Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

into my arms

 
Σαν να γίνεται εσωτερικός σεισμός,
σαν να σε διαπερνά ηλεκρικό ρεύμα,
χωρίς λογικη ή αιτιολογία 
απλά συμβαίνει ξαφνικά εκεί που στέκεσαι ανυποψίαστος.

Όπως ανθίζουν τα λουλούδια,
όπως πετάνε τα πουλιά στον ουρανό,
όπως ρέει το νερό στον χείμαρρο
βρίσκει βράχους, χώμα, κλαδιά
κι όμως ρέει ασταμάτητα,
παραβλέπει τα όποια εμπόδια...
 
Θα έρθεις μέσα στην αγκαλιά μου.
 

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

no loath



"I Love 
the way you move,
 the way that you dress,
the look in your face while you are asleep,
the intensity of your gaze
stating things you might not be aware..."

Love is not about exchanging habits,
exchanging liquids or gifts,
getting all that you ever needed.

Love happens with no reason,
 it flies away with no reason.
We push ourselves to find-a-reason-why,
but it's just useless.

Love is fully autonomous,
comes and goes unexpectedly.
An energy that aims to transform us,
when the target is reached 
it moves to a different person,
floats away from us in nano-seconds.

"When you are gone 
I will not loath you,
I will not love you less".


 

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

απογειωσου


https://www.youtube.com/watch?v=bjNLCbIMzZs 

Οπου βαζεις φουλ την προσοχη σου εκει γερνει η ζωη σου...
εκει φαινονται τα παντα, οτι εισαι αληθινα. 
Οταν εισαι υπευθυνος και θελεις βαθια μεσα σου να μην εισαι επιπολαιος ποτε,
οταν αγαπας κατι και το κανεις με φροντιδα και παθος,
οταν ψαχνεις κατι με προσηλωση θα το βρεις.
Αυτο εισαι εσυ, 
αυτο που σκεφτεσαι και πραττεις, 
αυτο που σε αγγιζει και αυτο που σε γεμιζει 
 γινεται το καυσιμο σου..
ετσι τρεχεις μακρια και δυνατα,
δεν στεκεσαι στασιμος
ετσι θα απογειωθεις.

Εξαρταται μοναχα απο εσενα.

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Τ'ανείπωτα

https://www.youtube.com/watch?v=jL0QV7H7-o0

Ο καθε ανθρωπος ειναι αυτο που ειναι.
Ετσι τον γνωριζουμε και για αυτον τον λογο τον "προτιμαμε"
αναμεσα σε πολλους αλλους,
οποια σχεση κι αν αποφασιζουμε να συναψουμε.

Κι οποια κι αν ειναι η επιλογη μας 
οι σχεσεις ειναι παντα κατι λεπτο, πολυτιμο και ξεχωριστο
ειτε εν τελει παρουν θετικη ειτε αρνητικη χροια.

Ενιοτε εξαφανιζομαστε απο μια σχεση
ισως οταν μας δυσκολευει και αδυνατουμε να την διαχειριστουμε
δε δεσμευομαστε αληθινα με τη καρδια μας 
και προτιμαμε την ευκολια ενος "μη ειπωμενου γεια"
απο την αληθινη αντιμετωπιση της οποιας καταστασης.

Ισως βλακωδως αναρωτιεμαι,
μα πως γιναμε ετσι?
Πια το θεωρουμε νορμαλ και αναμενομενο
και δειχνουμε cool μ αυτην την συνηθισμενη αντιδραση.
ομως βαθεια μεσα μας 
δε νομιζω πως μας αφηνει αδιαφορους, αντιθετως.

Η φιλια, η αγαπη, η συντροφια δεν ειναι ανευ σημασιας,
κι αυτο γιατι ειμαστε ανθρωποι 
κι οχι μερος του υπολοιπου ζωικου βασιλειου.
Επιλεγουμε 100% συνειδητα γιατι ειμαστε 
ισως τα μονα οντα που εχουμε συναισθηματικη νοημοσυνη
κι ετσι θα πρεπε να αναλογιζομαστε το πως θα νιωσει
ο ανθρωπος που εμεις προτιμησαμε 
αν απλα εξαφανιστουμε διχως πως και γιατι.

Ειλικρινα δεν μπορω να γνωριζω αν
ειναι απλα σναισθηματικη αδιαφορια
ή αδυναμια διαχειρισης της καταστασης
μα δεν ειναι μια συμπεριφορα που αβιαστα μπορω να δεχτω
γιατι δεν συμπεριλαμβανει
κανενος ειδους ευγνωμοσυνη για οτι μοιραστηκες με τον αλλον
και κανενος ειδους θαρρος να αντιμετωπισεις μια κατασταση.

Κι ομως τι ειναι η ζωη διχως ευγνωμοσυνη και θαρρος?
Ενα μονοπατι οπου ανταλασσουμε στιγμες 
με οποιον η μοιρα φερει μπροστα μας
διχως και πολυ σκεψη διχως και πολυ συναισθημα,
διχως καμμια συναισθηματικη δεσμευση... 


Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

παυση


Η αγάπη, πότε παύει να'ναι αγάπη?
Γιατί να σταματήσει να φέγγει το ίδιο δυνατά? 
Τι αλλάζει στο σχήμα της καρδίας,
 στην υφή της?

Μικραίνει, θαμπώνει, 
μπερδεύεται με άλλα συναισθήματα...

Κι αν δε θες πια ν'αγαπάς 
τι κάνεις?
Ποιός αποφασίζει εσύ ή αυτή?

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

διαφορετικοτητα

https://www.youtube.com/watch?v=P-uAD5wkgmg

Δεν εισαι αυτο ακριβως που ειχα φανταστει,
κι ομως για μενα αγγιζεις τη τελειοτητα.
Δεν εισαι πανεμορφο αγαλμα αρχαιοελληνικο,
κι ομως νιωθω σαν να αιωρουμαι οταν σε κοιτω.

Ανθρωπινες επαφες σαν περιπλοκο παζλ,
 χιλιαδες μικροσκοπικα διαφορετικα κομματακια.
Δυσκολο μα εφικτο.
Αρκει να φανταστεις 
πως εχουν ευπλαστες γωνιες...
μολις τις δεις γεωμετρικα, αυστηρα,
φτανει ενα μικρο κομματακι να μη ταιριαξει
και το παζλ θα κολλησει.

Η διαφορετικοτητα στις σχεσεις
ειναι αυτο που μας φερνει σε πιο βαθια επιπεδα,
εκει που δεν αγαπαμε μοναχα για εμας,
εκει που σεβομαστε τ αντιθετο και το μη γνωριμο,
εκει που βλεπουμε με αλλα ματια,
κι εκει ειναι η αγαπη.

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

αγαπη / μουσικη


Αγαπη ή μουσικη?
Μοναχικα μουσικη ή μοναχικη αγαπη?

Μηπως να βγαινει η αγαπη στο συμπαν
ή να μενει βαθια μεσα στη καρδια,
αναλλοιωτη σαν μια ατερμονη ουτοπια,
με ατελειωτες ελπιδες 
μεχρι να εξαφανιστει απο την γη,
μεχρι να εξατμιστει απο τον νου?


Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

φοβιες και πεπλα


Λενε πως οι φοβοι πρεπει να αντιμετωπιζονται, οχι να κρυβονται!!!

Ισως και να εχουν δικιο..πριν περιπου ενα μηνα ισως και παραπανω, βλεποντας καποιους ανθρωπους με ειδικες αναγκες ενιωθα ενα σφιξιμο στο στηθος καθως εβαλα (ασυνειδητα) τον εαυτο μου στη θεση τους, πονουσα μονο με τη σκεψη να μην εχω την δυνατοτητα να περπατησω, να κινηθω, δεν μπορουσε να το χωρεσει το μυαλο μου...φοβος...ανακαλυψα εναν μεγαλο μου ασυνειδητο φοβο!! 
Μετα απο 2 εβδομαδες (οχι εντελως ξαφνικα, αλλα σταδιακα) δεν μπορουσα πια να σηκωθω απο το κρεβατι λογω πονου μεσης. Μετα απο 3 εβδομαδες, τωρα δηλαδη, ειμαι καλα μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι και συνειδητοποιω ποσο πολυ μπορει να μας επηρεαζουν και να μας μπλοκαρουν οι φοβιες μας, ο τρομος που προκαλουνε μεσα στο μυαλο. Οι συνεπειες που εχουν στο σωμα μας, στα συναισθηματα μας και στην εκδηλωση της πραγματικοτητας μας ειναι ασυλληπτες. Οταν αφηνομαστε στις φοβιες μας σταματαμε να εχουμε διαυγεια, συνειδητη σκεψη και γινονται μερος της ζωης μας. Ο συντροφος μας.

