αδυτα ερεθισματα

Μηπως καμμια φορα νιωθεις σαν τον Νικ Χορνμπι στο High Fidelity 

ή στο How to be Good?

Σου περνα απο το μυαλο πως ησουν κατι το απαισιο στο παρελθον, 

χωρις βεβαια αυτο να σημαινει πως τωρα εισαι κατι το ξεχωριστο 

κι υπεροχο, διαφορετικο με μεγαλυτεραη "αξια" απ τους αλλου ανθρωπους.

Νομισες πως φεροσουν "αρτια" μα τωρα 

με λιγο διαφορετικο μυαλο που (μαλλον) εχεις, 

συνειδητοποιεις την πραγματικοτητα

 που τοτε αρνιοσουν να δεις.

 Δε κρινεις αν ειναι καλο ή κακο, δεν εχει σημασια

 εξαλλου δεν εχεις ιδεα τι ειναι καλο και τι κακο, 

απλα βλεπεις απο αλλη οπτικη γωνια, 

η γωνια που ειχες πριν λιγα χρονια δεν ητανε τομη της πραγματικοτητας

 αλλα διαστρεβλωμενη προοπτικη με σημεια φυγης στο απειρο ενος αλλου κοσμου...

Δεν ξερεις τι εγινε, απλα βλεπεις δυο εικονες την μια διπλα στην αλλη 

και αναρωτιεσαι γιατι δεν μοιαζουνε πια, 

σαν να ξυπνας μια μερα και καθως πας να απολαυσεις τον καφε σου στον καναπε, 

με την ακρη του ματιου σου παρατηρεις..

πως ο η Κραυγη του Μουνκ εχει γινει 

η Μονα Λιζα του Ντα Βιντζι, 

κι ομως εισαι σιγουρη πως καθε μερα εβλεπες την Κραυγη 

και τη θαυμαζες απολυτα, 

τωρα η Κραυγη πηρε το δρομο της επιστροφης 

βλεπεις την πλατη της γυρισμενη να οδευει προς τα πισω

κι η Μονα Λιζα να σε κοιταζει στα ματια, 

με ηρεμια, με ελεγχομενο δυναμισμο, ολο υποσχεσεις...

Αναρωτιεσαι αν μεθυσες το προηγουμενο βραδυ ή αν κοντευει η στιγμη 

της Δευτερας παρουσιας 

κι αυτη ειναι απλα μια προβα τζενεραλε....