Γίνεται το τρίγωνο άραγε ημικύκλιο?

Πως αλλάξαμε τόσο? Ποτέ συνέβη?
Σχεδόν τα πάντα είναι αλλιώς,
μα είμαστε στα μέσα της διαδρομής.
Όνειρα, απαιτήσεις,  απο εμένα κι απο εσένα, τρόπος σκέψης,
τρόπος αντιμετώπισης, διαπροσωπικές σχέσεις...
όλα μετασχηματίζονται αν εμείς δώσουμε την έγκριση,
το τετράγωνο έγινε έλλειψη, το τρίγωνο ξαφνικά ημικύκλιο.
Έφυγαν οι γωνίες και η μορφή ρέει αβίαστα. 

Προτιμώ το τώρα "μου" αναμφίβολα.
Πιο αληθινό, πιο συνειδητοποιημένο, πιο τολμηρό μα πιο γλυκό.
Η οργή εξατμίζεται, εξαγνίζει το πριν και το μετά.

Είναι άραγε μια κατάσταση παντοτινή ή θα αλλάξει περαιτέρω?
Πόσο θέλω να μείνει κοντά μου, για πάντα.

Η φλυαρία του γιατί

Είναι αστείο, ανεξήγητο, ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Γιατί δεν μπορώ?
Μήπως συμπίπτει το δεν μπορώ με το δεν θέλω?

Μα γιατί να μην θέλω?
Σαν να μη μπορώ να χωρίσω εντελώς τις δυό ζωές.

Δεν φταίει ο ορισμός της λέξης. Δεν με περιορίζει.
Δεν είναι η ανάγκη. Δεν είναι η ανασφάλεια.

Είναι κάτι άλλο, κάτι απροσδιόριστο,
κάτι που νιώθω και δεν μου δημιουργεί την ανάγκη να
αντισταθώ, παρότι προσπάθησα.

Το γιατί δεν έχει θέση, δεν έχει δικό του χώρο,
είναι μόνον μια συνήθεια δυνατή, που την ξεπερνώ.

Τα καύσιμα του

Να εξαφανιστεί η ευαισθησία

που με σπάει, με βαραίνει,

με αδειάζει απο τα ουσιώση 

με φορτώνει με περιττά γιατί, πως και εάν.

Το μυαλό, αστείρευτη πηγή ενέργειας,

καίει κίνητρο και κίνηση.

Αναζητά σκέψη εντατική,

 χώρο για να εκφραστεί και να υπάρξει.

Μα όταν τα καύσιμα χαθούν,

το μυαλό ψάχνει αλλού.

Η υπερευαισθησία του μυαλού 

ζητά να καλύψει τα κενά της απραγίας,

της υποσυνείδητης αποτυχίας,

της περασμένης επιτυχίας.

Έρχεται να καλύψει τα κενά της ανεκπλήρωτης ανάγκης

αληθινής ή φανταστικής, εφικτής ή ουτοπικής.

Το μυαλό καθοδηγεί και καθοδηγείται.

So what....?

http://www.youtube.com/watch?v=ZZM6Vp7zdWc

Ο κόσμος άλλαξε. Η ζωή μας άλλαξε. Το εναλλακτικό έγινε νορμάλ.
Οι ανάγκες μας επαναπροσδιορίστηκαν. Οι περιττές φιλίες κοπήκανε.
Οι απαιτήσεις μας έγιναν υπομονή. Οι δύσκολες σχέσεις δίχως βάσεις,
φύγανε. Τα πειράματα δίχως σίγουρο αποτέλεσμα αρχίσανε.
Η καθημερινότητα βγήκε απο την "comfort zone" , θυμηθήκαμε πως
υπάρχει η φύση, σταματήσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί προσπαθώντας
να προλάβουμε...τι?..δεν είμαι σίγουροι πως γνωρίζαμε.

Υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε, άλλοι πολλά, άλλοι λίγα, κι αυτή είναι
μονάχα η αρχή, καλώς ή κακώς είναι πια αναπόφευκτο να δούμε την
πραγματικότητα, να δούμε τη ζωή μας "αλλιώς".

Κάποιοι πιστεύουν πως είναι κρίση και θα περάσει (πότε?),
άλλοι δεν την νιώθουνε ιδιαίτερα, άλλοι εγκλωβίζονται
στα πρώτα στάδια της αλλαγής αδυνατοντας να μεταβούνε
στην αποδοχή της κατάστασης, άλλοι ζούνε όπως πριν
περιμένοντας με τρόμο το μετά.

