Ευτυχια κι εξαρτηση

https://www.youtube.com/watch?v=m7sTUrXYEfY

Τι συμβαινει οταν σιγα σιγα αρχιζουμε να βρισκουμε 

και να διορθωνουμε τον εαυτο μας?

Οταν αρχιζεις και βλεπεις συμπεριφορες σε φιλους και γνωστους που σ ενοχλουν

κι ακαριαια συνειδητοποιεις πως ενιοτε

 φερεσαι κι εσυ ετσι.

Μ αυτον τον τροπο δημιουργεις κινητρο στον εαυτο σου να αλλαξει.

Ειναι εξαιρετικα δυσκολο να δεις μεσα σου ή να αναγνωρισεις

τις προβληματικες σου αντιδρασεις

κυριως οταν βρισκεσαι μεσα στην "comfort zone" σου!!!

Οταν μεινεις μονος με τον εαυτο σου, σκοπιμα, ή ακομα

κι οταν οι συγκυριες τα φερουν ετσι και σταματας να αντιδρας σ αυτη τη μοναξια,

επιβαλεις στο μυαλο σου να αρκεστει στο τι σου δινει η ψυχη σου

κι οχι στο τι λαμβανεις απο τους αλλους

σταματας να ζητας, ν απαιτεις, να εξαρτασαι απο τις αντιδρασεις των αλλων

και βρισκεσαι αντιμετωπος με τον εαυτο σου

τον κοιτας και τον παρατηρεις

διχως να τον αποφευγεις.

Οσες φορες βρεθεις σε συνθηκες οπου δεν εχεις τους φιλους σου

κοντα σου, ουτε οικογενεια, ουτε συντροφο, θα σου λειπουν ολα αυτα

 τοσο πολυ που θα νιωσεις στην αρχη αδικημενος

θα προσπαθεις να βρεις καποιο λογο και αιτια

κι ομως ολα αυτα ειναι αυτοματες αντιδρασεις,
αυταπατες...

αν δεν πορσκολληθεις θα περασουν,

 κι η ηρεμια, η παρατηρηση, η απαντηση θα ερθει απο μονη της.

Μονοι μας γεννηθηκαμε 

και μονοι μας μπορουμε να κανουμε τα παντα.

Η ευτυχια μας δεν εξαρταται απο κανεναν παραμονο απο εμας τους ιδιους.

Ενας συντροφος μπορει να μας κανει να νιωσουμε ευτυχισμενοι

ΜΟΝΟ
οταν εχουμε την ικανοτητα να νιωσουμε ευτυχια 

ακομα κι οταν ειμαστε χωρις αυτον.

Δεν ειναι κατι ευκολο και αυτοματο, 

ειναι ομως κατι υπεροχο που ο καθενας μπορει να βιωσει

και που μας εξασφαλιζει την συναισθηματικη μας

απεξαρτηση απο τους αλλους

απο οποιονδηποτε αλλον

οσο κι αν τον αγαπαμε 

κι οσο κι αν επηρεαζει την καθημερινοτητα μας.

Ευτυχια κι εξαρτηση
 ασυμβατες εννοιες.

με ποδια η χωρις

Πηγα προχθες σε μια συνεντευξη.

Ειχα ενα καποιο αγχος..ουτε πολυ μα ουτε και λιγο...

Μπηκα μεσα στο λεωφορειο.

Ενα αναπηρικο καροτσακι μ εναν παχουλο κυριο διπλα μου.

Στην αρχη υπεθεσα πως ειχε καποια αναπηρια

χωρις να ξερω ποια ακριβως 

μιας και δεν τον εβλεπα απο μπροστα.

Καθως χαμηλωσε το οχημα κι ανεβηκε το καροτσακι

ο κυριος ηρθε και καθησε ακριβως με γεωμετρικη λεπτομερεια

μπροστα μου, φατσα καρτα!!!

Το προσωπο του μεγαλο κι ελαφρως κοκκινο

ισως απ το πολυ αλκοολ, ισως απ την χρονια προσπαθεια

να αποδεχτει αυτο που του συνεβει.

Σπασμενα δοντια, καποια λειπανε τελειως,

γαλαζια μεγαλα ματια θλιμμενα που δεν εστιαζαν καλα.

Λειπαν τα ποδια.

Κομμενα απο τους τενοντες των τετρακεφαλων.

Το κεφαλι στηριζονταν στο λαιμο

ο λαιμος στον κορμο

η παχουλη κοιλια πανω στην λεκανη κι η λεκανη

στηριζονταν επανω στη βαση απο το καροτσακι.

Ενιωσα γελοια με το αγχος μου.

Ενιωσα πως υπερεκτιμω τις καταστασεις κι υπερβαλλω

Ενιωσα και λιγο ντροπη για κατι που ακομα δεν εχω καταλαβει.

Αστραπιαια στο μυαλο μου στρυφογυριζε ο ορισμος της λεξης

"αυτονομια".

Με ποδια εχεις αυτονομια

διχως ποδια δεν θα εχεις ποτε.

Μα τελικα τι ζητας?

Μηπως ηρθε ο καιρος να αναρωτηθεις τι ζητας απο την ζωη σου?

Βοηθητικες ερωτησεις θα μπορουσαν να ειναι οι εξης:

- σ αρεσει αυτο που βιωνεις κατα το μεγαλυτερο μερος της ημερας σου?

Αν ναι, τι σ αρεσει ακριβως?

Αν οχι, τι δεν σου αρεσει?

- σ αρεσουν οι ανθρωποι με τους οποιους συναναστρεφεσαι?

Ποιον δεν αντεχεις?

Τι σου προκαλει? Γιατι δεν τον αντεχεις?

- η καθημερινοτητα που ζεις, σου δινει ικανοποιηση, δημιουργικοτητα, 

ιδεες, κινητρα ή μηπως σε εγκλωβιζει?

Αν οχι, τι θα ηθελες παραπανω?

Το ξερω πως υπαρχουν πολλοι που θεωρουν τις παραπανω ερωτησεις

αστειες, γιατι απλα δεν δεχονται πως εχουμε δικαιωμα επιλογης....

Συχνα εγκλωβιζεσαι μεσα στα πλαισια της γνωστης δηλωσης

"δουλευεις για να επιβιωσεις".

Κι ομως για να δουλευεις πρεπει να μπορεις να επιβιωνεις αρμονικα

με την δουλεια σου και τους ανθρωπους γυρω σου

αλλιως αργα ή γρηγορα θα γινεις

νευρικος, θα σαι εκνευρισμενος συνεχως,

δεν θα σε ικανοποιει τιποτα,

θα χωρισεις, θα παρατησεις την δουλεια σου

ή θα παθεις νευρικο κλονισμο

και θα καταληξεις να σε διωξουνε απο τη δουλεια σου

και να σε χωρισουν απο τη σχεση.

Μηπως ομως ολη αυτη η στανταρντ σκεψη γυρω απο την

δουλεια σου, μπλοκαρει σημαντικα την ελευθερη σου σκεψη και βουληση,

την δημιουργικοτητα και ευρυματικοτητα σου, 

μηπως επηρεαζεσαι σε καταστροφικο βαθμο 

απο τα κακα παραδειγματα των γυρω σου  κι ετσι 

μπλοκαρεις τη σκεψη στη διαδρομη της

για ευρεση ευρυματικοτητας και διαφορετικοτητας?

Οι ετικετες της σημερινης εποχης 

παντου

σ ακολουθουνε σε οτι κανεις

καθε μερα που θ ανοιξεις την τηλεοραση

καθε στιγμη που θα κοιταξεις εν αγνοιαν σου μια διαφησιμη 

καθως κανεις εναν περιπατο στο κεντρο της πολης,

κι ομως εσυ επιλεγεις αν θα τις ενστερνιστεις ή οχι

καθαρα συνειδητη επιλογη.

