Αυτοκίνητο αγάπη μου αχώριστη...

"Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε όσοι κατοικούμε στο κέντρο είναι
το παρκάρισμα. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και τα πάρκινγκ ακριβά.
Έχει χρειαστεί να ψάχνω για θέση μέχρι και μία ώρα!"...

Υπάρχει κάπου στο Σύνταγμα γραμμένο πως ο καθένας μας μπορεί να απαιτεί να παρκάρει όπου επιθυμεί? Αν κατοικείς στο κέντρο, επιλογή που σου προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα, λογικό είναι να έχει και κάποια μειονεκτήματα, ένα εκ των οποίων είναι το παρκάρισμα του ιδιωτικού σου οχήματος. Πόσο δύσκολο είναι να το κατανοήσουνε και να το αποδεχτούνε οι κάτοικοι του κέντρου?
Βέβαια, αν η αρχή του συλλογισμού μας είναι πως η πόλις έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί στο έπακρο τον καθέναν απο εμάς και ότι το συλλογικό όφελος δεν υπάρχει, θα πρέπει να συμφωνήσω με την παραπάνω κάτοικο του κέντρο.

Παρόλα ταύτα, δεν συμφωνώ γιατί σε μια οργανωμένη κοινωνία δεν μπορεί να μην υπάρχει το "κοινό καλό". Θα το εκφράσω και αντίστροφα. Αν το μικρό ποσοστό του συλλογισμού μας για το κοινό καλό, αντικατασταθεί απο το προσωπικό όφελος, αυτόματα καταρρίπτονται όλοι οι νόμοι και διατάξεις και μοναδική παράμετρος για οποιονδήποτε συλλογισμό και πράξη γίνεται το "εγώ",
κοινώς επιστρέφουμε στην εποχή των σπηλαίων.

Όλοι μας λίγο ή πολύ συνηθίζουμε στο άγχος που μας "προσφέρει" το αστικό περιβάλλον, αυτό όμως δεν συνεπάγεται πως σταματάμε να "ακούμε", να "βλέπουμε" και να ενημερωνόμαστε για την κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος και τα αποθέματα του. Δεν είμαι φανατική οικολόγος και ειλικρινά δε γνωρίζω τον επακριβή ορισμό της οικολογίας. Όμως δεν είναι και τόσο δύσκολο να σκεφτούμε πως τόσα αυτοκίνητα, π α ν τ ο ύ και καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είναι ότι το καλύτερο για την πόλη μας και την υγεία μας. Ακόμα κι αν δεν έχεις ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, ακόμα κι αν δεν διαβάζεις καμμιά είδηση εκτός των Ελληνικών συνόρων, συνεχίζω να θεωρώ εξαιρετικά "αφελές" να απαιτούμε θέση πάρκινγκ για τον κάθε κάτοικο του κέντρου.

Δεν είναι πια βιώσιμο να συνεχίσουμε να "ζούμε αγκαλιά" με το αυτοκίνητο μας, γιατί απλά δεν υπάρχει χώρος για όλα τα οχήματα των κατοίκων στα κέντρα των σύγχρονων πόλεων. Δεν είναι πια θέμα επιλογής, είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε προτεραιότητα στον πεζό που ζει στο κέντρο της πόλης. Θεωρητικά κανείς δεν μπορεί να μας απαγορέψει να κατοικούμε στο κέντρο μιας πόλης  όμως μπορεί για το "κοινό καλό" η πολιτεία να μεταφέρει τον χώρο που προορίζονταν σε πάρκινγκ (δημόσιος χώρος για ιδιωτικη χρήση) στην άμεση χρήση απο τους πεζόυς (δημόσιος χώρος για δημόσια χρήση).
Τα βασικά δικαιώματα μας αφορούνε εμάς τους ίδιους κι όχι το όχημα μας.

Ερυφίλη Βογδοπούλου

Reference: "Ο σχεδιασμόςκαταργείται όταν μια δημοκρατική κοινωνία δεν πιστεύει στον εαυτό της όταν το συμφέρον του ατόμου υπερτερεί του συλλογικού". Θ. Βλαστός - Συγκοινωνιολόγος - Πολεοδόμος

Δεν είμαι ποτέ μόνη

Θεσσάλονικη. Εννιά το βράδυ. Κάνει κρύο.

Νιφάδες χιονιού κάθονται αναπαυτικά πάνω στον σκούφο μου.

Κοιτώ τη θάλασσα μέσα απο ένα τούλι φτιαγμένο απο χιόνι, έχει ομίχλη.

Στο βάθος, δυό μεγάλα φωτεινά πλοία μοιάζουν να αιωρούνται,

δεν ακουμπάνε στην επιφάνεια του νερού, ούτε βυθίζουν την πλώρη τους.

Ο αέρας μουρμουρίζει κάτι. Δεν διαμαρτύρεται.

Θέλει μόνο να αφυπνίσει τους ταξιδιώτες της νύχτας.

Εμάς που γυρνάμε κουρασμένοι απο την δουλειά,

εμάς που δε δουλεύουμε αλλά βγήκαμε να τον ακούσουμε,

εμάς που πάμε να βρούμε έναν φίλο....

Συχνά δεν θυμάμαι πως στο κόσμο δεν είμαστε μόνοι.

Η φύση προυπήρχε. Την ξεχνάω, δεν την βλέπω, δεν την ακούω.

Μα είναι κάθε μέρα εδώ.

Με χαιρετάει, με ταρακουνάει, μου χαμογελάει,

όμως άλλοτε την βλέπω, άλλοτε όχι.  

Στέρεο έδαφος (γη) ή υγρό στοιχείο (θάλασσα).

Ζέστη ή κρύο.

Άπνοια ή άνεμος.

Καλοκαίρι ή χειμώνας.

Φύση. Μια μόνιμη παρέα.

Γίνεται το τρίγωνο άραγε ημικύκλιο?

Πως αλλάξαμε τόσο? Ποτέ συνέβη?
Σχεδόν τα πάντα είναι αλλιώς,
μα είμαστε στα μέσα της διαδρομής.
Όνειρα, απαιτήσεις,  απο εμένα κι απο εσένα, τρόπος σκέψης,
τρόπος αντιμετώπισης, διαπροσωπικές σχέσεις...
όλα μετασχηματίζονται αν εμείς δώσουμε την έγκριση,
το τετράγωνο έγινε έλλειψη, το τρίγωνο ξαφνικά ημικύκλιο.
Έφυγαν οι γωνίες και η μορφή ρέει αβίαστα. 

Προτιμώ το τώρα "μου" αναμφίβολα.
Πιο αληθινό, πιο συνειδητοποιημένο, πιο τολμηρό μα πιο γλυκό.
Η οργή εξατμίζεται, εξαγνίζει το πριν και το μετά.

Είναι άραγε μια κατάσταση παντοτινή ή θα αλλάξει περαιτέρω?
Πόσο θέλω να μείνει κοντά μου, για πάντα.

Η φλυαρία του γιατί

Είναι αστείο, ανεξήγητο, ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Γιατί δεν μπορώ?
Μήπως συμπίπτει το δεν μπορώ με το δεν θέλω?

Μα γιατί να μην θέλω?
Σαν να μη μπορώ να χωρίσω εντελώς τις δυό ζωές.

Δεν φταίει ο ορισμός της λέξης. Δεν με περιορίζει.
Δεν είναι η ανάγκη. Δεν είναι η ανασφάλεια.

Είναι κάτι άλλο, κάτι απροσδιόριστο,
κάτι που νιώθω και δεν μου δημιουργεί την ανάγκη να
αντισταθώ, παρότι προσπάθησα.

Το γιατί δεν έχει θέση, δεν έχει δικό του χώρο,
είναι μόνον μια συνήθεια δυνατή, που την ξεπερνώ.

Τα καύσιμα του

Να εξαφανιστεί η ευαισθησία

που με σπάει, με βαραίνει,

με αδειάζει απο τα ουσιώση 

με φορτώνει με περιττά γιατί, πως και εάν.

Το μυαλό, αστείρευτη πηγή ενέργειας,

καίει κίνητρο και κίνηση.

Αναζητά σκέψη εντατική,

 χώρο για να εκφραστεί και να υπάρξει.

