νιώσε-σκέψου-κινήσου αλλιώς

Αν μου περιέγραφαν την σκηνή της Fontana di Trevi, άδεια, μετά από εννέα χρόνια διαμονής στην Ρώμη, απλώς θα νόμιζα πως κάποιος έφαγε "μανιτάρια" και έχει παρενέργειες αυτό το "προϊόν". Κι όμως είναι αλήθεια αντικειμενική. Όλη σχεδόν η Ιταλία σε καραντίνα, μέσα σε μια εβδομάδα, το αστικό τοπίο πολλών χωρών μοιάζει να ξεπήδησε από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Βέβαια, δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη, μπορεί αυτή η κάπως τραγική και ξαφνική κατάσταση να αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες, προς το καλύτερα. Κι αληθινά το εύχομαι, όμως έως τότε, ίσως καλό θα είναι να δοκιμάσουμε μερικά ¨τρικς" συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσουμε εμείς κι οι γύρω μας καλύτερα και να αποτρέψουμε να συμβούν χειρότερες καταστάσεις που δεν θα οφείλονται στον ιό αλλά στις κρίσεις πανικού και  στην αδυναμία μας να σκεφτούμε καθαρά και αποτελεσματικά, κάτι που τόσο χρειαζόμαστε όλοι μας, σε δύσκολες καταστάσεις όπως αυτήν.

 1. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να "βγούμε" από την εσωστρέφεια μας και να αντιληφθούμε πως όλοι μαζί περνάμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας βιώνουμε την ίδια κατάσταση, ανησυχούμε για τους ίδιους μας, τους δικούς μας ανθρώπους, για το τι θα συμβεί μετά, σκεφτόμαστε ξαφνικά δίχως καμιά προετοιμασία ψυχολογική πως θα είναι να "χάσουμε" ανθρώπους που αγαπάμε κι ίσως κι έμας του ίδιους. ΑΝ το σκεφτέις όπως στο λέω είναι ένα σοκ, κι όσες φορές κι αν το ακούσεις στην τηλεόραση είναι και πάλι ένα σοκ, κάτι ξαφνικό πολύ και αναπάντεχο. Ωστόσο, η αίσθηση τους "είμαστε όλοι μαζί που το περνάμε" ηχεί αλλιώς, λιγότερο μοναχικά, κι ίσως και κάποιοι ήδη να έχουν κάποιον  δικό τους που κινδυνεύει, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε, ποτέ δεν ξέρουμε ο δίπλα μας τι περνάει, ίσως χρειάζεται την ενσυναίσθηση μας όσο ποτέ του. Άρα ας βγούμε νοητικά απο το κουκούλι μας, γιατί δεν είμαστε μόνοι, ας νιώσουμε τους γύρω ανθρώπους ως συνεργάτες, συμπολεμιστές ίσως. Η κοινωνία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε μας έχει διδάξει την προσέγγιση "me, myself and I", τον απόλυτο διαχωρισμό των εθνικοτήτων, κι όμως τώρα αυτά καταρίπτονται, εξαρτόμαστε απο όλους κι όλοι απο εμάς. Είμαστε μαζί.

2. Ας δοκιμάσουμε να αποκτήσουμε ΕΥΕΛΙΞΙΑ στην αλλαγή. Φυσικά είναι ενοχλητικό να πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα σε λίγες μέρες, να μην βγαίνουμε απο το σπίτι μας, να μην βλέπουμε φίλους αγαπημένους ίσως και γονείς, να πρέπει να δουλέψουμε απο το σπίτι. Κι όμως, είμαστε ικανοί να το κάνουμε, νοητικά και σωματικά, είναι η προσκόλληση και επανάπαυση στην ρουτίνα που μας ζορίζει, όμως είμαστε πλήρως ευέλικτοι να αλλάξουμε, και να αποδεχτούμε την αλλαγή εφόσον πρέπει και δεν έχουμε αληθινά και άλλη επιλογή. Κι αν αντισταθούμε στην προσκόλληση, τότε θα μειωθεί η αντίσταση, η αποστροφή, τα νεύρα, τα αρνητικά συναισθήματα όπως θυμός κι άγχος, απογοήτευση, κι αν αυτό συνδυαστεί και με την αύξηση ενσυναίσθησης, you know what, ίσως και να επινοήσουμε  νέους τρόπους να έρθουμε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους, ίσως εμβαθύνουμε στα συναισθήματα μας, ίσως και να αρχίσουμε να εκτιμάμε ότι πριν είχαμε δεδομένο..την ίδια μας την ζωή, τις επαφές μας, την ελευθερία μας.

3. Θα καταλήξω με το πιο δύσκολο αλλά και μαγικό που μπορούμε να κάνουμε, όπως ανέφερα και στο σημείο 2, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο περιορισμένοι... Κι όμως ποτέ δεν χρειάστηκε να μείνουμε μέσα στο σπίτι επίτηδες και να ψάξουμε να κάνουμε κάτι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, ίσως και να είχαμε ξεχάσει πως είναι αυτό το μοίρασμα, οι δύό μας δίχως φίλους, ή οι δύό μας με τα παιδιά. Ίσως και να θυμηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Το άλλο, πιο καθαρό κομμάτι της ευγνωμοσύνης είναι τα όσα ευχαριστώ οφείλουμε στους ανθρώπους που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους καθημερινά για εμάς, τους γιατρούς, νοσηλευτές κλπ. Φτιάξε απλώς μια εικόνα στο μυαλό σου, όσους τρέχουν πανικόβλητοι απο τα ασθενοφόρα στους θαλάμους, όσους πρέπει να πάρουν σημαντικές υπεύθυνες αποφάσεις όπως μετακινήσεις ασθενών, έρευνα για το εμβόλιο, σκέψου πόσοι "δουλεύουν" γύρω μας προς αντιμετώπιση της κορονοιο-θύελλας. Δοκίμασε να τους "δεις" μπροστά σου, πέστους ένα "σ'ευχαριστώ πολύ" και παρατήρησε πως θα νιώσεις. Όταν ο πανικός καλύπτει τη στάθμη του μυαλού, μπαίνουμε σε κατάσταση μάχης, χάνονται τα θετικά συναισθήματα, χάνουμε την επαφή με την λογική και την καρδιά μας, αποσυνδεόμαστε απο εμάς, και κατ επέκταση και απο τους γύρω μας, μένουμε εμείς κι ο απειλητικός πανικός κι ίσως και πιο απειλητικός κι απο τον ίδιο τον ιό.

Οι καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα προς επίλυση έρχονται, όταν έχουμε διαύγεια μυαλού, ηρεμία και ελάχιστο έως καθόλου στρες. Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αυξάνεται η δημιουργικότητα και επινοητικότητα μας, κι αντιμετωπίζουμε πιο αποδοτικά όλες τις καταστάσεις, νοητικά και σωματικά. Όταν έχουμε υπερβολικό άγχος, είναι αποδεδειγμένο πως το νευρικό μας σύστημα υπερλειτουργεί κι εκκρίνονται οι βλαβερές ορμόνες σου στρες, κι όλα τα συστήματα του οργανισμού μας αρχίζουν να υπολειτουργούν...με πρώτο το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που "πέφτει" ακαριαία, κάτι που δεν θέλουμε αυτήν την περίοδο φυσικά να συμβεί.

Έτσι, ενσωματώνοντας Ενσυναίσθηση, Ευελιξία και Ευγνωμοσύνη σε αυτήν την περίοδο της ζωής του ανθρώπινου δυναμικού του πλανήτη (κι όχι απλώς της ζωής ΜΑΣ), θα μπορέσουμε να μείνουμε συνδεδεμένοι με την καρδιά και την λογική μας, θα βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται, έστω και λεκτικά ή και ενεργειακά και θα δώσουμε σίγουρα τις καλύτερες λύσεις και ποιος ξέρει, ίσως μπούμε και πιο βαθιά μέσα μας, σε κάποια κανάλια όπου η άπλετη επιλογή, αφθονία κι η επανάπαυση είχανε μπλοκάρει..

The hug and the rainbow

https://www.youtube.com/watch?v=p3VgV31vmUE

Μέρες πολλές να ζήσεις, όπως την σημερινή...

