Δυσκολίες κι ευκαιρίες…Α.Einstein

15/03/2020

“Under pandemic stress attack we can can still find freedom..”

https://www.youtube.com/watch?v=u1yVCeXYya4

Παγκοσμίως βιώνουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση που επηρεάζει τα πάντα, τους εαυτούς μας, τους γύρω μας, το παρόν και το μέλλον της ζωής σχεδόν όλου του κόσμου.

Δεν είναι απλώς το Εγώ που καλείται να απαντήσει στο «τι κάνω τώρα», όλοι μας ζούμε μια κοινή δυσκολία, όπως ακριβώς συμβαίνει σε εμπόλεμες καταστάσεις, φόβος, ανησυχία για την επιβίωση μας καθημερινά, μόνον που δεν έχουμε έναν φυσικό εχθρό, μια χώρα, ή μια ομάδα ανθρώπων, έχουμε έναν εχθρικό ιό και μια κατάσταση προς διαχείριση. Είμαστε όμως όλοι μαζί, δεν έχουμε μέτωπα, εξαιρετικά σημαντική διαφορά, επίσης δεν υπάρχει ένα καλαζνικοφ στην γωνία που να μας απειλεί. Βέβαια τα συναισθήματα του φόβου κι της ανησυχίας για το προσεχές μέλλον υπάρχουν δικαιολογημένα. Κι αυτό το "πακέτο" ρίχνει το ανοσοποιητικό μας αφενός και αφετέρου δεν μας αφήνει χώρο να έχουμε διαύγεια, την οποία χρειαζόμαστε, κυρίως οι άνθρωποι που έχουν παιδιά να φροντίσουν και να σκεφτούν. Η αλλαγή είναι τεράστια αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτήν τώρα, καθώς την ανέφερα διεξοδικά στο άρθρο μου στο blog για τα 3 Ε, Ευλυγισία, Ενσυναίσθηση και Ευγνωμοσύνη. Ας πούμε πως ξέρουμε πως καλό είναι να καλωσορίσουμε την αλλαγή στη ζωή μας αυτή τη στιγμή και να συμφιλιωθούμε πλήρως με αυτήν (τα μέσα τα γνωρίζουμε, γιόγκα και διαλογισμός ή ότι άλλο βοηθάει τον καθένα μας). Το δεύτερο που οφείλουμε να κάνουμε για να νιώσουμε καλύτερα, είναι να δούμε τον φόβο κατάματα. Να τον αποδεχτούμε. Κι όχι μόνο αλλά και να τον ψάξουμε βαθιά για να βρούμε τι θέλει να μας πει.

Ο φόβος είναι η κύρια αιτία των συμφορών μας και όχι ο ιός αυτή την στιγμή που το social distancing έχει πια μπει στη ζωή μας. Γιατί αν είμαστε «συνετοί» κι αληθινά μείνουμε σπίτι ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ τίποτα απολύτως. ΚΙ αν είμαστε υγιείς και έχουμε κολλήσει δεν θα πάθουμε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως. Κι αν ζούμε με άλλους ανθρώπους της ευπαθούς ομάδας, θα το αποδεχτούμε κι αυτό, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

Ας  ξεκινήσουμε την αποδόμηση λοιπόν. Θεωρώ απαραίτητο να δούμε Τι φοβόμαστε κυρίως? Να μην αρρωστήσουμε οι ίδιοι και να κολλήσουμε τους κοντινούς μας ή και μακρινούς που βρίσκονται στις ευπαθείς ομάδες, σωστά? Τώρα, αν βρισκόμαστε στις ευπαθείς ομάδες, είναι απλό, πρέπει να προσέχουμε πολύ. Κι ο φόβος θα μας βοηθήσει να προστατευτούμε, θα αποφύγω όμως να με ελέγχει, αν και είναι κάπως δύσκολο, μόλις ο φόβος γίνει φανερός, δηλαδή τον αναγνωρίσω, αλλάζει ο ρόλος του ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΕΓΧΕΙ πια. Άρα πρώτο βήμα να τον δω και να δω τι πρέπει να κάνω πώς να δράσω. Δρω. Δηλαδή απομονώνομαι. Τώρα, αν είμαι υγιής όπως ανέφερα παραπάνω κανονικά δεν θα φοβάμαι για μένα, καθώς ο ιός δεν βλάπτει σοβαρά τους υγιείς οργανισμούς, αλλά βασικά φοβάμαι για τους ανθρώπους «μου». Τον βλέπω τον φόβο, τον διαχωρίζω και τον αντιμετωπίζω και πάλι με απομόνωση και ιδιαίτερους χειρισμούς, πχ μάσκα γάντια αν πρέπει να έρθω σε επαφή υποχρεωτικά με άτομο ευπαθούς ομάδας, και ΜΟΝΟ ΑΝ πρέπει. Οι συνήθειες μας εξαρτώνται από εμάς από κανέναν άλλον, μπορώ να μην δω τους γονείς μου αν πρέπει, εγώ ελέγχω το σώμα μου δεν με πάει με το ζόρι πουθενά, έτσι σκέφτομαι πριν δράσω και αποφασίζω αργά συνετά και με επίγνωση.

 Υπόψιν φυσικά πως αυτή η παραπάνω διεργασία είναι δύσκολο να γίνει έτσι ξαφνικά καθώς πλένετε τα πιάτα ή είστε στα πρόθυρα κρίσης πανικού κλπ. Πρέπει να γίνει στα πλαίσια διαλογισμού. Κάνετε τις ασκήσεις που γνωρίζετε και κάνουμε μαζί, κάπως έτσι συγκεντρώνεται το μυαλό, ηρεμείτε εν μέρει, και έπειτα όταν έχει φύγει κάπως η νοητική και σωματική ένταση, κάθεστε σε μια άνετη θέση για 20-30 λεπτά με κλειστά τα μάτια και ηρεμείτε και σκέφτεστε τα παραπάνω θέτοντας αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας, αποδομείτε τον φόβο, τον αποδέχεστε τον κοιτάτε, του μιλάτε. Και φυσικά παρατηρείτε πως νιώθετε, τι αισθάνεστε σωματικά, πως αλλάζουν αυτά στη διάρκεια του διαλογισμού, και σ όλη τη διάρκεια μιλάτε φροντιστικά και με αγάπη προς εσάς, προτιμότερο δίχως επίκριση κι αν σας επικρίνετε απλώς καλό είναι να έχετε επίγνωση, πείτε "τώρα με επικρίνω", κι ύστερα πάλι συγκεντρωθείτε στο διαλογισμό σας, «τι είναι αυτός ο φόβος, τι μου λέει, τι συμβαίνει μέσα μου τώρα, πως νιώθω (αισθήσεις και συναίσθημα)?». Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείτε απαντήσεις. Οι Απαντήσεις είναι εκεί μέσα μας, όχι έξω, όχι στην τηλεόραση η στο ιντερνέτ, έχουμε όσα πρέπει να έχουμε ως πληροφορίες, δεν χρειαζόμαστε τώρα πια τίποτα άλλο, δεν λέω δείτε ότι θέλετε, αλλά να ξέρετε πως τώρα πια η λύση βρίσκεται μέσα μας. Πουθενά αλλού.

Κι αφού έρθετε σε επαφή με το φιλαράκι μας τον φόβο, πάρτε τις αποφάσεις σας σχετικά με την συμπεριφορά σας στους γύρω σας, να διαλογίζεστε κάθε μέρα ίσως και 2 φορές τη μέρα και να κάνετε ασκήσεις για να φεύγει η ένταση κι ύστερα είστε έτοιμοι να κάνετε ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ!!!

Δεν ξέρω αν έχετε συνειδητοποιήσει πως μέχρι πρότινος δεν είχαμε χρόνο να φάμε, να γυμναστούμε, να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να δούμε την αγαπημένη μας σειρά, να κάνουμε διαλογισμό που μας ηρεμεί, να βρεθούμε με τα παιδιά μας κατιτίς παραπάνω, να διαβάσουμε αυτά τα τρία βιβλία που ρεμβάζουν στο κομοδίνο εξι μήνες, μα και φυσικά δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε επαφή με το τι επακριβώς έχουμε ανάγκη βαθιά μέσα μας. Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή. Δείτε τι σας αρέσει να κάνετε, τι σας χαρίζει μια ευχάριστη αίσθηση, παρατηρείστε όταν κάνετε διαλογισμό τι σας «έρχεται» παρόρμηση να κάνετε, δείτε το σώμα μας πως αντιδρά τι έχει ανάγκη, εξιχνιάστε τι θέλει η καρδιά σας να κάνετε με τον εαυτό σας αυτή τη στιγμή. Έχετε όσο χρόνο θέλετε, να κάνετε ον λαιν σεμινάριο χορού, μαγειρικής, να μάθετε γαλλικά με τα παιδιά σας ταυτόχρονα, να παίξετε με τον σύντροφο σας με ταντρικά πχ παιχνίδια (on line ή με μάθημα live) μπορείτε να κάνετε ότι δεν μπορούσατε ποτέ, λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά και πάλι αυτή η επαφή με το μέσα σας θα πρέπει να γίνει όταν είστε σε alpha waves or theta, και όχι σε βήτα που είναι τα εγκεφαλικά μας κύματα ,όταν έχουμε στρες. Κάτω από την επίδραση του άγχους, μάλλον θα σκεφτείτε ΠΩΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ τον χρόνο μου, που δεν θα ήταν κατά τη ταπεινή μου γνώμη σωστό μονοπάτι…γιατί η ζωή μας δεν είναι για «γέμισμα», η ζωή μας είναι για να την χαιρόμαστε με όσα μέσα έχουμε διαθέσιμα, σε κάθε συνθήκη, σε οποιαδήποτε τρόπο μπορούμε να το κάνουμε αυτό, να συνδεόμαστε με το μέσα μας, να ψάχνουμε τι μας ευχαριστεί, είναι η απόλυτη ευκαιρία καθώς καλώς ή κακώς έχουμε αποκοπεί από τον καταναλωτισμό υποχρεωτικά και από τους γύρω μας επίσης, είναι ones in a lifetime, και θα ήθελα να το εκτιμήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Μόλις καταφέρετε να δείτε τον φόβο σας και να αποδεχτείτε πλήρως την αλλαγή που συμβαίνει γύρω σας θα ανακαλύψετε έναν νέο κόσμο..σιγά σιγά.

Αυτή η ανησυχία κι ο σύνθετος φόβος που περνάμε μπορεί να γίνει το εισιτήριο της πνευματικής μας αφύπνισης και της πιο βαθιάς σύνδεσης με τον εαυτό μας, όπως λέει κι ο A. Einstein, μεταμορφώνουμε την δυσκολία σε ευκαιρία και για την ακρίβεια αυτό λένε κι όλες οι θρησκείες αν και θα προτιμήσω εδώ τον Βουδισμό που λέει «use poison for medicine” στο βιβλίο της η Pome Chodron in “When Things Fall apart”…κι όπως καταλαβαίνουμε εκεί βρισκόμαστε, things are falling apart, και ψάχνουμε να βρούμε πώς να διαχειριστούμε την κατάσταση για να διαφυλάξουμε την σωματική και νοητική υγεία μας και των γύρω μας και πως μπορούμε να συνδεθούμε σε βάθος με το μέσα μας.

Καλούς διαλογισμούς, καλή σύνδεση με τον Ανώτερο εαυτούλη μας να έχουμε μακριά απο το τερατάκι του φόβου μας!! Με αγάπη και πίστη σε εμάς τους ίδιους πρώτα απ όλα!!

