Πριν απο 10 χρονια ακουγα το παραπανω τραγουδι
καθως γυριζα σπιτι ξημερωματα Σαββατου
μετα απο ενα τρελο βραδυ Παρασκευης
στην πρωτη θεση του κοκκινου διοροφου
εγγλεζικου λεωφορειου
στο επισης τρελο μα πανεμορφο
βροχερο Λονδινο.
Έξι το πρωι, οι δρομοι αδειοι απο αυτοκινητα
τα πεζοδρομια μονα τους,
ο κοσμος κοιμαται βαθια
κι εγω κοιτω την πολη απο ψηλα
με εναν starbucks καφε στο χερι
και διαχυτη θολουρα στο κεφαλι
που με κανει να αντιλαμβανομαι τις διαδοχικες βιαστικες εικονες
της μεγαλουπολης λιγο πιο σουρεαλιστικα
απ'οτι αληθινα ειναι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου