σκεψου τωρα

http://www.youtube.com/watch?v=opODLVYhDwM

Ποσες σκεψεις στο μυαλο..

παλευουνε πoια θα υπερισχυσει

η μια σε κατηγορει, η αλλη σε παρηγορει σε κολακευει,

ενας ατερμονος εσωτερικος διαλογος που πλαθει μια ολακερη πραγματικοτητα

μεσα σε πολυ περιορισμενο χωρο,

μεσα σε λιγα κυβικα εκατοστα...

εκατομμυρια σκεψεις χορευουνε διχως σταματημο,

απλα και μονο γιατι κανενας δεν τις περιοριζει.

Η μια στο τωρα, οι 10 στο πριν, οι αλλες 10 στο μετα..

Που μενει αυτος που τις πυροδοτει,

ποσο γρηγορο μηχανημα εχει,

πλησιαζει να εκραγει το κεφαλι σου απο την ταχυτητα...

αλλοτε σε βομβαρδιζει

κι αλλοτε σ αφηνει ξεγνοιαστο να ξεκουραστεις

 για χρονο αμελητεο.

Εισαι εσυ?

Πριν τωρα μετα.

Το πριν δεν αλλαζει.

Το μετα επηρεαζεται απο το τωρα.

Μονο οι σκεψεις στο τωρα αξιζουνε την ενεργεια σου

καμμια αλλη σκεψη δεν βοηθαει τη μεταμορφωση της ζωη σου

το πριν τελειωσε, αστο να φυγει,

το αυριο δεν το ξερεις,  δεν ξερεις που θα ειναι

κι αν θα εισαι κι εσυ εκει μαζι του.

Το σημερα ομως ειναι εδω.

Το σημερα σου δειχνει πως να νιωσεις

ποιον να ερωτευτεις, ποιον να προσεξεις,

ποιος θα σε πληγωσει,

σου δινει ενα μοναδικο σωμα να φροντιζεις και μια γεματη καρδια ν αγαπας.

Σκεψου μονο το τωρα.

Prelude

https://www.youtube.com/watch?v=mGQLXRTl3Z0

How do you react if you miss someone/something quite a lot?

It might be something that you just had for an irrelevant fracture of time or you never had,

something you really wanted but you are pretty aware you will probably never have,

maybe because it does not exist in the real world,

it's just part of your dreams and your wishes..

"i miss your profound gaze,

your soft and smooth voice, 

your detached words,

which could not satisfy my demanding senses,

i miss the opportunity to change with you,

the thought of all the things I wιll not do with you"..

However, I cannot reject myself,

i may be different, but this is me and this is how I exist in this world,

I have no choice, 

this is my heart, 
my body and my mind,

this is just me.

Prelude

..αληθεια πως αντιδρας οταν σου λειπει...κατι αναρμοστα πολυ?

Κατι που μπορει να ειχες για λιγο ή κατι που δεν ειχες ποτε?

Κατι που θελεις να εχεις κι ισως να μην εχεις ποτε,

ισως γιατι δεν υπαρχει στην πραγματικοτητα,

παραμονο βαθια μεσα στη καρδια σου

και στα ονειρα σου...

"μου λειπει το βαθυ σου βλεμμα,

η χαμηλοφωνη ομιλια σου,

τα αποστασιοποιημενα σου λογια,

που δεν φτασανε να ικανοποιησουνε την αισθηση της ακοης μου,

απαιτητικη και γεματη βαρυγδουπες προσδοκιες αισθηση..

μου λειπει η ευκαιρια να τελειοποιηθω μαζι σου

 η σκεψη αυτων που θελω μα δεν θα κανω ποτε μαζι σου."

κι ομως, δεν μπορω να μην αποδεχτω τον εαυτο μου,

οσο διαφορετικη κι αν ειμαι,

αυτη ειμαι εγω κι ετσι υπαρχω σ αυτον τον κοσμο,

εξαλλου δεν εχω επιλογη, 

αυτη ειναι η καρδια μου, το σωμα μου και το μυαλο μου,

αυτη ειμαι εγω.

ειμαι εγω?

Οταν σταματησα να υπαρχω μαζι σου,

καταλαβα πως δεν υπηρξα αληθινα ποτε μαζι σου.

