως ανηκει στο παρελθον, οχι στο τωρα...το παρελθον τελειωσε, 

δεν υπαρχει, μα γιατι με κουραζει???

- "θυμησου, ακου, κοιτα, νιωσε το πριν, ωραια δεν ητανε"?

- "Μα κατσε ρε μνημη, γιατι το κανεις αυτο? Δεν θελω να θυμηθω το πριν, παρατα με, εγω θελω το μετα ή τουλαχιστον το τωρα, γιατι δεν με αφηνεις ησυχη στο τωρα?"

- "Γιατι το τωρα που εσυ θελεις ειναι αποτελεσμα του πριν...εσυ ευθυνεσαι για το τωρα, για αυτο πρεπει να το δεις, να το αναγνωρισεις και να το αποδεχτεις...για να το ξανακανεις (αν σ αρεσε) ή για να το αποφυγεις αν σε πληγωσε..."

- "Αγαπητη μνημη, εχεις δικιο...οντως εκανα λαθη..ή μαλλον, δεν ξερω αν μπορεις να τα αποκαλεσεις ετσι, ειχα αναγκη απο κατι και το αναζητουσα, γιατι αυτο να ναι λαθος?

- "Μα αυτο δεν ειναι λαθος. Αυτο που κανεις λαθος  ειναι να αντιστεκεσαι , αυτο σου χαλαει τ αποτελεσμα...δεν υπαρχει λογος να αντιστεκεσαι, αφησε με να σου θυμησω, μην με μαχεσαι, καποια στιγμη θα εχεις πιο προσφατη μνημη κι εγω θα φυγω...κανε λιγο υπομονη, 

σε λιγο ουτε που θα με κοιτας πια!"

"Μ ακους?"

 Δεν απανταει πια. Ισως εφυγε. Βαρεθηκε,

 ή απλα εγω σταματησα να αντιστεκομαι..ποιος ξερει τι συνεβει...

κι ομως εχει δικιο η Κ. Μνημη,

γιατι να αντιστεκομαστε, εξαλλου ολα περνανε

ισως με λιγοτερη αντισταση τα περασουμε πιο ηπια,

ισως ακριβως η αντισταση πυροδοτει τα εντονα και κουραστικα συναιαθηματα μεσα μας...

Ας την ακουσω για μια φορα....

Ας μην αντισταθω στη θυμηση της.

The hanging monologue

http://www.youtube.com/watch?v=Gft81t8xqQc

You have been incoherent.  

I just wonder why.

Have you always been so reticent or is it myself bringing it out?

I hope I was not too invasive. 
I always regret it, but yes sometimes I am.

I read a disapproval through this silence,

violent silence, so intense.

It’s so frustrating, 
I am frantic to know what you’re thinking. 

My thoughts are so disorganized,

my courage almost dissolved…

I demand immediate possession of myself…

am I about to cross the line of my threshold?

I was endeavoring to be honest.

Not sure I am.

Σπανια νιωθω μονη

 

Ειμαι ενα κομματι απο το συμπαν, απο τον κοσμο, την ευρυτερη φυση,

ενα μερος απο το δημιουργημα της ζωης, πως να νιωσω μονη αναμεσα

σε χιλιαδες ανθρωπους, χιλιαδες ζωα, φυτα, βουνα, νερα που ρεουν, πουλια παπιες...

Βρισκομαι σε μια μικρη πολη της Σκωτιας,  καθομαι σ ενα παγκακι στις οχθες του ποταμου Νες,

απεναντι απο μια παλια επιβλητικη εκκλησια, μαλλον γοτθικη. 

Φυσα δυνατος αερας κι ενας μικρος πελεκανος πεταει απο την επιφανεια του ποταμου

και στεκεται στο μονοπατι μπροστα στο παγκακι μου. 

Με κοιταει επιμονα.

Εχει ενα μονο λειτουργικο ποδι, το αλλο χτυπημενο ισως σπασμενο

κρεμεται μ ολο του το βαρος, αδυναμο, καχεκτικο.

Οπως φυσα δυνατα, το πουλι μισανοιγει τα φτερα του

για να αντισταθει στην δυναμη του αερα που προσπαθει να το παρασυρει,

παταει πιο δυνατα το λειτουργικο του ποδι στη γη και

συνεχιζει να με κοιταει σαν να λεει:

" Κοιταξε Ερυφιλη, πρεπει να αποδεχτεις καποια πραγματα στη ζωη

και να συνεχισεις να την ζεις με την ιδια ενταση, οπως δυνασαι, 

βλεπεις ολα μπορουν να γινουν ακομα και με ενα ποδι

αρκει να το αποδεκτεις"...

