δε ξερεις τι θελεις? Μαθε τι ΔΕΝ θελεις

Ισως και να εχω οντως λιγακι εμμονη

με τα υπαρξιακα ζητηματα του ανθρωπινου ειδους

ομως πιστευω πως η εξης ερωτηση ειναι 

αρκετα συνηθης οταν αρχιζει ο εγκεφαλος

και ωριμαζει

ξεπερνοντας την κριση των υπολοιπων ανθρωπων,

 την καταναλωτικη μανια,

την ανασφαλεια της πρωιμης νιοτης 

και την ταση για αναγνωριση απο τους αλλους

πιο πολυ απο οτι απο εμας τους ιδιους...

"Γιατι ειμαστε εδω, τι ηρθαμε αραγε να κανουμε?"

Κι ας υποθεσουμε πως μια αμεση απαντηση 

ειναι εξαιρετικα δυσκολη για ολους,

απλα γιατι δεν ειμαστε φιλοσοφοι,

συχνα ομως βοηθαει αν χρησιμοποιησουμε την

εις ατοπον επαγωγη 

και ν απαντησουμε σαν να κοιταμε απο μακρια

..εμμεσα..

Μηπως ειμαι εδω κυριως για να καταναλωνω οσο πιο πολυ μπορω,

για να παντρευτω και να κανω παιδια,

για να εχω μια δουλεια, ενα σπιτι και να επιβιωνω,

για να αλλαζω συντροφους,

για να περασουν τα χρονια και μετα να ξανα-αναρωτηθω

"μα τι ηρθα εδω να κανω"?

Παντα μου αρεσε η αλτρουιστικη χιπικη αντιληψη

αν και κομματακι αναχρονιστικη τωρα πια,

ομως ειχε φθασει σε ενα σημειο 

απαντησης του παραπανω ερωτηματος

πολυ πιο ικανοποιητικου απ οτι 

η σημερινη κοινωνια.

Μεσα στο ολο αγχος διαβιωσης και 

ενιοτε δυστυχως και επιβιωσης,

ξεχναμε πως δεν μπορει να ειμαστε 

εδω για τους προσαναφερομενους λογους,

κι ετσι πεφτουμε σε πιο βαθυ αρνητισμο 

και απαισιοδοξια..

Ισως θα πρεπει να σκεφτουμε

αν ειμαστε εδω γενικα για να συνεισφερουμε 

μεσω διαφορων τροπων, 

ισως μεσω της δουλειας μας,

των ικανοντητων μας,

για να βοηθησουμε οποιον μπορει να μας χρειαζεται,

για να εξελιχθουμε εμεις οι ιδιοι

και να εξελιξουμε οτι ηδη γνωριζουμε,

το οποιο με τη σειρα του θα συνεισφερει 

καπου αλλου.

Καλη η αλληλουχια ξυπναω-δουλευω-τρωω-κοιμαμαι

δε λεω, 

απαραιτητη η αποδοχη της καθημερινοτητας μας,

οποια κι αν ειναι αυτη,

δεν μπορουμε ομως να εστιαζουμε τη προσοχη μας

ΜΟΝΟ στα βασικα

αραγε μας ικανοποιει μονον αυτο

μπορουμε να ζησουμε 20, 30, 40 ακομα χρονια

ετσι????