Μετά από 3 μήνες εσωτερικών εντάσεων, αφενός διαχειρίσιμων αφετέρου εφιαλτικών,

ξύπνησες σήμερα κι ένιωσες την απόλυτη ευτυχία.

Μέσα στον ντόρο του πανικού του κοροναιου,

σου άνοιξε τα μάτια, μια αίσθηση ζεστής πίστης προς τον εαυτό σου

και γεμάτης συγχώρεσης προς όποιον κι ότι βοήθησε να υποφέρεις σιωπηλά,

διαχειρίσιμα μεν καθόλου ευχάριστα, δε.

Τέλειωσε.

Άρχισε βέβαια ο απόλυτος πανικός αλλά τι να κάνεις κι εσύ,
εσένα μπορείς να διαχειριστείς καλούτσικα, κανέναν άλλον.
Έχεις την ευθύνη του εαυτού σου, τουλάχιστον τώρα ναι, την έχεις στο 100%!

Καμία φορά γεμίζουμε σώμα και μυαλό, με φούσκες χρωματιστές φωτεινές,

φανταστικές που ενίοτε κι άλλοι συμμετέχουν στο φούσκωμα τους,

μένουμε εκεί μέσα, κρυβόμαστε, μέχρι να σπάσουν, να εξαϋλωθούν

...Κι όταν αυτό συμβεί τσιρίζουμε και φωνάζουμε πως εκεί έξω έχει κρύο, αβεβαιότητα, σκοτάδι,

και ναι τρομάζει πολύ αυτό το μουντό μα σεναριοθετημένο τοπίο...
και ναι είναι ένα ψέμα. Μη δίνεις σημασία.

Μια μετάβαση είναι μονάχα, που ο φόβος μας γιγαντώνει, τίποτα παραπάνω,

αγνόησε το και θα περάσει όπως μια συννεφιασμένη μέρα της Αγγλίας... Η ενθύμηση του υπέροχου εαυτού σου,

ένας λαμπερός ήλιος,
που φροντίζεις και πιστεύεις ακράδαντα, διασκεδάζεις παρέα,

βρίσκεται πίσω από το νοητικό σου σύννεφο,

θα τον αντικρίσεις μόλις το σύννεφο εξατμιστεί.

music magick

https://www.youtube.com/watch?v=zdDhinO58ss

Άλλος αναζητά σύντροφο για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.

Δεν τον νοιάζει και τόσο ο έρωτας, κι αν υπάρχει πρώτα και μετά εξαϋλωθεί.

it's ok, θα μείνουν τα υπόλοιπα.

'Αλλος ερωτεύεται γιατί χρειάζεται την ύπαρξη κι ενός άλλου επιπέδου αναφοράς

για να επιβιώσει σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θέλει να μένει μόνος, ζητά ασφάλεια, μοίρασμα

δεν του αρέσει η μοναχικότητα.

Είναι βέβαια και πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν να βρεθούν μονάχα ερωτικά με μια άλλη ψυχή,

δίχως καμιά ή με περιορισμένη συναισθηματική επαφή, δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν έχει καμιά σημασία. Το σεξ τους είναι αρκετό.

Είναι και η κατηγορία αυτών που την πατάνε πάντα με τον ίδιο τρόπο,
από ποιόν άλλον φυσικά?
Από την μουσική...

Χθες πήγα σ' ένα live tribute στον Chet Baker, 
γνωστό jazz τρομπετίστα και τραγουδιστή.

Τι να πει κανένας όταν ακούει τον Chet Baker να τραγουδάει 

ή να παίζει τρομπέτα?

Τι να αναμένει κανείς να του συμβεί 

αν ζούσε ακόμα και αντί για τον εξαιρετικό μουσικό Κ. Οικονομίδη,

άκουγε τον ίδιο τον Chet?

Όλοι οι τρόποι ανθρώπινης σύνδεσης είναι μαγικοί, 

υπέροχοι, γεμάτοι ενέργεια και ζωή, όλοι.

Και φυσικά όλοι είναι αποδεχτοί καθώς 

ο τρόπος που συνδεόμαστε με τους  γύρω μας είναι καθαρά προσωπικός,

όχι πάντα βέβαια συνειδητός, αρκετά σπάνια θα έλεγα.

