αιώνια πολεοδομία ....

Έτσι απλά για να μη νομίζεις πως είσαι μονάχα εσύ ο μηχανικος  το UFO που κατηγορείς την πολεοδομία για τις τρελές καταστάσεις που βιώνεις κάθε μέρα ή ακόμα χειρότερα ο απλός πολίτης που χρειάζεται να κάνει μια απλή αίτηση κατάληψης πεζοδρομίου και πρέπει να επισκεπτεί 3 διαφορετικές υπηρεσίες και του παίρνει μια μέρα μόνο μα βγάλει άκρη....

Το κακό είναι πως ο μηχανικός είναι υποχρεωμένος να επισκεπτεί καθημερινά την πολεοδομία και όπως δικαίως αναφέρει ο συνάδελφος οφείλουμε να μην εκνευρίζουμε τους δημόσιους υπαλλήλους διαφορετικά δεν θα κάνουμε την δουλειά μας ουδέποτε!!!

http://www.agrolaiki.gr/genikes-eidiseis/vroma-kai-dysodia-stin-kentriki-poleodomia-thessalonikis.html

τρώω άρα υπάρχω

Το φαγητό και οι αισθήσεις μας

Τρώς και γεμίζεις το στομάχι σου, νομίζοντας πως μαζί με το άδειο στομάχι θα κλείσουν και τα κενά που έχεις απο ανεκπλήρωτα ή καταπιεσμένα συναισθήματα που θέλεις να νιώσεις και αρνείσαι να το συνειδητοποιήσεις, απο τεμπελιά ή αμέλεια, στρουθοκαμηλισμό ή δειλία.

Τρώς και τρώς και πάλι τρώς μέχρι να νιώσεις τον απόλυτο κορεσμό. Σε εξαπατά η προσωρινή  απόλαυση της γεύσης, ικανοποιείς την συγκεκριμένη αίσθηση ενώ θα ήθελες, θα έιχες ανάγκη να ικανοποιήσεις κάποια άλλη. Όμως εθελοτυφλείς και αγνοείς τις υπόλοιπες αισθήσεις γιατί είναι τόσο εύκολο να προχωρήσεις στο δεύτερο πιάτο νομίζοντας πως απλώς πεινάς.

Μέσα στον συναισθηματικό λαίλαπα που μας έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση του καιρού μας ψάχνουμε μανιωδώς έναν εύκολο τρόπο να ικανοποιήσουμε τις αισθήσεις μας, μιας και όλα έχουνε γίνει πιά τόσο δύσκολα και δύσβατα.

Λίγα λεπτά αυτοκριτικής και αυτοσυγκέντρωσης ίσως μας βοηθήσει να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ασυναίσθητα αντικαταστήσει την ικανοποίηση άλλων αισθήσεων που σχετίζονται με την καρδιά, το μυαλό, το σώμα κι όχι μονάχα με το πολυφάγο στομαχάκι μας.

το ταξίδι, μιά καινούργια διαδρομή

Τι υπέροχο που είναι το ταξίδι, αν αφήσεις τον εαυτό σου μαζί με την όποια
λογική αντίσταση της αναμονής του αποτελέσματος να απομακρυνθεί.

Ξεκινάς απο τον άλφα τόπο για να φθάσεις στον βήτα, 5 ή 5000 χιλιόμετρα διαδρομή.

Κοιτάς τα τοπία που φεύγουν γρήγορα απο το οπτικό σου πεδίο, παρατηρείς τις σκέψεις σου, νιώθεις, σκέφτεσαι τα λευκά σύννεφα που περπατάνε βιαστικά, δεν κάνεις τίποτα το επαναλαμβανόμενο, όλα είναι καινούργια, διαφορετικές ψυχές δίπλα σου, διαφορετικές μυρωδιές, άλλη θερμοκρασία και υγρασία , καινούργιο βιβλίο σε συντροφεύει...Το ταξίδι σε πάει σε γνώριμα ή όχι μέρη, τόπους που κατοικούνε μόνο συναισθήματα και αισθήσεις, ίσως κι εξωγήινα όντα αν αποφασίσεις να τα δείς, μακριά απο την αστική καθημερινότητα και την κούραση που προκαλεί ο μονοδιάστατος σκοπός του ταξιδιού.

