fatal attraction...and not..

https://www.youtube.com/watch?v=mlmdCxaXyWg

attraction...

it's fatal

cannot diminish it

such a bizarre concept

such an amazing, weird, powerful feeling

you can feel his undefined energy penetrating you

you feel his vibes inside you, all around you

it's pointless attempting to take your eyes off him

you want to know everything about him, his life, his interests,
his opinions, his past...
his "everything"

non-attraction...

well, it's ok

it's comfortably indifferent

almost like not being there with him

there is someone in front of you
but he could be anybody

it does not really make any difference, 

John, Kostas, Michael whoever...

you do feel a human interest but that does not cross the line

your auras simply do not meet.

What is this entity that bind you with someone you hardly know

what is this amazing distraction that fills all over your body and soul

leaving no gaps unfilled

leaving no doubt that you do have an uncommon connection,
fully flawed,

nuzzles your heart's external limits 

as if they are about to collapse.

Αποδοχη και μη-επικριτικη σταση...

Δεν ξερω απο που ν αρχισω. Το θεμα για το οποιο σημερα θελω να εκφρασω την αποψη μου ειναι η κριτικη. Ειναι τοσο πολυπλοκο και τοσο ευρυ, επηρεαζει τα παντα, τον τροπο που σκεφτομαστε, το τροπο που ζουμε, τις φιλιες μας, τις αγαπες μας, ολες μας τις διαπροσωπικες σχεσεις...
Γιατι δεν ειμαι σιγουρη απο που ν αρχισω θα ξεκινησω μ ενα παραδειγμα.

Ζηταω μια χαρη απο καποιον πολυ κοντινο ανθρωπο. Μου απαντα πως δεν μπορει δινοντας εναν τυχαιο λογο ο οποιος δεν εχει καμμια σχεση με την πραγματικοτητα...πραγματικοτητα ειπα? Και ποια ειναι αυτη, και για ποιον, για μενα η για αυτον?
Η πραγματικοτητα ειναι μοναχα ο τροπος με τον οποιο το μυαλο μας αντιλαμβανεται τον κοσμο, και ολες τις καταστασεις μεσα σ αυτον...ετσι ο κοντινος μου ανθρωπος απαντησε κατι που κατ εμε δεν βγαζει νοημα, δεν εχει λογικη και δεν το δεχομαι γιατι δεν συναπτει με την δικη μου αντιληψη της πραγματικοτητας. Αρα η πρωτη μου αντιδραση, βημα 1, ειναι η μη αποδοχη της πραγματικοτητας του αλλου... Ας υποσημειωσω πως η δικαιολογια για να μην μου κανει την χαρη μπορει καλλιστα να ειναι ψευτικη αν ο ιδιος δεν ξερει αληθινα γιατι αρνειται, μπορει να φοβαται, μπορει να μη νιωθει ετοιμος, μπορει να μη νιωθει ικανος, μπορει χιλιες αιτιες...αυτες ομως τις αιτιες ισως κι ο ιδιος να μη τις γνωριζει, απλα γιατι αν δεν ψαξεις την αιτια δεν θα την βρεις ποτε!!!!!!! 
Βημα δυο. Επειτα εφοσον δεν δεχεσαι την δικαιολογια και απαντηση του αλλου, ο νους σε οδηγει να εξηγησεις την αρνηση αυτη με οποιον τροπο εσυ πιστευεις πχ.λεγοντας πως "δεν θελει να με βοηθησει απλα αρνειται ή οτιδηποτε αλλο" δινεις δηλαδη μια προσωπικη ερμηνεια σε ενα θεμα που καθαρα δεν μπορεις να ξερεις ουτε να υποθεσεις γιατι η ψυχη ειναι του αλλου και μονο ο αλλος ξερει το αληθινο ΓΙΑΤΙ. Ετσι αφοτου υποθετικα φανταστηκες ποιο ειναι το προβλημα που τον ωθησε να πει οχι και το ελαβες για πραγματικοτητα (εντελως αυθαιρετα) αρχιζει το βημα 3, ξεκινας να κρινεις την απαντηση του. Αυτη η κριση εχει αμεσα να κανει με την μη αποδοχη της απαντηση του και τις απαιτησεις σου απο αυτο το ατομο ή αλλιως την αρχικη σου επιθυμια να σου κανει την συγκεκριμενη χαρη. Η κριση σε κατι που ειναι 100% επιλογη του αλλου ειναι κατ εμε μια εντελως αυθαιρετη και λανθασμενη αντιμετωπιση η οποια θα εχει ως αποτελεσμα (βημα 4) αισθηματα απογοητευσης, θυμου, μνησικακιας.
Αν παμε πισω στα βηματα θα δουμε πως ο λογος που τελικα νιωθουμε θυμο κι απογοητευση ειναι απλα γιατι δεν αποδεχομαστε την απαντηση του αλλου. Συχνα με δικους μας ανθρωπους απαιτουμε πολλα, υποθετουμε πολλα και δεν αποδεχομαστε σχεδον τιποτα αντιδρωντας σε οτιδηποτε εναντιωνεται τις επιθυμιες μας...
Αν θελαμε ν αλλαξουμε την αρνητικη εκβαση αυτης της ιστοριας τι θα επρεπε να κανουμε?
Να αποδεχτουμε ΑΠΛΑ την απαντηση του αλλου. Διχως υποθεσεις οτι ξερουμε τον αληθινο λογο που λεει οχι και διχως επικριση και απαιτησεις. Δεν ειναι ΚΑΘΟΛΟΥ μα καθολου ευκολο να το κανουμε κυριως αν το οικογενειακο μας περιβαλλον οπου εχουμε μεγαλωσει αγαπαει πολυ την επικριση, θελει πολυ δουλεια εστιασμενη στο να διωξουμε απο πανω μας τον εγωισμο και να καλημερισουμε την αποδοχη της πραγματικοτητας του αλλου.
Αν ομως καταφερουμε να το κανουμε ολες μας οι διαπροσωπικες σχεσεις ξαφνικα θα γινουνε καλυτερες και εμεις φυσικα θα υποφερουμε πολυ λιγοτερο απο θυμο και απογοητευσεις οι οποιες πηγαζουν μοναχα απο τις υψηλες μας απαιτησεις απο τους αλλους.

Αποδοχη των επιλογων των αλλων και αφαιρεση της επικρισης των επιλογων τους ειναι μια καλη αρχη για να αλλαξουμε  αρνητικα συναισθηματα που νιωθουμε...δεν ειναι ευκολο αλλα η προσπαθεια θα μας ανταμειψει!!!!!

Million miles away

https://www.youtube.com/watch?v=sXOwDDBhT80

You have all rights to believe I am obsessed

a drama queen.

I still need to feel you

I still  miss you, you are everywhere,

I miss your existence,

I am truly not obsessed,
I just want you back,

if I have ever had you at all.

You might got over me,

not sure you've ever been into me at all.

I feel myself inside your brain,

I can feel your eyes through my skin,

 trying to focus, so that I can touch you,

spying what you are doing, 

staring at you,

you are million miles away.

Is it an illusion or
is it my energy linked with yours?

 Feels like yesterday the last time we kissed.

The last sweet thing you said to me,
so that I could not guess what was on your mind

"sleep baby...sleep".

I might be obsessed indeed,

I do not care what I am.

I want you to love me.

Not sure what I can do.

Probably nothing.

This is what I can get out of you.

A square nothing.

Pathetically,
I wait for your memory to be dissolved,

but I do not want to.

I will keep you in my mind until another angel comes along.

I want you beside me.

Thinking of you is not enough.  

I want so much more,

maybe another dream.

I might be out of my mind,

 but I love it. 

I love to want something I might never get.

I love to be in love with some impossible existence,

which will probably never be mine.

Loving the idea of you, regardless what you may feel,

is a pure demostration of freedom,
 I have never felt before.

We selfishly love and excpect to be loved.

We care and demand to be cared.

We exchange feelings thinking that is love.
Well it's not. That is an exchange,
it is not love.

Love is a feather, flying up in the sky.

It's light and it's free of returning feelings,

love is everything we have to give,

everything we need to feel,

to achieve happiness,

to stay alive

to be there for someone who is not there for us.

I will love you whatever you think

whatever you believe 

whatever you may look like.

το μυστηριο της παρατηρησης

Η ζωη ειναι ενα υπεροχο μυστηριο...

Σκεφτεσαι, φανταζεσαι, 

ζεις το τωρα

 μα δεν εχεις την παραμικρη ιδεα

τι θα συμβει στα επομενα δεκα λεπτα,

απλα δεν ξερεις,

το υποθετεις

μπορεις να το προβλεψεις,

αλλα δεν ξερεις ποτε τι θα συμβει,

μπορει να γινει σεισμος,

να κανεις σεξ και να μεινεις εγκυος,

μπορει να ερθει ο υδραυλικος που περιμενεις και να τον ερωτευτεις

μπορει να βρεις τον αντρα σου με μια αλλη γυναικα,

μπορει να ξεχασεις το ματι ανοικτο καθως κανεις ντους

και να καει το σπιτι σου...

μπορεις να πας να αγορασει γαλα για τον αυριανο καφε

και να δεις μια παλια αγαπη στο σουπερ μαρκετ, 

να πας για ποτο, 

να ερθει για φαγητο σπιτι σου...

Μπορουν να συμβουν εκατομυρρια πραγματα που δεν φανταζεσαι

 και να αλλαξει η ζωη σου μεσα σε λιγα λεπτα

κατι που φυσικα συμβαινει ασταματητα 

απλα εμεις δεν το παιρνουμε χαμπαρι

η ζωη μας αλλαζει αναλογα με το...