Σας φιλώ

νιώσε-σκέψου-κινήσου αλλιώς

Αν μου περιέγραφαν την σκηνή της Fontana di Trevi, άδεια, μετά από εννέα χρόνια διαμονής στην Ρώμη, απλώς θα νόμιζα πως κάποιος έφαγε "μανιτάρια" και έχει παρενέργειες αυτό το "προϊόν". Κι όμως είναι αλήθεια αντικειμενική. Όλη σχεδόν η Ιταλία σε καραντίνα, μέσα σε μια εβδομάδα, το αστικό τοπίο πολλών χωρών μοιάζει να ξεπήδησε από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Βέβαια, δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη, μπορεί αυτή η κάπως τραγική και ξαφνική κατάσταση να αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες, προς το καλύτερα. Κι αληθινά το εύχομαι, όμως έως τότε, ίσως καλό θα είναι να δοκιμάσουμε μερικά ¨τρικς" συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσουμε εμείς κι οι γύρω μας καλύτερα και να αποτρέψουμε να συμβούν χειρότερες καταστάσεις που δεν θα οφείλονται στον ιό αλλά στις κρίσεις πανικού και  στην αδυναμία μας να σκεφτούμε καθαρά και αποτελεσματικά, κάτι που τόσο χρειαζόμαστε όλοι μας, σε δύσκολες καταστάσεις όπως αυτήν.

 1. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να "βγούμε" από την εσωστρέφεια μας και να αντιληφθούμε πως όλοι μαζί περνάμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας βιώνουμε την ίδια κατάσταση, ανησυχούμε για τους ίδιους μας, τους δικούς μας ανθρώπους, για το τι θα συμβεί μετά, σκεφτόμαστε ξαφνικά δίχως καμιά προετοιμασία ψυχολογική πως θα είναι να "χάσουμε" ανθρώπους που αγαπάμε κι ίσως κι έμας του ίδιους. ΑΝ το σκεφτέις όπως στο λέω είναι ένα σοκ, κι όσες φορές κι αν το ακούσεις στην τηλεόραση είναι και πάλι ένα σοκ, κάτι ξαφνικό πολύ και αναπάντεχο. Ωστόσο, η αίσθηση τους "είμαστε όλοι μαζί που το περνάμε" ηχεί αλλιώς, λιγότερο μοναχικά, κι ίσως και κάποιοι ήδη να έχουν κάποιον  δικό τους που κινδυνεύει, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε, ποτέ δεν ξέρουμε ο δίπλα μας τι περνάει, ίσως χρειάζεται την ενσυναίσθηση μας όσο ποτέ του. Άρα ας βγούμε νοητικά απο το κουκούλι μας, γιατί δεν είμαστε μόνοι, ας νιώσουμε τους γύρω ανθρώπους ως συνεργάτες, συμπολεμιστές ίσως. Η κοινωνία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε μας έχει διδάξει την προσέγγιση "me, myself and I", τον απόλυτο διαχωρισμό των εθνικοτήτων, κι όμως τώρα αυτά καταρίπτονται, εξαρτόμαστε απο όλους κι όλοι απο εμάς. Είμαστε μαζί.

