ρούχα, ομορφιά, οφθαλμαπάτη...

Ενίοτε (μόνο ενίοτε φυσικά) εμείς οι γυναίκες αντιμετωπίσοζυμε
το εξής σοβαρό πρόβλημα...ασχολούμαστε πιο πολύ με τα ρούχα μας
παρά με τον εαυτό μας - θεωρώ περιττό να αναλύσω το ότι τα ρούχα μας
δεν είναι αληθινό μέρος του εαυτόυ μας - Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που
μας κάνει να πείθουμε τους εαυτούς μας πως εχουμε τέτοιου είδους ανάγκη,
δεν είμαι 100% σίγουρη...τι ακριβώς παθαίνουμε και γινόμαστε "μανιώδεις" όταν
βρισκόμαστε στο Zara, Massimo Dutti κτλ. Σήμερα πέρασα για να
αγοράσω κάτι που - έκρινα πως- χρειάζομαι και με έπιασε άγχος στα ξαφνικά...
έντονα φώτα λευκά παντού, περπατούσα ανάμεσα σε ρούχα και όπως άφηνα ένα
μπλουζάκι μου το έπαιρνε ένα άγνωστο γυναικείο χέρι, όπως διέσχιζα το
κατάστημα 9000 κολώνιες είχαν διεισδύσει μέσα στις ρινικές μου κογχές...
κι ήτανε μόλις 14.30 το μεσημέρι... άραγε γιατί παθαίνουμε shopping αμόκ ?
..κάποιοι απο τους λόγους είναι ίσως οι εξης:
1. Θέλουμε να μοιάσουμε πιο όμορφες και πιστεύουμε πως θα γίνουμε αν
βάλουμε μοδάτα ρούχα και καινούργια...ακόμα κι αν έχουμε παχύνει, ακόμα
 κι αν τα μοδάτα ρούχα δεν είναι για την ηλικίας μας ή αν δεν μας πάνε γιατι
ταιριάζουνε μονάχα σε ανορεξικά 17χρονα....Λάθος, πιο όμορφες
θα γίνουμε αν φροντίσουμε το σώμα μας, με σωστή εκγύμναση, αν προσέξουμε
την διατροφή μας και αν φροντίσουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε
κάθε τομέα, αν είμαστε αληθινά ικανοποιημένες ζτην ζωή μας.
2. Θέλουμε να διαφερουμε και να είμαστε οι πιο όμορφες, οι πιό περιποιημένες,
γενικά να είμαστε οι "πιό". Γιατί? Γιατί αφενός μας επιβάλλεται απο την
γυναικεία φύση μας και αφετέρου επιβαρύνεται απο την σημερινή κοινωνία και τα
"πρέπει" της. Γιατί άραγε να πρέπει να διαφέρουμε εξωτερικά, είμαστε τελείως
 διαφορετικοί στον χαρακτήρα και στα χαρακτηριστικά του σώματος, έτσι κι αλλιώς,
 γιατί να πρέπει να "βγάζουμε μάτι" πως φοράμε τα πιο υπέροχα, τα πιο ιδιαίτερα,
τα πιο σπάνια? Για κανέναν απολύτως λόγο εκτός της προβολής του εγώ
...όμως όχι του δικού μου εγώ ή του δικού σου αλλά του κοινωνικου/αλα Kate Moss-εγώ.

Σήμερα μετά απο όλες αυτές τις γυναικό-ρεαλιστικές-φιλοσοφίες συνειδητοποίησα
πως στην πραγματικότητα καμμιά γυναίκα δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτα απο αυτά
που αγοράζει (αν κάποιος άντρας διαβάζει το κειμενο θα γελάει φυσικά γιατί
ακούγεται αυτονόητη συνειδητοποίηση αλλά δεν είναι κ α θ ό λ ο υ αυτονόητη
για το γυναικείο φύλο). Ο τρόπος που διατείθονται στα καταστήματα, η διαφήμιση
που γίνεται, οι γυναίκες υπάλληλοι που τα προβάλλουν, είναι ακριβώς όπως τα
σαλαμάκια υφαντής στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ για τα παιδάκια.
Τα βλέπεις να κρέμονται έτσι πανέμορφα, λαχταριστά, σε υπέροχα χρώματα,
πεντακάθαρα, τεντωμένα, αχρησιμοποίητα και θέλεις να τα αποκτήσεις
ξεχνώντας εσύ τι χρειάζεσαι, εσύ που ταιριάζεις, που συχνάζεις, εσύ τι στυλ έχεις..
ξεχνάς τον εαυτό σου και ασχολείσαι με τα ρούχα λες και τα αγοράζεις για κάποιον
 άλλον, η ψεύτικη ανάγκη για τελειότητα σε κάνει και ξεχνάς ποιά είσαι αληθινά
και η αίσθηση του ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες γυναίκες αυξάνεται ακαριαία.....

Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα έπρεπε να κλείσω τα 35 για να καταλάβω πόσο "κοροιδία" είναι η
μόδα/διαφήμιση - κυρίως η γυναικεία- και πόσο κορόιδα πιανόμαστε εμείς οι γυναίκες σε ανύπτοτο χρόνο!!!!

Ισως να ήθελα να μου έχει συμβεί πολύ νωρίτερα όμως νιώθω εξαιρετικά περήφανη που το
κατάλαβα έστω και αργά, που πηγαίνω σε 3 Zara μέχρι να βρω το συγκεκριμένο φανεκάκι
που ζητάω κι αν δεν βρω το νούμερο μου δεν αγοράζω τίποτα άλλο, γιατί απλά δεν θέλω τίποτα άλλο γιατί απλά δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

Γιατί άραγε οι γυναίκες είναι τα πρώτα "θύματα" σε shopping needs"  καταστάσεις??
Ίσως να μου θυμώσουνε τα αγόρια αλλά νομίζω πως πολλοί άντρες έχουνε αυτήν την
addiction με τις γυναίκες...έτσι όπως τις κοιτάνε, θα θέλανε να τις έχουνε όλες όμως
δεν νομίζω πως θα φτιάχνανε κάποια αξιοσημείωτικη χημική ένωση με όλους...δεν
νομίζω πως "έχουνε ανάγκη" απο όλες, το μάτι όμως δεν χορταίνει κι έτσι κοιτάνε
μέχρι το αντικείμενο απομακρυνθεί απο οπτικό τους πεδίο.....

Εν τέλει πιστεύω πως η ομορφία είναι μια πολύ χαζή παράμετρος που χρησιμοποιουμε
κατά κόρον, άθελα μας ή όχι στις επιλογες μας, και θα πρέπει να αναθερωρήσουμε κάποιες
by default σκέψεις μας..εξάλλου είναι κάτι που φεύγει δεν μένει για πάντα, είναι κάτι παροδικό,
εν αντιθέση με την ψυχή του ανθρώπου που ζει αιώνια....

εγώ και η πραγματικότητα

Είναι φορές που η πραγματικότητα κρύβεται τόσο καλά,

σαν να υπάρχει διάσπαρτο μονάχα το κενό.

Έχω όμως πια ξυπνήσει, το ξέρω πως είναι κάπου και οφείλω

να το αντιμετωπίσω, το ξέρω πως παίζει μαζί μου, έτσι για το

γούστο να με δει ακόμα μια φορά να εθελοτυφλώ, να κρυφτώ

πίσω απο το δακτυλάκι μου για να πέσω πάλι στο γκρεμό.

Δεν είναι όμως όμως ενημερωμένη,

αυτή την φορά

ξέρω που είναι, τα σύννεφα για μένα δεν έχουνε χρώμα,

διάφανα, σαν να μην υπάρχουν, ο ουρανός είναι καθαρός,

 βλέπω πιο καλά απο ποτέ.

Εγώ είμαι η ατόφια πραγματικότητα,

εγώ είμαι και η πραγματικότητα που παίζει κρυφτό,

και τα δυό είμαι εγώ,

το όχι και το ναι,

το άσπρο και το μαύρο.

Είμαι αυτό που θέλω, αλλάζω όποτε το θελήσω,

ζω όπως κι όπου νιώθω.

Πουθενά αλλού δεν θέλω να είμαι,

μόνο εκεί όπου νιώθω εγώ.

μου κρατούσες το χέρι για να κοιμηθείς...

"Χθες βράδυ ένιωσα το μικρό σου χέρι να ζητά το δικό μου για να αποκοιμηθεί.
Μετά μου το καθοδήγησες για να σου χαιδέψω το κεφαλάκι κι ακούμπησες τον
μικρό μηρό σου επάνω στο δικό μου τεράστιο μηρό...αλλιώς δεν κοιμόσουνα
με τίποτα, ήθελες να με νιώθεις κοντά σου, αλλιώς ο ύπνος δεν ερχότανε..."

