The hanging monologue

http://www.youtube.com/watch?v=Gft81t8xqQc

You have been incoherent.  

I just wonder why.

Have you always been so reticent or is it myself bringing it out?

I hope I was not too invasive. 
I always regret it, but yes sometimes I am.

I read a disapproval through this silence,

violent silence, so intense.

It’s so frustrating, 
I am frantic to know what you’re thinking. 

My thoughts are so disorganized,

my courage almost dissolved…

I demand immediate possession of myself…

am I about to cross the line of my threshold?

I was endeavoring to be honest.

Not sure I am.

Σπανια νιωθω μονη

 

Ειμαι ενα κομματι απο το συμπαν, απο τον κοσμο, την ευρυτερη φυση,

ενα μερος απο το δημιουργημα της ζωης, πως να νιωσω μονη αναμεσα

σε χιλιαδες ανθρωπους, χιλιαδες ζωα, φυτα, βουνα, νερα που ρεουν, πουλια παπιες...

Βρισκομαι σε μια μικρη πολη της Σκωτιας,  καθομαι σ ενα παγκακι στις οχθες του ποταμου Νες,

απεναντι απο μια παλια επιβλητικη εκκλησια, μαλλον γοτθικη. 

Φυσα δυνατος αερας κι ενας μικρος πελεκανος πεταει απο την επιφανεια του ποταμου

και στεκεται στο μονοπατι μπροστα στο παγκακι μου. 

Με κοιταει επιμονα.

Εχει ενα μονο λειτουργικο ποδι, το αλλο χτυπημενο ισως σπασμενο

κρεμεται μ ολο του το βαρος, αδυναμο, καχεκτικο.

Οπως φυσα δυνατα, το πουλι μισανοιγει τα φτερα του

για να αντισταθει στην δυναμη του αερα που προσπαθει να το παρασυρει,

παταει πιο δυνατα το λειτουργικο του ποδι στη γη και

συνεχιζει να με κοιταει σαν να λεει:

" Κοιταξε Ερυφιλη, πρεπει να αποδεχτεις καποια πραγματα στη ζωη

και να συνεχισεις να την ζεις με την ιδια ενταση, οπως δυνασαι, 

βλεπεις ολα μπορουν να γινουν ακομα και με ενα ποδι

αρκει να το αποδεκτεις"...

Ανατριχιασα οταν συνειδητοποιησα ποιος μου ειπε τι....

Natura

Highlands...Seriously breathtaking landscape...

Ήξερα a priori πως θα μεινω αφωνη με αυτο το μαγικο μερος..

αμετρητα δεντρα με φοντο χιονισμενες αποτομες κορφες,

σκουρο καφε χαμηλοι θαμνοι με απομειναρια χιονιου στα φυλλα τους,

ορμητικοι θορυβωδεις καταρρακτες,

αφρωδη ρυακια σε αδρανεια μονιμης παγωνιας,

αγρια ζωα κρυμμενα μεσα στο μαυρο δασος

προστατευμενα στις φωλιες τους.

Ξεκινησε η νυχτα, 

ενα διαμπερες μαλακο φως λαμπει μεσα στο δασος

απο το μπροστα παραθυρο διασχιζει το διαδρομο

φθανει μεχρι τον πισω χωρο,

το δρυινο τραπεζι ειναι στρωμενο,

η ζεστη σουπα αχνιζει...

καπνος ανεβαινει απο την καμιναδα,

σκορπαει ψηλα στον μπλε σκουρο ουρανο

πανω απο τα συννεφα και τα πρωιμα αστερια.

 

Ενα φιλι

https://www.youtube.com/watch?v=7ufGxqxeBJE

Σου στελνω ενα φιλακι.

Μπορεις να το πας οπου θελεις εσυ.

Να το αφησεις στο σπιτι, για να το βρεις στο κομοδινο σου, γυρνωντας απ'εξω.

Να το παρεις μαζι σου, αν νιωθεις μονος/η.

Να το φυλαξεις καπου και να το χρησιμοποιησεις οποτε το εχεις αναγκη.

Το στελνω σ εσενα, και σε αυτον αλλα και σε αυτην,

 σ ολους οσους το χρειαζονται...

Συχνα υποβαθμιζουμε αθελα μας

τη σημασια της τρυφεροτητας.

Κι ομως ενα χαμογελο, ενα φιλι, μια αγκαλια

μπορει να διαρκεσει αιωνες.

Μπορει να μας κρατησει παρεα καθως θα θυμομαστε τη στιγμη που ζησαμε

και να μας δωσει δυναμη.

Ας μην ξεχναμε πως ειμαστε ανθρωποι κι εχουμε καρδια.

Κι η καρδια εχει αναγκη απο τρυφεροτητα και αγαπη.

Ας την δωσουμε ανιδιοτελως διχως προσδοκιες.

Θα επιστρεψει πισω σε εμας,

οταν δεν το περιμενουμε...

Πεταω τα περιττα...

Ποσο βαρυ φορτιο να ερευνας τα ελλατωματα σου,

κι οταν τα κοιταξεις καταματα να αρχισεις να μεθοδολογεις

τροπους για να τα διορθωσεις..

Πως θα τα διορθωσεις, ποτε και για ποσο χρειαζεται να προσπαθεις?

Θα το κανεις μονος σου ή χρειαζεσαι την βοηθεια των αλλων?

Πως θα διορθωσεις ελλατωματα που ειχες δεκαετιες ολοκληρες και 

δεν μπορουσες καν να τα αναγνωρισεις?

Φοβασαι να δεις τα ελλατωματα σου γιατι φοβασαι να γινεις ενας αλλος.

"Αν δεν ειμαι κτητικη τι θα ειμαι? Τι ταμπελα θα εχω αντι για αυτην που 

τοσο εχω συνηθισει? "

Μα δεν ειναι υπεροχο να αλλαζεις?

Να κοιτας μεσα σου και να λες "ηρθε η στιγμη να αλλαξω οτι δεν με ικανοποιει,

οτι θεωρουσα δεδομενο αλλα δεν ειναι"

Να νιωθεις γα πρωτη φορα πως οτι συνειδητοποιεις τωρα ειναι χρυσος!!!!

Πριν κοιμοσουνα ησυχα, μα εναν υπνο βαθυ που σε κουραζε..

Ειναι καποιος που συναντας μια μερα και σου λεει 

"ξυπνα, δες μεσα σου, δες τι μπορεις να κανεις, δεν ποιος εισαι κι αν δεν σου αρεσει

αλλαξε το, εσυ αποφασιζεις..."

Καποιος σε ταρακουναει αλλος σε νανουριζει.

Δε μπορω αλλον υπνο στη ζωη, ειμαι εδω για να ζω , να κινουμαι, εμπρος ταρακουνιστε με

σας παρακαλω, βγαλτε απο μεσα μου οτι θελω να δω και δεν το βλεπω!!

Γραφω για να ειμαι εγω

http://www.youtube.com/watch?v=hKH-Rfs_eRQ

Ξερεις ποια ειναι η βασικη μας διαφορα απο τα ζωα?

Ο λογος..η γραφη.

Επικοινωνουμε μεσω του λογου.

Ισως και μεσω της γραφης, γιατι οχι?

Κυριως αυτο, μας κατηγοριοποιει στους ανθρωπους.

Και τα λιονταρια ζευγαρωνουν μαλωνουν, επιβαλλονται, κλαινε διχως δακρυα

εκφραζονται με βρυχηθμους. Δε μιλανε!!

Τεσσερα χρονια γραφω. Τι γραφω? Διαφορα.

Ενδιαφεροντα πραγματα, επιπολαιοτητες, χαζα, κοινοτυπα σχολια,

οι αποψεις, οπως παντα, διιστανται.

Γραφω οτι θελω να μοιραστω.

Με ποιον? 

Δεν διαχωριζω σε ποιον θα πω αυτα που νιωθω.

Για αυτο και δεν τα λεω, στην αδελφη μου, στον κολλητο μου.

Αλλα σε οποιον θελει, γνωστο κι αγνωστο.

