Εχει ξημερωσει.
Μπηκε φως μεσα απο τα μακροστενα κενα στις περσιδες,
φως δυνατο που σε ξυπναει βιαια,
ανοιγεις τα ματια κι οι σκεψεις, αντι να ξεπηδησουν,
σαν νερο παγιδευμενο πισω απο την πορτα,
παγωνουν.
Νομισες εδινες απειρη αγαπη,
μα οτι δινεις παιρνεις.
Απλη επικυρωση του εγω σου
που αντικατοπτριζονταν σ εναν καθρεφτη
και γυριζε πισω σε σενα πολλαπλασιαζοντας
τον εγωισμο σου,
κι αυτο σε μπουκωνε σε πιεζε σε βαραινε
νομισες πως η αγαπη ειναι βαρια...
Δεν ητανε αγαπη,
διολου εμοιαζε.
Η αγαπη δεν εχει μαζα κι ογκο,
δεν εχει διαστασεις για να τη μετρησεις
να την ζητησεις
να την χορτασεις.
Ειναι αερας κι αναπνοη
οπως εγω κι εσυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου