Τι να λενε οι αλλοι....?

Δε μετανιωνω για οτι εχω πει κι οτι εχω κανει

αν επραττα κατι αλλο ή αν σωπαινα

δεν θα ημουν εγω μα καποιoς αλλος

εξαλλου εδω που ηρθαμε 

δεν ηρθαμε για να ικανοποιουμε τους αλλους

και να αρεσουμε σ ολους

ποσο χαζο να ζηταμε συνεχως επιβεβαιωση 

 ξεχνωντας συχνα την καρδια μας και το σωμα μας.

"Εσυ καρδια μου τι λες? 

Εσυ σωμα μου πως νιωθεις αληθεια?"

σφιγγεται το στομαχι σου οταν πας στην δουλεια?

δεν πειραζει, λογικο ειναι..θα περασει...

δεν μπορεις να αναπνευσεις σωστα 

οταν σε κρινει ασταματητα ο συντροφος σου?

ελα κανε λιγη υπομονη, θελεις παλι να βρεθεις μονος σου

παλι υπερβαλλεις...

Δεν ειναι ετσι. 

Το σωμα δεν υπερβαλλει ουτε ανταποκρινεται στα ερεθισματα

τυχαια.

Εχουμε ξεχασει να ακουμε την φωνη μεσα μας 

κι ακουμε ολους τους υπολοιπους ηχους γυρω μας...

το ραδιοφωνο, την τηλεοραση, τους φιλους, τους γονεις,

τον συντροφο, την κοινωνια, τις διαφημισεις, τις κορνες των αυτοκινητων.

Ισως και καλα κανουμε.

Ομως η φωνη ΣΟΥ εχει προτεραιοτητα.

Κι οταν δεν υπαρχει εγωισμος και αλλαζονεια

αυτη η φωνη θα σου λεει παντα αληθεια.

Κι η αληθεια ειναι αυτο που θα σε κανει να νιωθεις 

 καλα με τον εαυτο σου.

οι σφαλιαρες

https://www.youtube.com/watch?v=KJuQiFTaYMY

Τωρα πια μετα απο 5 χρονια σφαλιαρες (made in Greece) συνειδητοποιω πως ο μονος τροπος να ανεχτεις μια κατασταση ειναι να βρεθεις υποχρεωμενος να την ζησεις, και σιγα σιγα να την αλλαξεις. Να εισαι ο πρωταγωνιστης ειτε το θελεις ειτε οχι, μονο τοτε θα βρεις την υπομονη να αποδεχτεις μια κατασταση και να βρεις πιθανη λυση για οτιδηποτε δεν σου αρεσει, στην αρχη αντιδρας, απογοητευεσαι, κανεις πισω-γυρισματα ομως αργα η γρηγορα (αν δεν προλαβεις να μην λαλησεις) θα επινοησεις τον τροπο να ξεπερασεις τα παντα. Ολοι εχουμε αυτην την δυναμη, ανεξαιρετως. Ειναι μοναχα θεμα επιλογης, αν θελεις να εισαι παντα θυμα δηλωνοντας πχ.  πως" ειμαι κουρασμενος, βαριεμαι, δεν μ αρεσει το ενα και το αλλο" θα μεινεις παντοτε εκει, αν βλεπεις την ζωη σου βαρετη και καθεσαι με τα χερια σταυρωμενα, θα μεινει για παντα βαρετη...κι εσυ θα γινεις βαρετος για εσενα και φυσικα για τους αλλους...βεβαια το τι βλεπουν και καταννοουν οι αλλοι ειναι ενα θεμα προς συζητηση...

Συχνα στο παρελθον αναρωτιομουν "μα πως μπορει ο ταδε ανθρωπος να ανεχεται μια κατασταση..."?

Ο μονος τροπος να καταλαβεις το "γιατι" ειναι να ζησεις την κατασταση που ζει ο αλλος..για αυτο και δεν βρισκω εξυπνο να κρινεις την συμπεριφορα του αλλου γιατι απλα δεν ξερεις πως και τι περναει...και δεν θα το μαθεις ποτε εκτος κι αν το ζησεις...μου πηρε καιρο να συνειδητοποιησω αυτη την απλη λεπτομερεια, δεν ξερω γιατι μου πηρε τοσο καιρο...ομως επιτελους καταλαβα πως το να μπαινεις στη θεση του συνανθρωπου σου δεν ειναι ευκολο καθολου αλλα βοηθαει κι εσενα να γινεις καλυτερος και την συμπεριφορα σου προς τον συνανθρωπο σου, γιατι θα του φερθεις λιγοτερο εγωιστικα..καμμια φορα σκεφτομαι πως εχω φερθει κυριως στις διαπροσωπικες μου , σχεσεις στο παρελθον και νιωθω λιγο ασχημα, λιγο τυψεις, ισως να μη φερθηκα ιδανικα σε καποια περισταση...ομως τι να κανεις, μαθαινουμε σ ολη μας την ζωη και βελτιωνομαστε, κανεις δεν ειναι τελειος...το βασικο πιστευω πως ειναι να συνειδητοποιουμε τι γινεται, πως νιωθουμε, πως φερομαστε, τι ζηταμε...