Πάντως, αν ζούσα το 1960 και τον άκουγα να τραγουδάει

σαν να νιώθω να κυλαέι η χροιά της φωνής και της τρομπέτας του
ζεστο, στις φλέβες μου όπως το αίμα.

θα είχε χαραχτεί η φωνή του στο "μέσα μου" βαθιά, εκεί που μόνον η αναπνοή εισχωρεί,

 όταν την κρατάς για αρκετό διάστημα.

Άραγε θα προτιμούσε την ηρωίνη ή εμένα?

Καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω, δεν θα το μάθω ποτέ.
Τον αγαπάω όπου κι αν είναι.

Τα βιώματα στη ζωή δεν χρειάζονται διάρκεια,

για να σου χαρίσουν μαγεία.

epidermis abresion

https://www.youtube.com/watch?v=8cvakTZAzz8

Σήμερα είναι μια μέρα θλιβερή.

Καλούμαι να αναιρέσω μια αρχή ζωής.

Ίσως και δύο, αλληλοεξαρτώμενες αρχές ζωής,

την εμπιστοσύνη και την μη-εκμετάλλευση μιας ανθρώπινης ψυχής.

Ήταν βασικές αρχές.

Θεμέλια της σχέσης μου με τους ανθρώπους.

Τους ανθρώπους που θεώρησα άξιους να είναι κοντά μου,

σε οποιοδήποτε επίπεδο γειτνίασης των καρδιών μας.

Το μαντάτο πως το "κοντά" μου είναι μονοδιάστατο 

με πόνεσε.

Η προσομοίωση μου σε ένα αντικείμενο, εύπλαστο ίσως, 

φτιαγμένο από πλαστελίνη που έχει χάσει την ελαστικότητα της,

με ταρακούνησε δυνατά.

Σαν στρώσεις δέρματος,

που αφαιρέθηκαν ξαφνικά από το σώμα μου,

κάποιος τις έχει ξηλώσει από πάνω μου,

μου έχουνε γδάρει το δέρμα.

Δεν έχω πια τις δυο τελευταίες στρώσεις της επιδερμίδας μου.

Η μια λέγονταν εμπιστοσύνη. Η άλλη μη-εκμετάλλευση.

Το νευρικό μου σύστημα στα κόκκινα.

Ένας πόνος βαθύς κι οριστικός.

Κάποιος με γδέρνει, αυτήν την στιγμή.

Στιγμιαία φθάνω να τις μισήσω αυτές τις δύό,

μαζί μου γεννήθηκαν, ήμασταν ένα,

ωστόσο θα θελα να μην τις ξέρω, 

να μην τις είχα στο σώμα μου ποτέ.

Eros day

https://www.youtube.com/watch?v=PQtRXqBQETA

Ο χρόνος πάγωσε.

Η μουσική ρέει βελούδινα στο αίμα μου.

Η ψυχή μου κοντοστάθηκε,

λευκή πάνω στο κρύο δέρμα σου,

ξερνάει πολώσεις ικετεύοντας προσοχή,

γδέρνοντας την μαλακιά ησυχία.

Όλα μέσα μου ασάλευτα

λεηλατημένα.

Βουβός πόλεμος αντιθέσεων,

εξάντληση του πιο στιβαρού φυσικού σώματος.

μοναδική κίνηση,

τα κύτταρα μου που αντιστέκονται στον βρικόλακα έρωτα.

Δεν έχω πια άλλο αίμα.

Precious Love from above

https://www.youtube.com/watch?v=NkQt5pUa2K0

"Precious Love can only come from above..."

Οι δυο έρωτες της ζωής μου.

Η μουσική και η ανθρώπινη σύνδεση. 

Είμαι σίγουρη, αυτά τα δυο 

θα μου λείψουν όταν ¨φύγω¨από τον πλανήτη Γη.

Όταν συνδέομαι με μια άλλη ψυχή,

νιώθω την σταθερή κίνηση μιας ανόργανης ύλης μέσα μου

να δημιουργεί έναν πυκνό ιστό,

και να μιλάει με τους δικούς μου ιστούς 

στο φυσικό μου σώμα, κι όλο μέσα πιο βαθιά,

στο ενεργειακό μου σώμα.

Η σύνδεση είναι σχεδόν πάντα χρονικά παράλληλη με την αγάπη.

Αγάπη με την γειτόνισσα, τον σύντροφο, τον γονέα, τον εραστή, τον κολλητό.

"Μα δεν είναι όλα ίσα κι όμοια" μου λες... 

Είναι!

Η αγάπη δεν έχει επίπεδα. Το μυαλό τα επινοεί, όλα.

Όταν ξεκινήσει η δημιουργία του ιστού,

δεν έχει σημασία ποιος την παρακίνησε,

υπάρχει σύνδεση, κι είναι κυτταρική,

όχι απλώς μυική στους επιφανειακούς μύες του φυσικού σου σώματος.

Είναι παντού. Σε αλλάζει. 

Σε γεμίζει με θετικά συναισθήματα ακόμα κι αν η αγάπη "φύγει"

ακόμα κι αν το μυαλό φτιάξει σενάρια θυμού, λύπης, ματαίωσης.

Αυτά είναι απλώς αντιδράσεις νοητικές.

Η σύνδεση δεν έχει ίχνος νοητικής υπόστασης.

Είναι prana. Ενέργεια. Σύνδεση, συγχρονικότητα ύπαρξης.

Δες τον θάνατο.

Ξεχνά το σώμα κι η ψυχή, όταν κάποιος "φύγει"?

Δε νομίζω.
Απεναντίας ο ιστός απλώνεται όλο και πιο βαθιά.

Το μυαλό ναι, ξεχνάει.

Αυτό αξιολογεί, αυτό επικρίνει, αυτό φτιάχνει συναισθήματα,

αυτό απαιτεί, προσδοκά, συγκρίνει,

σε τρελαίνει και ξεχνάς. Ξεχνάς να αγαπάς.

Έτσι, ζεις με το μυαλό.

Αναλύεις. Υποθέτεις. Κρίνεις. Κατηγορείς. Ζηλεύεις. Φθονείς.

Γίνεσαι δυστυχής.

Ξεχνάς να αγαπάς. Ξεχνάς να συνδέεσαι.

Δεν το λέω ζωή εγώ αυτό.

Μπορείς κι αλλιώς. Τώρα το γνωρίζεις.

Η αγάπη έρχεται από ψηλά,

από εκεί που έρχεσαι κι εσύ,

εκεί που θα πας.

'Aσε το μυαλό στην άκρη.

Άφησε την αγάπη να σε διαμορφώσει,

η σύνδεση θα σε γεμίσει.

the carnival

https://www.youtube.com/watch?v=7iqxzURgQWg

Όταν άραγε δεν λες όλη την αλήθεια είναι ψέμα?

Όταν πιστεύεις τα ψέματα που λες, είσαι άθλιος ψεύτης,

Ή απλώς ένας αποτυχημένος γελωτοποιός?

Όταν δεν λες συγνώμη, λυπάται η καρδιά σου πραγματικά?

Όταν εκμεταλλεύεσαι την ευγένεια, είναι θρασύτητα?

Όταν δεν νοιάζεσαι για τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς σου, είναι ανήθικο?

Όταν χειρίζεσαι ανθρώπους για προσωπική και μόνον ικανοποίηση,
λέγεται βία?

Άραγε, υπάρχει συνθήκη που να δικαιολογεί τα παραπάνω?

Εγώ λέω πως όχι.

Όταν σκοντάφτεις αλλά δεν πέφτεις, τραυματίζεσαι?

Όταν πονάς αλλά δεν υπάρχουν εμφανείς πληγές, είσαι λαβωμένος?

Όταν καταριέσαι τον πλανήτη στον οποίο ζεις, φεύγεις?

Κι αν δεν φεύγεις, έχεις επίγνωση του τι κάνεις?

Αλήθεια, νομίζεις πως σου αξίζει?

Εγώ λέω όχι.

Δεν υπάρχει δίκαιο κι άδικο, ούτε αποδεκτό και μη αποδεκτό.

Δεν υπάρχει αληθινή επικοινωνία, ούτε και αυτοσεβασμός.

Κι ίσως και να μην υπάρχει καν σεβασμός,

Ωστόσο, υπάρχει νοητικός θάνατος.

Το μοναδικό, για κάποιους,

άξιο δώρο.