Γραφω για να ειμαι εγω

http://www.youtube.com/watch?v=hKH-Rfs_eRQ

Ξερεις ποια ειναι η βασικη μας διαφορα απο τα ζωα?

Ο λογος..η γραφη.

Επικοινωνουμε μεσω του λογου.

Ισως και μεσω της γραφης, γιατι οχι?

Κυριως αυτο, μας κατηγοριοποιει στους ανθρωπους.

Και τα λιονταρια ζευγαρωνουν μαλωνουν, επιβαλλονται, κλαινε διχως δακρυα

εκφραζονται με βρυχηθμους. Δε μιλανε!!

Τεσσερα χρονια γραφω. Τι γραφω? Διαφορα.

Ενδιαφεροντα πραγματα, επιπολαιοτητες, χαζα, κοινοτυπα σχολια,

οι αποψεις, οπως παντα, διιστανται.

Γραφω οτι θελω να μοιραστω.

Με ποιον? 

Δεν διαχωριζω σε ποιον θα πω αυτα που νιωθω.

Για αυτο και δεν τα λεω, στην αδελφη μου, στον κολλητο μου.

Αλλα σε οποιον θελει, γνωστο κι αγνωστο.

Ως επι των πλειστων, δεν γραφω απτες προσωπικες εμπειριες.

Κωδικοποιω συναισθηματα που οι εμπειριες φερνουν. 

 ΓΡΑΦΩ ΤΙ ΝΙΩΘEI H KAΡΔΙΑ ΜΟΥ.

Τιποτα παραπανω, τιποτα λιγοτερο.

Τα ερεθισματα? 

Ανθρωποι, καταστασεις, επεξεργασια συναισθηματων, αναμνησεις, κυριως συναισθηματα.

Απειρα τα ερεθισματα, τοσα οσες οι εκουσιες σκεψεις.

Εγω το ερεθισμα, ισως κι εσυ.

Μ αρεσει να μιλαω να γραφω, να μοιραζομαι αυτο που νιωθω.

Δεν ειναι exhibitionism, αν και η μεταφραση ταιριαζει.
Συνηθως ο κοσμος, κυριως στις μερες μας, δεν μιλαει.
Δεν θελει να ειναι exposed.
Εγω δεν θελω να ΜΗΝ ειμαι exposed.
Ισως οσα πιο λιγα λες, τοσο πιο βαθια κρυβεις τον εαυτο σου.
απο τους αλλους κι απο εσενα...

Κι ετσι, συχνα δεν ειμαστε εμεις.
Ειμαστε αυτο που κρυβουμε.
Αυτο που νομιζουμε πως ειμαστε απλα γιατι δεν αποδεχομαστε τον εαυτο μας.
Τι καλυτερο απο το να μιλησουμε σε καποιον η να γραψουμε κατι για εμας?

Δεν θελω να πεισω κανεναν.

Επιλογη μας ειναι να ειμαστε εμεις ή καποιος αγνωστος.

Εγω προτιμω να ειμαι απλα γνωριμη εγω.

immortal

http://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo

Ειχα πει πως αν φυγεις δεν πειραζει.

Το θυμαμαι σαν χθες, 

το εννουσα.

Ειμαστε αμετρητα εγωιστες.

Ολες μας οι επιλογες στοχευουν στην προσωρινη μας ευημερια.

Στο καλυτερο τωρα μας, την πιο συναρπαστικη στιγμη.

Δεν μας κατηγορω,
απλα παρατηρω.

Ειναι μαγικο, οι διαπροσωπικες μας σχεσεις 

μας αλλαζουν τοσο, μας μεταμορφωνουν,

αν ξερουμε να το αναγνωρισουμε,

διορθωνομαστε καθε λεπτο που αγαπαμε,
που ερωτευομαστε, που ποναμε,

που απογοητευομαστε, που χανουμε την ελπιδα στιγμιαια, 

που θυμομαστε για να ξεχασουμε μετα απο λιγο.

Κι ομως καποιο μελος του σωματος μας μπορει να μη ξεχνα.

Θα περασουν μερες, μηνες,
ισως και οι τεσσερις εποχες για να ξεχασει.

Κι ομως η παλια αναμνηση ειναι κατι εξισου υπεροχο 

αν αποβαλλουμε τις προσδοκιες μας,

τον εγωισμο μας,

την προσκολληση μας στο χθες
και στην ερμηνεια που της ειχαμε δωσει.