Δεν ξερω αν ακουγεται μαζοχισμος, αλλα χαιρομαι ομως που μου συνεβει κατι τετοιο, χαιρομαι παρα πολυ που εχουνε συμβει διαφορα κωμικο-δραματικα στη ζωη μου τα τελευταια χρονια γιατι τωρα καταλαβαινω τι ηθελαν ολα αυτα να μου πουνε και ποσο τυχερη ειμαι πως τα εχω συνειδητοποιησει...κυριως οταν συναντω ανθρωπους που εχουν "αγρια μεσανυχτα" οπως ειχα ισως εγω πριν 4-5 χρονια...ισως η ηλικια να βοηθαει, ισως οι περιστασεις, οι σφαλιαρες που ελεγα παραπανω...

Αγαπη, μεχρι προτινος πιστευα πως ειναι κατι οπως τα παυσιπονα, τα εχεις για να νιωθεις εσυ καλυτερα, λιγοτερο μονος, λιγοτερο ανασφαλης, πιο δυνατος, πιο ολοκληρωμενος κι ομορφος..
ουτε κατα διανοια, η τυχη τα εφερε και γνωρισα τον τελευταιο καιρο αρκετα ζευγαρια, μαλλον "τα εζησα" απο κοντα, εκτος απο την εμπειρια που ειχα του εαυτου μου, ετσι με παρατηρηση, γιογκα, διαλογισμο και σκεψη καταλαβα πως αυτο που ζουνε ολα τα ζευγαρια, κι ισως κι αυτο που εγω ειχα ζησει, δεν ειναι απαραιτητως αγαπη...μπορει να ειναι τα παντα εκτος απο αυτο. Πιστευα πως στην αγαπη ο αλλος πρεπει να σε σκεφτεσαι οσο εσυ αυτον, λες και ειναι μια μαθηματικη εξισωση...ποιος μου ειχε σφυριξει κατι τετοιο ειλικρινα δεν γνωριζω...απαιτουσα και περιμενα να ερθουν οσα απαιτουσα και μετα οταν αυτα δεν ερχοτανε φυσικα - γιατι ητανε μια προσωπικη ουτοπικη εικονα που ειχα στο μυαλο- απογοητευομουνα και χωριζα...μα τι εκπληξη!!!!!

Δεν υπαρχει αγαπη αν υπαρχει ιδιοτελεια, εγωισμος, ατομισμος, απαιτησεις, θυμος και μουτρα. Δεν δυναται να υπαρχει τιποτα που πλησιαζει την αγαπη αν αναπτυσσονται τετοιου ειδους συναισθηματα...παλια με απασχολουσε γιατι οι σχεσεις μου ξεκινουσαν ιδανικα και κατεληγαν...διολου ιδαανικα...πια, δεν με απασχολει καθολου το ζητημα...μηπως ποιος ειπε πως πρεπει οι σχεσεις να βγαζουν καπου, οι σχεσεις ειναι για να εισαι χαρουμενος και καλα με τον αλλον δεν ειναι αυτοσκοπος, αν δεν εισαι καλα δεν πρεπει πια να υπαρχουν, τελος.

Οι σχεσεις ειναι σιγουρα περιπλοκο θεμα,  το τι ομως ζητας απο τον εαυτο σου και ποιος εισαι δεν ειναι δα τοσο περιπλοκο...αν ψαξεις, θα το ανακαλυψεις, αν δεν το ψαξεις, θα νομιζεις απλα πως ξερεις τα παντα, θα νομιζεις πως ολος ο κοσμος γυριζει γυρω απο εσενα...ευτυχως τωρα πια εχει ξεκινησει λιγακι να διελευκανεται το συγκεκριμενο θεμα, εχω αρχισει να το προσεγγιζω αλλιως, παλιοτερα ητανε αβυσσος....τωρα ειναι απλα...ενας μικρος περιεκτικος λαβυρινθος...που ολο γινεται και πιο γραμμικος..