Ισως και να υπηρξα, μα δεν ημουν εγω.

Δεν φταις εσυ.

Εγω φταιω, δεν αναγνωρισα το κενο,

Εγω φταιω, δεν ειδα την υφη μου ν αλλαζει,

 δεν εψαξα να με βρω.

Οταν αλλαζεις ξαφνικα, για λιγο χανεις τον εαυτο σου.

Οταν γινονται ολα τοσο γρηγορα δεν προλαβαινεις.

Κοιτας στον καθρεφτη και θαρρεις βλεπεις καποιον διπλα σου.

Ξυπνας μια μερα και δεν εισαι εσυ.

Οι ανθρωποι, οι δυσκολιες, οι ερωτες, η ζωη

σ εχουν μεταμορφωσει.

Καλυτερο, χειροτερο, δεν ξερω.

Εισαι αλλος.

Μη φοβασαι,

θα σου παρει λιγο καιρο να τ αποδεχτεις.

Μα δεν μπορεις να κανεις κι αλλιως.

Ολα περνανε, 

κι αυτο θα περασει,

απροειδοποιητα θα ξυπνησεις μια μερα

και θα πεις:

"α να μαι, εγω ειμαι στον καθρεφτη

μα δεν αλλαξα καθολου"

και παλι απ την αρχη.....

“You let me violate you, You let me desecrate you , You let me penetrate you, You let me complicate you”

 
http://www.youtube.com/watch?v=ccY25Cb3im0
(a bit harsh-sounding be aware!!!)

Καμμια φορα αναρωτιεμαι αν γεννηθηκα εγωιστρια ή
εγινα κατα τη διαρκεια της ζωης μου.

Αν θα μεινω παντα ετσι κι αν μπορω να αλλαξω...
κι αν ναι πως?

Καμμια φορα ειμαι τοσο περηφανη για εμενα

κι αλλες φορες δεν πιστευω ποσο εγωιστικα φερομαι οταν την ιδια στιγμη 

ειχα την εσφαλμενη πεποιθηση πως ημουν αλτρουιστρια...

κι ολα αυτα συμβαινουν διχως να τα εχω προκαλεσει, 

ετσι απλα μια μερα συνανταω καποια ασυνδετα ατομα

και μου βγαζουν
οτι δεν ειχα ποτε δει μεσα μου..

μα πως ειναι δυνατον να νομιζεις πως ξερεις τον εαυτο σου

και τελικα να μην εχεις συνειδητοποιησει τιποτα?

Εχει αραγε σημασια τι ειμαι και τι δεν ειμαι?

Γιατι να εχει, και για ποιον?

Εχουμε συνηθισει να οριζουμε και να δινουμε ονομα σ οτι μας συμβαινει 

σ οτι ειμαστε,
τελικα τι σημασια εχει,

εκτος απο το να επικρινουμε τον εαυτο μας

η να δινουμε την ευκαιρια στους αλλους να μας επικρινουνε?

Μια μερα ο γιος της αδελφης μου
 της ειπε "μαμα εισαι χαζη, για αυτο εκανες το ταδε".

Την προηγουμενη μερα, η ιδια ειχε πει στον εαυτο της 

"μα τι χαζη ειμαι που ξεχασα το φαγητο εξω απο το ψυγειο"...

Ειμαστε εμεις οι ιδιοι που αυτοαποκαλουμαστε καποιον χαρακτηρισμο
 κι επειτα οι υπολοιποι αποφασιζουν
να επαναλαβουν, απλη επαναληψη, απλη εμπεδωση αυτου που ακουσαν...

αυτου που βγαλαμε εμεις παραδεχτηκαμε,
 συνειδητα ή οχι.

Τα λογια που χρησιμοποιουμε για να ορισουμε τον εαυτο μας
ειναι αυτα που θα μας ορισουν.

Οτι πιστεψουμε για μας τον ιδιο, θα πιστεψουν και οι γυρω μας.
Οτι δικαιωμα δωσουμε στους αλλους, αυτο θα χρησιμοποιησουν..

Εκτιμαμε τον εαυτο μας, θα μας εκτιμησουν.

Βριζουμε τον εαυτο μας, θα μας βρισουν.

Πιεζουμε τον εαυτο μας, θα μας πιεσουν.

