Αναστρεψιμη διαδικασια!!

http://www.youtube.com/watch?v=5YXVMCHG-Nk&list=PL17FA2C1AB1254502

Καποιες στιγμες ειναι αναποφευκτο, 

απογοητευεσαι, αμφιβαλλεις για τα παντα, 

αφηνεσαι σε μια κριση απαισιοδοξιας κι αρνητισμου

 αιωρεισαι...προς τα κατω..

αν δεν αντισταθεις στο φαντασματακι που σε σπρωχνει

που σου επιτιθεται ακαριαια και σε ριχνει κατω, αναποφευκτα θα κανεις οπισθεν...

βηματα προς τα πισω και προς τα κατω ...

το σωμα βαραινει, οι ωμοι γινονται δυσκινητοι

 η αναπνοη ρηχη, δυσχεραινει, το μυαλο θολωνει με χιλιαδες αρνητικες σκεψεις, 

νιωθεις τους δισκους της σπονδυλικης στηλης να σιρρικνωνονται, να χανουν ογκο...τοτε

 ακριβως εκεινη τη στιγμη πρεπει να αντιδρασεις
για να αποτρεψεις μεγαλυτερη καθιζιση..

θα βαλεις ολες αυτες τις σκεψεις μεσα σ ενα ροζ φανταστικο μπαλονι, 

θα τις κλεισεις αεροστεγως και θα το αφησεις να πεταξει
μακρια απο εσενα 

στο ουρανο ή στην αβυσσο.

 Μετα ολα θα γινουν οπως ητανε πριν...

ειναι μονο μια στιγμη αντιστασης, αντιδρασης, αντεπιθεση στην επιθεση, 

κι επειτα ολα θα ειναι παλι εκει οπου τα αφησες.

ελεγχω

http://www.youtube.com/watch?v=Bq5CZjJutrc

Δυσκολες οι ανθρωπινες σχεσεις.

Οταν μας κανουν ευτυχισμενους, ειμαστε γλυκοι, ευγενικοι, εκδηλωτικοι, δινουμε οτι εχουμε και δεν εχουμε.

Οταν ομως μας απογοητευουν και τα πραγματα αλλαζουν, δυσκολευουν, μας παγιδευουν και νιωθουμε πως μας αδικουνε οι ιδιοι ανθρωποι που μας αγαπησαν...τοτε γινομαστε αλλαζονες, εγωιστες, αγενεις, ξεχναμε οσα ωραια ζησαμε, συχνα γινομαστε και κακεντρεχεις..

Γιατι αραγε φερομαστε τοσο αχαριστα? Γιατι να πιστευουμε πως ολα τα ωραια θα αντεξουνε για παντα? Μπορει οντως, μα μπορει και οχι. Αξιζει να αφηνουμε τις ανεκπληρωτες προσδοκιες μας να υπονομευουν την ηρεμια της ψυχης μας? Γιατι να μην μπορουμε απλα να αποδεχτουμε πως καποια λαθη δεν διαγραφονται, αφηνουν σημαδια, αλλαζουνε την τροχια του πλανητη μας, δεν μηδενιζονται οτι κι αν κανουμε..Ισως πρεπει απλα να περιμενουμε να ξεχαστουνε τα ιχνη τους μεσα στη μυαλο και στη μνημη, να το αποδεχτουμε και να περιμενουμε να δουμε τι καλα αυτο το γεγονος θα φερει.

Τα παντα, καλα και κακα φερνουν μεσα τους θετικα στοιχεια, ειτε μπορουμε ειτε οχι τη στιγμη που το ζουμε να το αναγνωρισουμε.

Αυτο που πισυετω πως θα βοηθησει ειναι να μην αντιδρουμε βασει του φοβου που αυτη η αλλαγη μας προκαλει, μια καλη αρχη ειναι να μην κρινουμε ουτε τον εαυτο μας ουτε τον αλλον, απλα να περιμενουμε να φυγει ο θυμος, η αναστατωση, η απογοητευση, κι ισως ετσι φερθουμε πιο δικαια, πιο ανθρωπινα, πιο αλτρουιστικα...

Δυσκολο πολυ να ελεγχεις την συμπεριφορα σου, κι ομως οφελει εσενα και τους γυρω σου, πιο πολυ απ οσο φανταζεσαι....

Can't get what you want..

http://www.youtube.com/watch?v=Bo759np9-nM

Αναρωτιεμαι αν ειναι τυχαια η στιγμη που γνωριζουμε καποιον..οποιονδηποτε καποιον ο οποίος καλειται να παιξει εναν οποιονδηποτε ρολο (που εμεις του δινουμε), για οσο λιγο κι αν συμπρωταγωνιστει, μια μερα, μια εβδομαδα, μια δεκαετια, μια ζωη...
Ειναι τυχαια αυτα που συνειδητοποιουμε απο εκεινη την ωρα και μετα, εστω κι αν μετα απο 1 ωρα αυτος ο καποιος φυγει απο τη ζωη μας, παρει αλλο δρομο.. Μια μερα ακουσα μια συνομιλια μεσα στο λεωφορειο. Ηταν μια μερα που ξυπνησα με την σκεψη "ειναι μια τελεια μερα και θα χαμογελασω ακομα κι αν πρεπει να μαλωσω με το ΤΕΕ, το ΤΣΜΕΔΕ κτλ".. Μπαινω στα βιαστικα μεσα στο λεοφωρειο και εκει πισω μου καθεται μια κυρια γυρω στα 60, σκεπτικη και με αναπνοη που ειχε αντικατασταθει απο αναστεναγμους..ξαφνικα ανεβαινει στην αμεσως μετα σταση ενας παπας, συμπαθητικος, νεος και με αυτοπεποιθηση..Η 60χρονη του πιανει κουβεντα και σε καποια φαση του λεει "αχ Πατερ μου, να μας φωτισει ο Θεος γιατι οπως εχουμε μπλεξει μονο ετσι θα σωθουμε"...ο Πατερ χαμογελασε κι απαντησε..."Μα ο Θεος θελει να μας φωτισει, μα εμεις αρνουμαστε"...
Ανεξαρτητως θρησκειας, αναρωτιεμαι πως εχουμε καταλήξει να περιμενουμε τα παντα απο τους αλλους ή απο τον Θεο??? Κι εμεις τι θα κανουμε, τους κομπαρσους??
 Δημιουργουμε ακουσια την πραγματικοτητα μας και μετα περιμενουμε καποιος να την αλλαξει  ενω αντιστεκομαστε επιμονα να μεινει η ιδια!! Δυσκολα θα αλλαξει αν δεν ξερουμε ΤΙ πραγματικοτητα θελουμε να δημιουργησουμε. Το πως θα αλλαξει, ειναι αλλη υποθεση. Εμεις εστιαζουμε στο ΤΙ θελουμε και τα υπολοιπα θα γινουν. ΑΝ ομως παμε στην τυχη, αφηνομαστε στη μοιρα, δεν ξερουμε τι ζηταμε, τοτε κανεις δεν μπορει να μας υποστηριξει / βοηθησει. Εμεις κινουμε τα νηματα της ζωης μας, κανενας αλλος.
Οταν εχουμε καθαρο νου και ξερουμε τι θελουμε ΟΛΑ μπορουνε να γινουμε. Ας καθαρισουμε λοιπον το μυαλο, ας συνειδητοποιησουμε τι ζηταμε, ας αποδεχτουμε ΤΙ δεν μπορουμε να αλλαξουμε κι ας αλλαξουμε οτι μπορουμε να αλλαξουμε χωρις φοβο, χωρις να επηρεαζομαστε απο τριτους, χωρις αμφιβολια.

Ταμπέλα: Εμπόδια

Ειναι αραγε εξ αρχης εμποδια ή μηπως το μυαλο μας ειναι που τα δημιουργει?

Τι ειστε αληθεια? 

Μια στιγμη, κατι προσωρινο, που με την επιμονη γινεστε μονιμη πραγματικοτητα? 

Ποσα απο αυτα που μας συμβαινουν δεν ειναι τιποτα απο οτι ηταν, 

ξεκινανε σαν μια σκεψη μικρη, αμελητεα

 και καταληγουν δυσβασταχτα εμποδια?

Λεξεις. Ειναι αραγε παντοτε κατι ωφελιμο?

Αραγε οι ταμπελες - ή αλλιως οι λεξεις - μας βοηθανε να συνεννοουμαστε 

ή μας εγκλωβίζουνε μεσα στα αυστηρως περιορισμενα συνορα τους?

Μια λεξη, 4 γραμματα, 2 συλλαβες, ενας τονος, 

μια - ή χιλιαδες - εννοιες..