τι σκεφτομαστε

τι λεμε

τι θελουμε

τι δεν θελουμε

ποσο θαραλλεοι ειμαστε

ποσο φοβομαστε, 

η ζωη μας αλλαζει απο εμας

απο την τυχη κι 

απο τους αλλους...

Το μονο που περνα απο το χερι μας 

ειμαστε εμεις και η συμπεριφορα μας,

η εξελιξη της ζωη μας εξαρταται απο εμας,

ειμαστε πρωταγωνιστες κατα τουλαχιστον το ενα τριτο...

Ας κανουμε αυτο που θελουμε

οπως το θελουμε 

και για οσο το επιθυμουμε

ας αποφασισουμε τι επιλεγουμε

για να κανουμε τη ζωη μας οσο πιο κοντα γινεται σ αυτο που θελουμε

κι ας αφησουμε τα υπολοιπα 2/3 να αποφασισουν για εμας,

ας ηρεμησουμε, ας χαλαρωσουμε κι 

ας γινουμε για τα 2/3 της επιδρασης της ζωης μας

απλοι παρατηρητες....

job-love

Job search does not differentiating from love search..

Multiple HR's looking at your CV, a lot of them, different people, with different education and DNA.
Candidate partners evaluating you style, your energy, your body, your face, your money maybe your
job situation...
There always gonna be one who will "short-list you", you may get in the list but then be rejected, you may also be finally approved from "the one". SO what does this mean? Is it a confirmation that you do deserve to have this partner or this job...NOT AT ALL. It is pure timing, pure coincidende, it has probably nothing to do with your inner-self but with your studies, your hair, your education, your eyes, your whatever may have "attracted" your employer or your potential partner, but this is not YOU, it is just a fragment of YOU. Whoever choose or does not choose you is just one person who made its own decision based on specific parameters, which does not mean that you are not worth or worth of something big or tiny. What I am saying is that we should not take things so personally and in a judgemental way, of course we have to think and understand about what is really, deeply happening in our lives and improve ourselves in the professional and personal sector BUT we should not take any rejection in work or love, as a personal success or failure, because it is not either SUCCESS OR FAILURE, it is just timing, luck...and time will always come for us if we have all our senses acute, if we see and realize things, if we listen and not just hear, if we smell and not just eat, if we really feel people around us and not just pass them by.

Days ago I wrote in my blog that job hunting is a "hell of a job" and I now realise that also looking for the real love that satisfies your heart can be a similar hell of a job, generally chasing something you believe that you need or deserve, can be a really stressfull process and if you want to succeed and go out of it healthy and self-developed, you need to access the outcome carefully without personal judgement and critisism, without dissapointment and feeling of inferiority. All this is firstly to get you what you want and secondarily to protect you, so that you don't loose yourself during this process.

I use to critisize "on-line dating" sometime ago when all this industry started, but now I do not. Not sure I would dare to go for it, but I understand people that go for it. I realized during the past 4 years how painfull and character-changing process can be generally "the hunting", especially in our times when people get judged every single day by everyone, society, friends, family, recruiters, lovers, possible partners...it's a process that can change you, make you a better person or lead you in a loosing-yourself-path which can be enough serious for your life.

So, just to conclude, the parallelism between job search and partner search made me understand that they do exist strong similarities. One fundamental thing that need to be fullfilled before getting what you want is that you need to have found yourself and be sure of what you want. If that is not happening prior to your hunting then the outcomes can make your life difficult.

So, go find yourself, look inside of you deeply, and the rest of your life will flow like a river...easy and enjoyful...

Σε ξεχωρισα

"Σε ξεχωρισα, ειχες γυρω σου περιγραμμα απο φως κι απο σκοταδι..."

https://www.youtube.com/watch?v=AhliukBjDhY

ποιος εισαι εσυ που καθοδηγεις την σκεψη μου

κι αλλαζεις το χρωμα της σκιας μου?

 καρδια ή νους?
Εχεις σωμα- υποσταση,
μηπως εισαι μονο μια ιδεα?

Ποιος δινει τις εντολες, τα ερεθισματα,

κατι το πραγματικο ή το φανταστικο? 

Γιατι "εσυ" κι οχι "εσυ"?

Θελω να σβησω τη σκουρα σκια που αφησε πανω μου,

 το ξεχωριστο σου φως.

 Θα τα καταφερω?

Κι αν το φως σου με τυφλωσε
κι αλλαξε τον τροπο που κοιτω,

κι αν το σκοταδι σου αφησε σημαδια πανω στο ηλιο μου...

Κι αν εχω αλλαξει απο τοτε που σε ξεχωρισα...

το φως σου θα γινει δικο μου,
το σκοταδι σου ουρανος με αστερια φωτεινα.