2. Ας δοκιμάσουμε να αποκτήσουμε ΕΥΕΛΙΞΙΑ στην αλλαγή. Φυσικά είναι ενοχλητικό να πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα σε λίγες μέρες, να μην βγαίνουμε απο το σπίτι μας, να μην βλέπουμε φίλους αγαπημένους ίσως και γονείς, να πρέπει να δουλέψουμε απο το σπίτι. Κι όμως, είμαστε ικανοί να το κάνουμε, νοητικά και σωματικά, είναι η προσκόλληση και επανάπαυση στην ρουτίνα που μας ζορίζει, όμως είμαστε πλήρως ευέλικτοι να αλλάξουμε, και να αποδεχτούμε την αλλαγή εφόσον πρέπει και δεν έχουμε αληθινά και άλλη επιλογή. Κι αν αντισταθούμε στην προσκόλληση, τότε θα μειωθεί η αντίσταση, η αποστροφή, τα νεύρα, τα αρνητικά συναισθήματα όπως θυμός κι άγχος, απογοήτευση, κι αν αυτό συνδυαστεί και με την αύξηση ενσυναίσθησης, you know what, ίσως και να επινοήσουμε  νέους τρόπους να έρθουμε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους, ίσως εμβαθύνουμε στα συναισθήματα μας, ίσως και να αρχίσουμε να εκτιμάμε ότι πριν είχαμε δεδομένο..την ίδια μας την ζωή, τις επαφές μας, την ελευθερία μας.

3. Θα καταλήξω με το πιο δύσκολο αλλά και μαγικό που μπορούμε να κάνουμε, όπως ανέφερα και στο σημείο 2, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο περιορισμένοι... Κι όμως ποτέ δεν χρειάστηκε να μείνουμε μέσα στο σπίτι επίτηδες και να ψάξουμε να κάνουμε κάτι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, ίσως και να είχαμε ξεχάσει πως είναι αυτό το μοίρασμα, οι δύό μας δίχως φίλους, ή οι δύό μας με τα παιδιά. Ίσως και να θυμηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Το άλλο, πιο καθαρό κομμάτι της ευγνωμοσύνης είναι τα όσα ευχαριστώ οφείλουμε στους ανθρώπους που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους καθημερινά για εμάς, τους γιατρούς, νοσηλευτές κλπ. Φτιάξε απλώς μια εικόνα στο μυαλό σου, όσους τρέχουν πανικόβλητοι απο τα ασθενοφόρα στους θαλάμους, όσους πρέπει να πάρουν σημαντικές υπεύθυνες αποφάσεις όπως μετακινήσεις ασθενών, έρευνα για το εμβόλιο, σκέψου πόσοι "δουλεύουν" γύρω μας προς αντιμετώπιση της κορονοιο-θύελλας. Δοκίμασε να τους "δεις" μπροστά σου, πέστους ένα "σ'ευχαριστώ πολύ" και παρατήρησε πως θα νιώσεις. Όταν ο πανικός καλύπτει τη στάθμη του μυαλού, μπαίνουμε σε κατάσταση μάχης, χάνονται τα θετικά συναισθήματα, χάνουμε την επαφή με την λογική και την καρδιά μας, αποσυνδεόμαστε απο εμάς, και κατ επέκταση και απο τους γύρω μας, μένουμε εμείς κι ο απειλητικός πανικός κι ίσως και πιο απειλητικός κι απο τον ίδιο τον ιό.

Οι καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα προς επίλυση έρχονται, όταν έχουμε διαύγεια μυαλού, ηρεμία και ελάχιστο έως καθόλου στρες. Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αυξάνεται η δημιουργικότητα και επινοητικότητα μας, κι αντιμετωπίζουμε πιο αποδοτικά όλες τις καταστάσεις, νοητικά και σωματικά. Όταν έχουμε υπερβολικό άγχος, είναι αποδεδειγμένο πως το νευρικό μας σύστημα υπερλειτουργεί κι εκκρίνονται οι βλαβερές ορμόνες σου στρες, κι όλα τα συστήματα του οργανισμού μας αρχίζουν να υπολειτουργούν...με πρώτο το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που "πέφτει" ακαριαία, κάτι που δεν θέλουμε αυτήν την περίοδο φυσικά να συμβεί.