Εμποδιο που γινεται ευκαιρια,

εμποδιο που αλλαζει χρωμα και υφη,

εμποδιο που δεν ειναι τιποτα παραπανω απο μια λεξη,

που της δωσαμε εμεις την αξια μου επιθυμουσαμε.

Όποτε θελουμε, αναθεωρουμε την αξια της.

Εμποδιο, που δεν ειναι πια εμποδιο.

Εμποδιο που δεν υπαρχει πια,

σε καμμια διασταση,

σε κανενα κουτακι του ασχηματιστου νου.

ΕΓΩ αληθινο και μη

12/6/2012                     

 http://www.youtube.com/watch?v=cCOSrspIo4k

Ενα ονειρο αυτο που εχουμε μαθει να θεωρουμε "εγω".

Ψαχνω το αληθινο μου εγω.

Βρισκω παντου προκληση για εξελιξη και γνωση,

για υπερβαση του ανθρωπινου εμφυτου εγωισμου,

αντιμετωπιση της ζωης με ζωτικη ορμη,

αποβολη της υπερβολης του συγχρονου τροπου σκεψης.

Βαριεμαι....κι εξελισσομαι

Αθυτος - 11/06/2012

Αληθεια, τι μας κανει να λεμε βαριεμαι, κατι που λιγο πριν καιρο αναζητουσαμε παθιασμενα?

Χανουμε εξολοκληρου τον ενθουσιασμο μας, το ενδιαφερον μας?

Ο ερωτας με μια πανεμορφη γυναικα, ενα πεντανοστιμο παγωτο, 

μια στιγμη μαγευτικης θεας, ενα γευστικοτατο φαγητο?

Τι να ειναι αυτο που μας κανει να "μπουχτιζουμε", τι να μας κανει να μην αναγνωριζουμε πια την αρχικη αξια αυτου του υπεροχου, καποτε, συμβαντος?

Υπαρχει αραγε τροπο να αντισταθουμε στην αλλοτριωση 

και να μεταμορφωσουμε αυτο το συναισθημα σε ενα μεταλλασομενο στοιχειο που δεν θα χανει ποτε την αξια του γιατι θα μας γεμιζει με διαρκη ενθουσιασμο με τις συνεχεις μεταβολες του?

Μηπως μπορει αυτο να ειναι η αγαπη και οι μεταμορφωσεις της?

Αλλάζω

http://www.youtube.com/watch?v=qn1oiBLSIaY

Περιμενοντας εναν θαρραλεο φιλο να με βοηθησει να κανω φορματ
στον υπολογιστη μου...διαβαζω σημειωσεις ενος καυτου (41 βαθμους κελσιου μεσα στο πετρινο μπαρ) καλοκαιριου, οταν για πρωτη φορα στη ζωη μου δουλευα σ ενα καφε μπαρ στην Αθυτο,στην Χαλκιδικη.

Λενε πως οι ανθρωποι δεν αλλαζουν ποτε, κι ομως αν οι συγκυριες ειναι με το μερος σου (ειτε το ξερεις ειτε οχι) αλλαζεις θελεις δεν θελεις. Μεσα σε 4,5 μηνες που εκανα αυτην την κουραστικη σωματικα και ψυχικα αλλα "ελαφρια" πνευματικα δουλεια, συνειδητοποιησα ποσο ΟΥΦΟ υπηρξα στο παρελθον, για την ακριβεια οταν ζουσα στην Αγγλια..
Ειναι δυσκολο καποιος να αντικαταστησει σχεδον μονιμες εγγραφες του νου, αλλα
οταν, κι αν αυτο συμβει, ειναι ΥΠΕΡΟΧΟ!!!! Νομιζω πως απο τα πιο τελεια συναισθηματα που εχω ποτε νιωσει ειναι οταν συνειδητοποιησα πως οι αντιδρασεις μου δεν ητανε...δικες μου
αλλα αλλων, γονιων , αδελφων, γενικα προτυπων που ειχα οταν ημουν παιδι.
Κι οταν πια μπορω να επιλεξω εγω τι θελω, τι ζηταω, τι αρνουμαι, ειναι εξαιρετικα
απελευθερωτικο και refreshing, οπως οταν μυριζεις κομμενο lemongrass...λεμονοχορτο στα Ελληνικα αν και αμφιβαλλω αν παραγουμε αυτο το φυτακι στον τοπο μας...

