Γίνεται το τρίγωνο άραγε ημικύκλιο?

Πως αλλάξαμε τόσο? Ποτέ συνέβη?
Σχεδόν τα πάντα είναι αλλιώς,
μα είμαστε στα μέσα της διαδρομής.
Όνειρα, απαιτήσεις,  απο εμένα κι απο εσένα, τρόπος σκέψης,
τρόπος αντιμετώπισης, διαπροσωπικές σχέσεις...
όλα μετασχηματίζονται αν εμείς δώσουμε την έγκριση,
το τετράγωνο έγινε έλλειψη, το τρίγωνο ξαφνικά ημικύκλιο.
Έφυγαν οι γωνίες και η μορφή ρέει αβίαστα. 

Προτιμώ το τώρα "μου" αναμφίβολα.
Πιο αληθινό, πιο συνειδητοποιημένο, πιο τολμηρό μα πιο γλυκό.
Η οργή εξατμίζεται, εξαγνίζει το πριν και το μετά.

Είναι άραγε μια κατάσταση παντοτινή ή θα αλλάξει περαιτέρω?
Πόσο θέλω να μείνει κοντά μου, για πάντα.