Οπως οταν χωριζεις, συνηθως κλαις. 

Μετα απο καποιους μηνες οταν τα ξαναθυμασαι ισως και να γελας.

Ολα ειναι αλλιως, εσυ εισαι αλλιως, η ζωη εχει κυλησει
κι εχει αφησει πισω την αναμνηση,
να παρει το σχημα που η καρδια θελει να της δωσει.

Μην επιμενεις να αναμασας την ιδια αναμνηση,

αν δεν επιμεινεις θα μεταμορφωθει σε εμπειρια, 

ανεπαναληπτο μαθημα ζωης,

θα σου αφησει κι απειρη αγαπη...

Θα τη νιωσεις βαθια μεσα στην καρδια,

κι αν ειναι τοσο βαθια,
δεν θα πεθανει ποτε!!!

Λιγο πριν τα μεσανυχτα..

http://www.youtube.com/watch?v=WX0DIxBZGc0&list=PL0b4SOBRy-iEudrDVpzZZmFQeTyY07IQy

Συχνα αναρωτιεμαι αν αυτα που αναρωτιεμαι τα αναρωτιουνται κι αλλοι, 

ανεξαρτητως ποσα αναρωτιεμαι εχει η προταση τους...

Καποιες φορες νιωθω πως δεν μπορω αλλο μια κατασταση, 

απλα γιατι δεν ειναι αυτο που θελω.. Εκεινη ακριβως την στιγμη σκεφτομαι

 αν ειμαι κακομαθημενη, αν θα επρεπε να εχω λιγο παραπανω υπομονη 

για να δω αυτο το μονοπατι που θα με βγαλει...τελικα ομως αποφασιζω 

πως η ζωη ειναι πολυ μικρη για να καταπιεζομαι οταν αυτο δεν ειναι απαραιτητο,

 κι οφειλω μεσα μου να εχω διαυγεια για το ΠΟΤΕ ειναι απαραιτητη λιγη καταπιεση

 και ποτε μπορει να γινει καταστροφικη..

Παραδειγματος χαριν στις καθημερινες ανθρωπινες σχεσεις. 

 Ποτε πρεπει να κανεις πισω και ποτε οχι? Δυσκολο ερωτημα και αυστηρως προσωπικο.

Προσωπικα, αν νιωσω πως εχω αυτα που θελω και φτανουν στη καρδια μου αυτα που χρειαζομαι για να την αγγιξουν, τοτε μπορω να καταπιεσω λιγακι τον εαυτο μου. 

Αν παλι δεν νιωθω την αγαπη, την προσοχη, το ενδιαφερον, την τρυφεροτητα κι 

απαντησεις που χρειαζομαι (αναλογα με το σταδιο της σχεσης) δεν διατιθεμαι να κανω πισω..ουτε ενα εκατοστο!!! 

Το ξερω πως ισως ειναι λιγο απολυτο, αυστηρο, απαιτητικο αλλα δεν μπορω να υπαρχω αλλιως.

Καποτε ημουν αλλιως..δεν θεωρουσα καθολου απαραιτητη μια μικρη καταπιεση.. 

ερωτευομουν το συναισθημα που ενιωθα, το φτερουγισμα στην καρδια, τη αισθηση της θερμοκρασιας που ανεβαινε, ερωτευομουν γιατι ΕΓΩ το ηθελα..διχως να βλεπω με διαυγεια, σχεδον δεν εβλεπα. Δεν ηξερα ο αλλος τι νιωθει σαν να μη μπορουσα να διακρινω τι συμβαινει στον καθενα μας ξεχωριστα, πιστευα πως θα νιωθει οτι εγω γιατι περνουσα(με?) υπεροχα, ισως και να ακουγα οτι εγω ηθελα...ετσι μετα απο λιγο καιρο που τα φιλτρα της κουφαμαρας
 και της τυφλωσης χαλαρωναν...αρχιζα να αντιλαμβανομαι τι ειχε συμβει!!!! Ημουν μονον εγω ερωτευμενη, τουλαχιστον οπως εγω οριζω τον ερωτα, 
ημουν στη σχεση μονη μου, κι αυτη η διαπιστωση ητανε κομματακι τρομακτικη...

Εκτοτε εχω λιγο φοβηθει. Δε μ αρεσει να παραδεχομαι τους φοβους μου 

(και σε ποιον αρεσει αλλωστε) ομως αυτον τον φοβο επρεπε να τον παραδεχτω για να τον αντιμετωπισω κι ετσι να αλλαξω την συμπεριφορα μου απεναντι στο ερεθισμα του..