Έτσι, ενσωματώνοντας Ενσυναίσθηση, Ευελιξία και Ευγνωμοσύνη σε αυτήν την περίοδο της ζωής του ανθρώπινου δυναμικού του πλανήτη (κι όχι απλώς της ζωής ΜΑΣ), θα μπορέσουμε να μείνουμε συνδεδεμένοι με την καρδιά και την λογική μας, θα βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται, έστω και λεκτικά ή και ενεργειακά και θα δώσουμε σίγουρα τις καλύτερες λύσεις και ποιος ξέρει, ίσως μπούμε και πιο βαθιά μέσα μας, σε κάποια κανάλια όπου η άπλετη επιλογή, αφθονία κι η επανάπαυση είχανε μπλοκάρει..

The hug and the rainbow

https://www.youtube.com/watch?v=p3VgV31vmUE

Μέρες πολλές να ζήσεις, όπως την σημερινή...

Μετά από 3 μήνες εσωτερικών εντάσεων, αφενός διαχειρίσιμων αφετέρου εφιαλτικών,

ξύπνησες σήμερα κι ένιωσες την απόλυτη ευτυχία.

Μέσα στον ντόρο του πανικού του κοροναιου,

σου άνοιξε τα μάτια, μια αίσθηση ζεστής πίστης προς τον εαυτό σου

και γεμάτης συγχώρεσης προς όποιον κι ότι βοήθησε να υποφέρεις σιωπηλά,

διαχειρίσιμα μεν καθόλου ευχάριστα, δε.

Τέλειωσε.

Άρχισε βέβαια ο απόλυτος πανικός αλλά τι να κάνεις κι εσύ,
εσένα μπορείς να διαχειριστείς καλούτσικα, κανέναν άλλον.
Έχεις την ευθύνη του εαυτού σου, τουλάχιστον τώρα ναι, την έχεις στο 100%!

Καμία φορά γεμίζουμε σώμα και μυαλό, με φούσκες χρωματιστές φωτεινές,

φανταστικές που ενίοτε κι άλλοι συμμετέχουν στο φούσκωμα τους,

μένουμε εκεί μέσα, κρυβόμαστε, μέχρι να σπάσουν, να εξαϋλωθούν

...Κι όταν αυτό συμβεί τσιρίζουμε και φωνάζουμε πως εκεί έξω έχει κρύο, αβεβαιότητα, σκοτάδι,

και ναι τρομάζει πολύ αυτό το μουντό μα σεναριοθετημένο τοπίο...
και ναι είναι ένα ψέμα. Μη δίνεις σημασία.

Μια μετάβαση είναι μονάχα, που ο φόβος μας γιγαντώνει, τίποτα παραπάνω,

αγνόησε το και θα περάσει όπως μια συννεφιασμένη μέρα της Αγγλίας... Η ενθύμηση του υπέροχου εαυτού σου,

ένας λαμπερός ήλιος,
που φροντίζεις και πιστεύεις ακράδαντα, διασκεδάζεις παρέα,

βρίσκεται πίσω από το νοητικό σου σύννεφο,

θα τον αντικρίσεις μόλις το σύννεφο εξατμιστεί.

music magick

https://www.youtube.com/watch?v=zdDhinO58ss

Άλλος αναζητά σύντροφο για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.

Δεν τον νοιάζει και τόσο ο έρωτας, κι αν υπάρχει πρώτα και μετά εξαϋλωθεί.

it's ok, θα μείνουν τα υπόλοιπα.

'Αλλος ερωτεύεται γιατί χρειάζεται την ύπαρξη κι ενός άλλου επιπέδου αναφοράς

για να επιβιώσει σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θέλει να μένει μόνος, ζητά ασφάλεια, μοίρασμα

δεν του αρέσει η μοναχικότητα.

Είναι βέβαια και πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν να βρεθούν μονάχα ερωτικά με μια άλλη ψυχή,

δίχως καμιά ή με περιορισμένη συναισθηματική επαφή, δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν έχει καμιά σημασία. Το σεξ τους είναι αρκετό.