Σ ελεγχουν αυτοι στους οποιους 

δινεις το δικαιωμα να σ ελεγχουν,

απο τους πολιτικους μεχρι τους λαθος συντροφους,

απ τους αφελεις ενιοτε γονεις μεχρι τους 

πορομενους φιλους που θελουν το καλο σου.

Τελικα ομως εσυ θα διαλεξεις

τι θελεις να αποτελεσει την καθημερινοτητα σου.

Κι αν το διαλεξεις μπορεις να το κανεις.

Ενα βημα πιο κοντα στην ολοκληρωση σου.

Μην αλλαξεις ποτε

"Παντα πιστευα πως πρεπει να αλλαξεις.

Ειχα αυτη την αλλαζονικη πεποιθηση πως πρεπει 

να εκδηλωθεις οπως εγω φανταζομουν ιδανικα

διχως να σκεφτω ουτε στιγμη πως αυτη η απαιτηση

περιοριζει τη δικη σου και δικη μου ελευθερια,

αν εγω καταφερω να σε περιορισω θα συνεχισω να μαι ελευθερη?

Τοσο σιγουρη πως πρεπει να τα κανεις ολα

οπως πρεπει...συμφωνα με ποιον

τον Θεο, τον Βουδα, το Κορανι...

ποιος οριζει πως πρεπει να εισαι επικοινωνιακος

ποιος οριζει πως πρεπει να δειχνεις πως μ αγαπας

πιο πολυ απ οσο μπορεις?

Κι αν πραγματι πρεπει να μου δειξεις πως μ αγαπας

 εισαι σιγουρος μ αγαπας?"

Κι ομως, τι πιο υπεροχο να αφηνεις τον αλλον 

να ειναι οποιος ειναι. 

Να τον αποδεχεσαι και να τον λατρευεις για οτι σου δινει

με τοση αγαπη και γενναιοδωρια

να μη ζητας

να μην απαιτεις

να μην θελεις παραπανω

να βλεπεις στα ματια του πως δινει οτι εχει κι οτι μπορει

κι αυτο ν'αρκει για να σε γεμισει.

Τοτε μονον το εγω λυωνει, εξατμιζεται

τοτε αγαπας αληθινα.

Αλλαζω συνειδητα

Ενα χρονο μετα διαβαζω το παρακατω και συνειδητοποιω ποσο επικαιρο ειναι. 
Αλλαζω μονο οταν εγω το θελησω και το θελω μονο οταν οτι ζω δεν μου αρκει και εχω αναγκη απο κατι αλλο για να νιωσω πιο κοντα στην ευτυχια. Χρειαζεται αρκετη συνειδητοτητα αλλα δεν ειναι αναποφευκτο. Το να αναλυουμε το ποσο ικανοποιημενοι ειμαστε με τη ζωη που ζουμε δεν ειναι περιττο, ουτε φιλοσοφικο. Ετσι φτιαχνουμε την πραγματικοτητα που βιωνουμε καθε στιγμη της ζωης μας, κι ετσι πολυ απλα ζουμε καλυτερα. Το να ζουμε μια ζωη by-default δεν βρισκω πως ειναι ικανοποιητικη λυση, ισως αν ζουσαμε 10 ζωες, κατι που δεν πιστευω....
 
"Και όλα συντείνουν σε μια κοινή ίσως συνισταμένη. Ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει και να ζει όχι με βάση αυτό που πραγματικά μέσα του είναι,αλλά με βάση όλα όσα ατυχώς κληρονόμησε από τους γονείς του. Η ιστορία των γονιών του,κληρονομήθηκε από τον ίδιο και συνεχίζει να τη βιώνει χωρίς να του ανήκει. Και νοιώθει πως κουβαλά κάτι ξένο,χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό και χωρίς να καταλαβαίνει ποιος είναι ο λόγος που δε μπορεί να το ξεφορτωθεί. Οι αλυσίδες δε σπάζουν. Μόνο η αποδοχή της ύπαρξής τους μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να τις αποτινάξει κανείς.

Μόνο τότε αρχίζει το μαγικό ταξίδι,του να γίνει κανείς αυτό που πραγματικά είναι…"

Χρήστος Κακουλίδης – Ψυχίατρος

Εκτος απο την παραπανω προτεινομενη σταση αποδοχης, επισης η πρακτικη της γιογκα / διαλογισμος βοηθαει πολυ στο να "δεις εσενα" και ν αρχισεις να καταλαβαινεις τι εισαι εσυ και τι εισαι απο αλλους...σιγα σιγα αρχιζεις να κοιτας μεσα στα ματια και στις συμπεριφορες αλλων και βλεπεις εσενα και τις δικες σου εξισου λανθασμενες αντιδρασεις, ισως πιασεις τον εαυτο σου να κρινεις καποιον για κατι που κανει η λεει και ξαφνικα οταν κανεις το ιδιο να χτυπησει ενα καμπανακι φερνοντας μπροστα σου εναν φανταστικο καθρεφτακι, κοιτας πισω σε παλιες σχεσεις και βλεπεις πως ολα αυτα για τα οποια κατηγορουσες τον συντροφο σου ησουνα εσυ, κατ εικονα και κατ ομοιωση, λες κατι αυθορμητα, η καλυτερα "ασυνειδητα", και πανω που το ξεστομισες συνειδητοποιεις πως αυτο που ακουσανε τ αυτια σου δεν εισαι εσυ αληθινα, ειναι λογια ή πεποιθησεις καποιου αλλου...κι οσο πιο πολυ διαλογισμο κανεις τοσο βλεπεις εσενα κι εσενα μεσα απο τους υπολοιπους...κι ετσι αργα και σταδιακα μπορεις ν αποβαλλεις πολλα στοιχεια που θαμπωνουν το αληθινο σου εαυτο.

Σημερα ακουσα την δηλωση, "οι ανθρωποι δεν αλλαζουν", ειλικρινα ηθελα να απαντησω "ναι, φυσικα, εσυ δεν θα αλλαξεις σιγουρα ποτε, εφοσον στο εχουνε περασει στον εγκεφαλο με τοση επιτυχια κι αρνησε να τ αμφισβητησεις", κι ομως αλλαζουν οταν υπαρχει λογος να αλλαξουν. Ο "αλλος" δεν ειναι ποτε αρκετα σημαντικος λογος για να αλλαξεις, εαν ομως μονος σου αντιληφθεις πως δεν ειναι ολα τα στοιχεια του χαρακτηρα σου αληθινα δικα σου και για αυτο εξαλλου θα τα εχεις ενιοτε νιωσει ως ξενα, τοτε φυσικα και μπορεις να αλλαξεις. Υποβαθμιζουμε συχνα την σημασια της αποφασιστικοτητας. Ο συνδυασμος μεθοδικης γνωσης και αποφασιστικοτητας ειναι εξαιρετικα δυνατος.

Η αδιαλλακτικοτητα μας στερει απο πιθανες εξελιξεις στη ζωη μας που θα μπορουσαμε να ζησουμε αλλα αρνουμαστε, μιας και επιμενουμε στο μοτο "εγω ετσι ειμαι". Επισης μας στερει απο το να δουμε μεσα μας βαθια τι θελουμε, ισως και να μη θελουμε πια αυτο που οι γονεις μας θελανε για εμας...οσο πιο κοντα ειμαστε στο σωμα μας νιωθοντας το, τοσο πιο ευκολα θα βγουμε απο αυτον τον φαυλο κυκλο εξαπατησης. Το σωμα δινει ενδειξεις, για το πως νιωθει μεσα του αλλα και με τους γυρω του, ειναι αυτο που λεμε "χημεια" οταν φυσικα ειμαστε σε θεση να αποκωδικοποιησουμε τις ενδειξεις κι οχι να προσκολλαμε σε πεποιθησεις αλλων

Αν θελεις ν αλλαξεις, θα αλλαξεις.

