bending my mind

https://www.youtube.com/watch?v=6WOYnv59Bi8

- Μου έλειψες πολύ.

- Τι σου έλειψε δηλαδή από εμένα?

- Η παρουσία σου, που συνοδεύονταν από ανιδιοτέλεια, δημιουργικότητα, αυθεντικότητα, και μια φανταχτερή δόση αλληλέγγυας δικαιοσύνης...κάτσε, κάτσε λίγο, για δώσε μου δυο λεπτά...αν η παραπάνω εικόνα που έφτιαξα για σένα δεν υπάρχει (πια), κι είναι ένα μπανάλ φανταστικό σενάριο, όπως το σενάριο ενός μυθιστορήματος με χαμηλές πωλήσεις, εσύ θα υπάρχεις ακόμα?

- Χμμμ...μάλλον...όχι.

- Αν σε είχα φανταστεί κι ήσουν κάτι το μη πραγματικό, μόλις το μυαλό μου το συνειδητοποιούσε,  θα έπρεπε να πατήσει το erase. Δεν μπορεί να μου λείπει κάτι που ήταν φανταστικό, δεν συνάδει να μου λείπει αυτό που στα αλήθεια δεν ήσουν, μα νόμισα πως ήσουν. Άρα, αν έπειθα τον εαυτό μου πως ποτέ δεν ήσουν το μαγικό κουτί που αγάπησα, με όλα τα παραπάνω περιεχόμενα, θα 'ναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Έτσι θα μπορέσω να αφαιρέσω την αίσθηση αναξιότητας, πόνου, φθοράς. Αν δεν είσαι ότι πίστευα πως ήσουν, είναι σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, σαν να μην ένιωσα ποτέ τίποτα απολύτως.

- Λες πως αν δεν είμαι αυτό που πίστευες πως είμαι, είναι σαν να μην με γνώρισες ποτέ.

- Ναι, κι αφού δεν σε ξέρω, πως να μου λείπεις? Πως να πονέσω αφού δεν υπάρχεις? ...φυσικά τι περιμένω να απαντήσεις, δεν υπάρχεις.

Διαλογισμός για ηρεμία και θετική στάση

Ήρεμη δύναμη

Τις τελευταίες εβδομάδες, βιώνουμε ένα τραυματικό γεγονός απειλητικό για τη ζωή μας και των δικών μας ανθρώπων. Μια κατάσταση μεγάλης αλλαγής και σημαντικό περιορισμό της ελευθερίας μας. Τα μετρά είναι για το καλό όλων μας μεν, και φυσικά τα αποδεχόμαστε όμως η αλλαγή αυτή μας φέρνει τους περισσότερους σε μια κατάσταση μονίμου άγχους, ανησυχίας, ανασφάλειας, τρομοκρατούμαστε με το άγνωστο μέλλον, φόβος μας κατακλύζει, κι αυτό το σύνολο αντιδράσεων είναι απόλυτα αναμενόμενο, κι όπως μας λένε οι ψυχολόγοι, ονομάζεται μετά-τραυματικό στρες.

Αν το δούμε από την άποψη της φυσιολογίας του εγκέφαλου μας, αυτού του είδους σκέψεις και συναισθήματα, όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έντονου στρες, συμβαίνουν γιατί έχει ενεργοποιηθεί το τμήμα του εγκέφαλου μας υπεύθυνο για την επιβίωση μας (ερπετοειδής φλοιός / reptilian brain), το οποίο μπαίνει άμεσα σε δράση για να μας προστατεύσει από κάποιον κίνδυνο. Ο ερπετοειδής φλοιός όμως, δεν διαχωρίζει τον αληθινό από τον υποθετικό (νοητικό) κίνδυνο. Για παράδειγμα αν ανησυχώ έντονα για το μέλλον, φτιάχνοντας καταστροφικά σενάρια, αυτό το κομμάτι του εγκέφαλου μου θα ενεργοποιηθεί, έτοιμο να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Συνήθως αυτό το τμήμα του εγκέφαλου μας βρίσκεται στο standby mode , όμως στην κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Έτσι κάτω απο την επίδραση του παρόντος και ποικίλων υποθετικών σεναρίων, λειτουργούμε, σκεφτόμαστε και νιώθουμε, σε κατάσταση επιβίωσης συνέχεια, όλη μέρα κάθε μέρα. Αν όμως μείνουμε έχοντας ενεργοποιημένο συνέχεια τον ερπετοειδή φλοιό, είναι θέμα χρόνου πότε θα πάθουμε burnout, δηλαδή πότε ο οργανισμός μας θα εξοντωθεί, σωματικά και ψυχικά.