Ολα περνανε απο το μυαλο και την ψυχη. Το σωμα ειναι συνδεδεμενο ΑΜΕΣΑ με αυτα τα δυο, δεν ειναι ενα μηχανημα που κουβαλαμε σ ολη μας τη ζωη, κι αυτο θελει φροντιδα κι αγαπη για να ειναι δυνατο και alert για οσο ειμαστε ζωντανοι και για να ειναι σωμα νους και ψυχη ενα συνολο. Για να εχουν συνδεση  με το ολον, που εμεις ειμαστε. Οταν αποσυνδεομαστε απο το σωμα, μπαινουμε σε κατασταση ανισορροπιας, χανουμε τον εαυτο μας, δεν ειμαστε εμεις.

Δεν ξερω κατα ποσο ειναι θεμα επιλογης, τυχης ή συγκυριων αλλα ειμαι σιγουρη για τα εξης:

1.    Οι φοβοι δεν πρεπει να θαβονται αλλα να αντιμετωπιζονται σιγα σιγα με υπομονη, επιγνωση και θαρρος

2.    Αν μπορει η ψυχη μπορει και το σωμα, αν βεβαια το εχουμε φροντισει κι αγαπησει (οχι αν του φερομαστε με αλλαζονεια σαν μηχανημα). Κι αυτο χρειαζεται εκπαιδευση γιατι ποτε κανεις δεν μας εχει μαθει να "μας" αγαπαμε αληθινα κι οχι εγωιστικα...ποσο μαλλον το σωμα μας που θεωρουμε απλως μεσον μεταφορας.

3.    Ειναι παραλογο να μην ακουμε τις ενδειξεις του σωματος μας και ν αντιστεκομαστε, να εκνευριζομαστε που ο πονος μας ξεβολευει απο την ρουτινα μας γιατι θα ερθει καποια στιγμη που απλα θα ειναι αργα να δρασουμε.
     Επιγνωση κι αυξημενη αισθητηριακη αντιληψη θα μας φερει κοντα στο σωμα, κι αυτο με την σειρα του κοντα στο συνολο νους-σωμα-ψυχη.

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

I think of you


Οταν ερωτευεσαι 
και περασει λιγος καιρος 
ερχεται μια στιγμη 
οπου πρεπει να φυγεις απο τον ουρανο 
 να κατεβεις πισω στη γη, 
να παρεις αγκαλια τ αστερι που επεσε εκεινη την ημερα 
που ερωτευτηκες 
και να δεις αν φεγγει το ιδιο 
οταν εισαι κατω στη γη, 
οταν πια ειναι μερα, 
οταν εχεις δουλειες και δυσκολιες, 
οταν δεν ειναι μονο βαθυ σκοταδι, 
να δεις αν φεγγει ακομα ή αν ηταν απλα ενα ονειρο...

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

στοχος και ισορροπια

Συμφωνα με τη φιλοσοφια της γιογκα υπαρχουν 3 καταστασεις στην φυση (Gunas).
Οταν βρισκομαστε σε ισορροπια μεσα μας ειμαστε στην Σατβα, οταν νιωθουμε υποτονικα ειμαστε στο Ταμας και οταν ειμαστε σε κατασταση μονιμης εγρηγορσης, στην Ρατζα.

Συχνα νιωθουμε πως κατι δεν παει καλα στη ζωη μας αλλα δεν ξερουμε τι.
Χανουμε την ισορροπια μας καπως, καπου, μα γιατι δεν εχουμε χρονο να ασχοληθουμε σε βαθος, αδιαφορουμε και κανουμε τους ανηξερους, αναμενοντας ολα να αλλαξουν απο μονα τους προς το καλυτερο. Το "ολα θα πανε καλα" θα περασει, ειναι μια ενδιαφερουσα δηλωση αλλα δεν ειναι αντιμετωπιση. Οτιδηποτε για να περασει, πρεπει να δεις βαθια μεσα σου, να εστιασεις την προσοχη σε εσενα κι οχι στους εξωτερικους παραγοντες. Συμφωνω με την θετικη προθεση και ποτε δεν πρεπει να την ξεχναμε, ομως αλλο ειναι η θετικη προθεση κι αλλο η αντιμετωπιση μιας ανισορροπιας, ειτε αυτη ειναι σωματικη (πονος ή οποιαδηποτε ενοχληση επηρεαζει την καθημερινοτητα μας) ειτε ειναι ψυχικη.

Η υγεια μας συνδεεται αρρηκτα με την ισορροπια που νιωθουμε μεσα μας και μαλιστα σε περιοδους αλλαγης αυτη η ισορροπια συχνα διαταρασσεται και η υγεια μας το ιδιο. Αν αδιαφορησουμε για την ανισορροπια που νιωθουμε, αργα ή γρηγορα θα σωματοποιηθει με εντονες ψυχοσωματικες εκδηλωσεις. Κι αν η επιθυμια να φτασουμε στον στοχο ειναι αυτο που μας απομακρυνει απο το να αξιολογησουμε την ισορροπια μας, ας συλλογιστουμε πως το μεσον για να παμε οπουδηποτε ειναι το σωμα και η ψυχη μας, αν αυτα τα δυο σημαντικα οργανα δεν λειτουργουν σε ισορροπια τοτε ο στοχος θα μεινει ακομα πιο μακρια.

Αν ομως αξιολογησουμε εγκαιρως την κατασταση ισορρπιας μας και δρασουμε συνειδητα θα αποφυγουμε εμποδια που θα μας απομακρυναν απο τον στοχο μας.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

unintended


Πριν απο σενα η αγαπη ειχε αλλο χρωμα
αλλη γευση και υφη.
 
Πριν απο σενα ημουν αυτη που νομισα,
τωρα ειμαι εγω
τωρα ειμαι εδω, 
οχι στο αν και μηπως,
εδω στο τωρα.
 
Η μουσικη ακουγεται αλλιως,
το φεγγαρι φεγγει διαφορετικα
σαν να ναι πιο λαμπερο κι απο τον ηλιο.

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Απο φόβο χάσαμε


Περιμένω να σε δω,
κι εσύ 
ας μη με βλέπεις.

Κι αν είσαι οφθαλμαπάτη του νου,
προβολή της χρωματιστής μου φαντασίας?

Κι αν μια μέρα σηκωθώ 
και πάλι έχει συννεφιά
και πάλι έχει ομίχλη,
κι αν δε σε διακρίνω πια?

Κάποια όνειρα τα βλέπεις μονάχα μια φορά
μα τα θυμασαι για πάντα.
Άλλα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά 
σαν ελαφρύς ανεμοστρόβυλος
που τελικά είναι ένα απλό κυκλικό αεράκι
ανεύ σημασίας,
τα ξεχνάς μόλις σταματήσουν να επαναλαμβάνονται,
σα να μην υπήρξαν ποτέ επισκέπτες..

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

so what?

Αρκετές φορές με έχουν αποκαλέσει "ούφο",
δεν είμαι σίγουρη για τον λόγο,
αλλά ποτέ δεν αντιδρούσα.
- Είσαι λίγο ούφο.
- Ναι, ίσως.

