Λόγια, λόγια κι άλλα λόγια.

http://www.youtube.com/watch?v=wrlew2G6nvA

Προχθές διάβαζα ένα όμορφο γράμμα, ένα παλιό γράμμα...
λόγια, υποσχέσεις, βαρύγδουπες δήλώσεις για αιώνια αφοσίωση...

Πρώτοι τρελοί έρωτες, σύντροφοι πολύ ή λιγότερο μόνιμοι,
κεραυνοβόλοι έρωτες ή βαθιά αγάπη, όποιο κι αν είναι το όνομα τους
διαδέχονται ο ένας τον άλλον απο μικρή ηλικία,  ο Γιάννης γίνεται Κώστας,
ο Κώστας Michele, ο Michele Θανάσης κτλ,
σου "εγγυήθηκαν" πως ποτέ δεν θα σε ξεχάσουν,
πως είσαι η καλύτερη, η μοναδική αγάπη,
ώσπου κάποια στιγμή (πολύ πιθανόν) παύεις να κυκλοφορείς στη ζωή τους,
την οποία συνεχίζουν αβίαστα λες και ποτέ δεν ειπώθηκε τίποτα.

Λόγια, λόγια, λόγια..parole parole parole.

Κοινώς λέμε για να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε την δεδομένη στιγμή,
αναφερόμαστε στο παρόν και στο μέλλον... όμως πόση σημασία έχουν αυτά τα λόγια,
αυτά που ειπώνονται κι αυτά που δεν έχουνε ποτέ ειπωθεί.
Στηρίζουμε τόσα σε αυτά τα λόγια, χρειαζόμαστε την ασφάλεια που μας παρέχουν,
τα ζητάμε απεγνωσμένα, συχνά μάλιστα απογοητευόμαστε
για τα λόγια που δεν ειπώνονται.

Τα λόγια είναι περαστικοί ταξιδιώτες στη ζωή μας, περνάνε, η ζωή κυλάει
είτε σε έχουνε αγγίξει βαθιά είτε όχι, είτε τα θυμάσαι είτε όχι.
Η μνήμη τα αποθηκεύει βαθιά όσο περνάει ο καιρός, συχνά τόσο βαθιά
που δεν είναι καν ικανά να προκαλέσουν κάποιο συναισθήμα στο σώμα ή στη ψύχη,
όταν ειπώθηκαν ήταν κάτι το υπέροχο, τώρα...είναι σαν να μην τα έχεις ποτέ ακούσει.

Πόση σημασία έχουν άραγε τα κακά και καλά λόγια, τα καλά και κακά γεγονότα
στη ζωή μας?
Πόσο πιο ανώδυνη θα ήτανε η καθημερινότητα μας και οι σχέσεις μας
αν αποδεχόμασταν μια για πάντα πως όλα περνάνε, ευχάριστα δυσάρεστα,
θετικά αρνητικά, πόσο αμέτοχοι θα ήμασταν στα "δράματα" που βιώνουμε
αν με βεβαιότητα γνωρίζαμε πως είναι παροδικά?

Ένα καράβι

Θα ήθελα να ρίξω άγκυρα στα νερά σου

μα είναι τόσο θολά, τόσο ρηχά

μέσα στα βράχια.

Τα βράχια σου θα μου σκίσουνε την κουπαστή

κι όμως αυτοκαταστροφικά το σκέφτομαι.

Σου είπα "λέω να ρίξω άγκυρα"

κι εσύ έσπασες την αλυσίδα της άγκυρας μου

με τα μυτερά σου βράχια.

Απάντησες "μα τα βράχια που βλέπεις είναι βουνά απο φύκια, δεν θα σου κάνουν κακό",

΄ετσι έριξα άγκυρα,

τα βράχια σπάσανε την αλυσίδα μου,

τα φύκια κολλήσανε στη κουπαστή, την τυλίξανε απο παντού

 και τώρα δεν μπορώ να πλέυσω κι ούτε να αράξω μπορώ.

Τα φύκια με ακολουθούν και η άγκυρα μου θέλει επισκεύη.

Δε μπορώ να ταξιδέψω, δε μπορώ να μείνω.

Κι εσύ δηλώνεις αθώος, εγώ τραυματιάς. 

Έτσι είμαι εγώ

Έτσι είμαι εγώ. Είναι άραγε αυτή μια απάντηση?

Δεν κατακρίνω, ούτε εκφράζω γνώμη..

απλά αναρωτιέμαι και δεν μπορώ να αποφασίσω,

ποιά είναι η γνώμη μου.

Ποιό είναι το κομβικό σημείο που αλλάζει την έννοια του "έτσι είμαι εγώ"?

Πότε παύει να είναι μια εγωιστική δήλωση και πότε είναι μια απλή πραγματικότητα?