ο χρονος περναει

Ξυπνησα το πρωι, προσεξα ποσο μεγαλωσαν τα ανηψακια μου

μεσα σε 3 μηνες που ειμαι κοντα τους, 

τα ρουχα τους εχουν πια μικρυνει

τα ποδηλατακια τους ειναι στα μετρα τους τωρα

η μικρη μιλαει καλυτερα, ο μεγαλος εχει πια τελεια προφορα 

και στις δυο γλωσσες

μ αγκαλιαζουν μου λενε πως μ αγαπανε 

και δεν θελουν να τους αφησω οταν τους παω στο σχολειο

οταν στην αρχη δεν θελανε να με δουνε!

Οταν το περιβαλλον σου δειχνει τοσο εντονα 

πως ο χρονος περναει δεν μπορεις παρα να σκεφτεις

οτι δεν περναει μονο για τα μικρα παιδια που μεγαλωνουν

αλλα και για σενα, καθε μερα, καθε λεπτο φευγει..

Καποιες φορες αφηνουμε τον εαυτο μας στο stand by 

να κοιμαται και να ξυπναει σε καταστασεις που δεν τον ικανοποιουν

ισως βαρετες ισως αδιαφορες που μας αφηνουν 

την εντονη γευση πως ο χρονος εχει κολλησει

πως τιποτα δεν αλλαζει,

κι ομως οι μερες περνανε και η ζωη μας δεν αλλαζει

ομως εμεις μεγαλωνουμε, το σωμα μας αλλαζει

ακομα κι αν δεν το εχουμε προσεξει

καθε μερα που φευγει, μας υπενθυμιζει να αναρωτηθουμε

τι πρεπει να κανουμε στη ζωη μας

για να ειμαστε ευτυχισμενοι

η απλως πιο ικανοποιημενοι απο την καθημερινοτητα μας.

 Τωρα οχι αυριο. 

 

Μουσικη. Τι μαγεια.

https://www.youtube.com/watch?v=nK8JlTlhnjw

Μουσικη. Τι μαγεια. 

Ποση αγαπη και δημιουργικοτητα ανθρωπων για να φτασει σε σενα...

Εχει την ιδια θεση στην καρδια οπως η αγαπη.
Σε ταξιδευε οπου εσυ θελεις να βρεθεις.

Μπαινει μεσα σου και δεν βγαινει ποτε.

Καμμια φορα πιστευεις πως φευγει, εξαφανιζεται

μα παραλογιζεσαι...

πειθεσαι απλα, θαρρεις θα σε κανει να ξεχασεις.

Αντιστεκεσαι ανουσια. 

Αν σ αγγιξει μια φορα, θα μεινει μεσα σου για παντα.

Μπορει να μετουσιωθει σε κατι διαφορετικο, να φτασει πιο βαθια στην καρδια

ή να μεινει στο ιδιο σημειο, σαν μια αγαπημενη αναμνηση, μα δεν θα φυγει ποτε.

Θα τη ζητας οταν εισαι χαρουμενος, οταν θελεις να μελαγχολησεις,

οταν θελεις να φυγεις απ τη διασταση του τωρα,

οταν θελεις εμπνευση για να συνεχισεις.

Ειναι ολοδικια σου, ακομα κι αν τη μοιραζεσαι

μοναχα με οποιον την αγαπαει, εξισου δυνατα.

Τι σημασια εχει σε ποιον βρισκεται,

η μαγεια μαγευει τους παντες.

καμμια ανοχη

https://www.youtube.com/watch?v=sXOwDDBhT80

Κατι τετοιες στιγμες 

θα ηθελα να εχω τεραστια ηχεια υπερ-παραγωγη 

στη μεγιστη ενταση

ακουγοντας για 1 ωρα τζαζ,

 ισως και καποιο ροκ κομματακι, 

Ρορι Γκαλαχερ

 "milion miles away" ή τελοσπαντων κατι τετοιο...

το κουτσικο μυαλο μου με την μεγαλη του φαντασια

δεν μπορει να σκεφτει καποιον αλλο τροπο να....