Είναι και η κατηγορία αυτών που την πατάνε πάντα με τον ίδιο τρόπο,
από ποιόν άλλον φυσικά?
Από την μουσική...

Χθες πήγα σ' ένα live tribute στον Chet Baker, 
γνωστό jazz τρομπετίστα και τραγουδιστή.

Τι να πει κανένας όταν ακούει τον Chet Baker να τραγουδάει 

ή να παίζει τρομπέτα?

Τι να αναμένει κανείς να του συμβεί 

αν ζούσε ακόμα και αντί για τον εξαιρετικό μουσικό Κ. Οικονομίδη,

άκουγε τον ίδιο τον Chet?

Όλοι οι τρόποι ανθρώπινης σύνδεσης είναι μαγικοί, 

υπέροχοι, γεμάτοι ενέργεια και ζωή, όλοι.

Και φυσικά όλοι είναι αποδεχτοί καθώς 

ο τρόπος που συνδεόμαστε με τους  γύρω μας είναι καθαρά προσωπικός,

όχι πάντα βέβαια συνειδητός, αρκετά σπάνια θα έλεγα.

Πάντως, αν ζούσα το 1960 και τον άκουγα να τραγουδάει

σαν να νιώθω να κυλαέι η χροιά της φωνής και της τρομπέτας του
ζεστο, στις φλέβες μου όπως το αίμα.

θα είχε χαραχτεί η φωνή του στο "μέσα μου" βαθιά, εκεί που μόνον η αναπνοή εισχωρεί,

 όταν την κρατάς για αρκετό διάστημα.

Άραγε θα προτιμούσε την ηρωίνη ή εμένα?

Καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω, δεν θα το μάθω ποτέ.
Τον αγαπάω όπου κι αν είναι.

Τα βιώματα στη ζωή δεν χρειάζονται διάρκεια,

για να σου χαρίσουν μαγεία.

epidermis abresion

https://www.youtube.com/watch?v=8cvakTZAzz8

Σήμερα είναι μια μέρα θλιβερή.

Καλούμαι να αναιρέσω μια αρχή ζωής.

Ίσως και δύο, αλληλοεξαρτώμενες αρχές ζωής,

την εμπιστοσύνη και την μη-εκμετάλλευση μιας ανθρώπινης ψυχής.

Ήταν βασικές αρχές.

Θεμέλια της σχέσης μου με τους ανθρώπους.

Τους ανθρώπους που θεώρησα άξιους να είναι κοντά μου,

σε οποιοδήποτε επίπεδο γειτνίασης των καρδιών μας.

Το μαντάτο πως το "κοντά" μου είναι μονοδιάστατο 

με πόνεσε.

Η προσομοίωση μου σε ένα αντικείμενο, εύπλαστο ίσως, 

φτιαγμένο από πλαστελίνη που έχει χάσει την ελαστικότητα της,

με ταρακούνησε δυνατά.

Σαν στρώσεις δέρματος,

που αφαιρέθηκαν ξαφνικά από το σώμα μου,

κάποιος τις έχει ξηλώσει από πάνω μου,

μου έχουνε γδάρει το δέρμα.

Δεν έχω πια τις δυο τελευταίες στρώσεις της επιδερμίδας μου.

Η μια λέγονταν εμπιστοσύνη. Η άλλη μη-εκμετάλλευση.

Το νευρικό μου σύστημα στα κόκκινα.

Ένας πόνος βαθύς κι οριστικός.

Κάποιος με γδέρνει, αυτήν την στιγμή.

Στιγμιαία φθάνω να τις μισήσω αυτές τις δύό,

μαζί μου γεννήθηκαν, ήμασταν ένα,

ωστόσο θα θελα να μην τις ξέρω, 

να μην τις είχα στο σώμα μου ποτέ.

Eros day

https://www.youtube.com/watch?v=PQtRXqBQETA

Ο χρόνος πάγωσε.

Η μουσική ρέει βελούδινα στο αίμα μου.