Ίσως πάλι να είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή, όπως σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας.

Το ξεχνάμε μα είμαστε οι αποκλειστικοί κάτοχοι αυτού του σώματος και της ψυχής μας,

εμείς αποφασίζουμε τι και πως θα το πούμε, αν θα ισχυριστούμε "έτσι είμαι εγώ"

για να κλείσει ενα θέμα ή όχι. Νομίζω θα χρειάζονταν πολύ λιγότερες δικαιολογίες,

απο αυτές που δίνουμε στη ζωή μας σε δεύτερα πρόσωπα,

αν ήμασταν σαφείς (στον εαυτό μας τουλάχιστον)

για την "ιδιοκτησία" των επιλογών μας.

Ο φόβος της απόρριψης

Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικοί γονείς και περιβάλλον, άλλες αξίες, κριτήρια
και επιλογές, διαφορετικές ζωές.
Η απόρριψη δεν είναι θέμα προς συζήτηση ή προς αμφισβήτηση, είναι σαν την αλήθεια,
ή την βλέπεις ή κάνεις πως δεν την βλέπεις. Είναι δικαίωμα επιλογής.
Είναι εκεί ολάκερη μπροστά σου, σου φανερώνεται δίχως υπεκφυγές και υπαινιγμούς,
μα εσύ προτιμάς να την αγνοείς. Είναι τόσο απλή, απτή σαν την αλήθεια.
Το σπίτι έχει χρώμα γκρί, έχει μια εξώπορτα, έχει εσωτερική σκάλα.
Η κυρία Α απορρίπτει τον κύριο Β. Όσο σημασία έχει η ερώτηση "μα γιατί χρώμα γκρί?",
τόση έχει και η ερώτηση "μα γιατί τον απορρίπτει?".
Δεν υπάρχει γιατί, πώς, ίσως και μπορεί, η απόρριψη είναι ένα γεγονός κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτεί κανείς (ο Κύριος Β) τόσο πιο εύκολη θα κάνει την ζωή του.
Γιατί όμως αντιδρούμε άσχημα στην απόρριψη? Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τη δεχόμαστε με τόση δυσκολία και φόβο? Το ένστικτό μας αντιδρά, ο εγωισμός μας πληγώνεται, γιατί?

Χριστού-γεννα κι αγάπη

Χριστούγεννα, η γέννηση του Χριστού.
Όλοι πιστεύουμε σε κάτι, κάποιον, μια οντότητα,
όποια κι αν είναι αυτή, υπάρχει στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.
Σαν σήμερα, αιώνες πριν οι άνθρωποι ξεκινήσανε να πιστεύουν
πως η αγάπη είναι το ανώτατο αγαθό, απο τα σημαντικότερα στοιχεία της ζωής.

Η γνήσια αγάπη, δεν έχει όρια και προυποθέσεις,
δίνεται αδιακρίτως και την βρίσκεις παντού.
Δεν κοστίζει τίποτα και δίνει σε αντάλλαγμα άπειρα.
Η αγάπη σώζει ζωές, χτίζει σπίτι και οικογένειες,
θεραπεύει, ενώνει, νικάει δυσκολίες, είναι το παν
στο πεπερασμένο ταξιδάκι μας.

Δε ζυγίζεται, δεν έχει βάρος ούτε σχήμα, είναι πολύχρωμη.
Η αγάπη, έρχεται μια φορά και δεν φεύγει ποτέ απο την καρδιά μας,
αρχίζει, μα δεν τελειώνει. Αντιστέκεται στον εγωισμό, στον ατομισμό,
στην ανιδιοτέλή-βολική αγάπη που την πολεμά για να μας πείσει
για την αυθεντικότητα της. Είναι πάντα και παντού, αν εμείς το θέλουμε.
Όταν η αγάπη είναι κοντά μας υπάρχει μόνο θέλω και μπορώ.

Μέσα στις τόσες δυσκολίες, η αγάπη έρχεται να ανοίξει τον δρόμο,
αν όμως δεν βλέπουμε, να ανοίξουμε την πόρτα με χαρά και πίστη,
δεν θα μπορέσει να φτάσει στον προορισμό της. Τα πάντα εξαρτώνται απο εμάς,
απο τις επιλογές μας, την συμπεριφορά μας, τον τρόπο που ζούμε. Όλο μας το
περιβάλλον, φυσικό και κοινωνικό, διαμορφώνεται απο εμάς τους ίδιους,
κι όσο πιο γρήγορα πειστούμε για αυτό, τόσο πιο άνετα θα αποδεχτούμε το αποτέλεσμα,
τόσο λιγότερες ευθύνες θα αποδίσουμε στους άλλους, τόσο λιγότερο θα κρίνουμε
τον κόσμο έξω απο εμάς.