ονειρο ητανε

https://www.youtube.com/watch?v=T6AY_RgL8y8

M'αρεσει να ακουω τ αγαπημενο σου τραγουδι

να σε παρατηρω

να κοιτω πως κινεισαι

τα ματια σου βαθια χαμενα καπου,

καπου που δεν εχω βρεθει ποτε

σπανια σε βρισκω

συχνα σε χανω

οταν μιλας

κι οταν δεν μιλας.

Κι οταν σε συναντω, σε χανω στις σκεψεις

οι σκεψεις σου φευγουν μακρια απο εδω

σε μεταφερουν σ αλλο πλανητη

κι εκει ειναι νυχτα συνεχεια 

κι εισαι μονος

εσυ κι οι σκεψεις σου,

 μα κανε κατι για να βγεις απο εκει...

Ξερεις, μπορει να μεινεις εκει για παντα..

κι αν θελησεις να ερθεις πισω,

ισως να χαθεις στον λαβυρυνθο

ισως να μη βρεις τον δρομο του γυρισμου....

Ο φακελος σφραγιστηκε.
Εκλεισε και καταχωρηθηκε.
Παρελθον.

τελειωσε-ομορφο-αρνητικοτητα-προσδοκιες

Ποιο ειναι το προβλημα μας οταν κατι που ονειρευομαστε δεν γινεται, οταν ενας ερωτας τελειωνει, οταν ενας ανθρωπος αγαπημενος φευγει –ανεξαρτητα απο το γιατι και το για που- απο διπλα μας, γιατι νιωθουμε ασχημα, τι μας συμβαινει?

-       Πρωτα απο ολα, μας λειπει πολυ, γιατι δεν υπαρχει πια στην καθημερινοτητα μας, ισως κατι αλλαξε και στον τροπο που φανταζομαστε τωρα πια το μελλον, κοινως αλλαξε και το τωρα και το μετα.. λοιπον αυτο το κενο που νιωθουμε ειναι απλα η προσφατη μνημη του που απο συνηθεια ο νους επαναφερει, θυμομαστε κι ετσι νιωθουμε το ομορφο συναισθημα...το οποιο αμεσως απο ομορφο γινεται θλιψη..

-       Γιατι δεν αρκουμαστε σε αυτο που ζησαμε, ,γιατι δυσκολευομαστε τοσο πολυ ν αποδεχτουμε πως κατι τελειωσε...? Γιατι απλα θελαμε να συνεχιστει, θελαμε να συνεχισουμε να νιωθουμε πχ ερωτευμενοι, ομως ποσο ρεαλιστικο ειναι αυτο? Γιατι μας ποναει η θυμηση εφοσον παλια οταν το παρελθον ηταν παρον περνουσαμε υπεροχα? Γιατι το μυαλο μας αρνειται να εστιασει στο ποσο ομορφα μπορει να νιωθαμε οταν αγκαλιαζαμε καποιον και να επαναφερουμε τη μνημη ξαναζωντας το συναισθημα και επιμενει να ποναμε, μοιαζει να γινεται καποια λαθος εγκεφαλικη συνδεση ή να ξεχναμε καποιο σταδιο....

Μνημη του αγαπημενου μας (πρωην) – παρελθον-

Η μνημη μπορει να επαναφερει μεσω της σκεψης ευχαριστα συναισθηματα –παρον-

Στα οποια ομως δεν εμβαθυνουμε πια γιατι επισκιαζονται απο αλλες σκεψεις οπως πχ απαιτηση αυτο που ζουσαμε να ναι για παντα και απογοητευση γιατι αυτο δεν θα συμβει–παρον και παρελθον-

Απογοητευση λογω μη εκπληρωμενων μελλοντικων προσδοκιων –μελλον-

Απορριψη – παρελθον-

Το φιλτρο με το οποιο εξεταζουμε το παρελθον εχει παντα να κανει με τις προσδοκιες που εχουμε, οσο πιο τρελες και πολλες, τοσο πιο αρνητικη γινεται η θετικη μνημη, κι οσο οταν ζουμε κατι εστιαζουμε την προσοχη στο μελλον κι οχι στο τωρα, τοσο πιο πολυ μικραινει η μνημη του θετικου συναισθηματος που βιωναμε τοτε...

Μεσα απο την ελεγχομενη (εκουσια) σκεψη μπορουμε να φερουμε στο μυαλο μας μονο τις σκεψεις που θα μας προκαλεσουνε θετικα κι ομορφα συναισθηματα, θελει πολυ δουλεια φυσικα αλλα γιατι να σπαταλαμε χρονο και ενεργεια σε κατι που τελειωσε, εφοασον γνωριζουμε πως απλα ετσι επρεπε να γινει? Αν ερθει μια μνημη-σκεψη στο νου μπορουμε να της πουμε την διαδρομη που θα κανει. ΕΜΕΙΣ ελεγχουμε την σκεψη μας και κατα συνεπεια τα συναισθηματα μας, κανεις αλλος...κανεις δεν μας κανει να νιωθουμε χαλια γιατι ειμαστε οι μονοι που μπορουμε να ελεγξουμε την σκεψη μας, ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ κι οποτε το επιθυμουμε...