 Άρα, ο στόχος μας είναι να πάρει τα ηνία κάποιο άλλο τμήμα του εγκέφαλου μας, όπως για παράδειγμα ο προμετωπιαίος φλοιός (μεταιχμιακό σύστημα  που ρυθμίζει τις συγκινήσεις/συναισθήματα, ευνοεί την ηρεμία συγκέντρωση κλπ). Το πρόβλημα εδώ είναι, πως όταν λειτουργούμε βάση του ερπετοειδής φλοιού, δεν μπορούμε να εκλογικεύσουμε, το σώμα μας είναι έτοιμο να φύγει ή να δώσει μάχη (ή να παγώσει) – flee, flight or freeze- . Ετσι πρέπει να βρούμε τρόπο να μετατοπιστούμε από το ένα τμήμα του εγκεφάλου μου στο άλλο, από τον ερπετοειδή στον προμετωπιαίο φλοιό, από την κατάσταση επιβίωσης, στην κατάσταση λογικής επεξεργασίας και ηρεμίας.

Ένας αποδοτικός και μάλιστα άμεσος τρόπος είναι ο διαλογισμός. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει πως ο διαλογισμός ελαττώνει την αντιδραστικότητα της γειτονικής στον ερπετοειδή φλοιό, αμυγδαλής, που ευθύνεται και για το συναίσθημα του φόβου. Ο διαλογισμός επίσης, ενεργοποιεί το τμήμα του προμετωπιαίου φλοιού, που εκτός των άλλων ευθύνεται για την ηρεμία του νευρικού μας συστήματος. Κι εφόσον φθάσουμε σε μια κατάσταση ηρεμίας, θα είμαστε και πιο κοντά στο με την σειρά του γειτονικό τμήμα του εγκέφαλου μας, τον νεοφλοιό, όπου μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε θετικές επιπτώσεις της όποιας αλλαγής συμβαίνει στη ζωή μας, καθώς όπως γνωρίζουμε καλά όλοι μας «ουδέν κακό αμιγές καλού».

Εν ολίγοις θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας από αγχώδη σε πιο ήρεμο και λογικό, θα δημιουργήσουμε το πέρασμα από την καταστροφή στην προοπτική.

Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με βασικές τεχνικές αναπνοής και τεχνικές ενσυνειδητότητας, θα μας φέρει και πάλι σε επαφή με την λογική μας σκέψη. Θα ηρεμήσει τα αρνητικά μας συναισθήματα, θα μας βοηθήσει να  συμφιλιωθούμε και να αποδεχτούμε τις τρέχουσες αλλαγές, που είναι μόνον προσωρινές. Θα μας φέρει στο εδώ και τώρα σε μια κατάσταση ηρεμίας, καταλαγιάζοντας την ανησυχία για το άγνωστο μέλλον. 

Πηγαίνετε στο link παρακάτω για να ακούσετε τον σχετικό με το κείμενο διαλογισμό.

https://www.youtube.com/watch?v=Rpf6boxAZcQ&pbjreload=10

Δυσκολίες κι ευκαιρίες…Α.Einstein

15/03/2020

“Under pandemic stress attack we can can still find freedom..”

https://www.youtube.com/watch?v=u1yVCeXYya4

Παγκοσμίως βιώνουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση που επηρεάζει τα πάντα, τους εαυτούς μας, τους γύρω μας, το παρόν και το μέλλον της ζωής σχεδόν όλου του κόσμου.