Η αγάπη είναι τρόπος ζωής κι όχι μεμονωμένο συναίσθημα που διαρκεί λίγο ή πολύ.
Είναι μέσα μας κάθε στιγμή που ζούμε, όταν η καρδιά μας είναι ανοικτή.
Είναι εύπλαστη και χωράει σε όλες τις καρδιές κάθε σχήματος,
παίρνει το χρώμα που εμείς της δίνουμε, κατοικεί στο σπίτι μας
για όσο εμείς το επιθυμούμε.

Όπως ο ήλιος, είναι διάχυτη, μα δε γνωρίζει μέρα και νύχτα, λάμπει ασταμάτητα.

Εγώ, εγώ κι κυνισμός μου

http://www.youtube.com/watch?v=HOeJt4nEAcA

Λυπάμαι για την κυνικότητα που βρίσκω στα λόγια σου..
για την παροδικότητα της άποψη σου, τα όρια της όποιας αγάπης σου,
την ιδιοτέλεια και την εξαιρετική άνεση που σε κάνει ενδόμυχα
να καυχιέσαι για το ανεπιτήδευτο και αστείρευτο θράσος σου.

Ζητώ συγνώμη που είμαι ειλικρινής και που παθαίνω κρίσεις στιγμιαίας αμνησίας.
Ξεχνάω αυτό που αληθινά χαλά την ένωση και με τόσο πάθος δεν σταματάς να μου δείχνεις.

Κι εσύ, θα ήθελες να μου ζητήσεις συγνώμη για αυτά που ζητάς, 
το ξέρεις πως είναι καθαρή ιδιοτέλεια, πως θα βγάλει είτε στο πουθενά είτε στον πόνο,
μονάχο στον δικό μου. 

Ζητάς τα ίδια που έφεραν στο αδιέξοδο, γιατί τα ζητάς, σου αρέσει το απαίσιο δωμάτιο που λέγεται αδιέξοδος? Είναι σπουδαία τα εύκολα και τα παροδικά, αν δεν αφήνουν σημάδια στη καρδιά.

Κι όμως ζητάς. 
Τι έχεις να χάσεις?
Εχασες ποτέ κάτι?
Σε ρωτάω, έχεις κάτι να χάσεις?


Πόσο περιθώριο έχω να παρερμηνεύσω τόσο εγωκεντρισμό?
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανιδιοτέλεια της αγάπης?



"Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, ανοίγω μέσα στη θάλασσα πανιά
και πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω, όταν έχω εσένα μπορώ
να μη βυθίζομαι αργά, τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω, κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο, αίμα μου και σχήμα,
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο, όταν έχω εσένα,
νιώθω σαν παιδί έχω έναν άνθρωπο, μη φόβου κανένα,
εσύ και εγώ στον κόσμο τον απάνθρωπο, εσύ και εγώ....
" Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης

Αυτοσαμποτάζ

Ξημερώματα Τετάρτης, η θάλασσα γκρι σκούρα, φουρτουνιασμένη,
θυμίζει στομάχι που παλεύει με ένα δύσκολο μικρόβιο γαστρεντερίτιδας.
Δεν είναι απωθητική ή τρομακτική, είναι όμορφη και ζωντανή,
με μαγεύει, μπορώ να την κοιτώ ώρες ολόκληρες, μέχρι να φύγει το φως της ημέρας.
Ο αέρας δυνατός εξαγνίζει την βαριά ατμόσφαιρα των φετινών Χριστουγέννων
πολυεπίπεδης κρίσης, στιγμιαία διώχνει μακριά την αληθινή δυστυχία και φτώχια
όπως και την πλασματική δυστυχία που πολλοί βιώνουν εγκωβισμένοι στα όνειρα του παρελθόντος.
Τα κύματα ζούνε λίγο, όμως μάχονται χωρίς σταματημό, δεν απογοήτευονται, δεν άγχονωνται γιατί τα όνειρα τους και η ζωή τους πρέπει να κάνουν επανεκκίνηση.
Η ζωή είναι εξέλιξη, είναι δράση, προκαλεί αντίδραση και μεταμόρφωση, είναι διαρκής διάλογος με τα υπόλοιπα όντα, δεν έχει σταματημό, ακόμα κι όταν
εμείς νιώθουμε πως λιμνάζουμε η ζωή συνεχίζεται, οι αλλαγές συνεχίζονται, ο κόσμος αλλάζει κι είναι μια όμορφη εμπειρία μόνο αν αποφασίσουμε να
αποδεχτούμε ότι μας συμβαίνει και σταματήσουμε να σαμποτάρουμε την ευτυχία μας.