Λοιπον απο εδω και στο εξης οι μνημες που φερνουν θετικα συναισθηματα θα πρεπει να μενουνε εκει και να μην «παραφερονται» περπατωντας προς τον δρομο της απογοητευσης, της αχαριστιας, του εγωισμου, του παρελθοντος ή μελλοντος...ας εστιασουμε στο τωρα κι ας φερουμε στο νου μας μονο αυτο που θα μας κανει να νιωσουμε ομορφα, μπορουμε με λιγη πρακτικη, πολυ πολυ ευκολα να χαρουμε ακομα και για οτι δεν εχουμε και ποιος ξερεις μπορει αυτη η θετικη σκεψη και συναισθημα να εχει σαν αποτελεσμα κι ενα μικρο θαυματακι....

Καλη τυχη!!!!!!!!!!!!

Δεν ειμαστε μονο εμεις...

http://www.nhm.ac.uk/visit-us/wpy/visit/exhibition/index.html
Wildlife photographer of the year...

Σημερα πηγα στο Μουσειο Φυσικης Ιστοριας στο Λονδινο.
Ειδα υπεροχα ζωα και πουλια, τοπια απ ολο τον κοσμο, απο απιστευτες οπτικες γωνιες
σε ασυνηθιστες σκηνες..μια μαμα γοριλας αγκαλιαζε τα διδιμα παιδια της και στα ματια της
εβλεπες τον φοβο και την ανησυχια...μια ιαινα επιτεθηκε στο αντρα της κι αυτος πανω που ο φακος εκλεισε εδειξε τα δοντα του ετοιμος να αμυνθει...

Καθως κοιτουσα τα εκθεματα (φωτογραφιες με ασυλληπτη αναλυση και χρωματα,
σε ψηφιακη μορφη) εβλεπα τα ζωα κι ενιωθα ποσο αφελης ειμαι καθε φορα που
ξεχναω πως δεν ζει μονο ο ανθρωπος σ αυτο το μερος της γης που λεγεται "πολις", οπου βλεπει γυρω του αλλους ανθρωπους...που κανουν το ιδιο οπως αυτος, ξυπνανε το πρωι, παιρνουν το μετρο, πηγαινουν στη δουλεια τους, περνα η ωρα, ξαναπερνουν το μετρο κι επιστρεφουν σπιτι τους...
Κοιτωντας στα ματια ενα λιονταρο, σκεφτομαι πως στην γη, στην φυση υπαρχουνε εκατομυρια αλλα οντα που δεν ειναι ανθρωποι σαν κι εμας, κι εμεις για στιγμες ολοκληρες νομιζουμε πως απαρτιζουμε την γη, τα παντα γυρω απο εμας τους ανθρωπους, δουλεια, χρηματα, καταναλωση...τα ζωα οπως κι εμεις γεννιουνται, αρρωσταινουνε, ισως ερωτευονται μα σιγουρα ζευγαρωνουνε, πεθαινουνε η τα σκοτωνουμε εμεις..για να τα φαμε...

Ποσο ευκολα μεσα στο τρεξιμο της καθημερινοτητας μας ξεχναμε ποση ομορφια υπαρχει στην φυση, εξω απο την πολη, μακρια απο τον θορυβο, μακρια απο τις πολυκατοικιες, εκει οπου δεν υπαρχουν τεχνητοι ηχοι, εκει οπου δεν ζουνε ανθρωποι, εκει οπου πανεμορφες ζεβρες, ιαινες, λυκοι, φαλαινες, δελφινια παιρνανε την μερα και την νυχτα τους με τοσο διαφορετικο τροπο...

Ειναι εντελως ουτοπικο να νιωθουμε μονοι μας, ποτε δεν ειμαστε μονοι μεσα σε αυτην την θεεικη ομορφια που ειδα σημερα, ακομα κι αν απεχει πολλα χιλιομετρα μακρια, τι σημασια εχει, δεν ειμαστε μονοι ειμαστε ενα με αυτα τα οντα και το φανταστικο τοπιο μεσα στο οποιο ζουνε, ακομα κι αν προτιμαμε να παμε στη παμπ παρα στο δασος, τα ζωα υπαρχουν, ειναι εκει οπως και τα δεντρα κι ολη η φυση, ειναι εκει και μας κοιταει, ισως να θυμαται πως ηταν η φυση μεσα στο μπετον που ζουμε, οταν χτιστηκε η πολης μεσα στην οποια ζουμε, ισως κι οχι...