ξεχαρμανιασω τα νευρα μου!!!!!!!!!!!!

Ολοι ειμαστε το ιδιο.

Ιδια φυσιολογια οργανισμου

ιδιους μυες και κοκκαλα...

δεν ξερω τι κανει ομως καποιους απο εμας να φερονται σα ζωα..

κι ας διευκρινιζω, σα να ειναι οι ιδιοι ζωα, 

γιατι ευτυχως ο τροπος με τον οποιο φερεται καποιος 

αντανακλα και χαρακτηριζει μοναχα τον ιδιο..

κακια, ειναι ενα χαρακτηριστικο που ακομα κι αν με γυρισεις 

αναποδα (οπως την asana head standing)

δεν προκειται να μου βγαλεις ουτε ενα χιλιοστο

δεν χωραει στο μυαλο μου αυτη η λεξη..

κακια...μα γιατι να φερθω σκοπιμα με κακια προς καποιον

γιατι να θελω να του κανω κακο...μηπως ετσι θα νιωσω καλυτερα???

ΑΡΡΩΣΤΟ ειναι η μονη λεξη που μου ερχεται στον νου.

Το να θελω να βλαψω τον αλλον με τον τροπο μου εσκεμμενα,

 ειναι αρρωστο.

Οι μονοι ανθρωποι που θελω μακρια μου οσο πιο μακρια γινεται

ειναι αυτοι που βγαζουνε κακια,

αποπνεουν μια μαυρη παγερη αυρα,

σου καταπινουν την περιορισμενη σου ενεργεια

και μαλιστα σου ζητανε και να απολογηθεις

πραγμα που σφραγιζει την 

διαδικασια αποσταξης της ενεργειας σου.

Δεν εχω κανενα λογο να υποστηριξω τη γνωμη μου σε κανεναν

κυριως σε καποιον που ειναι κακος.

Αν εσυ εχεις κακια κι εγω δεν ξερω καν τι ειναι αυτο και δεν θελω να μαθω..

δεν προκειται ποτε σ αυτη τη ζωη να συνεργαστουμε.

Ετσι φευγω μακρια και σου ευχομαι να μεταδιδεις αυτην την κακια

καθε μερα και λιγοτερο.

Πως θα γινει κατι τετοιο?

Δεν ξερω, απλως το ελπιζω μεσα απ τη καρδια μου.

χανοντας μια διασταση....δεν χανονται τα παντα!!!

https://www.youtube.com/watch?v=wA4ppvp2IzY&list=PL1C76D5F2FB130533

Εμεις οι ανθρωποι, ειμαστε αδιαμφισβητητα πολυδιαστατα οντα.

Κι ομως καμμια φορα χανουμε προσωρινα τη μια μας διασταση και θαρρουμε πως 

χανουμε τα παντα, ξεχναμε τις αλλες διαστασεις μας που ακομα μας στηριζουν

και χαρακτηριζουν ως ανθρωπους, σκεπτομενα οντα με συναισθηματα και

ικανοτητα λογου...ετσι αγνοωντας αθελα μας και τις αλλες διαστασεις μας

χανουμε την γη κατω απο τα ποδια μας, δεν εχουμε μηκος και πλατος γιατι

χασαμε στιγμιαια το βαθος μας, αρχιζουμε και αιωρουμαστε στον αερα 

διχως συντεταγμενες, διχως κατευθυνση και νιωθουμε "χαμενοι" διχως 

σημεια αναφορας..ποσο λογικο ακουγεται το αποτελεσμα και ποσο τρελα 

παραλογη η αιτια...ειμαστε προικισμενοι με τοσες διαστασεις που αλληλοεπιδρουνε

κι αν για λιγακι χασουμε την μια διασταση, αληθινα δεν πειραζει, θα ζησουμε για 

λιγο το ιδιο καλα και διχως αυτην, οι αλλες διαστασεις μας ειναι εκει για εμας..

Κι ομως αρνουμαστε αυτη την τοσο σημαντικη λεπτομερεια και οδηγουμαστε

οικιοθελως στο λαθος μονοπατι.