Ως επι των πλειστων, δεν γραφω απτες προσωπικες εμπειριες.

Κωδικοποιω συναισθηματα που οι εμπειριες φερνουν. 

 ΓΡΑΦΩ ΤΙ ΝΙΩΘEI H KAΡΔΙΑ ΜΟΥ.

Τιποτα παραπανω, τιποτα λιγοτερο.

Τα ερεθισματα? 

Ανθρωποι, καταστασεις, επεξεργασια συναισθηματων, αναμνησεις, κυριως συναισθηματα.

Απειρα τα ερεθισματα, τοσα οσες οι εκουσιες σκεψεις.

Εγω το ερεθισμα, ισως κι εσυ.

Μ αρεσει να μιλαω να γραφω, να μοιραζομαι αυτο που νιωθω.

Δεν ειναι exhibitionism, αν και η μεταφραση ταιριαζει.
Συνηθως ο κοσμος, κυριως στις μερες μας, δεν μιλαει.
Δεν θελει να ειναι exposed.
Εγω δεν θελω να ΜΗΝ ειμαι exposed.
Ισως οσα πιο λιγα λες, τοσο πιο βαθια κρυβεις τον εαυτο σου.
απο τους αλλους κι απο εσενα...

Κι ετσι, συχνα δεν ειμαστε εμεις.
Ειμαστε αυτο που κρυβουμε.
Αυτο που νομιζουμε πως ειμαστε απλα γιατι δεν αποδεχομαστε τον εαυτο μας.
Τι καλυτερο απο το να μιλησουμε σε καποιον η να γραψουμε κατι για εμας?

Δεν θελω να πεισω κανεναν.

Επιλογη μας ειναι να ειμαστε εμεις ή καποιος αγνωστος.

Εγω προτιμω να ειμαι απλα γνωριμη εγω.

immortal

http://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo

Ειχα πει πως αν φυγεις δεν πειραζει.

Το θυμαμαι σαν χθες, 

το εννουσα.

Ειμαστε αμετρητα εγωιστες.

Ολες μας οι επιλογες στοχευουν στην προσωρινη μας ευημερια.

Στο καλυτερο τωρα μας, την πιο συναρπαστικη στιγμη.

Δεν μας κατηγορω,
απλα παρατηρω.

Ειναι μαγικο, οι διαπροσωπικες μας σχεσεις 

μας αλλαζουν τοσο, μας μεταμορφωνουν,

αν ξερουμε να το αναγνωρισουμε,

διορθωνομαστε καθε λεπτο που αγαπαμε,
που ερωτευομαστε, που ποναμε,

που απογοητευομαστε, που χανουμε την ελπιδα στιγμιαια, 

που θυμομαστε για να ξεχασουμε μετα απο λιγο.

Κι ομως καποιο μελος του σωματος μας μπορει να μη ξεχνα.

Θα περασουν μερες, μηνες,
ισως και οι τεσσερις εποχες για να ξεχασει.

Κι ομως η παλια αναμνηση ειναι κατι εξισου υπεροχο 

αν αποβαλλουμε τις προσδοκιες μας,

τον εγωισμο μας,

την προσκολληση μας στο χθες
και στην ερμηνεια που της ειχαμε δωσει.

Οπως οταν χωριζεις, συνηθως κλαις. 

Μετα απο καποιους μηνες οταν τα ξαναθυμασαι ισως και να γελας.

Ολα ειναι αλλιως, εσυ εισαι αλλιως, η ζωη εχει κυλησει
κι εχει αφησει πισω την αναμνηση,
να παρει το σχημα που η καρδια θελει να της δωσει.

Μην επιμενεις να αναμασας την ιδια αναμνηση,

αν δεν επιμεινεις θα μεταμορφωθει σε εμπειρια, 

ανεπαναληπτο μαθημα ζωης,

θα σου αφησει κι απειρη αγαπη...

Θα τη νιωσεις βαθια μεσα στην καρδια,

κι αν ειναι τοσο βαθια,
δεν θα πεθανει ποτε!!!