Όπως κι αν το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, αν ξεχάσουμε
για λίγα λεπτά τον έμφυτο εγωισμό μας, θα συνειδητοποιήσουμε
πως κάθε τέλος είναι και μια αρχή ακόμα κι αν η κρίση που
περνάμε και οι φυσικές καταστροφές που συμβαίνουν γύρω μας
προμηνύουν το τέλος που πολλοί ισχυρίζονται, μετά το τέλος θα έρθει
μια επόμενη αρχή....so what?

Η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο ευχάριστη και περιπετειώδης μόλις
καταφέρουμε να αποδεσμευτούμε απο το εγώ μας, μόλις νιώσουμε
ένα με τον κόσμο στον οποίο ζούμε ταυτόχρονα απεγκλωβιζόμαστε.

Δεν μίλαω για κάρμα και ενεργοποίηση των τσάκρα μας, αλλά για
την αναθεώρηση της λέξης ζω, ανεξαρτήτως συνθηκών, ευτυχίας ή
δυστυχίας, πλούτου ή φτώχιας.

lammento oppure semplice espressione...

Poco fa, mentre parlavo con una grande amica dall'Italia,
me ne sono accorta di quanto e' semplice prendersi la colpa
di alcune situazioni, nonostante non abbiamo messuna colpa,
perche sono primariamente situazioni di crisi economica e sociale...
oppure come alcune persone ci versano il giudizio che ci
lammentiamo, quando l'unica cosa che avevamo intenzione di fare
e' parlarne della nostra (forse) problematica situazione....

Siccome lei e' psicologa (specializzata in psicalalisi), le parlavo
dei casini che succedono in Grecia e della massima dissocupazione
che affrontiamo noi architetti. Verso la fine della nostra conversazione
le dico "scusami per il lammento...", lei mi rispondo' "ma non e' un
lammento, tu solamenti parlavi, un lammento e' quando parliamo
e non facciamo niente per risolvere o modificare una situazione
(che e' modificabile)"....

Grazie amica per il chiarimento, non sai quanto mi sara' utile...

γκρίνια ή έκφραση...

Λίγο πριν μιλούσα με μια Ιταλίδα φίλη μου ψυχολόγο και της έλεγα διάφορα που
απασχολούν το κεφαλάκι μου αυτόν τον καιρό..στο τέλος, ένιωθα κάπως
ένοχα, γιατί "γκρίνιασα" και της είπα:

- συγνώμη φιλενάδα μου για την μίρλα και την γκρίνια
μου απάντησε (κάπως αυστηρά)

- Φύλλις, όταν μιλάμε ξανά και ξανά για κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε κι εμείς
επιλέγουμε να μην αλλάξουμε, επιλέγουμε δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα, αυτό λέγεται γκρίνια,
όταν πάλι μιλάμε γενικά για κάποια κατάσταση που δεν είναι ευμετάβλητη, σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο, αυτό λέγεται έκφραση κι όχι γκρίνια...

Έτσι απλά, συνειδητοποίησα πόσο εύκολα μπορούμε να ενοχοποιήσουμε τον εαυτό μας
και να μην το αντιληφθούμε, ή ακόμα πόσο απλά μπορεί να μιλάμε σε κάποιον άνθρωπο
που εμπιστευόμαστε (γιατί το έχουμε ανάγκη) και αντι να μας βοηθήσει, να μας κρίνει
λέγοντας απλά πως "γκρινιάζουμε", ή ακόμα και να εκνευριστεί επειδή γκρινιάζουμε...
σε αυτή την περίπτωση μπορείτε αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε τον παραπάνω ορισμό
της γκρίνιας στον συνομιλητή σας.

Είμαι ιδιαίτερα περίεργη να ακούσω τι θα σας απαντήσει....

Κάθε φορά είναι το ίδιο κι αλλιώς

Καθε φορα ο ιδιος τρομακτικος πονος.

Καθε φορα ειναι διαφορετικα, αλλα ο πονος ειναι εκει.

Τωρα ομως δεν υπαρχει αμφιβολια καμμια.

Αυτο θελω, οχι δεν εχει αλλαξει κατι στο πως νιιωθω.

Ομως αυτο θελω, χωρις γιατι.

Θα κανω υπομονη, διχως να ξερω το πως.

Θα κανω διαφορα, για να μη σκεφτομαι τις εκατομμυρια αμφιβολιες.

Θα κανω οτι δεν εκανα πριν, για να μη θυμαται το μυαλο.

Θα ήθελα να σου πω τόσα πολλά, μα δεν εχω πια τι να πω.

Θα ήθελα όλα να ήτανε αλλιώς, μα δεν αλλαζουνε.

Θα ήθελα να μη μου λείψεις ποτέ, αλλα μου λειπεις παντα.