Ένα βαγόνι, κουτί σκέψεων, αισθήσεων, ιδεών, εντυπώσεων, κοιταγμάτων, απρόσμενη συναισθηματική εξέλιξη, αβίαστη ρευστότητα ενέργειας....

Πόσο μακρύ και χρονοβόρο ταξίδι όταν αδυνατώ να νιώσω την πολυπλοκότητα των χιλιομέτρων που θα με μεταφέρουν στην άλλη διάσταση, όταν τηλεφωνώ φίλους και οικογένοια γιατί απλά δεν καταφέρνω να βρώ βάθος και το μυαλό παραμένει προσκολλημένο στην αφετηρία ή στον τερματικό σταθμό, ψάχνω αγωνιωδώς να βρώ πληροφορίες στην εφημερίδα που ποσώς  με απασχολούν, θέλω απεγνωσμένα να περάσει η ώρα.

Τα μάτια σου απομακρύνονται σιγά σιγά
απο τον ορίζοντα της μνήμης

Η έντονη υπόσταση σου έχει αρχίσει να ξεφλουδίζει.
Δεν έχει πιά δυνατή γεύση

Τα συναισθήματα διάχυτα, χωρίς κατεύθυνση,
λεπταίνουν, ώρα με την ώρα

Ο χρόνος κυλάει αργά...οι μέρες έχουν 30, 40, 50 ώρες...

Τα ερωτηματικά αόρατα, είναι παντού

Το μυαλό ψάχνει διευθύνσεις, πόλεις, χώρες για να ζήσει, να
θυμηθεί και να ξεχάσει

Άλλο ταξίδι ξεκίνησα τώρα, χωρίς να ξέρω για που

... a Roma come anni fa...

Sono passati tanti anni, eppure ti sembra come se fosse ieri..il caffe' che prendevamo al volo con le amichette all'intervallo tra storia dell'architettura e geometria descrittiva...madonna che pesantezza sto corso; a volte ci si parlava pure con i professori che ci stavano accanto (vedi M.Cerasoli, A. Palazzo etc) altre volte ci si prendeva il caffe' in 3 secondi perche' eravamo in ritardo. Le viuzze di Via dei Serpenti e la fontana dove ci siamo sedute mille volte, dopo gli esami, per farsi una sigaretta (nn io, le amichette mie che fumavano). In fondo di questa memoria vivace ho intravisto pure l angoscia del momento che ci si entrava in facolta' per fare qualche esame duro...tipo Matematica 2 oppure Scienza delle costruzioni 2, mi ricordero' sempre "sta rossa" str****a che mi ha bocciato per la prima volta nella mia vita!!! Devo dire che non era affatto simpatica, per fortuna non l ho piu' vista. Poi mi sono ricordata tutte le volte che si entrava nella tipografia difronte la facolta per stampare qualcosa e ti ricordavi l ultimo momento che avevi dimenticato il ctb nel tuo computer (desktop non laptop che ancora i laptop nn erano cosi trendy come ora).
Fino l atro ieri, quando la mia memoria ha sfiorato nuovi forti ricordi, non pensavo mai a questi anni remoti, pieni di momenti bellissimi eppure certi anche difficili che ho vissuto in quel edificio unico...la facolta' di Architettura di Roma Tre...un sacco di amicizie, un sacco di sentimenti, di difficolta' e di risate, di pranzi e di passeggiate, un sacco di memorie che si fanno riapparire appena l icona della facolta' si ripresenta davanti a te.

Devo ammetere che tutto cio' era bello ma anche inquietante perche' ora vivo in Grecia, ho vissuto in Inghilterra per alcuni anni e avevo completamente dimenticato questi anni bellissimi, nn so perche', nn so come mai era successo. Nn per volonta', casualmente, forse perche' cosi e' proprio fatta la nostra memoria, se nn c'e' l input ottico o anche quello relazionale (nn vedevo neanche persone che mi potrebbero riportare in mente gli anni dell universita') allora ti scordi del tutto, affinche' nn riappare...nn e' bello scordarsi di tutto...non mi piace, preferisco ricordarmi!!!