Δεν είναι απλώς το Εγώ που καλείται να απαντήσει στο «τι κάνω τώρα», όλοι μας ζούμε μια κοινή δυσκολία, όπως ακριβώς συμβαίνει σε εμπόλεμες καταστάσεις, φόβος, ανησυχία για την επιβίωση μας καθημερινά, μόνον που δεν έχουμε έναν φυσικό εχθρό, μια χώρα, ή μια ομάδα ανθρώπων, έχουμε έναν εχθρικό ιό και μια κατάσταση προς διαχείριση. Είμαστε όμως όλοι μαζί, δεν έχουμε μέτωπα, εξαιρετικά σημαντική διαφορά, επίσης δεν υπάρχει ένα καλαζνικοφ στην γωνία που να μας απειλεί. Βέβαια τα συναισθήματα του φόβου κι της ανησυχίας για το προσεχές μέλλον υπάρχουν δικαιολογημένα. Κι αυτό το "πακέτο" ρίχνει το ανοσοποιητικό μας αφενός και αφετέρου δεν μας αφήνει χώρο να έχουμε διαύγεια, την οποία χρειαζόμαστε, κυρίως οι άνθρωποι που έχουν παιδιά να φροντίσουν και να σκεφτούν. Η αλλαγή είναι τεράστια αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτήν τώρα, καθώς την ανέφερα διεξοδικά στο άρθρο μου στο blog για τα 3 Ε, Ευλυγισία, Ενσυναίσθηση και Ευγνωμοσύνη. Ας πούμε πως ξέρουμε πως καλό είναι να καλωσορίσουμε την αλλαγή στη ζωή μας αυτή τη στιγμή και να συμφιλιωθούμε πλήρως με αυτήν (τα μέσα τα γνωρίζουμε, γιόγκα και διαλογισμός ή ότι άλλο βοηθάει τον καθένα μας). Το δεύτερο που οφείλουμε να κάνουμε για να νιώσουμε καλύτερα, είναι να δούμε τον φόβο κατάματα. Να τον αποδεχτούμε. Κι όχι μόνο αλλά και να τον ψάξουμε βαθιά για να βρούμε τι θέλει να μας πει.

Ο φόβος είναι η κύρια αιτία των συμφορών μας και όχι ο ιός αυτή την στιγμή που το social distancing έχει πια μπει στη ζωή μας. Γιατί αν είμαστε «συνετοί» κι αληθινά μείνουμε σπίτι ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ τίποτα απολύτως. ΚΙ αν είμαστε υγιείς και έχουμε κολλήσει δεν θα πάθουμε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως. Κι αν ζούμε με άλλους ανθρώπους της ευπαθούς ομάδας, θα το αποδεχτούμε κι αυτό, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

Ας  ξεκινήσουμε την αποδόμηση λοιπόν. Θεωρώ απαραίτητο να δούμε Τι φοβόμαστε κυρίως? Να μην αρρωστήσουμε οι ίδιοι και να κολλήσουμε τους κοντινούς μας ή και μακρινούς που βρίσκονται στις ευπαθείς ομάδες, σωστά? Τώρα, αν βρισκόμαστε στις ευπαθείς ομάδες, είναι απλό, πρέπει να προσέχουμε πολύ. Κι ο φόβος θα μας βοηθήσει να προστατευτούμε, θα αποφύγω όμως να με ελέγχει, αν και είναι κάπως δύσκολο, μόλις ο φόβος γίνει φανερός, δηλαδή τον αναγνωρίσω, αλλάζει ο ρόλος του ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΕΓΧΕΙ πια. Άρα πρώτο βήμα να τον δω και να δω τι πρέπει να κάνω πώς να δράσω. Δρω. Δηλαδή απομονώνομαι. Τώρα, αν είμαι υγιής όπως ανέφερα παραπάνω κανονικά δεν θα φοβάμαι για μένα, καθώς ο ιός δεν βλάπτει σοβαρά τους υγιείς οργανισμούς, αλλά βασικά φοβάμαι για τους ανθρώπους «μου». Τον βλέπω τον φόβο, τον διαχωρίζω και τον αντιμετωπίζω και πάλι με απομόνωση και ιδιαίτερους χειρισμούς, πχ μάσκα γάντια αν πρέπει να έρθω σε επαφή υποχρεωτικά με άτομο ευπαθούς ομάδας, και ΜΟΝΟ ΑΝ πρέπει. Οι συνήθειες μας εξαρτώνται από εμάς από κανέναν άλλον, μπορώ να μην δω τους γονείς μου αν πρέπει, εγώ ελέγχω το σώμα μου δεν με πάει με το ζόρι πουθενά, έτσι σκέφτομαι πριν δράσω και αποφασίζω αργά συνετά και με επίγνωση.

 Υπόψιν φυσικά πως αυτή η παραπάνω διεργασία είναι δύσκολο να γίνει έτσι ξαφνικά καθώς πλένετε τα πιάτα ή είστε στα πρόθυρα κρίσης πανικού κλπ. Πρέπει να γίνει στα πλαίσια διαλογισμού. Κάνετε τις ασκήσεις που γνωρίζετε και κάνουμε μαζί, κάπως έτσι συγκεντρώνεται το μυαλό, ηρεμείτε εν μέρει, και έπειτα όταν έχει φύγει κάπως η νοητική και σωματική ένταση, κάθεστε σε μια άνετη θέση για 20-30 λεπτά με κλειστά τα μάτια και ηρεμείτε και σκέφτεστε τα παραπάνω θέτοντας αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας, αποδομείτε τον φόβο, τον αποδέχεστε τον κοιτάτε, του μιλάτε. Και φυσικά παρατηρείτε πως νιώθετε, τι αισθάνεστε σωματικά, πως αλλάζουν αυτά στη διάρκεια του διαλογισμού, και σ όλη τη διάρκεια μιλάτε φροντιστικά και με αγάπη προς εσάς, προτιμότερο δίχως επίκριση κι αν σας επικρίνετε απλώς καλό είναι να έχετε επίγνωση, πείτε "τώρα με επικρίνω", κι ύστερα πάλι συγκεντρωθείτε στο διαλογισμό σας, «τι είναι αυτός ο φόβος, τι μου λέει, τι συμβαίνει μέσα μου τώρα, πως νιώθω (αισθήσεις και συναίσθημα)?». Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείτε απαντήσεις. Οι Απαντήσεις είναι εκεί μέσα μας, όχι έξω, όχι στην τηλεόραση η στο ιντερνέτ, έχουμε όσα πρέπει να έχουμε ως πληροφορίες, δεν χρειαζόμαστε τώρα πια τίποτα άλλο, δεν λέω δείτε ότι θέλετε, αλλά να ξέρετε πως τώρα πια η λύση βρίσκεται μέσα μας. Πουθενά αλλού.

Κι αφού έρθετε σε επαφή με το φιλαράκι μας τον φόβο, πάρτε τις αποφάσεις σας σχετικά με την συμπεριφορά σας στους γύρω σας, να διαλογίζεστε κάθε μέρα ίσως και 2 φορές τη μέρα και να κάνετε ασκήσεις για να φεύγει η ένταση κι ύστερα είστε έτοιμοι να κάνετε ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ!!!