Εκτοτε προσπαθω εξ αρχης να βλεπω καλυτερα, ισως να μην ειναι το ιδιο αυθορμητη

 και διασκεδαστικη διαδικασια αλλα με γλιτωνει..απο πολλους μπελαδες και δακρυα. 

Εν τελει περναω καλυτερα. Ισως να καταπιεζομαι λιγακι παραπανω αλλα ακριβως αυτο το επιπεδο καταπιεσης ειναι το επιτρεπτο κι αποτελεσματικο για τη δικη μου ζωη.

Ο καθενας οριζει τα δικα του επιπεδα καταπιεσης σ αυτην την ζωη, εγω δεν μπορω να επιβαλλω τιποτα σε κανεναν, ειμαστε απολυτως ελευθεροι να καταπιεστουμε οσο θελουμε, λαμβανοντας υποψιν πως ο ερωτας ειναι υπεροχος αλλα πρεπει να διατηρουμε και μια μικρη ασπιδα προστασιας, για να μη βγουμε τεμαχισμενοι σε περιπτωση...μαχης!!!!

Mediocrity

http://www.youtube.com/watch?v=3YxaaGgTQYM

Are there signs of  mediocrity around you..? Do you feel alive?

A home that you'd like to feel home but it just gets stuck somewhere and you cannot feel it like home.

Some guy/girl that likes you but not as much as he/she should, to boost you up.

A night out that could  potentially be amazing but eventually.. is not, there is something indifferent, a bit boring maybe, somehow mediocre...something that just does not touch you, as if you are transparent or a ghost..as if you were not there at all..

Should we just accept mediocrity in order to get over our willingness for excellence, passion, astonishing experiences, unforgettable moments...

Why should I accept mediocrity? I could never get along with this attitude...don't know/care why..
when I have mediocrity around me I think I am dead..

I might be allergic to common things, just reacting to certain trends, common behaviours, standard ways of entertaininment...I do not reject acceptance, or patience, or tolernace, I just reject mediocrity and whatever it does not satisfie me, whatever is not enough, whatever does not make me feel alive.. NOW, not tomorrow, not next year...

..commonplaceness..just cannot stand it..it's a pure matter of choice..

ερωτας που ερχεται απο εμας, απο κανεναν αλλον

Αραγε οταν ερωτευομαστε και νιωθουμε αυτα τα υπεροχα συναισθηματα,
ποιος τα πυροδοτει ο απεναντι μας ή ο εαυτος μας?
Αν ξεκινησουμε απο την υποθεση πως κατα τη διαρκεια της ζωης μας
δεν ερωτευομαστε μοναχα μια φορα, ισως ο κυριος υπευθυνος δεν ειναι ο αλλος
αλλα εμεις οι ιδιοι...οταν εμεις το χρειαζομαστε αυτο το feeling,
 οταν ο εαυτος μας χαλαρωσει λιγακι εστω και εν αγνοιαν του,
οταν ταιριαξουν οι συγκυριες, τοτε ο εαυτος μας αποφασιζει να χαρισει
 αυτες τις μοναδικες στιγμες στον εαυτο του...λιγο οι συγκυριες,
λιγο η αποφαση να ερωτευτουμε, συνειδητη ή οχι..
ποσες φορες ανθρωποι γνωριζονται επι χρονια μα ερωτευονται μονο
οταν βρεθουνε και οι δυο σε καποια συγκεκριμενη φαση της ζωης τους,
οι ιδιοι αποφασισαν να ερωτευτουνε, μετα απο χρονια γνωριμιας...
πως αλλιως εξηγειται αυτο? Το θελησανε, γιατι το χρειαστηκαν,
 νιωσανε αυτη την αναγκη μεσα απ τη ψυχη τους, βαθια
μεσα απο την καρδια..
Οπως  στο να γευτουμε αυτην την υπεροχή του ερωτα,
αραγε μας κραταει ο εαυτος μας μακρια κι απο αλλα
ομορφα πραγματα που μπορει να μας συμβουν στη ζωη μας?
Αν παψουμε να αντιδραμε σα παιδια, αν αρχισουμε να βλεπουμε
 διχως να κρινουμε ασταματητα, αν σταματησουμε να ειμαστε
τοσο αυστηροι με τους εαυτους μας, αν αγαπησουμε πρωτα απ ολα
τον εαυτο μας.. ισως κατι ν αλλαξει...