Είσαι μόλις 2,5 χρονών και νιώθεις την ανάγκη για αγάπη, επαφή, τρυφερότητα
κι ασφάλεια, όπως ακριβώς ένας ενήλικας....μόνο που εσύ το δείχνεις με εξαιρετική
ευκολία και με όσο πιο εμφανή τρόπο μπορείς, δεν το κρύβεις πίσω απο λόγια ή
υπεκφυγές, δεν φοβάσαι μήπως και φανείς αδύναμος, δε σε νοιάζει εγώ τι θα πω
ή εν τέλει τι θα κάνω, το μόνο που σε νοιάζει είναι να μου δείξεις τι έχεις ανάγκη
εκέινη μόνο την στιγμή, κι αυτό ακριβώς κάνεις....

Τι να συμβαίνει άραγε στα επόμενα 10-15 χρόνια ενός ανθρώπου,
και σταματά να έχει αυτήν την υπέροχη αμεσότητα στη ζωή του,
σταματά να εκφραζεται δίχως να σκεφτεται? Σκέφτεται τόσο που στο τέλος
ξεχνά τι αληθινά θέλει, γιατί τουσυμβαίνει αυτή η άσκοπη εξέλιξη?

Στα 2,5 δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο διπλανός, δεν υπήρχε διπλανός, υπήρχε μόνον
αυτός και τι νιώθει, δεν ήξερε και για αυτό και δεν τον περιόριζε τίποτα...ποσό
υπέροχα θα ήταν αν καταφέρναμε να διατηρήσουμε αυτόν τον αυθορμητισμό μας,
πόσο πιο εύκολες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις, πόσο πιό απλά θα ήταν όλα!!!!

70 και βαλε....

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_08/05/2012_441139

Ξυπνησες μια μερα και εισαι 70....

Εχεις εναν μονιμο θυμο, εκνευρισμενος με τη ζωη που περασε μεσα
σε μια στιγμη χωρις να προκαλεσει συμπτωματα, ξυπνησες μια μερα
και δεν εισαι πια νεος, δεν νιωθεις δυνατος, ή μπορει και να νιωθεις
αλλα ξερεις πως αυτη η αισθηση ειναι μια ουτοπια,
μια σκηνη απο το μακρινο παρελθον.

Ελλαδα, η χωρα οπου οι ηλικιωμενοι βρισκονται στο περιθωριο
της ζωης. Οι μεγαλουπολεις αφιλοξενες υπενθυμιζουνε καθε μερα
σε αυτους τους ανθρωπους πως  "φαγανε τα ψωμια τους, τωρα που
βγαινουν στη συνταξη δεν ειναι πια χρησιμοι, καθονται και
δεν παραγουν, τρωνε τα ετοιμα, για αυτο και καλο θα ητανε να πληρωνονται
καθε μηνα και λιγοτερο..."
Περναω καθε μερα απο την παλια παραλια Θεσσαλονικης και βλεπω πολυ
σπανια ηλικιωμενους να κανουνε βολτα διπλα στην θαλασσα, συχνα τους
κοιταω εξω απο το παραθυρο του McDonalds και αναρωτιεμαι αν αξιζει αυτοι
οι ανθρωποι, εξισου σημαντικοι με εμενα και με εσενα, να αλλαζουν συνηθειες
στα 80 γιατι δεν τους φτανουν τα χρηματα ουτε για εναν καφε στο καφενειο.

Οταν ημουνα μικρη φανταζομουνα πως απαξ και φτασει ενας ανθρωπος
στην ηλικια της συνταξης θα εχει διπλα του εναν ανθρωπο που αγαπα,
θα εχει καποια χομπυ τα οποια θα μπορεσει επιτελους να εξασκησει πιο
ευκολα λογω ευχερειας χρονου, θα εχει χρονο να κανει ταξιδια διχως τυψεις
οτι δεν παραγει οντας στην παραγωγικη ηλικια, δεν θα τον νοιαζει ποσο
ομορφος ειναι γιατι θα εχει πια αποδεκτει με χαρα πως ετσι ειναι η ζωη,
κι οτι ομορφοι ειναι οι ανθρωποι κι οχι οι φατσες τους....

Παροτι τα πραγματα δεν ειναι ετσι ακριβως οπως τα σκεφτομουνα οταν
ημουνα 7 χρονων, συνεχιζω να πιστευω πως αν καποιος εχει μαθει απο το
ταξιδι της ζωης των 70 ετων, μπορει να ειναι ευτυχισμενος με αυτα που εχει,
μπορει να αντιστεκεται στη μιζερια που μας βομβαρδιζει η σημερινη ζωη,
αν θελει θα το κανει. Φυσικα αυτο προυποθετει πως θα ειναι ενας αληθινα
ωριμος ανθρωπος, ο οποιος θα εχει περασει συνειδητα απο μια επωδυνη
διαδικασια προσωπικης εξελιξης κι οχι ενας ανθρωπος που ζουσε
απλα γιατι γεννηθηκε.

Δεν ειμαι σιγουρη πως γνωριζω τον τροπο με τον οποιον επιτυγχανεται το
παραπανω, "αληθινα ωριμος ανθρωπος", αλλα πιστευω πως ειναι κατι υπεροχο
και εφικτο. Η αισθηση πως μπορουμε να βελτιωσουμε και να εξελισσουμε τον
εαυτο μας καθε στιγμη, καθε μερα που περνα, για να φτασουμε στα 70 και
να μη νιωθουμε οπως η πλειοψηφια των ηλικιωμενων Ελληνων αλλα
να νιωθουμε μια αυθορμητη ευτυχια χωρις υλικες απαιτησεις και νεανικες
περισσιες σκεψεις, ενα "φθασιμο" ικανοποιησης, ειναι πραγματικα μια προκληση
που μας ακολουθει για παντα.

 Αν κανουμε καθε στιγμη της ζωης μας μοναχα οτι νιωθουμε κι οχι οτι θελει ο
οποιοσδηποτε αλλος, φυσικα με την προυποθεση οτι γνωριζουμε τι νιωθουμε,
θα φτασουμε σε αυτο το σταδιο της υπεροχης ωριμοτητας και ικανοποιησης των
70 και βαλε!!!!

τι νιώθω - λέω ή δεν λέω?

Άραγε μας βοηθάει πάντοτε να εξωτερικεύουμε, να εκφράζουμε με λέξεις,

οτιδήποτε νιώθουμε μέσα μας?  Πρέπει να λέμε -και να απαιτούμε να μας

επικοινωνούνε συνέχεια - συναισθήματα κι εμπειρίες κι έτσι να μπαίνουμε στη

διαδικασία ατέρμονων διανοητικών εξηγήσεων και αναλύσεων?

Μήπως έτσι ξεχνάμε το βασικό...εμείς, το σώμα και η ψυχή μας τι νιώθουμε...?

Ζούμε μια εμπειρία και συχνά εκφράζουμε αυτήν την εμπειρία λεκτικά και

ταυτόχρονα την κρίνουμε," πως πέρασα, γιατί πέρασα ή δεν πέρασα καλά, ποιός

ή τι έφταιγε...το κάνουμε συνέχεια, δίχως απαραιτήτως να το αντιλαμβανόμαστε,

δίχως απαραιτήτως να μας κάνει καλό.. είναι πάντα κάτι που πρέπει να

μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας ή μήπως μερικές φορές αξίζει απλά

να το νιώσουμε και μην το αναλύσουμε / λογοκρίνουμε?

Έχουμε μάθει να δίνουμε πολύ σημασία στα λόγια και λιγότερη στο τι νιώθει

το σώμα μας και η ψυχή μας. Κι αυτό ακριβώς, μας απομακρύνει όλο και πιο πολύ

απο τον αληθινό μας εαυτό. Έχουμε ξεχάσει να συνειδητοποιούμε τι νιώθουμε

την κάθε στιγμή που ζούμε και προσπαθούμε μεταφέροντας λεκτικά την εμπειρία

μας να το ανακαλύψουμε, η σειρά όμως είναι ανάποδη.

Πρώτα νιώθω,

μετά ξέρω τι νιώθω και μετά,

αν χρειάζομαι εκφράζω αυτό που νιώθω.

Συχνά, κυρίως εμείς οι γυναίκες, ζητάμε να "ακούσουμε", μετατρέποντας τα

συναισθήματα σε λόγια και δεν μας φτάνουνε ούτε οι πράξεις ούτε αυτό που νιώθουμε.