Δεν ξέρω αν έχετε συνειδητοποιήσει πως μέχρι πρότινος δεν είχαμε χρόνο να φάμε, να γυμναστούμε, να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να δούμε την αγαπημένη μας σειρά, να κάνουμε διαλογισμό που μας ηρεμεί, να βρεθούμε με τα παιδιά μας κατιτίς παραπάνω, να διαβάσουμε αυτά τα τρία βιβλία που ρεμβάζουν στο κομοδίνο εξι μήνες, μα και φυσικά δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε επαφή με το τι επακριβώς έχουμε ανάγκη βαθιά μέσα μας. Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή. Δείτε τι σας αρέσει να κάνετε, τι σας χαρίζει μια ευχάριστη αίσθηση, παρατηρείστε όταν κάνετε διαλογισμό τι σας «έρχεται» παρόρμηση να κάνετε, δείτε το σώμα μας πως αντιδρά τι έχει ανάγκη, εξιχνιάστε τι θέλει η καρδιά σας να κάνετε με τον εαυτό σας αυτή τη στιγμή. Έχετε όσο χρόνο θέλετε, να κάνετε ον λαιν σεμινάριο χορού, μαγειρικής, να μάθετε γαλλικά με τα παιδιά σας ταυτόχρονα, να παίξετε με τον σύντροφο σας με ταντρικά πχ παιχνίδια (on line ή με μάθημα live) μπορείτε να κάνετε ότι δεν μπορούσατε ποτέ, λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά και πάλι αυτή η επαφή με το μέσα σας θα πρέπει να γίνει όταν είστε σε alpha waves or theta, και όχι σε βήτα που είναι τα εγκεφαλικά μας κύματα ,όταν έχουμε στρες. Κάτω από την επίδραση του άγχους, μάλλον θα σκεφτείτε ΠΩΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ τον χρόνο μου, που δεν θα ήταν κατά τη ταπεινή μου γνώμη σωστό μονοπάτι…γιατί η ζωή μας δεν είναι για «γέμισμα», η ζωή μας είναι για να την χαιρόμαστε με όσα μέσα έχουμε διαθέσιμα, σε κάθε συνθήκη, σε οποιαδήποτε τρόπο μπορούμε να το κάνουμε αυτό, να συνδεόμαστε με το μέσα μας, να ψάχνουμε τι μας ευχαριστεί, είναι η απόλυτη ευκαιρία καθώς καλώς ή κακώς έχουμε αποκοπεί από τον καταναλωτισμό υποχρεωτικά και από τους γύρω μας επίσης, είναι ones in a lifetime, και θα ήθελα να το εκτιμήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Μόλις καταφέρετε να δείτε τον φόβο σας και να αποδεχτείτε πλήρως την αλλαγή που συμβαίνει γύρω σας θα ανακαλύψετε έναν νέο κόσμο..σιγά σιγά.

Αυτή η ανησυχία κι ο σύνθετος φόβος που περνάμε μπορεί να γίνει το εισιτήριο της πνευματικής μας αφύπνισης και της πιο βαθιάς σύνδεσης με τον εαυτό μας, όπως λέει κι ο A. Einstein, μεταμορφώνουμε την δυσκολία σε ευκαιρία και για την ακρίβεια αυτό λένε κι όλες οι θρησκείες αν και θα προτιμήσω εδώ τον Βουδισμό που λέει «use poison for medicine” στο βιβλίο της η Pome Chodron in “When Things Fall apart”…κι όπως καταλαβαίνουμε εκεί βρισκόμαστε, things are falling apart, και ψάχνουμε να βρούμε πώς να διαχειριστούμε την κατάσταση για να διαφυλάξουμε την σωματική και νοητική υγεία μας και των γύρω μας και πως μπορούμε να συνδεθούμε σε βάθος με το μέσα μας.

Καλούς διαλογισμούς, καλή σύνδεση με τον Ανώτερο εαυτούλη μας να έχουμε μακριά απο το τερατάκι του φόβου μας!! Με αγάπη και πίστη σε εμάς τους ίδιους πρώτα απ όλα!!

Σας φιλώ

νιώσε-σκέψου-κινήσου αλλιώς

Αν μου περιέγραφαν την σκηνή της Fontana di Trevi, άδεια, μετά από εννέα χρόνια διαμονής στην Ρώμη, απλώς θα νόμιζα πως κάποιος έφαγε "μανιτάρια" και έχει παρενέργειες αυτό το "προϊόν". Κι όμως είναι αλήθεια αντικειμενική. Όλη σχεδόν η Ιταλία σε καραντίνα, μέσα σε μια εβδομάδα, το αστικό τοπίο πολλών χωρών μοιάζει να ξεπήδησε από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Βέβαια, δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη, μπορεί αυτή η κάπως τραγική και ξαφνική κατάσταση να αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες, προς το καλύτερα. Κι αληθινά το εύχομαι, όμως έως τότε, ίσως καλό θα είναι να δοκιμάσουμε μερικά ¨τρικς" συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσουμε εμείς κι οι γύρω μας καλύτερα και να αποτρέψουμε να συμβούν χειρότερες καταστάσεις που δεν θα οφείλονται στον ιό αλλά στις κρίσεις πανικού και  στην αδυναμία μας να σκεφτούμε καθαρά και αποτελεσματικά, κάτι που τόσο χρειαζόμαστε όλοι μας, σε δύσκολες καταστάσεις όπως αυτήν.