Ανατριχιασα οταν συνειδητοποιησα ποιος μου ειπε τι....

Natura

Highlands...Seriously breathtaking landscape...

Ήξερα a priori πως θα μεινω αφωνη με αυτο το μαγικο μερος..

αμετρητα δεντρα με φοντο χιονισμενες αποτομες κορφες,

σκουρο καφε χαμηλοι θαμνοι με απομειναρια χιονιου στα φυλλα τους,

ορμητικοι θορυβωδεις καταρρακτες,

αφρωδη ρυακια σε αδρανεια μονιμης παγωνιας,

αγρια ζωα κρυμμενα μεσα στο μαυρο δασος

προστατευμενα στις φωλιες τους.

Ξεκινησε η νυχτα, 

ενα διαμπερες μαλακο φως λαμπει μεσα στο δασος

απο το μπροστα παραθυρο διασχιζει το διαδρομο

φθανει μεχρι τον πισω χωρο,

το δρυινο τραπεζι ειναι στρωμενο,

η ζεστη σουπα αχνιζει...

καπνος ανεβαινει απο την καμιναδα,

σκορπαει ψηλα στον μπλε σκουρο ουρανο

πανω απο τα συννεφα και τα πρωιμα αστερια.

 

Ενα φιλι

https://www.youtube.com/watch?v=7ufGxqxeBJE

Σου στελνω ενα φιλακι.

Μπορεις να το πας οπου θελεις εσυ.

Να το αφησεις στο σπιτι, για να το βρεις στο κομοδινο σου, γυρνωντας απ'εξω.

Να το παρεις μαζι σου, αν νιωθεις μονος/η.

Να το φυλαξεις καπου και να το χρησιμοποιησεις οποτε το εχεις αναγκη.

Το στελνω σ εσενα, και σε αυτον αλλα και σε αυτην,

 σ ολους οσους το χρειαζονται...

Συχνα υποβαθμιζουμε αθελα μας

τη σημασια της τρυφεροτητας.

Κι ομως ενα χαμογελο, ενα φιλι, μια αγκαλια

μπορει να διαρκεσει αιωνες.

Μπορει να μας κρατησει παρεα καθως θα θυμομαστε τη στιγμη που ζησαμε

και να μας δωσει δυναμη.

Ας μην ξεχναμε πως ειμαστε ανθρωποι κι εχουμε καρδια.

Κι η καρδια εχει αναγκη απο τρυφεροτητα και αγαπη.

Ας την δωσουμε ανιδιοτελως διχως προσδοκιες.

Θα επιστρεψει πισω σε εμας,

οταν δεν το περιμενουμε...

Πεταω τα περιττα...

Ποσο βαρυ φορτιο να ερευνας τα ελλατωματα σου,

κι οταν τα κοιταξεις καταματα να αρχισεις να μεθοδολογεις

τροπους για να τα διορθωσεις..

Πως θα τα διορθωσεις, ποτε και για ποσο χρειαζεται να προσπαθεις?

Θα το κανεις μονος σου ή χρειαζεσαι την βοηθεια των αλλων?

Πως θα διορθωσεις ελλατωματα που ειχες δεκαετιες ολοκληρες και 

δεν μπορουσες καν να τα αναγνωρισεις?

Φοβασαι να δεις τα ελλατωματα σου γιατι φοβασαι να γινεις ενας αλλος.

"Αν δεν ειμαι κτητικη τι θα ειμαι? Τι ταμπελα θα εχω αντι για αυτην που 

τοσο εχω συνηθισει? "

Μα δεν ειναι υπεροχο να αλλαζεις?

Να κοιτας μεσα σου και να λες "ηρθε η στιγμη να αλλαξω οτι δεν με ικανοποιει,

οτι θεωρουσα δεδομενο αλλα δεν ειναι"

Να νιωθεις γα πρωτη φορα πως οτι συνειδητοποιεις τωρα ειναι χρυσος!!!!

Πριν κοιμοσουνα ησυχα, μα εναν υπνο βαθυ που σε κουραζε..

Ειναι καποιος που συναντας μια μερα και σου λεει 

"ξυπνα, δες μεσα σου, δες τι μπορεις να κανεις, δεν ποιος εισαι κι αν δεν σου αρεσει

αλλαξε το, εσυ αποφασιζεις..."

Καποιος σε ταρακουναει αλλος σε νανουριζει.

Δε μπορω αλλον υπνο στη ζωη, ειμαι εδω για να ζω , να κινουμαι, εμπρος ταρακουνιστε με

σας παρακαλω, βγαλτε απο μεσα μου οτι θελω να δω και δεν το βλεπω!!