Λιγο πριν τα μεσανυχτα..

http://www.youtube.com/watch?v=WX0DIxBZGc0&list=PL0b4SOBRy-iEudrDVpzZZmFQeTyY07IQy

Συχνα αναρωτιεμαι αν αυτα που αναρωτιεμαι τα αναρωτιουνται κι αλλοι, 

ανεξαρτητως ποσα αναρωτιεμαι εχει η προταση τους...

Καποιες φορες νιωθω πως δεν μπορω αλλο μια κατασταση, 

απλα γιατι δεν ειναι αυτο που θελω.. Εκεινη ακριβως την στιγμη σκεφτομαι

 αν ειμαι κακομαθημενη, αν θα επρεπε να εχω λιγο παραπανω υπομονη 

για να δω αυτο το μονοπατι που θα με βγαλει...τελικα ομως αποφασιζω 

πως η ζωη ειναι πολυ μικρη για να καταπιεζομαι οταν αυτο δεν ειναι απαραιτητο,

 κι οφειλω μεσα μου να εχω διαυγεια για το ΠΟΤΕ ειναι απαραιτητη λιγη καταπιεση

 και ποτε μπορει να γινει καταστροφικη..

Παραδειγματος χαριν στις καθημερινες ανθρωπινες σχεσεις. 

 Ποτε πρεπει να κανεις πισω και ποτε οχι? Δυσκολο ερωτημα και αυστηρως προσωπικο.

Προσωπικα, αν νιωσω πως εχω αυτα που θελω και φτανουν στη καρδια μου αυτα που χρειαζομαι για να την αγγιξουν, τοτε μπορω να καταπιεσω λιγακι τον εαυτο μου. 

Αν παλι δεν νιωθω την αγαπη, την προσοχη, το ενδιαφερον, την τρυφεροτητα κι 

απαντησεις που χρειαζομαι (αναλογα με το σταδιο της σχεσης) δεν διατιθεμαι να κανω πισω..ουτε ενα εκατοστο!!! 

Το ξερω πως ισως ειναι λιγο απολυτο, αυστηρο, απαιτητικο αλλα δεν μπορω να υπαρχω αλλιως.

Καποτε ημουν αλλιως..δεν θεωρουσα καθολου απαραιτητη μια μικρη καταπιεση.. 

ερωτευομουν το συναισθημα που ενιωθα, το φτερουγισμα στην καρδια, τη αισθηση της θερμοκρασιας που ανεβαινε, ερωτευομουν γιατι ΕΓΩ το ηθελα..διχως να βλεπω με διαυγεια, σχεδον δεν εβλεπα. Δεν ηξερα ο αλλος τι νιωθει σαν να μη μπορουσα να διακρινω τι συμβαινει στον καθενα μας ξεχωριστα, πιστευα πως θα νιωθει οτι εγω γιατι περνουσα(με?) υπεροχα, ισως και να ακουγα οτι εγω ηθελα...ετσι μετα απο λιγο καιρο που τα φιλτρα της κουφαμαρας
 και της τυφλωσης χαλαρωναν...αρχιζα να αντιλαμβανομαι τι ειχε συμβει!!!! Ημουν μονον εγω ερωτευμενη, τουλαχιστον οπως εγω οριζω τον ερωτα, 
ημουν στη σχεση μονη μου, κι αυτη η διαπιστωση ητανε κομματακι τρομακτικη...

Εκτοτε εχω λιγο φοβηθει. Δε μ αρεσει να παραδεχομαι τους φοβους μου 

(και σε ποιον αρεσει αλλωστε) ομως αυτον τον φοβο επρεπε να τον παραδεχτω για να τον αντιμετωπισω κι ετσι να αλλαξω την συμπεριφορα μου απεναντι στο ερεθισμα του..

Εκτοτε προσπαθω εξ αρχης να βλεπω καλυτερα, ισως να μην ειναι το ιδιο αυθορμητη

 και διασκεδαστικη διαδικασια αλλα με γλιτωνει..απο πολλους μπελαδες και δακρυα. 