Σαν να δυσκολευομαι να φανταστω τον εαυτο μου να μην ταξιδεψει μακρια να δει αυτα τα ζωα, να τα ακουσει, να ειμαι σιγουρη πως ειναι εκει καπου, ακομα κι αν εγω δεν τα βλεπω καθε μερα...Ινδια, Ρωσσια, Νοτια Αφρικη, Ναμπιμπια...δεκαδες εξωτικα μερη με αγνωστα χρωματα και ζωα, μυρωδιες και ομορφιες...ποτε θα τα δω, πως θα τα δω, ποσο μακρια ειμαι?.....

ρατζας και ταμας...οι δυο εναλλασομενες ενεργειακες μας συμπεριφορες...

Συχνα οταν ερχονται ασχημες εμπειριες, νομιζεις πως δεν αντεχεις αλλο....γιατι ξεχνας την προηγουμενη φορα που κατι τετοιο συνεβη...τα "κακα" προμυνηουν "τα καλα", για να βγεις απο τον λακο πρεπει να πεσεις τοσο βαθια που ο μονος που θα σε βλεπει θα σαι εσυ, κι εκει θα συνειδητοποιησεις πως ο μονος που μπορει να σε βγαλει απο κει μεσα...ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ...ετσι σιγα σιγα ξυπνας μια μερα και μια ακτινα φωτος εχει μπει μεσα στον λακο, την επομενη μερα 2, την μεθεπομενη πιο πολλες...ετσι αρχιζεις κι αναρριχασε παλι...προς την επιφανεια.

Ωσπου, οταν νιωσεις παλι καλα οφειλεις να ευχαριστησεις ολα τα συμβαντα, ανθρωπους και συγκυριες που βοηθησαν να πεσεις εκει οπου επεσες ετσι ωστε να βγεις μεσα απο εκει, πιο ωριμος, πιο συνειδητοποιημενος, πιο ετοιμος, πιο ευγνωμων για ολα....

Δεν υπαρχει καλο και καλο, κινουμαστε σ ολη μας την ζωη μεταξυ δυο ενεργειακων καταστασεων raja και tamas για να φτασουμε και να μεινουμε προσωρινα στην κατασταση ισορροπιας...sittva....εκει ομως, δεν μπορουμε να μεινουμε για πολυ εκτος κι αν εχουμε 20 χρονια που εξασκουμαστε στο διαλογισμο και γιογκα, ισως και λιγοτερα...

Ας το αποδεχτουμελοιπον κι ας ξεκινησουμε να χαιρομαστε αυτες τις εναλλαγες και να περιμενουμε υπομονετικα το επομενο σταδιο, αν ειμαστε 100% σιγουροι πως θα ρθει θα εχουμε πιο πολυ υπομονη και λιγοτερο αγχος να διωξουμε την ασχημη και δυσκολη περιοδο απο πανω μας...ετσι θα υποφερουμε πολυ λιγοτερο, θα αντιστεκομαστε λιγοτερο αρα θα χουμε και λιγοτερη αντιδραση απο το σωμα και την ψυχη....

draft though public...."shy guys pls go out"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

How can you make a not so sociable guy to go out and increase his sociable skills....

I recently realised that almost all my male friends are not so sociable, they are very sensitive men and they love staying within their comfort zone, where usually around there lies their pc, the TV, the play station...

But let me remind them first the following points:

1. It is not as good to chat with a girl in picture on line as to meet a girl face-to-face and bring it even further if you want.You miss the energy, the sparkle, the touch...you miss it all!!!!

2. In front of your pc there are no chances to have a very interesting conversation with a man or a woman because it ll be virtual and virtual is not real!!!! It may seem real but it is not!!!

3. Comfort zone is an area where you feel safe, you feel protected, you do not challenge yourself, it is just you or you and some people you already feel comfortable with, therefore it's a place where there is no confrontation, no challenge, no change, no development...it is a static place where things DO NOT happen!!!!

4. Usually a non sociable guy is also a shy guy which means that it might be the kind of guy who prefers to go out and drink a bit in order to feel better and to socialize, go ahead do it, it's better than staying at home watching the same movie, or the same website or posting in fb...if you push a bit yourself in order to feel how nice it is to abandon your comfort zone you might slowly realize that you are no longer in need of alcohol to socialize, as people like you anyways!!!!

5. The annoying thing about these guys (this type of guys) is that they are lovely people, very sensitive, interesting, very cute and often beautiful guys and they prefer staying at home than going out ...then what we (woman) find out there are the shit Latin lover loud guys who speak to you as if you are one of the other million of woman in the pub they'd go to bed with and they are far too arrogant....not hesitating in anything!!!!!! And the cute guys are at home, probably alone!!!! It is not a nice balance isn't it?

6. However, I must say I know pretty well these guys...because first of all they attract my attention because they are the opposite than me and I find this very intreguing, very sexy, so usually they are the kind of men I choose for partners. Also being shy means usually that you think more than you talk..so it is not rare that they are also overanalysing a lot of situations inside theit mind...which I find cute because I like thinking people, they are like  me!!!!!  I know them pretty well because if I do not like them at first glance, they choose me as a friend because they find  my self confidence relaxing and they are interested in me somehow...they find me friendly and they happily chat with me...so we can easily become friends just because I do not intimidate them (I do intimidate some, but not the majority thank God).