Μπορει σε καποια φαση της ζωης μας να χασουμε κατι σημαντικο,

δουλεια, μερος της υγειας μας, φιλους, συντροφο, χρηματα, σπιτι κτλ

δεν σημαινει πως αυτοματα γινομαστε και 

τυφλοι, κουτσοι, κουφοι, ανικανοι, αχρηστοι...

ή πως τα χανουμε ολα...

απο εμας εξολοκληρου θα εξαρτηθει τι μελλει γενεσθαι,

πως θα νιωσουμε και κατα συνεπεια πως θα συνεχισουμε να ζουμε.

Εμεις οι ιδιοι προκαλουμε τα συναισθηματα μας, μοναχα εμεις 

απφασιζουμε πως θα αντιδρασουμε στα ερεθισματα γυρω μας,

εχοντας βεβαια να αντιμετωπισουμε και 

τον αντιπερασπισμο των συνηθειων μας.

Ας μην πιεζουμε τον εαυτο μας

καμμια φορα θα βρεθουμε με μια διασταση λιγοτερη ή και δυο,

ας τ αποδεχτουμε κι ας φροντισουμε την αλλη μας διασταση,

 με υπομονη και κουραγιο θα επιστρεψει παλι σε εμας,

ισως οποτε αυτη αποφασισει,

ας ειναι.

φευγω για μενα μια φορα

https://www.youtube.com/watch?v=dFbwUdrdLAw

Εφυγα τοτε για μενα

κι ας μην το πιστευα.

Απειρες αμφιβολιες.

Κλεινω τα ματια και μολις τ ανοιξω τα παντα ειναι αλλιως.

Περιμενα παθητικα κι υπομονετικα,

να δω την αληθεια που εκρυβε η συνηθεια.

Μοναδικη ζωη, εξαρτημενη απο τη συνηθεια.

Επιλογη ή συνηθεια?

Ευκολια ή δυσκολια?

Αντιθετα στο ρευμα ή οχι?

Σαν βρηκα το εδαφος που αναζητουσα

 βρηκα κι εμενα.

Χαθηκα σ' εναν ανυπαρκτο λαβυρινθο.

Χαθηκα τοσο συχνα που το ειχα πια συνηθισει.

Κι ομως ειναι τοσο σπουδαιο να πατας πανω στη γη

με τα δικα σου ποδια

να ζεις τις εμπειριες με εναν ολοδικο σου τροπο

αγαπη δεν σημαινει να χανεις τον εαυτο σου 

μεχρι να εξιλεωθεις μεσα στον αλλον

γιατι τοτε θα χεις χασει την αγαπη για σενα.

Υπεροχη στιγμη που νιωθεις 

πως ολα συμβαινουν για καποιο λογο

ολα πρεπει να συμβουν 

ανουσιο ν αντιστεκεσαι.

Ακαριαια η χαρα οταν ξερεις πως εισαι παλι εσυ.

Yourself

https://www.youtube.com/watch?v=P4Uv_4jGgAM

Being yourself, nobody else.

Fall deeply in love, but try not to loose yourself.

Resist. Insist.

Nobody gives you real confidence expect your-lovely-self.

Lovers, partners, jobs, money, friends may come and go.

Yourself will stay.

Will always welcome you to life.

Just give him your best.

Judging me - judging you - control game

Is it realistic tyring not to judge anybody?

What about others judging us?

How do we deal with judgment overall?

Starting with us judging the others, I personally see it us wrong attitude.

When we start judging people around us we consider that we know 

how they should behave and then we are basically doing a comparison
between how they act and how they should act in order to
have the best performance.

The problem is that we can judge somebody only
when we are expert in something 

and when this judgement has a positive intention to make this person
 progress with the condition that this person asked our opinion
and that we do not want to get him to believe what we believe...
in other words we probably want to control him 

and we want him to do exactly what we want because we believe
that this is the ONLY WAY to do things...

Well, that point is where my objection stands..