Η ψυχή μου κοντοστάθηκε,

λευκή πάνω στο κρύο δέρμα σου,

ξερνάει πολώσεις ικετεύοντας προσοχή,

γδέρνοντας την μαλακιά ησυχία.

Όλα μέσα μου ασάλευτα

λεηλατημένα.

Βουβός πόλεμος αντιθέσεων,

εξάντληση του πιο στιβαρού φυσικού σώματος.

μοναδική κίνηση,

τα κύτταρα μου που αντιστέκονται στον βρικόλακα έρωτα.

Δεν έχω πια άλλο αίμα.

Precious Love from above

https://www.youtube.com/watch?v=NkQt5pUa2K0

"Precious Love can only come from above..."

Οι δυο έρωτες της ζωής μου.

Η μουσική και η ανθρώπινη σύνδεση. 

Είμαι σίγουρη, αυτά τα δυο 

θα μου λείψουν όταν ¨φύγω¨από τον πλανήτη Γη.

Όταν συνδέομαι με μια άλλη ψυχή,

νιώθω την σταθερή κίνηση μιας ανόργανης ύλης μέσα μου

να δημιουργεί έναν πυκνό ιστό,

και να μιλάει με τους δικούς μου ιστούς 

στο φυσικό μου σώμα, κι όλο μέσα πιο βαθιά,

στο ενεργειακό μου σώμα.

Η σύνδεση είναι σχεδόν πάντα χρονικά παράλληλη με την αγάπη.

Αγάπη με την γειτόνισσα, τον σύντροφο, τον γονέα, τον εραστή, τον κολλητό.

"Μα δεν είναι όλα ίσα κι όμοια" μου λες... 

Είναι!

Η αγάπη δεν έχει επίπεδα. Το μυαλό τα επινοεί, όλα.

Όταν ξεκινήσει η δημιουργία του ιστού,

δεν έχει σημασία ποιος την παρακίνησε,

υπάρχει σύνδεση, κι είναι κυτταρική,

όχι απλώς μυική στους επιφανειακούς μύες του φυσικού σου σώματος.

Είναι παντού. Σε αλλάζει. 

Σε γεμίζει με θετικά συναισθήματα ακόμα κι αν η αγάπη "φύγει"

ακόμα κι αν το μυαλό φτιάξει σενάρια θυμού, λύπης, ματαίωσης.

Αυτά είναι απλώς αντιδράσεις νοητικές.

Η σύνδεση δεν έχει ίχνος νοητικής υπόστασης.

Είναι prana. Ενέργεια. Σύνδεση, συγχρονικότητα ύπαρξης.

Δες τον θάνατο.

Ξεχνά το σώμα κι η ψυχή, όταν κάποιος "φύγει"?

Δε νομίζω.
Απεναντίας ο ιστός απλώνεται όλο και πιο βαθιά.

Το μυαλό ναι, ξεχνάει.

Αυτό αξιολογεί, αυτό επικρίνει, αυτό φτιάχνει συναισθήματα,

αυτό απαιτεί, προσδοκά, συγκρίνει,

σε τρελαίνει και ξεχνάς. Ξεχνάς να αγαπάς.

Έτσι, ζεις με το μυαλό.

Αναλύεις. Υποθέτεις. Κρίνεις. Κατηγορείς. Ζηλεύεις. Φθονείς.

Γίνεσαι δυστυχής.

Ξεχνάς να αγαπάς. Ξεχνάς να συνδέεσαι.

Δεν το λέω ζωή εγώ αυτό.

Μπορείς κι αλλιώς. Τώρα το γνωρίζεις.

Η αγάπη έρχεται από ψηλά,

από εκεί που έρχεσαι κι εσύ,

εκεί που θα πας.

'Aσε το μυαλό στην άκρη.

Άφησε την αγάπη να σε διαμορφώσει,

η σύνδεση θα σε γεμίσει.