Αναστρεψιμη διαδικασια!!

http://www.youtube.com/watch?v=5YXVMCHG-Nk&list=PL17FA2C1AB1254502

Καποιες στιγμες ειναι αναποφευκτο, 

απογοητευεσαι, αμφιβαλλεις για τα παντα, 

αφηνεσαι σε μια κριση απαισιοδοξιας κι αρνητισμου

 αιωρεισαι...προς τα κατω..

αν δεν αντισταθεις στο φαντασματακι που σε σπρωχνει

που σου επιτιθεται ακαριαια και σε ριχνει κατω, αναποφευκτα θα κανεις οπισθεν...

βηματα προς τα πισω και προς τα κατω ...

το σωμα βαραινει, οι ωμοι γινονται δυσκινητοι

 η αναπνοη ρηχη, δυσχεραινει, το μυαλο θολωνει με χιλιαδες αρνητικες σκεψεις, 

νιωθεις τους δισκους της σπονδυλικης στηλης να σιρρικνωνονται, να χανουν ογκο...τοτε

 ακριβως εκεινη τη στιγμη πρεπει να αντιδρασεις
για να αποτρεψεις μεγαλυτερη καθιζιση..

θα βαλεις ολες αυτες τις σκεψεις μεσα σ ενα ροζ φανταστικο μπαλονι, 

θα τις κλεισεις αεροστεγως και θα το αφησεις να πεταξει
μακρια απο εσενα 

στο ουρανο ή στην αβυσσο.

 Μετα ολα θα γινουν οπως ητανε πριν...

ειναι μονο μια στιγμη αντιστασης, αντιδρασης, αντεπιθεση στην επιθεση, 

κι επειτα ολα θα ειναι παλι εκει οπου τα αφησες.

ελεγχω

http://www.youtube.com/watch?v=Bq5CZjJutrc

Δυσκολες οι ανθρωπινες σχεσεις.

Οταν μας κανουν ευτυχισμενους, ειμαστε γλυκοι, ευγενικοι, εκδηλωτικοι, δινουμε οτι εχουμε και δεν εχουμε.

Οταν ομως μας απογοητευουν και τα πραγματα αλλαζουν, δυσκολευουν, μας παγιδευουν και νιωθουμε πως μας αδικουνε οι ιδιοι ανθρωποι που μας αγαπησαν...τοτε γινομαστε αλλαζονες, εγωιστες, αγενεις, ξεχναμε οσα ωραια ζησαμε, συχνα γινομαστε και κακεντρεχεις..

Γιατι αραγε φερομαστε τοσο αχαριστα? Γιατι να πιστευουμε πως ολα τα ωραια θα αντεξουνε για παντα? Μπορει οντως, μα μπορει και οχι. Αξιζει να αφηνουμε τις ανεκπληρωτες προσδοκιες μας να υπονομευουν την ηρεμια της ψυχης μας? Γιατι να μην μπορουμε απλα να αποδεχτουμε πως καποια λαθη δεν διαγραφονται, αφηνουν σημαδια, αλλαζουνε την τροχια του πλανητη μας, δεν μηδενιζονται οτι κι αν κανουμε..Ισως πρεπει απλα να περιμενουμε να ξεχαστουνε τα ιχνη τους μεσα στη μυαλο και στη μνημη, να το αποδεχτουμε και να περιμενουμε να δουμε τι καλα αυτο το γεγονος θα φερει.

Τα παντα, καλα και κακα φερνουν μεσα τους θετικα στοιχεια, ειτε μπορουμε ειτε οχι τη στιγμη που το ζουμε να το αναγνωρισουμε.

Αυτο που πισυετω πως θα βοηθησει ειναι να μην αντιδρουμε βασει του φοβου που αυτη η αλλαγη μας προκαλει, μια καλη αρχη ειναι να μην κρινουμε ουτε τον εαυτο μας ουτε τον αλλον, απλα να περιμενουμε να φυγει ο θυμος, η αναστατωση, η απογοητευση, κι ισως ετσι φερθουμε πιο δικαια, πιο ανθρωπινα, πιο αλτρουιστικα...

Δυσκολο πολυ να ελεγχεις την συμπεριφορα σου, κι ομως οφελει εσενα και τους γυρω σου, πιο πολυ απ οσο φανταζεσαι....