I often hear people claiming that judgement is good...
well to me, judgement is generally useless.
Often is destructive. Rarely is constructive

and if so, it needs to be done very carefully and wisely!!!

Explaining, communicating, talking through

is a way of making things better

controlling and making others do what we want is not an option for me

and none should accept it from anybody,
especially from partners and friends.

Let's continue with accepting or not other people's judgement.

Well unfortunately this is not a choice.

People judge everything, all day long, this is our society

and it aint gonna change, so we really do not have a choice.

Therefore we have to live with it, learn how to deal with it

how to accept it, ignore it, transform it, use it appropriately 

so that it becomes a positive expeience.

I teach yoga and my students will judge if I am good or not.

I like a man and he will judge my appearance based on what he prefers.

I will cook a cake and my sister will like it or not.

I will prepare a drawing and my boss will accept it or ask me to change it....

This is our life. We have to accept judgement and live with it

and mature with it. 

BUT we can always choose who's judgement we should accept.

I can accept judgement that people will judge me at work

because my performance is what they pay for.

I accept people judging my appearance as I walk down the street

and I do not care at all what they believe, so I let them judge because

their judgement does not influence me.

I accept certain kind of judgement from my relatives and friends and partners

depending on the purpose. Why are you judging me? 

What are you trying to get out of this judgement?

Actually, I prefer when my partner or sister says "you made me feel..." 

with the way you acted  rather than accuse me saying 

"you act wrong and that hurted me"...

I might have judged a lot of friends unconsciously and probably my ex-partners

but this was not my intention, I was just very much used to judge

from my childhood, but I always hated that and I am changing it

slowly, step by step.

We can choose many things in our lived, 

almost everything.

I choose not to judge because it leads me away from acceptance.

Acceptance is the key to move forward

without activating reaction in our lives.

I am not saying that we should accept everything 

and wait for God to make decisions, not that kind of acceptance.

Accept and observe, have patience and act when it's time to act.

Easy to say hard to put it in action.

However, I am giving it a try and hopefully

it will bring me where I want to go.

Τι να λενε οι αλλοι....?

Δε μετανιωνω για οτι εχω πει κι οτι εχω κανει

αν επραττα κατι αλλο ή αν σωπαινα

δεν θα ημουν εγω μα καποιoς αλλος

εξαλλου εδω που ηρθαμε 

δεν ηρθαμε για να ικανοποιουμε τους αλλους

και να αρεσουμε σ ολους

ποσο χαζο να ζηταμε συνεχως επιβεβαιωση 

 ξεχνωντας συχνα την καρδια μας και το σωμα μας.

"Εσυ καρδια μου τι λες? 

Εσυ σωμα μου πως νιωθεις αληθεια?"

σφιγγεται το στομαχι σου οταν πας στην δουλεια?

δεν πειραζει, λογικο ειναι..θα περασει...

δεν μπορεις να αναπνευσεις σωστα 

οταν σε κρινει ασταματητα ο συντροφος σου?

ελα κανε λιγη υπομονη, θελεις παλι να βρεθεις μονος σου

παλι υπερβαλλεις...

Δεν ειναι ετσι. 

Το σωμα δεν υπερβαλλει ουτε ανταποκρινεται στα ερεθισματα

τυχαια.

Εχουμε ξεχασει να ακουμε την φωνη μεσα μας 

κι ακουμε ολους τους υπολοιπους ηχους γυρω μας...

το ραδιοφωνο, την τηλεοραση, τους φιλους, τους γονεις,

τον συντροφο, την κοινωνια, τις διαφημισεις, τις κορνες των αυτοκινητων.

Ισως και καλα κανουμε.

Ομως η φωνη ΣΟΥ εχει προτεραιοτητα.

Κι οταν δεν υπαρχει εγωισμος και αλλαζονεια

αυτη η φωνη θα σου λεει παντα αληθεια.

Κι η αληθεια ειναι αυτο που θα σε κανει να νιωθεις 

 καλα με τον εαυτο σου.