 1. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να "βγούμε" από την εσωστρέφεια μας και να αντιληφθούμε πως όλοι μαζί περνάμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας βιώνουμε την ίδια κατάσταση, ανησυχούμε για τους ίδιους μας, τους δικούς μας ανθρώπους, για το τι θα συμβεί μετά, σκεφτόμαστε ξαφνικά δίχως καμιά προετοιμασία ψυχολογική πως θα είναι να "χάσουμε" ανθρώπους που αγαπάμε κι ίσως κι έμας του ίδιους. ΑΝ το σκεφτέις όπως στο λέω είναι ένα σοκ, κι όσες φορές κι αν το ακούσεις στην τηλεόραση είναι και πάλι ένα σοκ, κάτι ξαφνικό πολύ και αναπάντεχο. Ωστόσο, η αίσθηση τους "είμαστε όλοι μαζί που το περνάμε" ηχεί αλλιώς, λιγότερο μοναχικά, κι ίσως και κάποιοι ήδη να έχουν κάποιον  δικό τους που κινδυνεύει, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε, ποτέ δεν ξέρουμε ο δίπλα μας τι περνάει, ίσως χρειάζεται την ενσυναίσθηση μας όσο ποτέ του. Άρα ας βγούμε νοητικά απο το κουκούλι μας, γιατί δεν είμαστε μόνοι, ας νιώσουμε τους γύρω ανθρώπους ως συνεργάτες, συμπολεμιστές ίσως. Η κοινωνία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε μας έχει διδάξει την προσέγγιση "me, myself and I", τον απόλυτο διαχωρισμό των εθνικοτήτων, κι όμως τώρα αυτά καταρίπτονται, εξαρτόμαστε απο όλους κι όλοι απο εμάς. Είμαστε μαζί.

2. Ας δοκιμάσουμε να αποκτήσουμε ΕΥΕΛΙΞΙΑ στην αλλαγή. Φυσικά είναι ενοχλητικό να πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα σε λίγες μέρες, να μην βγαίνουμε απο το σπίτι μας, να μην βλέπουμε φίλους αγαπημένους ίσως και γονείς, να πρέπει να δουλέψουμε απο το σπίτι. Κι όμως, είμαστε ικανοί να το κάνουμε, νοητικά και σωματικά, είναι η προσκόλληση και επανάπαυση στην ρουτίνα που μας ζορίζει, όμως είμαστε πλήρως ευέλικτοι να αλλάξουμε, και να αποδεχτούμε την αλλαγή εφόσον πρέπει και δεν έχουμε αληθινά και άλλη επιλογή. Κι αν αντισταθούμε στην προσκόλληση, τότε θα μειωθεί η αντίσταση, η αποστροφή, τα νεύρα, τα αρνητικά συναισθήματα όπως θυμός κι άγχος, απογοήτευση, κι αν αυτό συνδυαστεί και με την αύξηση ενσυναίσθησης, you know what, ίσως και να επινοήσουμε  νέους τρόπους να έρθουμε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους, ίσως εμβαθύνουμε στα συναισθήματα μας, ίσως και να αρχίσουμε να εκτιμάμε ότι πριν είχαμε δεδομένο..την ίδια μας την ζωή, τις επαφές μας, την ελευθερία μας.

3. Θα καταλήξω με το πιο δύσκολο αλλά και μαγικό που μπορούμε να κάνουμε, όπως ανέφερα και στο σημείο 2, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο περιορισμένοι... Κι όμως ποτέ δεν χρειάστηκε να μείνουμε μέσα στο σπίτι επίτηδες και να ψάξουμε να κάνουμε κάτι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, ίσως και να είχαμε ξεχάσει πως είναι αυτό το μοίρασμα, οι δύό μας δίχως φίλους, ή οι δύό μας με τα παιδιά. Ίσως και να θυμηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Το άλλο, πιο καθαρό κομμάτι της ευγνωμοσύνης είναι τα όσα ευχαριστώ οφείλουμε στους ανθρώπους που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους καθημερινά για εμάς, τους γιατρούς, νοσηλευτές κλπ. Φτιάξε απλώς μια εικόνα στο μυαλό σου, όσους τρέχουν πανικόβλητοι απο τα ασθενοφόρα στους θαλάμους, όσους πρέπει να πάρουν σημαντικές υπεύθυνες αποφάσεις όπως μετακινήσεις ασθενών, έρευνα για το εμβόλιο, σκέψου πόσοι "δουλεύουν" γύρω μας προς αντιμετώπιση της κορονοιο-θύελλας. Δοκίμασε να τους "δεις" μπροστά σου, πέστους ένα "σ'ευχαριστώ πολύ" και παρατήρησε πως θα νιώσεις. Όταν ο πανικός καλύπτει τη στάθμη του μυαλού, μπαίνουμε σε κατάσταση μάχης, χάνονται τα θετικά συναισθήματα, χάνουμε την επαφή με την λογική και την καρδιά μας, αποσυνδεόμαστε απο εμάς, και κατ επέκταση και απο τους γύρω μας, μένουμε εμείς κι ο απειλητικός πανικός κι ίσως και πιο απειλητικός κι απο τον ίδιο τον ιό.

Οι καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα προς επίλυση έρχονται, όταν έχουμε διαύγεια μυαλού, ηρεμία και ελάχιστο έως καθόλου στρες. Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αυξάνεται η δημιουργικότητα και επινοητικότητα μας, κι αντιμετωπίζουμε πιο αποδοτικά όλες τις καταστάσεις, νοητικά και σωματικά. Όταν έχουμε υπερβολικό άγχος, είναι αποδεδειγμένο πως το νευρικό μας σύστημα υπερλειτουργεί κι εκκρίνονται οι βλαβερές ορμόνες σου στρες, κι όλα τα συστήματα του οργανισμού μας αρχίζουν να υπολειτουργούν...με πρώτο το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που "πέφτει" ακαριαία, κάτι που δεν θέλουμε αυτήν την περίοδο φυσικά να συμβεί.

Έτσι, ενσωματώνοντας Ενσυναίσθηση, Ευελιξία και Ευγνωμοσύνη σε αυτήν την περίοδο της ζωής του ανθρώπινου δυναμικού του πλανήτη (κι όχι απλώς της ζωής ΜΑΣ), θα μπορέσουμε να μείνουμε συνδεδεμένοι με την καρδιά και την λογική μας, θα βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται, έστω και λεκτικά ή και ενεργειακά και θα δώσουμε σίγουρα τις καλύτερες λύσεις και ποιος ξέρει, ίσως μπούμε και πιο βαθιά μέσα μας, σε κάποια κανάλια όπου η άπλετη επιλογή, αφθονία κι η επανάπαυση είχανε μπλοκάρει..

The hug and the rainbow

https://www.youtube.com/watch?v=p3VgV31vmUE

Μέρες πολλές να ζήσεις, όπως την σημερινή...

Μετά από 3 μήνες εσωτερικών εντάσεων, αφενός διαχειρίσιμων αφετέρου εφιαλτικών,

ξύπνησες σήμερα κι ένιωσες την απόλυτη ευτυχία.

Μέσα στον ντόρο του πανικού του κοροναιου,

σου άνοιξε τα μάτια, μια αίσθηση ζεστής πίστης προς τον εαυτό σου

και γεμάτης συγχώρεσης προς όποιον κι ότι βοήθησε να υποφέρεις σιωπηλά,

διαχειρίσιμα μεν καθόλου ευχάριστα, δε.

Τέλειωσε.

Άρχισε βέβαια ο απόλυτος πανικός αλλά τι να κάνεις κι εσύ,
εσένα μπορείς να διαχειριστείς καλούτσικα, κανέναν άλλον.
Έχεις την ευθύνη του εαυτού σου, τουλάχιστον τώρα ναι, την έχεις στο 100%!