Αν εγω ξερω τι θελω και δεν μ απασχολει τι θελουν η κοινωνια και οι φιλοι/γονεις/συντροφος κτλ απο εμενα, τοτε τα πραγματα ειναι σχετικα απλα. Αν δεχτω αυτα που δεν μπορω ν αλλαξω και αλλαξω μοναχα οτι μπορω και χρειαζεται ν αλλαξει, τοτε τα πραγματα ειναι ακομα πιο απλα....

μονολογος

αν αναρωτιεσαι αν με διασκεδαζουν οι μονολογοι...

η απαντηση ειναι πως ναι, με τρελλαινουν οι μονολογοι, 

με κανουν να νιωθω πως εχω παρεα τον εαυτο μου, την καρδια μου, τα πλευρα μου, 

τα ματια μου, το στομα, τον εγκεφαλο μου, την αγαπη μου, την τρυφεροτητα μου, 

ετσι δεν νιωθω ποτε μονη...

οταν καποιες στιγμες ξαναεπιστρεφεις στο μυαλο 

κι οσο κι αν επιμενω δεν λες να φυγεις...

οταν θυμαμαι πως ενιωθα καθως περπατουσαμε διπλα διπλα, 

μια αμυδρη αμηχανια κι ενταση μαζι, 

ηθελα να μεινω ελεγχομενα σιωπηλη, 

και ταυτοχρονα να σου διηγηθω τα παντα για μενα, να μαθω τα παντα για σενα, 

να σου κανω εκατομμυρια ερωτησεις,

 να νιωσω πως σε ξερω πιο καλα απ οτι σε ηξερα..

μου προκαλει ανασφαλεια τ οτι δεν σε ξερω κι ομως νιωθω τοσα πολλα, 

νιωθω αβολα να νιωθω ολα αυτα τα συναισθηματα μαζι, 

βομβαρδιζουν την καρδια μου και τα ματια μου κι ολα αυτα
μοναχα οταν ειμαι διπλα σου. 

Σαν να γυρισα 25 χρονια πισω την ζωη μου και παιζω μαζι σου στον κηπο του σπιτιου μας, 

εχεις ερθει επισκεψη με τους δικους σου, 

εχεις ξανθα μαλλια και ανοιχτοχρωμα γεματα ερωτηματικα ματια,

 ματια μεγαλα κι ελαφρως θλιμμενα, 

με κοιτας και δεν εχω την παραμικρη ιδεα τι σκεφτεσαι η ζητας, 

δεν μιλας κι ομως περιμενεις να καταλαβω, 

μου αρπαζεις ξαφνικα το χερι και με τραβας να κρυφτουμε 

πισω απο εναν καταπρασινο θαμνο φουντωτο...

ο δρομος

Πως γινεται η πραγματικοτητα να κρυβεται τοσο καλα

κι εσυ να κρυβεσαι ακομα καλυτερα πισω απο την σκια της?

Ποσο πιθανο, να ξυπνησεις μια μερα 
και να συνειδητοποιησεις πως σημερα βλεπεις...

χθες νομισες πως εβλεπες μα απλα αγναντευες 
χαμενη μεσα σε εκατομμυρια

στιγμες, συναισθηματα, επιλογες και κατευθυνσεις 
διχως να μπορεις να εστιασεις

στον δρομο που θα σε βγαλει εξω απο τον λαβυρινθο 
διχως να χαθεις...

τωρα πια τον βλεπεις τον δρομο, δεν εχει ταμπελες, 
δεν εχει φωτα που λαμπουν απο μακρια,

μα φαινεται αν κοιταξεις με συγκεντρωση κι επιμονη, 
ειναι εκει μπροστα σου

εκει ηταν και χθες εκει και προχθες, 
εσυ ομως δεν εβλεπες,

δεν πειραζει διαλεξε τον μην χαθει παλι μεσα στην ομιχλη

τρεξε να προφτασεις...