Αν το ότι είμαι συχνά αντίθετη με την πλειονότητα των ανθρώπων
ακούει, διαβάζει, συχνάζει ή γράφει στο ημερολόγιο 
πολύ λίγο με αφορά. 
Γενικά πολύ λίγο με αφορά τι πιστεύει ο καθένας
για εμένα, για τις επιλογές μου και για την εμφάνιση μου,
κι απλά δεν το κρύβω,
το δείχνω δίχως επίδειξη
.
Είναι ο μόνος τρόπος που έχω να είμαι εγώ
αυτός είναι, δεν έχω άλλον
take it or leave it,
αρέσει, καλώς,
δεν αρέσει, πάλι καλώς.

Πέρασε αρκετός καιρός για να συνειδητοποιήσω 
πως αυτή η φανομενική αδιαφορία δεν είναι αδιαφορία
αλλά απελευθέρωση.
Δεν προσβάλλω κανέναν,
δεν μιλάω για κανέναν, 
απλά είμαι λιγο UFO,
SO WHAT???

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

φυγε να ρθει η νυχτα

Καμμιά φορά έρχεται η μέρα 
και θέλεις να φύγει βιαστικά 
να έρθει η νύχτα
να φύγει η υπερβολική ενέργεια κι ένταση που έχει το φως
να έρθει το σκοτάδι κι ησυχία,
να σταματήσει ο θόρυβος κι η κίνηση.

Μετα τα μεσάνυχτα η αδράνεια αρχίζει να μεγαλώνει,
οι όγκοι κι οι ήχοι εξαφανίζονται,
τα χρώματα όλα ίδια.
Λίγο πριν τα ξημερώματα είναι σαν να σαι μόνος σου στον κόσμο όλο.
Ίσως λίγο να ταραχτείς, να φοβηθείς 
μια γλυκό-ξυνη ψευδαίσθηση που διαρκεί για λίγο,
πόσο σου αρέσει αυτή η αίσθηση.



Ευλύγιστος νους


Άραγε υπάρχει λόγος να αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους?

Μήπως η προσκόλληση μας σε ένα είδος σχέσης
μας κάνει να λέμε "αντίο"?
Αν διαλέξαμε να γνωρίσουμε κάποιον για οποιοδήποτε λόγο
είναι δυνατόν να μην υπάρχει κανένας πια λόγος
να μείνει στη ζωή μας?

Ίσως αυτό που μας κάνει να αρνούμαστε την όποια σχέση με
κάποιον που άλλοτε εκτιμούσαμε και θαυμάζαμε,
είναι γιατί δεν μπορούμε πιά να ικανοποιήσουμε την αρχική μας ανάγκη..
μα δεν ειναι κομμάτι ανεπαρκής λόγος 
για να απορρίπτουμε την συνέχιση μιας ανθρώπινης σχέση?

Η ευλυγισία του νου είναι σπουδαίο προσόν,
μας αφήνει ανοιχτό τον δρόμο σε ότι αληθινά αξίζει
κι όχι σε ότι υποθέσαμε κάποια στιγμή της ζωής μας
πως έχει πρωτεύουσα σημασία...

θελω-να-μαι-παιδι


Σήμερα δεν έχω καμμιά έμπνευση για κίνηση.
Θα μπορούσα να μείνω μέσα σε ένα σκαμμένο βράχο
και να κοιτάω τη θάλασσα απο ψηλά,
μέχρι να σκοτεινιάσει,
μετά θα πάω σπίτι.

Πως θα γίνει να γίνω πάλι παιδί?
Να κάνω κουλουράκια φορώντας μια ποδιά 
και τα μάτια μου να λαμπυρίζουν.
Να φτιάχνω τα κουλουράκια για να τα φάω
κι όχι για να ακούσω κομπλιμέντα.
Να μη με νοιάζει τίποτα άλλο 
εκτός απο το μεγάλο μου χαμογελό.

Είναι γιατί δεν γνωρίζουν, 
έχουν τόση ενέργεια για ξόδεμα,
δεν έχουν υποχρεώσεις...
δε ξέρω γιατί τα παιδιά είναι τόσο ανέμελα 
μα θέλω κι εγώ να είμαι έτσι....

Εξάλλου το άγχος, η ανησυχία, η γκρίνια
δεν βοηθάνε σε τίποτε, 
άρα γιατί να τα έχω στη ζωή μου?