Ζητάμε την επιβεβαίωση η οποία θα καλύψει την ανασφάλεια που έχει κατακλύσει την

ψυχή μας. 'Ετσι απολύτως ευθυνόφοβα μεταφέρουμε στον "άλλον" αυτό που εμείς δεν

μπορούμε να κάνουμε, να νιώσουμε αυτό που θέλουμε δίχως την βοήθεια του "άλλου",

να αποφασίσουμε δίχως την παρέμβαση κανενός, να στηρίξουμε την όποια επιλογή

μας στο τι νιώθουμε, κοινώς σε ένα συνδυασμό παραμέτρων, της λογικής και της

ιδιοαίσθησης.

Please no pressure..

Πίεση.

Πιεσμένος είναι ο αέρας που αναπνέεις. Για αυτό και αν το σκεφτέις καλά....
δεν αναπνέεις αληθινά. Πίεση για να βρείς την τέλεια δουλειά που θα σου αποφέρει
αρκετά χρήματα για να ζήσεις καλά (κατά τα κοινωνικά λεγόμενα), για να αρέσεις και
να μην απογοητεύσεις κάνέναν, στη δουλειά, στην οικογένεια, στη σχέση, στους γύρω
σου σε γνωστούς κι αγνώστους, να τακτοποιήσεις τα πάντα στην εντέλεια,
να μοιάσεις κάποιον που είναι καλύτερος απο εσένα.

Πίεση απο την στιγμή που ξυπνάς μέχρι λίγο πριν κοιμηθείς,
συχνά και στον ύπνο σου, για τα πιο απλά και συχνά για τα πιο καθημερινά,
η πίεση είναι μέσα στη ζωή μας απο τα παιδικά μας χρόνια, συχνά δίχως να το
ξέρουμε καν, κι ακριβώς για αυτό δεν αντιδρούμε, συνεχίζουμε να ζούμε μέσα
στο σύννεφο της πίεσης τόσο που ξεχνάμε πως είναι να ζεις έξω απο αυτό.

Ισως και να είναι αναπόφευκτο να υπάρχει λίγη πίεση, ίσως είναι ωφέλιμη κάποιες
φορές, όμως όταν γίνεται καθημερινός μας σύντροφος δεν υπάρχει αμφιβολία πως
θα μας καταστρέψει αργά ή γρήγορα, θα επιμελείται της ζωής μας και εν τέλει θα
καταστρέψει και το σώμα μας.

Μέσα σε όλη την τραγικότητα της στιγμής που ζει η χώρα μας, γιατί δεν βρίσκουμε
μια στιγμή να κοιτάξουμε μέσα μας και να εντοπίσουμε τις εστίες πίεσης, αν τις
γνωρίσουμε και παρατηρήσουμε τι κακό μας κάνουν θα μάθουμε και να λέμε όχι,
αν τις αφήσουμε ελεύθερες κάθε μέρα θα μεγαλώνουνε μέχρι να μας φάνε.

Το σύμπαν

Είναι ζωντανές ψυχές που κινούνται για να επιβιώσουν
ή μήπως νεκρές που επιθυμούν να αναστηθούν?

Η φωνή τους, άλλοτε μεθυστική και σιωπηλή
άλλοτε θυριώδης, δραματική.
Αιώνια εναλλαγή αλλεπάληλων κινήσεων,
δίχως καμμία περιοδικότητα.

Κύτταρα ενός περίπλοκου μηχανισμού,
στοιχεία μιας πολυμορφικής ζωής,
η θάλασσα, το σύμπαν.

Ζούνε απομονωμένα, παράλληλα σε συνεννόηση
μεταξύ τους, μιλάνε, εξελίσσονται, κινούνται
όπως κι εμείς. Δε σκέφτονται, δεν θυμώνουν,
αλλάζουν διάθεση και χρώμα, γίνονται μπλέ,
γαλάζια, διάφανα, μαύρα, με άσπρες πινελιές ή χωρίς.

Ένας οργανισμός που μας εμπεριέχει όλους,
απο τον πιο έξυπνο εώς τον πιό κουτό,
απο τον πιό άσχημο εώς τον πιό έκθαμβωτικό,
απο τον πιό ανήμπορο εώς τον πιό παντοδύναμο.

Όλοι μας είμαστε κύματα.