Εν τελει περναω καλυτερα. Ισως να καταπιεζομαι λιγακι παραπανω αλλα ακριβως αυτο το επιπεδο καταπιεσης ειναι το επιτρεπτο κι αποτελεσματικο για τη δικη μου ζωη.

Ο καθενας οριζει τα δικα του επιπεδα καταπιεσης σ αυτην την ζωη, εγω δεν μπορω να επιβαλλω τιποτα σε κανεναν, ειμαστε απολυτως ελευθεροι να καταπιεστουμε οσο θελουμε, λαμβανοντας υποψιν πως ο ερωτας ειναι υπεροχος αλλα πρεπει να διατηρουμε και μια μικρη ασπιδα προστασιας, για να μη βγουμε τεμαχισμενοι σε περιπτωση...μαχης!!!!

Mediocrity

http://www.youtube.com/watch?v=3YxaaGgTQYM

Are there signs of  mediocrity around you..? Do you feel alive?

A home that you'd like to feel home but it just gets stuck somewhere and you cannot feel it like home.

Some guy/girl that likes you but not as much as he/she should, to boost you up.

A night out that could  potentially be amazing but eventually.. is not, there is something indifferent, a bit boring maybe, somehow mediocre...something that just does not touch you, as if you are transparent or a ghost..as if you were not there at all..

Should we just accept mediocrity in order to get over our willingness for excellence, passion, astonishing experiences, unforgettable moments...

Why should I accept mediocrity? I could never get along with this attitude...don't know/care why..
when I have mediocrity around me I think I am dead..

I might be allergic to common things, just reacting to certain trends, common behaviours, standard ways of entertaininment...I do not reject acceptance, or patience, or tolernace, I just reject mediocrity and whatever it does not satisfie me, whatever is not enough, whatever does not make me feel alive.. NOW, not tomorrow, not next year...

..commonplaceness..just cannot stand it..it's a pure matter of choice..

ερωτας που ερχεται απο εμας, απο κανεναν αλλον

Αραγε οταν ερωτευομαστε και νιωθουμε αυτα τα υπεροχα συναισθηματα,
ποιος τα πυροδοτει ο απεναντι μας ή ο εαυτος μας?
Αν ξεκινησουμε απο την υποθεση πως κατα τη διαρκεια της ζωης μας
δεν ερωτευομαστε μοναχα μια φορα, ισως ο κυριος υπευθυνος δεν ειναι ο αλλος
αλλα εμεις οι ιδιοι...οταν εμεις το χρειαζομαστε αυτο το feeling,
 οταν ο εαυτος μας χαλαρωσει λιγακι εστω και εν αγνοιαν του,
οταν ταιριαξουν οι συγκυριες, τοτε ο εαυτος μας αποφασιζει να χαρισει
 αυτες τις μοναδικες στιγμες στον εαυτο του...λιγο οι συγκυριες,
λιγο η αποφαση να ερωτευτουμε, συνειδητη ή οχι..
ποσες φορες ανθρωποι γνωριζονται επι χρονια μα ερωτευονται μονο
οταν βρεθουνε και οι δυο σε καποια συγκεκριμενη φαση της ζωης τους,
οι ιδιοι αποφασισαν να ερωτευτουνε, μετα απο χρονια γνωριμιας...
πως αλλιως εξηγειται αυτο? Το θελησανε, γιατι το χρειαστηκαν,
 νιωσανε αυτη την αναγκη μεσα απ τη ψυχη τους, βαθια
μεσα απο την καρδια..
Οπως  στο να γευτουμε αυτην την υπεροχή του ερωτα,
αραγε μας κραταει ο εαυτος μας μακρια κι απο αλλα
ομορφα πραγματα που μπορει να μας συμβουν στη ζωη μας?
Αν παψουμε να αντιδραμε σα παιδια, αν αρχισουμε να βλεπουμε
 διχως να κρινουμε ασταματητα, αν σταματησουμε να ειμαστε
τοσο αυστηροι με τους εαυτους μας, αν αγαπησουμε πρωτα απ ολα
τον εαυτο μας.. ισως κατι ν αλλαξει...