Καμία φορά γεμίζουμε σώμα και μυαλό, με φούσκες χρωματιστές φωτεινές,

φανταστικές που ενίοτε κι άλλοι συμμετέχουν στο φούσκωμα τους,

μένουμε εκεί μέσα, κρυβόμαστε, μέχρι να σπάσουν, να εξαϋλωθούν

...Κι όταν αυτό συμβεί τσιρίζουμε και φωνάζουμε πως εκεί έξω έχει κρύο, αβεβαιότητα, σκοτάδι,

και ναι τρομάζει πολύ αυτό το μουντό μα σεναριοθετημένο τοπίο...
και ναι είναι ένα ψέμα. Μη δίνεις σημασία.

Μια μετάβαση είναι μονάχα, που ο φόβος μας γιγαντώνει, τίποτα παραπάνω,

αγνόησε το και θα περάσει όπως μια συννεφιασμένη μέρα της Αγγλίας... Η ενθύμηση του υπέροχου εαυτού σου,

ένας λαμπερός ήλιος,
που φροντίζεις και πιστεύεις ακράδαντα, διασκεδάζεις παρέα,

βρίσκεται πίσω από το νοητικό σου σύννεφο,

θα τον αντικρίσεις μόλις το σύννεφο εξατμιστεί.

music magick

https://www.youtube.com/watch?v=zdDhinO58ss

Άλλος αναζητά σύντροφο για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.

Δεν τον νοιάζει και τόσο ο έρωτας, κι αν υπάρχει πρώτα και μετά εξαϋλωθεί.

it's ok, θα μείνουν τα υπόλοιπα.

'Αλλος ερωτεύεται γιατί χρειάζεται την ύπαρξη κι ενός άλλου επιπέδου αναφοράς

για να επιβιώσει σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θέλει να μένει μόνος, ζητά ασφάλεια, μοίρασμα

δεν του αρέσει η μοναχικότητα.

Είναι βέβαια και πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν να βρεθούν μονάχα ερωτικά με μια άλλη ψυχή,

δίχως καμιά ή με περιορισμένη συναισθηματική επαφή, δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν έχει καμιά σημασία. Το σεξ τους είναι αρκετό.

Είναι και η κατηγορία αυτών που την πατάνε πάντα με τον ίδιο τρόπο,
από ποιόν άλλον φυσικά?
Από την μουσική...

Χθες πήγα σ' ένα live tribute στον Chet Baker, 
γνωστό jazz τρομπετίστα και τραγουδιστή.

Τι να πει κανένας όταν ακούει τον Chet Baker να τραγουδάει 

ή να παίζει τρομπέτα?

Τι να αναμένει κανείς να του συμβεί 

αν ζούσε ακόμα και αντί για τον εξαιρετικό μουσικό Κ. Οικονομίδη,

άκουγε τον ίδιο τον Chet?

Όλοι οι τρόποι ανθρώπινης σύνδεσης είναι μαγικοί, 

υπέροχοι, γεμάτοι ενέργεια και ζωή, όλοι.

Και φυσικά όλοι είναι αποδεχτοί καθώς 

ο τρόπος που συνδεόμαστε με τους  γύρω μας είναι καθαρά προσωπικός,

όχι πάντα βέβαια συνειδητός, αρκετά σπάνια θα έλεγα.

Πάντως, αν ζούσα το 1960 και τον άκουγα να τραγουδάει

σαν να νιώθω να κυλαέι η χροιά της φωνής και της τρομπέτας του
ζεστο, στις φλέβες μου όπως το αίμα.

θα είχε χαραχτεί η φωνή του στο "μέσα μου" βαθιά, εκεί που μόνον η αναπνοή εισχωρεί,

 όταν την κρατάς για αρκετό διάστημα.

Άραγε θα προτιμούσε την ηρωίνη ή εμένα?

Καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω, δεν θα το μάθω ποτέ.
Τον αγαπάω όπου κι αν είναι.

Τα βιώματα στη ζωή δεν χρειάζονται διάρκεια,

για να σου χαρίσουν μαγεία.