Puo sembrare assurdo ma ora mi sento diversa, riportando queste memorie in mente mia e' tutto piu' chiaro e forse va tutto elaborato...quale tutto? Tutto, semplicemente tutto!!

Ελπις η αθάνατη (αφιερωμένο στη φίλη μου)

Εχτές βγήκα για ποτάκι με μια φίλη (όχι δεν την λένε Ελπίδα) και καθώς μιλούσαμε για διαπροσωπικές σχέσεις, υποσημείωσα το ότι η αγαπημένη μας ελπίδα, η οποία πεθαίνει τελευταία, συχνά μας κάνει να χάνουμε πολύτιμο χρόνο απο την ζωή μας και ακόμα πιο συχνά πεθαίνει μετά απο εμάς, αφότου μας εξοντώσει, μας καθαρίσει και μας στείλει αδιάβαστους!!!!!

Έτσι ξαφνικά άρχισα να αναρωτιέμαι κατά πόσο αυτό το ρητό Λατινικής προέλευσης (dum spiro spero απο τον φιλόσοφο Marcus Tullius Cicero) το οποίο εμείς οι Έλληνες συνεχίζουμε να πιστεύουμε ακράδαντα και να χρησιμοποιούμε ποκιλοτρόπως αξίζει όλη αυτή την πίστη και δημοσιότητα....

Γιόγκα για να χαλαρώσουμε

Κάθομαι στον καναπέ και αναρωτιέμαι…τι ευχάριστο μου έμεινε να κάνω, δεδομένου της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, κατ επέκταση ψυχολογικής, ψυχοσωματικής κτλ κρίσης που βιώνουμε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ?
Να δω τηλεόραση? Κι αν πετύχω κάπου ειδήσεις και ψυχοπλακωθώ από ΔΝΤ, πτώχευση επιχειρήσεων κτλ, ή αν πετύχω «το νησί» και με πιάσει τρελό κλάμα?…άστο! Μήπως να διαβάσω εφημερίδα? Κι αν αρχίσω να απαριθμώ τις ληστείες ή τις απεργίες που έκαναν σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι? Άστο αγχώθηκα μόνον που το σκέφτηκα. Μήπως να βγω με μια φίλη για ποτάκι? Ναι αλλά βγήκα χθες και προχθές, με την οικονομική κρίση και την πτώση της δουλειάς, μπορώ να βγαίνω κάθε μέρα?
Θέλω να νιώσω λίγη ενέργεια, να ξαναπάρω κουράγιο και θάρρος να την βγάλω καθαρή μέσα σε αυτό το χάος της εποχής μας..θέλω να συγκεντρωθώ σε κάτι που θα μου δώσει χαρά... 
Θα κάνω γιόγκα. Κάθε φορά που τελειώνει το 45επτό διερωτώμαι πως είναι δυνατόν τόση λίγη σωματική προσπάθεια να σε κάνει να νιώθεις τόσο διαφορετικά, τόσο γαλήνια και με τόση ενέργεια, κοινώς υπέροχα!
Όταν εξασκείς την φιλοσοφία της γιόγκα η βασική προσπάθεια που κάνεις είναι πνευματική, ακούς και ελέγχεις την αναπνοή σου. Παρατηρώντας και συνειδητοποιώντας την αναπνοή σου, ακούς τον ήχο της ζωής σου. Όταν πια τον ελέγχεις πλήρως, αρχίζεις να συντονίζεις την αναπνοή με αργές και ελεγχόμενες κινήσεις του σώματος, έτσι σιγά σιγά οι καθημερινές άπειρες σκέψεις απομακρύνονται, το βλέμμα ηρεμεί, αυτοσυγκεντρώνεσαι αβίαστα και το σώμα πλησιάζει την ψυχή.
Ειλικρινά δεν έχω βρει άλλον τρόπο να νιώσω τόσο αναζωογονημένη μέσα σε λίγη ώρα και με τόσο λίγη σωματική προσπάθεια. Νομίζω πως έχω βρει το αντίδοτο της όποιας κρίσης φέρνει η εκάστοτε εποχή μας.




http://www.epirusmagazine.gr/index.php?option=com_k2&view=itemlist&layout=category&task=category&id=6&Itemid=7