So...this was just the introduction...now what do you do to stop this situation and release yourselves a bit????

σκεψου τωρα

http://www.youtube.com/watch?v=opODLVYhDwM

Ποσες σκεψεις στο μυαλο..

παλευουνε πoια θα υπερισχυσει

η μια σε κατηγορει, η αλλη σε παρηγορει σε κολακευει,

ενας ατερμονος εσωτερικος διαλογος που πλαθει μια ολακερη πραγματικοτητα

μεσα σε πολυ περιορισμενο χωρο,

μεσα σε λιγα κυβικα εκατοστα...

εκατομμυρια σκεψεις χορευουνε διχως σταματημο,

απλα και μονο γιατι κανενας δεν τις περιοριζει.

Η μια στο τωρα, οι 10 στο πριν, οι αλλες 10 στο μετα..

Που μενει αυτος που τις πυροδοτει,

ποσο γρηγορο μηχανημα εχει,

πλησιαζει να εκραγει το κεφαλι σου απο την ταχυτητα...

αλλοτε σε βομβαρδιζει

κι αλλοτε σ αφηνει ξεγνοιαστο να ξεκουραστεις

 για χρονο αμελητεο.

Εισαι εσυ?

Πριν τωρα μετα.

Το πριν δεν αλλαζει.

Το μετα επηρεαζεται απο το τωρα.

Μονο οι σκεψεις στο τωρα αξιζουνε την ενεργεια σου

καμμια αλλη σκεψη δεν βοηθαει τη μεταμορφωση της ζωη σου

το πριν τελειωσε, αστο να φυγει,

το αυριο δεν το ξερεις,  δεν ξερεις που θα ειναι

κι αν θα εισαι κι εσυ εκει μαζι του.

Το σημερα ομως ειναι εδω.

Το σημερα σου δειχνει πως να νιωσεις

ποιον να ερωτευτεις, ποιον να προσεξεις,

ποιος θα σε πληγωσει,

σου δινει ενα μοναδικο σωμα να φροντιζεις και μια γεματη καρδια ν αγαπας.

Σκεψου μονο το τωρα.

Prelude

https://www.youtube.com/watch?v=mGQLXRTl3Z0

How do you react if you miss someone/something quite a lot?

It might be something that you just had for an irrelevant fracture of time or you never had,

something you really wanted but you are pretty aware you will probably never have,

maybe because it does not exist in the real world,

it's just part of your dreams and your wishes..

"i miss your profound gaze,

your soft and smooth voice, 

your detached words,

which could not satisfy my demanding senses,

i miss the opportunity to change with you,

the thought of all the things I wιll not do with you"..

However, I cannot reject myself,

i may be different, but this is me and this is how I exist in this world,

I have no choice, 

this is my heart, 
my body and my mind,

this is just me.

Prelude

..αληθεια πως αντιδρας οταν σου λειπει...κατι αναρμοστα πολυ?

Κατι που μπορει να ειχες για λιγο ή κατι που δεν ειχες ποτε?

Κατι που θελεις να εχεις κι ισως να μην εχεις ποτε,

ισως γιατι δεν υπαρχει στην πραγματικοτητα,

παραμονο βαθια μεσα στη καρδια σου

και στα ονειρα σου...

"μου λειπει το βαθυ σου βλεμμα,

η χαμηλοφωνη ομιλια σου,

τα αποστασιοποιημενα σου λογια,

που δεν φτασανε να ικανοποιησουνε την αισθηση της ακοης μου,

απαιτητικη και γεματη βαρυγδουπες προσδοκιες αισθηση..

μου λειπει η ευκαιρια να τελειοποιηθω μαζι σου

 η σκεψη αυτων που θελω μα δεν θα κανω ποτε μαζι σου."

κι ομως, δεν μπορω να μην αποδεχτω τον εαυτο μου,

οσο διαφορετικη κι αν ειμαι,

αυτη ειμαι εγω κι ετσι υπαρχω σ αυτον τον κοσμο,

εξαλλου δεν εχω επιλογη, 

αυτη ειναι η καρδια μου, το σωμα μου και το μυαλο μου,

αυτη ειμαι εγω.

ειμαι εγω?

Οταν σταματησα να υπαρχω μαζι σου,

καταλαβα πως δεν υπηρξα αληθινα ποτε μαζι σου.

Ισως και να υπηρξα, μα δεν ημουν εγω.

Δεν φταις εσυ.

Εγω φταιω, δεν αναγνωρισα το κενο,

Εγω φταιω, δεν ειδα την υφη μου ν αλλαζει,

 δεν εψαξα να με βρω.

Οταν αλλαζεις ξαφνικα, για λιγο χανεις τον εαυτο σου.

Οταν γινονται ολα τοσο γρηγορα δεν προλαβαινεις.

