ποιός αποφασίζει?

Γιατί μας παίρνει λίγο λιγότερο απο έναν αιώνα να συνειδητοποίησουμε
πως, εφόσον ενηλικιωθούμε, είμαστε υπεύθυνοι μονάχα για τον εαυτό μας.
Επιλέγουμε για εμάς μόνο, όχι για τους άλλους, όσο κοντά μας κι αν βρίσκονται.
Επίσης δεν μας κάνει καθόλου καλό να αφήνουμε τους άλλους να επιλέγουνε
τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Συχνά ακούω για αγάπη και για κοινές αποφάσεις,
για το κοινό καλό..μα δεν μπορείς να διχοτομήσεις το "κοινό καλό", άρα δεν
υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις, ο ένας απο τους δύο πάντοτε θα υπερτερεί.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να προσπαθούμε να επιλέξουμε για κανέναν άλλον,
ακόμα κι να το κάνουμε με καλό σκοπό, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Αν το
κάνουμε άμεσα είναι καθαρή καταπίεση αν το κάνουμε έμμεσα είναι ένας
διπλωματικός και λιγότερο επώδυνος τρόπος να επιβληθούμε δίχως καν
την έγκριση του ενδιαφερομένου, είναι κάτι σαν το bulling, σύνηθες φψυχολογικό
φαινόμενο στην Αγγλία (το οποίο συχνά μεταφράζεται ως εκφοβισμός αλλά είναι
πάντα ακριβώς αυτό).

Εμείς ζούμε και γνωρίζουμε καλά τι ζούμε, εμείς θέτουμε τους όρους κι επιλέγουμε
ότι πιστεύουμε πως θα μας κάνει πιο χαρούμενους.
Δεν είναι επιστημονική διάγνωση, είναι μια απλή διαπίστωση.

υπομένω ή όχι???

"....να έχεις υπομονή να αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν, αν το κάνεις τότε είτε θα εξελιχθεί αυτό που ζεις είτε θα τελειώσει σιγά σιγά"...αυτή είναι μια συμβουλή μιας δασκάλας γιόγκα απο το Λονδίνο. Σοφή αλλά και πολύ δύσκολη συμβουλή, η υπομονή είναι όντως κάτι το υπέροχο που σε κάνει να ανοίξεις τα μάτια σου, όμως σήμερα είναι κάτι σχεδόν άφταστο, κάτι σαν ουτοπία.
Βομβαρδιζόμαστε απο πηγές άγχους απο κάθε κατεύθυνση, κάθε διάσταση, που να βρεθεί η υπομονή??? Τώρα μιλάει το άλλο εγώ μου.."μα συγνώμη, πες πως δεν έχεις υπομονή και εξοργίζεσαι εύκολα, βγάζεις συμπεράσματα γρήγορα, κρίνεις καταστάσεις δίχως να είσαι σίγουρη για αυτό που ισυχρίζεσαι, μήπως όλα αυτά θα σε διευκολύνουνε σε κάτι, θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, θα σε κάνουν να ξε-αγχωθείς". Είναι αυτοκαταστροφικό να μην έχουμε υπομονή, κυρίως αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι μας, με την οικονομο-κοινωνικο-ψυχολογική κι όλα σε -ική κρίση, η υπομονή μπορεί να "βγάλει το φίδι απο την τρύπα", μπορεί να μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, της διάσταση της αποστασιοποίησης ή απόστασης απο το πρόβλημα.
Δεν το ξεχνάς, απλά περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα δράσεις, κι αυτό θα είναι εφικτό μονάχα με υπομονή.

Εξάλλου, όπως λέει και η δασκάλα, μερικά πράγματα δεν τα ορίζουμε εμείς. Συνεισφέρουμε φυσικά αλλά η υπομονή μπορεί να λειτουργήσει σαν δικλείδαγια την δική μας ασφάλεια. ΄Πρέπει να γινόμαστε που και που παρατηρητές της ζωής μας, να βγαινουμε για λίγα λεπτάκια έξω απο το σώμα μας και να κοιτάμε, να ακούμε να μυρίζουμε την κατάσταση που ζούμε..η υπομονή μας βοηθάει να πραγματοποιήσουμε αυτό το πλάνο και να χαλαρώσουμε λιγάκι......