ελπιδα

Ερχεσαι ντυμενη στα λευκα
μυριζεις υπεροχα
μιλας γλυκα και τρυφερα
μου κανεις παντοτε παρεα οταν πρεπει να επιμεινω κι εχω κουραστει
μου λες θα μεινεις κοντα μου για παντα
κι ομως καμμια φορα σε ξεχναω
κι αφηνομαι στις μαυρες σκεψεις
κι ομως παλι γυρνας κοντα μου
παλι με κοιτας μ αγαπη
μου δειχνεις τα φωτεινα τ αστερια
τα λευκα συννεφα πανω στον γαλαζιο ουρανο
ξερω πως ερχεσαι και φευγεις
κι εσυ
οπως τα παντα στη ζωη μου.
Πιστη μου ελπιδα να ρχεσαι πιο συχνα.

heart decisions

Sometimes I curse myself for what I’ve done…

reacted in a way, I was sure I would regret for…

however, after some time when the pain and the strong feelings are far away

and the balance is with me again,

I realize that my dearest self, acted in a wise way

I do not believe is either wise or right to judge ourselves for our past reactions

especially when that came from the bottom of our heart

actually it is insane to judge our heart, how dare we judging our wise heart

normally we should consult her for everything just before we take action,

I bet we would be happier!!!

The whole issues is to make an apriori concise diagnosis,

to understand when the decision comes from our heart OR

from our lower-self the selfish part of us, our insecurity, fears or any internal dark feeling

hidden deep in our sub-conscious.

It surely is not easy.

But it is the only safe way. 

Our heart is the only one who can fill us with self-confidence and freedom.

Any other decision will probably make us feel uncertain and wonder, struggling to decide.

This is not a coincidence, 

the uncertainty appears because our heart is trying to protect us.

Well, test it and you will see how it works.

You will discover that when you start feeling the bottom of your heart and you start trusting her

and let her decide on your behalf,

then you will never feel uncertain again, 

you will feel that you have the greatest friend on your side

you will experience the pure freedom not caring at all others' opinions and suggestions

you will, deep inside you, realize that this is your life

and you are the one and 

only actor at the fairytale of your life.

αποφασεις καρδιας...

https://www.youtube.com/watch?v=4L0FqOsFrZ4

Μερικες φορες βριζω τον εαυτο μου για πραγματα που εχω κανει...

αντιδρασεις για τις οποιες πιστευα πως ειχα μετανιωσει..

ομως μετα απο λιγο καιρο οταν επανελθει η ισορροπια 

συνειδητοποιω πως ο αγαπητος μου εαυτος εδρασε πολυ σωστα και αναιρω..

δεν πιστευω πως ειναι σοφο ουτε υγιες να κατηγορουμε τους εαυτους μας 

κυριως αν αυτο που πραττουμε ερχεται μεσα απο την καρδια μας, 

ειναι χαζο να κατηγορουμε την καρδια μας...
μα με ποιο δικαιωμα την κατηγορησουμε,

 κανονικα οτι κι αν κανουμε θα πρεπει να εχει παρει εγκριση απο την καρδια,
ειμαι σιγουρη πως θα γινομασταν ακαριαια πιο ευτυχισμενοι!!!!!!!

Το ολο θεμα ειναι να φτασουμε στο επιπεδο να κανουμε σωστη διαγνωση, 

να καταλαβαινουμε δηλαδη ποτε μια αποφαση ερχεται απο την καρδια
(πχ για να την προστατευσει) και ποτε αντικατοπτριζει απλα τον εγωισμο μας,
την ανασφαλεια ή τους φοβους μας,
ή οποιοδηποτε συναισθημα κρυβεται βαθια μεσα στη ψυχη μας,
στο υποσυνειδητο μας. 

Δεν ειναι ευκολη η διαγνωση.

Η αποφαση ομως της καρδιας ειναι η μονη που σε γεμιζει αυτοπεποιθηση και ελευθερια. Οποιαδηποτε αλλη αποφαση θα σε κανει να αμφιταλαντευεσαι
κι αυτο δεν ειναι τυχαιο....αμφιταλαντευεσαι γιατι η καρδια παει να σε προστατευσει...

Ψαξτο, πειραματισου και θα δεις 

 οταν νιωσεις την καρδια σου κι επειτα την αφησεις να αποφασισει για εσενα, 

τοτε θα νιωσεις υπεροχα,
δεν θα νιωθεις ποτε μονος γιατι θα την εχεις διπλα σου, 

θα νιωσεις ελευθερος, θα νιωσεις οτι δεν σε νοιαζει η γνωμη κανενος, 

γιατι αυτη ειναι η δικη σου ζωη και κανενος αλλου, 

τοτε θα καταλαβεις

πως εισαι ο μονος πρωταγωνιστης στο παραμυθι της ζωης σου,

 μονον εσυ.