Στη ζωη ολα χρειαζονται, τα καλα, τα κακα, τα ενοχλητικα, τα υπεροχα, ολα μπορουν να μας βοηθησουνε να γινουμε καλυτεροι, αρκει να βλεπουμε και να ακουμε, και τα υπολοιπα θα τα κανει αυτος ο σπουδαιος μηχανισμος που λεγεται εγκεφαλος και νοηση...

Ηθελα να ευχαριστησω οποιον, εν αγνοιαν του, εκεινο το καλοκαιρι μου εδωσε την δυνατοτητα να καταλαβω ποσο στραβα βαδιζα, και να αναθεωρησω βαθια τυπωμενες αντιληψεις και πεποθησεις...

Kalhmera...

https://www.youtube.com/watch?v=wcbmTaw-cu8

Good morning how are you

I hope you always feel good

when you are around me

and when you are far away

hope your every single day

is a new beginning

good morning how are you

i love you so much

Good morning how are you

I hope you always feel good

do not lose your courage

don't ever  look down

good morning my joy

good morning life

good morning how are you

i love you so much...

Καλημέρα τι κάνεις

να `σαι πάντα καλά

κι όταν είσαι κοντά μου

κι όταν είσαι μακρυά

να `ναι κάθε σου μέρα

μια καινούργια αρχή

καλημέρα τι κάνεις

σ’ αγαπάω πολύ..

Καλημέρα τι κάνεις

να `σαι πάντα καλά

το κουράγιο μη χάνεις

το κεφάλι ψηλά

καλημέρα χαρά μου

καλημέρα ζωή

καλημέρα τι κάνεις

σ’ αγαπάω πολύ..

Creep

https://www.youtube.com/watch?v=XFkzRNyygfk

15 Γεναρη. Μια εύηχη ημερομηνία, ακουστική και αισθησιακη.

Σχεδόν συννεφιά, λευκός ουρανός με γκρίζες, σομόν, ανομοιογενείς παρεμβολές απο μπετόν,

άλλες χαμηλές, άλλες πρόσφατες, άλλες αιωνόβιες.

Το φως κυλάει αμελητέο στο χώρο, μέσα απ τις βαριές, ανάγλυφες κουρτίνες.

Ο ήχος της τρομπέτας με κυριεύει,

γεμίζει τον τόπο, εισχωρεί παντού,

στο σώμα, στις σκέψεις, στη μνήμη....

ΣΙΩΠΗ

10.12.2013

http://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4

 ΣΙΩΠΗ. 

ΣΑΝ Ν ΑΚΟΥΣ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ.

ΠΑΡΑΞΕΝΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. ΑΡΝΕΙΣΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΙΣ, ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΔΕΙΣ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΣΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.

ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ Σ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΜΑ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ?

ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ,

Μ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΠΑΛΑΤΙΑ, ΕΝΩ ΑΡΚΕΙ Η ΚΑΛΥΒΑ,

ΑΙΩΝΙΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ, ΕΝΩ ΚΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΖΕΣΤΑΝΕΙ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙΡΟ, ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΝΑ ΛΕΙΠΟΥΝ,

ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ.

ΝΑ ΗΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ Σ ΕΝΑ ΓΥΑΛΙΝΟ ΔΟΧΕΙΟ

 ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΝ ΠΟΤΕ...

ΘΑ Μ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΑΡΑΓΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ?

Doubt

http://www.youtube.com/watch?v=K5bo4VDEH-U

Χτυπάει το τηλέφωνο. Μια καλή φίλη με παρακινεί να βγούμε, να πάμε για ποτό σε κανένα μπαράκι...της λέω «θα δω, θα σου τηλεφωνήσω»..χθές λόγω Χριστουγέννων ήμουν έξω χόρευα κι έπινα ως αργά και κουράστηκα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Έτσι, ξεκινάω τον εσωτερικό μου διάλογο.

Αλήθεια, γιατί να βγώ?

Θέλω να γνωρίσω κόσμο?

Οχι, όχι τώρα.

Θέλω να καλοπιστώ και να γίνω όμορφη για να με δουνε όλοι?

Μπαααα...όχι τώρα....

Τι θέλω?...Θέλω να βαλω Miles Davis και το  Generique, που το έχω στην επανάληψη εδώ και 20 λεπτά, ή να ακούσω τον Ρέμο ή τον γνωστο DJ της Θεσσαλονίκης να παίζει ψευτο-ράπ?

Μμμμ παλι δε νομίζω...