Αγαπαμε τον εαυτο μας,
θα μας αγαπησουν.

Σπανια ειναι οι αλλοι που ευθυνονται για την συμπεριφορα τους προς εμας,
εμεις την προκαλουμε.

Κι εμεις σπανια το συνειδητοποιουμε. 

Παντα κατηγορουμε τους αλλους.

Μα ειναι τοσο ευκολο να πουμε "ο ταδε ειναι μ*****ς"

δεν φταις εσυ, εσυ εισαι η Αγια Ερυφιλη!!!!!

Ειμαι???

Ειναι τοσο δυσκολο να ενδοσκοπησουμε πριν δουμε εξω απο εμας?

Να ψαξουμε για τα δικα μας λαθη
πριν τα φορτωσουμε ολα στους αλλους?

Ποσο ακατορθωτο ειναι να μην ειμαστε εγωιστες?

outside the box..

http://www.youtube.com/watch?v=ktRsl2hAPhY

Το κινητρο που με οδηγησε να γραψω αυτες τις σκεψεις ειναι γιατι τις τελευταιες μέρες έγινε κάτι που με στεναχώρησε πολυ. Κι ειλικρινα δεν ειμαι ανθρωπος εξαιρετικα ευαισθητος που στεναχωριεται η απογοητευεται με το παραμικρο..αντιθετως χρειαζεται πολυ προσπαθεια για να εκδηλωθει αυτο το συναισθημα μεσα μου...

Ειμαι αθεραπευτα αισιοδοξη και θα συνεχισω μεχρι καποιος να με πεισει για το αντιθετο.
Επισης μπορω να βρω κατι θετικο μεσα σε οτι χειροτερο μπορει να σκεφτει ο ανθρωπινος νους και να σε πεισω πως το αρνητικο εχει μεσα του και θετικο.

Ομως με ριχνει πολυ, οταν συμβαινουν καταστασεις που με κανουν να αμφιβαλλω για τις ανιδιοτελεις προθεσεις των ανθρωπων γυρω μου...δεν εννοω πως εγω πρεπει πρωτα να σκεφτω εσενα κι οχι εμενα, ομως επ ουδενι λογω δεν μπορω να προτεινω σε καποιον να σκεφτεται ΜΟΝΟ τον εαυτο του αγνοοντας τι αντικτυπο θα εχει η συμπεριφορα του στον αλλον ανθρωπο...και δεν χρειαζεται να εχουνε καμμια στενη σχεση αυτοι οι δυο...ειναι απολυτως ανθρωπινο και πολιτισμενο και basic να μη σκεφτομαι μονο τον εαυτο μου οταν ζω κι ανταλλασω εμπειριες με αλλους... παραδειγμα, αν βιαζομαι στο σουπερ μαρκετ και αγνοησω την ουρα μπροστα μου θα ειμαι απλα καφρος, ετσι δεν ειναι? Αν κοιμαται η αδελφη μου κι εγω καθως φευγω απο το σπιτι βροντηξω την πορτα τοσο δυνατα που μπορει να ξυπνησει πιστευοντας πως εγινε σεισμος, απλα αδιαφορω για την υπαρξη της, ειτε το κανω σκοπιμα ειτε οχι, οκ αν ειναι σκοπιμα ειμαι και κακιστρο!!

