Η φλυαρία του γιατί

Είναι αστείο, ανεξήγητο, ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Γιατί δεν μπορώ?
Μήπως συμπίπτει το δεν μπορώ με το δεν θέλω?

Μα γιατί να μην θέλω?
Σαν να μη μπορώ να χωρίσω εντελώς τις δυό ζωές.

Δεν φταίει ο ορισμός της λέξης. Δεν με περιορίζει.
Δεν είναι η ανάγκη. Δεν είναι η ανασφάλεια.

Είναι κάτι άλλο, κάτι απροσδιόριστο,
κάτι που νιώθω και δεν μου δημιουργεί την ανάγκη να
αντισταθώ, παρότι προσπάθησα.

Το γιατί δεν έχει θέση, δεν έχει δικό του χώρο,
είναι μόνον μια συνήθεια δυνατή, που την ξεπερνώ.