Θέλω να πιώ με την μυρωδιά του καπνού να φράζει το αναπνευστικό μου που μόλις άνοιξα με pranayama?..

μπα άκυρο!!

Τελικά μετά απο 5 λεπτά κουβέντας, διαπίστωσα πως δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να βγώ μιας και την συγκεκριμένη αγαπητή παρέα, θα έχω την χαρά να την συναντήσω σε ένα καφέ ή στο σπίτι μου ή στο σπίτι τους, γενικά κάπου ήσυχα όπου θα μπορούμε και να επικοινωνήσουμε λεκτικά σε περίπτωση που το θελήσουμε...

Συχνά σκέφτομαι αν είμαι πράγματι απο αυτήν την χώρα ή μου είπαν για κάποιο μυστήριο λόγο ψέμματα οι γονείς μου, μήπως γεννήθηκα στην Ρωσία και με φέρανε εδώ στα 10 μου, ή μήπως είμαι υιοθετημένη? Δεν νομίζω πως έχω πολλά κοινά με τους υπόλοιπους ανθρώπους της ηλικίας μου που ζούνε και διασκεδάζουνε σ αυτήν την χώρα, με τον προαναφερόμενο τρόπο. Οκ, θα βγώ για μια μπύρα με έναν φίλο αλλά δεν θα αντέξω πάνω απο 2 ώρες τον τρελό καπνό και την μουσική στη διαπασών, που προφανώς δεν θα ταιριάζει καθόλου με τα γούστα μου...γιατί άραγε δεν μπορώ να θεωρήσω νορμάλ και μέσα στο πρόγραμμα όλες αυτές τις συνήθειες που κάνουν άλλους συνανθρώπους μου να λένε «α εγώ δεν την αφήνω την Ελλαδίτσα, που θα βρω άλλο τέτοιο περιβάλλον»...εκεί ακριβώς είναι που συνειδητοποιώ πως ΝΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ!!! Ίσως βέβαια να είναι και κάτι πολύ φυσιολογικό, ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και πράττει αυτό ακριβώς που τον ευχαριστεί και τον ικανοποιεί, το οποίο δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτει με την πλειονότητα των συμπατριωτών του...

Έ λοιπόν δεν θα νιώσω καθόλου τύψεις που διάλεξα το NOIR του Miles, τον καναπέ μου και το ροζέ μου για να γράψω τις ιστορίες μου αντί της Χριστουγεννιάτικης βόλτας στο κέντρο της πόλης..στην υγεία μας και ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!

Ζω

http://www.youtube.com/watch?v=1FE_dxZi9pE

Ειναι φορες που θελω να ακουω μονο τους αλλους να μου μιλανε.

Εγω να μην υπαρχω, θα ειναι σαν να φευγω, σαν να γινομαι αορατη,

σαν να μην εχω γεννηθει.

Θα τους θαυμασω για αυτο που ειναι για αυτο που μου δωσανε.

Θα μπω στη ζωη τους κι υστερα

οταν ειμαι ετοιμη να ξαναπαιξω τον ρολο μου

θα φυγω .

θα ειμαι μια αναζωογονημενη εγω, πιο ομορφη, πιο γεματη, πιο σιγουρη.

Χρωσταμε τοσα πολλα στους ανθρωπους που θαυμαζουμε.

Ας τους το φωναξουμε, εξαλλου ειναι Χριστουγεννα.

Η αγαπη δεν θελει να κρυφτει.

Love

http://www.youtube.com/watch?v=ks_qOI0lzho

Μπηκα κατω απ το παγωμενο νερο, εβγαλα απο πανω μου την καπνα.

Διελυσα τα τοξικα συναισθηματα και σκεψεις, ταξιδευουν πια μακρια.

Ξεκινησα να νιωθω παλι εγω.

Ειναι αραγε αγαπη, συναισθημα που θελει, μα δεν βρισκει το δρομο της καρδιας?

Ειναι αραγε αγαπη, συναισθημα που προσπαθω με κοπο να νιωσω?

Ειναι μερος του παιχνιδιου, η αγαπη να διαλυει?

Κι εγω που ονειρευομαι η αγαπη να χαριζει ελαφροτητα, ροη ζωης κι ενεργεια,

να κανει τα παντα πιο γλυκα, τις μερες πιο λαμπερες...

Μηπως παραλογιζομαι κι υπερβαλλω, μηπως ζω σ αλλο αστερι..