Κοινως θελω να πω πως δεν ζουμε σε μια βραχονησιδα, απομονωμενοι, ζουμε ο ενας διπλα στον αλλον και μοιραζομαστε, τα παρκα, τους δρομους, τις καρεκλες στο μετρο, τα χερουλια των λεωφορειων, ενα φαγητο, ενα κρεββατι, μια κουζινα, μια ζωη...οσο μικρο κι οσο μεγαλο κι αν ειναι, κατι μοιραζομαστε με τον συνανθρωπο μας, ειτε το επιθυμουμε ειτε οχι..ακριβως εκει ειναι το θεμα!!! Κανονικα ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ γιατι ειμαστε ανθρωποι να φερομαστε πολιτισμενα, ακομα περισσοτερο αν εχουμε επιλεξει οι ιδιοι να περασουμε μαζι με καποιον αλλον για μια ωρα, μια στιγμη ή μια βδομαδα... σ αυτη την περιπτωση απο αλληλοεκτιμηση και μονο πρεπει να αναλογιζομαστε τι συνεπειες εχει η συμπεριφορα μας στον αλλον..ή μηπως ειμαι υπερβολικη?
Αναφερομαι σε αυτο που πολυ ευηχα λενε οι Αγγλοι "considerate"...κοινως να υπολογιζεις και τον συνανθρωπο σου οταν πραττεις κατι, ΟΠΟΙΟΣ κι αν ειναι αυτος, ομορφος, κοντος, χοντρος, κι οποια σχεση κι αν εχεις συναψει (ή οχι) με αυτον..οχι γιατι πρεπει ή γιατι σε νοιαζει η περαιτερω σχεση σου με αυτον (εκει εγκειται η ιδιοτελεια) αλλα γιατι ειμαστε ανθρωποι...και γιατι θελουμε μεσα σε αυτην την δυσκολη, καταναλωτικη και ελεγκτικη κοινωνια να πηγαινουμε μπροστα κι οχι με την οπισθεν.

 Μεχρι προτινος θεωρουσα δεδομενο πως ολοι σκεφτονται τις συνεπειες που θα εχουν οι πραξεις τους στους υπολοιπους ανθρωπους, απο προχθες δεν το θεωρω πια δεδομενο. Κι ειναι πολυ ανησυχητικο και δυσαρεστο, κυριως οταν συμβαινει απο τους ανθρωπους που θεωρουσες περισσοτερο considerate απο αλλους.

μιλωντας με τη μνημη

Ειναι επικινδυνη η μνημη. 

Με οδηγει οπου θελει. Κυριως η βραχυπροθεσμη.

Εγω κανω πως  δεν υπαρχει, κι αυτη με τραβαει με το ζορι...πισω...

 θελω να προχωρησω κι αυτη επιμενει, ακομα δεν εχει καταλαβει

πως ανηκει στο παρελθον, οχι στο τωρα...το παρελθον τελειωσε, 

δεν υπαρχει, μα γιατι με κουραζει???

- "θυμησου, ακου, κοιτα, νιωσε το πριν, ωραια δεν ητανε"?

- "Μα κατσε ρε μνημη, γιατι το κανεις αυτο? Δεν θελω να θυμηθω το πριν, παρατα με, εγω θελω το μετα ή τουλαχιστον το τωρα, γιατι δεν με αφηνεις ησυχη στο τωρα?"

- "Γιατι το τωρα που εσυ θελεις ειναι αποτελεσμα του πριν...εσυ ευθυνεσαι για το τωρα, για αυτο πρεπει να το δεις, να το αναγνωρισεις και να το αποδεχτεις...για να το ξανακανεις (αν σ αρεσε) ή για να το αποφυγεις αν σε πληγωσε..."

- "Αγαπητη μνημη, εχεις δικιο...οντως εκανα λαθη..ή μαλλον, δεν ξερω αν μπορεις να τα αποκαλεσεις ετσι, ειχα αναγκη απο κατι και το αναζητουσα, γιατι αυτο να ναι λαθος?

- "Μα αυτο δεν ειναι λαθος. Αυτο που κανεις λαθος  ειναι να αντιστεκεσαι , αυτο σου χαλαει τ αποτελεσμα...δεν υπαρχει λογος να αντιστεκεσαι, αφησε με να σου θυμησω, μην με μαχεσαι, καποια στιγμη θα εχεις πιο προσφατη μνημη κι εγω θα φυγω...κανε λιγο υπομονη, 

σε λιγο ουτε που θα με κοιτας πια!"

"Μ ακους?"

 Δεν απανταει πια. Ισως εφυγε. Βαρεθηκε,

 ή απλα εγω σταματησα να αντιστεκομαι..ποιος ξερει τι συνεβει...

κι ομως εχει δικιο η Κ. Μνημη,

γιατι να αντιστεκομαστε, εξαλλου ολα περνανε

ισως με λιγοτερη αντισταση τα περασουμε πιο ηπια,

ισως ακριβως η αντισταση πυροδοτει τα εντονα και κουραστικα συναιαθηματα μεσα μας...

Ας την ακουσω για μια φορα....

Ας μην αντισταθω στη θυμηση της.