Ξεγνοιασιά, βλακεία, αδιαφορία,
πεστο όπως θέλεις.
Θέλω παιδικότητα και τίποτα άλλο.

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

not enough

https://www.youtube.com/watch?v=M73UUllE39w

Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας (που τον υποδεχόμαστε) 
έχει κάτι να μας δώσει, κάτι σημαντικό, 
ειδάλλως δεν θα του ανοίγαμε την πόρτα.
Αυτό που μας προσφέρει 
ίσως να μη συμπίπτει μ'αυτό που χρειαζόμαστε,
ποιοτικά ή ποσοτικά. 

Δύο είναι οι δρόμοι:
1. Να δεχτούμε ότι έχει να μας δώσει γιατί
το θέλουμε αληθινά και το χρειαζόμαστε,
ν'αναγνωρίσουμε πως ταίριαξε η στιγμή, 
ο ένας δίνει, ο άλλος λαμβάνει κι αντίστροφα.
Το πως θα εξελιχθεί αυτο το "πάρε-δώσε" κανείς δεν το γνωρίζει,
αν έχουμε υπομονή, θα φανεί.

2. Αν πάλι εστιάσουμε τη προσοχή μας στo πόσο θέλουμε,
κι όχι στη βαθιά ανταλλαγή συναισθημάτων, 
τότε μάλλον θα αρνηθούμε να δεχτούμε αυτό που ο άλλος μας δίνει. 
Συχνά μπερδεύουμε την ποσότητα με την ποιότητα 
κι απορρίπτουμε κατι που επιθυμούμε 
γιατί στον εσωτερικό μας δείκτη (εγωισμού) 
αναγράφεται "not enough".

Ο εγωισμός μας, κρίνει βάσει παρελθοντικών εμπεριών,
επιζητά οτιδήποτε επιτυγχάνει την προβολή του
σε διάφορους  "χώρους",
στη κοινωνία, στην οικογένεια, στην παρέα,
παντού εκτός απο το αληθινό "μεσα μας",
δηλαδή την καρδιά μας, το τι νιώθουμε.
Αυτό αφήνει αδιάφορο τον Κ. Εγωισμό.

Αληθινό εγώ ή υπέρογκος εγωισμός,
είναι το ερώτημα.



Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

fear - fire and debris

Sometimes we feel responsible 
for other people's actions and feelings,
hence we accuse ourselves for our behaviour
that caused those actions..
"Why did we do this and not that, how could we ever think about it etc..".

Ignoring negative feelings, fear and stress
will not just harm us, 
will also destroy relatioships with the beloved ones,
will obscure our daily life and will not solve anything at all..

The following example from the book
"Art of meditation" by Robert Elias Najemy
is an accurate one. 
It shows the relationship between 
our fears and the way we keep them locked in our subconscious.
"There is fire in the bedroom of your house. 
There is a long corridor between the living room and your bedroom, 
where you have also stored all of your vaulable and whatever is important to you.
Imagine that one day you find that there is fire in the bedroom
but you do not feel that you have the ability to handle this fire at the present
and you close  the door and ignore it and pretend there is no fire.
Gradually the fire burns its way into the corridor and still you ignore it
and pretend that it does not exist because it pains you to realize, 
or believe or admit it exists.
You feel ashamed of this fire and it makes you feel inferior, weak, hurt
and out of control.
Thus we pretend that there is no fire and that all is fine.
But how long can one can go on pretending before 
the fire gradually burns its way into all the rooms of the house
destroying it entirely??
As long as unresolved feelings are locked within us,
they will destroy our nervous, immune and endocrine system
from the inside just as the fire will destroy the house from within.
These feelings will destroy more than our health, however.
They will undermine our feelings toward ourselves,
our feelings and relationships with others,
our success in our various endeavors and most of all
our happiness and inner peace.
Thus ii is absolutely essential that we not be afraid to open that door
to the subconscious and begin to allow that fire to evaporate out 
into the atmosphere. We can then remove the debris which exists within
and which fuels that "fire".
This process of letting these subtle tensions out
is called un-stressing."