Κι ετσι αν ειναι, φερτε πισω τα ονειρα μου,  πειτε τους την αληθεια.

Θελω να ξερω.

Δυο άνθρωπακια και μια κοιλια

http://www.youtube.com/watch?v=9UzBSxoXVRs

30 Δεκεμβριου 1975, δυο ανθρωποι αγαπηθηκαν.

Μια ανωτερη δυναμη εδωσε εντολη, η ενεργεια να γινει υλη.

Λιγο πιο πριν η λιγο μετα, αρχισες να διαμορφωνεσαι κι εσυ.

Σε γνωρισα και ζησαμε οι δυο μας εντελως μονες, για εννεα μηνες μεσα σε ενα κολλωδες υγρο, αλλα γεματο αγαπη περιβαλλον, γεματο πρωτογνωρα ερεθισματα, μεσα στη κοιλιτσα της μαμας.

Οταν μολις 4 μηνων αρχισε να διαμορφωνεται η οραση μου, υποθετω πως τοτε σε ειδα για πρωτη φορα! Ησουν σαν εμενα, μια αλλη εγω, αλλα δεν το ηξερα, βλεπεις δεν με ειχα δει ποτε. Δυστυχως δεν θυμαμαι γιατι η μνημη μου ακομα δεν υπηρχε..

Καποιοι ρεαλιστες υπενθυμιζουν «μονοι μας γεννιομαστε, μονοι μας φευγουμε»...

μμμμμμ οχι παντα!!!!!

Εγω δεν γεννηθηκα μονη μου, γεννηθηκα μαζι σου πριν ακριβως 37 χρονια.

Κι ο λογος που ειμαι χαρουμενη σημερα δεν ειναι γιατι εχουν περασει 37 χρονια θεσπεσια μοναχα με θετικες εμπειριες, διχως δυσκολιες, στεναχωριες και αναποδιες...αλλα γιατι σ οτι κι αν εχω περασει εσυ κι η κοιλιτσα, ειστε ενα μονιμο σημειο αναφορας και στηριξης, ειτε συμφωνειτε ειτε οχι με τις επιλογες μου, ειστε συνεχεια κοντα μου, στα καλα και στα κακα, χωρις προσδοκιες και απαιτησεις. 

Τι πιο υπεροχο?

Τι αλλο πρεπει να γινει για να με κανει σημερα χαμογελαστη και χαρουμενη??

Τιποτα πολυτως, αυτο αρκει, αρκει και περισσευει.

30/12/2013

Fantasy

http://www.youtube.com/watch?v=co6WMzDOh1o

The human mind cannot distinguish between reality and fantasy.

This is why fantasy has the power to create a brand new world…negative or positive…

the world that YOU DECIDE to create…not the existing one…

it does not exist A world…it’s all matter of your perceptions.

If you insist with your fantasy and you build roots inside your mind…

you will be either happy or unhappy…regardless what happens around you..

I choose happiness all the time...it’s purely MY CHOICE

With or without you

http://www.youtube.com/watch?v=EzeDqRhM09w

Ξυπνησα μεσα στη νυχτα. Ενα κενο μεσα μου.

Ψαχνω βαθια μεσα στη καρδια μου..

 η βροχη να εξαφανισε τα ιχνη σου..

η επαναληψη να κουραστηκε..

η μνημη να σβυστηκε,

το βιβλιο να τελειωσε?

Τα ματια, τα μαλλια σου, τ αρωμα σου,

η ελκυστικη κι ανυποφορη ελαφροτητα σου

αλλαξαν τοπο. 

  

 30/12/2013

Someone like you

http://www.youtube.com/watch?v=hLQl3WQQoQ0

Παιδια. Γλυκα, αθωα, ευαισθητα, καλοπροαιρετα διχως κοπο.

Τα κοιτας στα ματια και χανεσαι σ εναν κοσμο μαγικο..

..σ εναν κοσμο ιδανικο, σ αυτον που ονειρευονται, σ αυτον που δεν υπαρχει.

Προσευχεσαι, να μη μεγαλωσουν ποτε.

Μεσα στην ομιχλη,

μια χαρα αναπαντεχη, σαν μονιμο χαμογελο.

Συναντηση εξω-πλανητικη.

Σε εβλεπα διχως να σε κοιταζω, διχως να εισαι παντα εκει.

Κι οπως σε κοιταζα, εξαφανιστηκες.