Άσε τώρα που να αλλάζω συνήθεια...

Διάβαζα για τον βιοκλιματικό αστικό σχεδιασμό χθές...

Έτσι ξαφνικά αναρωτήθηκα, τι εννοούμε όταν μιλάμε για ρύπανση
και συγκεγριμένα για ηχορύπανση??? Είναι ο θόρυβος των αυτοκινήτων,
των λεωφορείων (μερικά τρίζουνε λες και θα σπάσουνε στα 2!!),
είναι το συνεχές ραδιόφωνο, το βουητό των πελατών σε μια ταβέρνα την Κυριακή,
το ίντερνετ με τις συνεχείς φωνούλες που αναρωτιέσαι απο που έρχονται
(βλέπε πρόσφατη διαφήμιση cosmote)...μήπως είναι οι πολλαπλές εσωτερικές φωνές
του εγώ μας καθώς συγκρούονται, ίσως και η φλυαρία των ανθρώπων
(συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας) όταν μιλάνε δίχως να έχουμε κάτι αξιοσημείωτο να πούμε??

Συνηθίζουμε σχεδόν τα πάντα. Οι πιο πολλοί απο εμάς συνηθίσαμε τα κακά νέα
(περικοπές, αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής μας εν μέσω κρίσης),
κάποιοι έπρεπε ή πρέπει να συνηθίσουνε ακόμα πιο δραματικές αλλαγές
στη ζωη τους. Πότε παύει η συνήθεια να δρα υπέρ μας και πότε "μας αγκαλιάζει ζεστά"?

Άραγε, κάθε πότε πρέπει να επιβαλλόμαστε σε αυτή την  stand by συνήθεια
(ενίοτε είναι και η κοινή γνώμη), και να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε
σε αυτό που εμείς θέλουμε αληθινά, βαθιά, κρυφά??

α-τιτλο

Η ιδέα να μην υπάρχεις στη ζωή μου,
με τρομάζει.
Άλλοτε πάλι, με φέρνει πιο κοντά στη μη αναστρέψιμη αλλαγή,
με απελευθερώνει.

Πως εξελίσσομαι καλύτερα, πιο σταθερά?
Πως αλλάζω, δεν κοιτώ πίσω παραμόνο για να μάθω?

Μαζί ή χώρια?
Με πας μπροστά ή πίσω?

Είμαι πάντα εγώ.
Με ακουμπάς απαλά και επιταγχύνομαι.
Δε μου μιλάς και σε ακούω.

Είσαι μαζί μου δίχως να είσαι εδώ.
Πως να ξανάρθεις, αφού δεν έφυγες ποτέ.

Aθήνα vs ‘Αθηναίοι’

ΘάνοςΒλαστόςΑναπλ. ΚαθηγητήςΕ.Μ.Π.

Συγκοινωνιολόγος- πολεοδόμος
http://courses.arch.ntua.gr/el/proseggiseis_toy_efarmosmenoy_astikoy_sxediasmoy_sthn_ellada/ekpaideytiko_yliko/bivsimh_kinhtikothta.html

"Η πόλη δεν ταυτίζεται απόλυτα με τους κάθε φορά κατοίκους της.

Αυτοί διέρχονται, αφήνοντας ή όχι το στίγμα τους και μετά παίρνουν τη θέση τους άλλοι και άλλοι.

Η πόλη μένει. Ακολουθεί τη δική της πορεία και προδιαγράφει με τα φυσικά κοινωνικά και τεχνικά χαρακτηριστικά της κανόνες και συμπεριφορές σε κατοίκους και επισκέπτες.

Η πόλη είναι κάτι πολύ βαθύτερο από εμάς Είναι το χτες το σήμερα και το αύριο.

Το χτες πάει πολύ μακριά όμως ξεκινάει απότο τώρα. Δεν κόβεται σε κομμάτια από τα οποία διαλέγεις κατά το δοκούν. Στην Αθήνα η ιστορία της απωθήθηκε πολύ πίσω. Από ζωντανή συνέχεια με το σήμερα μετατράπηκε σε ανώδυνη αρχαιολογία. Οι λόγοι είναι γνωστοί και  έχουν την εξήγησή τους αυτό όμως δεν παύει να στερεί από την πόλη τα πραγματικά κοινωνικά της θεμέλια. Συγχρόνως αυτή η απουσία παρελθόντος δημιουργεί μια περίεργη

αίσθηση ελευθερίας που επιτρέπει στους κατοίκους να κάνουν το οτιδήποτε. Οι αρχαιολογικοί χώροι προσδιορίστηκαν με τσιγκουνιά περιφράχτηκαν και μπήκαν στο ‘μουσείο’. Έξω απότην περίφραξη τα πάντα είναι δυνατά διότι το πρόσφατο παρελθόν, αυτόπου θα είχε την ικανότητα να κατευθύνει, αφανίστηκε. Οι λίγες φυλακισμένες αρχαίες κολώνες δεν έχουν την ισχύ να κατευθύνουν αυτό που χτίζεται σήμερα.

Στη σύγχρονη πορεία της η Αθήνα, από το 1834 και μετά είναι ένα διαρκές εργοτάξιο που

ξεκίνησε από το μηδέν. Η πόλη επεκτείνεται και ανασχηματίζεται ασταμάτητα, η κοινωνική της συγκρότηση αλλάζει επίσης συνεχώς. H σχέση της με την ιστορία, ανάμεσα στην αρχαιότητα και το 1834 είναι μηδενική,

όσο για την Ακρόπολη, εγκλωβίζεται όλο και πιο ερμητικά μέσα σε ένα αχανές μόρφωμα πολυκατοικιών και αυτοκινήτων. Χάνει τη σημασία της. Παρακάμπτεται.

 

Ωστόσο και οι κάτοικοι, έστω και αν είναι διερχόμενοι από την πόλη, έχουν ένα ρόλο πολύ σημαντικό.

Οι επιλογέςτους χαράσσουν την τύχη της για πολλά χρόνια...."

Aθήνα vs ‘Αθηναίοι’. Απόπειρα ερμηνείας συμπεριφορών

Αυτοκίνητο αγάπη μου αχώριστη...

"Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε όσοι κατοικούμε στο κέντρο είναι
το παρκάρισμα. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και τα πάρκινγκ ακριβά.
Έχει χρειαστεί να ψάχνω για θέση μέχρι και μία ώρα!"...

Υπάρχει κάπου στο Σύνταγμα γραμμένο πως ο καθένας μας μπορεί να απαιτεί να παρκάρει όπου επιθυμεί? Αν κατοικείς στο κέντρο, επιλογή που σου προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα, λογικό είναι να έχει και κάποια μειονεκτήματα, ένα εκ των οποίων είναι το παρκάρισμα του ιδιωτικού σου οχήματος. Πόσο δύσκολο είναι να το κατανοήσουνε και να το αποδεχτούνε οι κάτοικοι του κέντρου?
Βέβαια, αν η αρχή του συλλογισμού μας είναι πως η πόλις έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί στο έπακρο τον καθέναν απο εμάς και ότι το συλλογικό όφελος δεν υπάρχει, θα πρέπει να συμφωνήσω με την παραπάνω κάτοικο του κέντρο.

Παρόλα ταύτα, δεν συμφωνώ γιατί σε μια οργανωμένη κοινωνία δεν μπορεί να μην υπάρχει το "κοινό καλό". Θα το εκφράσω και αντίστροφα. Αν το μικρό ποσοστό του συλλογισμού μας για το κοινό καλό, αντικατασταθεί απο το προσωπικό όφελος, αυτόματα καταρρίπτονται όλοι οι νόμοι και διατάξεις και μοναδική παράμετρος για οποιονδήποτε συλλογισμό και πράξη γίνεται το "εγώ",
κοινώς επιστρέφουμε στην εποχή των σπηλαίων.

Όλοι μας λίγο ή πολύ συνηθίζουμε στο άγχος που μας "προσφέρει" το αστικό περιβάλλον, αυτό όμως δεν συνεπάγεται πως σταματάμε να "ακούμε", να "βλέπουμε" και να ενημερωνόμαστε για την κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος και τα αποθέματα του. Δεν είμαι φανατική οικολόγος και ειλικρινά δε γνωρίζω τον επακριβή ορισμό της οικολογίας. Όμως δεν είναι και τόσο δύσκολο να σκεφτούμε πως τόσα αυτοκίνητα, π α ν τ ο ύ και καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είναι ότι το καλύτερο για την πόλη μας και την υγεία μας. Ακόμα κι αν δεν έχεις ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, ακόμα κι αν δεν διαβάζεις καμμιά είδηση εκτός των Ελληνικών συνόρων, συνεχίζω να θεωρώ εξαιρετικά "αφελές" να απαιτούμε θέση πάρκινγκ για τον κάθε κάτοικο του κέντρου.

Δεν είναι πια βιώσιμο να συνεχίσουμε να "ζούμε αγκαλιά" με το αυτοκίνητο μας, γιατί απλά δεν υπάρχει χώρος για όλα τα οχήματα των κατοίκων στα κέντρα των σύγχρονων πόλεων. Δεν είναι πια θέμα επιλογής, είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε προτεραιότητα στον πεζό που ζει στο κέντρο της πόλης. Θεωρητικά κανείς δεν μπορεί να μας απαγορέψει να κατοικούμε στο κέντρο μιας πόλης  όμως μπορεί για το "κοινό καλό" η πολιτεία να μεταφέρει τον χώρο που προορίζονταν σε πάρκινγκ (δημόσιος χώρος για ιδιωτικη χρήση) στην άμεση χρήση απο τους πεζόυς (δημόσιος χώρος για δημόσια χρήση).
Τα βασικά δικαιώματα μας αφορούνε εμάς τους ίδιους κι όχι το όχημα μας.

Ερυφίλη Βογδοπούλου

Reference: "Ο σχεδιασμόςκαταργείται όταν μια δημοκρατική κοινωνία δεν πιστεύει στον εαυτό της όταν το συμφέρον του ατόμου υπερτερεί του συλλογικού". Θ. Βλαστός - Συγκοινωνιολόγος - Πολεοδόμος

Δεν είμαι ποτέ μόνη

Θεσσάλονικη. Εννιά το βράδυ. Κάνει κρύο.

Νιφάδες χιονιού κάθονται αναπαυτικά πάνω στον σκούφο μου.

Κοιτώ τη θάλασσα μέσα απο ένα τούλι φτιαγμένο απο χιόνι, έχει ομίχλη.

Στο βάθος, δυό μεγάλα φωτεινά πλοία μοιάζουν να αιωρούνται,

δεν ακουμπάνε στην επιφάνεια του νερού, ούτε βυθίζουν την πλώρη τους.

Ο αέρας μουρμουρίζει κάτι. Δεν διαμαρτύρεται.

Θέλει μόνο να αφυπνίσει τους ταξιδιώτες της νύχτας.

Εμάς που γυρνάμε κουρασμένοι απο την δουλειά,

εμάς που δε δουλεύουμε αλλά βγήκαμε να τον ακούσουμε,

εμάς που πάμε να βρούμε έναν φίλο....

Συχνά δεν θυμάμαι πως στο κόσμο δεν είμαστε μόνοι.

Η φύση προυπήρχε. Την ξεχνάω, δεν την βλέπω, δεν την ακούω.

Μα είναι κάθε μέρα εδώ.

Με χαιρετάει, με ταρακουνάει, μου χαμογελάει,

όμως άλλοτε την βλέπω, άλλοτε όχι.  

Στέρεο έδαφος (γη) ή υγρό στοιχείο (θάλασσα).

Ζέστη ή κρύο.

Άπνοια ή άνεμος.

Καλοκαίρι ή χειμώνας.

Φύση. Μια μόνιμη παρέα.