Μα όταν τα καύσιμα χαθούν,

το μυαλό ψάχνει αλλού.

Η υπερευαισθησία του μυαλού 

ζητά να καλύψει τα κενά της απραγίας,

της υποσυνείδητης αποτυχίας,

της περασμένης επιτυχίας.

Έρχεται να καλύψει τα κενά της ανεκπλήρωτης ανάγκης

αληθινής ή φανταστικής, εφικτής ή ουτοπικής.

Το μυαλό καθοδηγεί και καθοδηγείται.

So what....?

http://www.youtube.com/watch?v=ZZM6Vp7zdWc

Ο κόσμος άλλαξε. Η ζωή μας άλλαξε. Το εναλλακτικό έγινε νορμάλ.
Οι ανάγκες μας επαναπροσδιορίστηκαν. Οι περιττές φιλίες κοπήκανε.
Οι απαιτήσεις μας έγιναν υπομονή. Οι δύσκολες σχέσεις δίχως βάσεις,
φύγανε. Τα πειράματα δίχως σίγουρο αποτέλεσμα αρχίσανε.
Η καθημερινότητα βγήκε απο την "comfort zone" , θυμηθήκαμε πως
υπάρχει η φύση, σταματήσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί προσπαθώντας
να προλάβουμε...τι?..δεν είμαι σίγουροι πως γνωρίζαμε.

Υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε, άλλοι πολλά, άλλοι λίγα, κι αυτή είναι
μονάχα η αρχή, καλώς ή κακώς είναι πια αναπόφευκτο να δούμε την
πραγματικότητα, να δούμε τη ζωή μας "αλλιώς".

Κάποιοι πιστεύουν πως είναι κρίση και θα περάσει (πότε?),
άλλοι δεν την νιώθουνε ιδιαίτερα, άλλοι εγκλωβίζονται
στα πρώτα στάδια της αλλαγής αδυνατοντας να μεταβούνε
στην αποδοχή της κατάστασης, άλλοι ζούνε όπως πριν
περιμένοντας με τρόμο το μετά.

Όπως κι αν το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, αν ξεχάσουμε
για λίγα λεπτά τον έμφυτο εγωισμό μας, θα συνειδητοποιήσουμε
πως κάθε τέλος είναι και μια αρχή ακόμα κι αν η κρίση που
περνάμε και οι φυσικές καταστροφές που συμβαίνουν γύρω μας
προμηνύουν το τέλος που πολλοί ισχυρίζονται, μετά το τέλος θα έρθει
μια επόμενη αρχή....so what?

Η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο ευχάριστη και περιπετειώδης μόλις
καταφέρουμε να αποδεσμευτούμε απο το εγώ μας, μόλις νιώσουμε
ένα με τον κόσμο στον οποίο ζούμε ταυτόχρονα απεγκλωβιζόμαστε.

Δεν μίλαω για κάρμα και ενεργοποίηση των τσάκρα μας, αλλά για
την αναθεώρηση της λέξης ζω, ανεξαρτήτως συνθηκών, ευτυχίας ή
δυστυχίας, πλούτου ή φτώχιας.

lammento oppure semplice espressione...

Poco fa, mentre parlavo con una grande amica dall'Italia,
me ne sono accorta di quanto e' semplice prendersi la colpa
di alcune situazioni, nonostante non abbiamo messuna colpa,
perche sono primariamente situazioni di crisi economica e sociale...
oppure come alcune persone ci versano il giudizio che ci
lammentiamo, quando l'unica cosa che avevamo intenzione di fare
e' parlarne della nostra (forse) problematica situazione....

Siccome lei e' psicologa (specializzata in psicalalisi), le parlavo
dei casini che succedono in Grecia e della massima dissocupazione
che affrontiamo noi architetti. Verso la fine della nostra conversazione
le dico "scusami per il lammento...", lei mi rispondo' "ma non e' un
lammento, tu solamenti parlavi, un lammento e' quando parliamo
e non facciamo niente per risolvere o modificare una situazione
(che e' modificabile)"....

Grazie amica per il chiarimento, non sai quanto mi sara' utile...