Κοιτας στον καθρεφτη και θαρρεις βλεπεις καποιον διπλα σου.

Ξυπνας μια μερα και δεν εισαι εσυ.

Οι ανθρωποι, οι δυσκολιες, οι ερωτες, η ζωη

σ εχουν μεταμορφωσει.

Καλυτερο, χειροτερο, δεν ξερω.

Εισαι αλλος.

Μη φοβασαι,

θα σου παρει λιγο καιρο να τ αποδεχτεις.

Μα δεν μπορεις να κανεις κι αλλιως.

Ολα περνανε, 

κι αυτο θα περασει,

απροειδοποιητα θα ξυπνησεις μια μερα

και θα πεις:

"α να μαι, εγω ειμαι στον καθρεφτη

μα δεν αλλαξα καθολου"

και παλι απ την αρχη.....

“You let me violate you, You let me desecrate you , You let me penetrate you, You let me complicate you”

 
http://www.youtube.com/watch?v=ccY25Cb3im0
(a bit harsh-sounding be aware!!!)

Καμμια φορα αναρωτιεμαι αν γεννηθηκα εγωιστρια ή
εγινα κατα τη διαρκεια της ζωης μου.

Αν θα μεινω παντα ετσι κι αν μπορω να αλλαξω...
κι αν ναι πως?

Καμμια φορα ειμαι τοσο περηφανη για εμενα

κι αλλες φορες δεν πιστευω ποσο εγωιστικα φερομαι οταν την ιδια στιγμη 

ειχα την εσφαλμενη πεποιθηση πως ημουν αλτρουιστρια...

κι ολα αυτα συμβαινουν διχως να τα εχω προκαλεσει, 

ετσι απλα μια μερα συνανταω καποια ασυνδετα ατομα

και μου βγαζουν
οτι δεν ειχα ποτε δει μεσα μου..

μα πως ειναι δυνατον να νομιζεις πως ξερεις τον εαυτο σου

και τελικα να μην εχεις συνειδητοποιησει τιποτα?

Εχει αραγε σημασια τι ειμαι και τι δεν ειμαι?

Γιατι να εχει, και για ποιον?

Εχουμε συνηθισει να οριζουμε και να δινουμε ονομα σ οτι μας συμβαινει 

σ οτι ειμαστε,
τελικα τι σημασια εχει,

εκτος απο το να επικρινουμε τον εαυτο μας

η να δινουμε την ευκαιρια στους αλλους να μας επικρινουνε?

Μια μερα ο γιος της αδελφης μου
 της ειπε "μαμα εισαι χαζη, για αυτο εκανες το ταδε".

Την προηγουμενη μερα, η ιδια ειχε πει στον εαυτο της 

"μα τι χαζη ειμαι που ξεχασα το φαγητο εξω απο το ψυγειο"...

Ειμαστε εμεις οι ιδιοι που αυτοαποκαλουμαστε καποιον χαρακτηρισμο
 κι επειτα οι υπολοιποι αποφασιζουν
να επαναλαβουν, απλη επαναληψη, απλη εμπεδωση αυτου που ακουσαν...

αυτου που βγαλαμε εμεις παραδεχτηκαμε,
 συνειδητα ή οχι.

Τα λογια που χρησιμοποιουμε για να ορισουμε τον εαυτο μας
ειναι αυτα που θα μας ορισουν.

Οτι πιστεψουμε για μας τον ιδιο, θα πιστεψουν και οι γυρω μας.
Οτι δικαιωμα δωσουμε στους αλλους, αυτο θα χρησιμοποιησουν..

Εκτιμαμε τον εαυτο μας, θα μας εκτιμησουν.

Βριζουμε τον εαυτο μας, θα μας βρισουν.

Πιεζουμε τον εαυτο μας, θα μας πιεσουν.

Αγαπαμε τον εαυτο μας,
θα μας αγαπησουν.

Σπανια ειναι οι αλλοι που ευθυνονται για την συμπεριφορα τους προς εμας,
εμεις την προκαλουμε.

Κι εμεις σπανια το συνειδητοποιουμε. 

Παντα κατηγορουμε τους αλλους.

Μα ειναι τοσο ευκολο να πουμε "ο ταδε ειναι μ*****ς"

δεν φταις εσυ, εσυ εισαι η Αγια Ερυφιλη!!!!!

Ειμαι???

Ειναι τοσο δυσκολο να ενδοσκοπησουμε πριν δουμε εξω απο εμας?

Να ψαξουμε για τα δικα μας λαθη
πριν τα φορτωσουμε ολα στους αλλους?

Ποσο ακατορθωτο ειναι να μην ειμαστε εγωιστες?

outside the box..

http://www.youtube.com/watch?v=ktRsl2hAPhY

Το κινητρο που με οδηγησε να γραψω αυτες τις σκεψεις ειναι γιατι τις τελευταιες μέρες έγινε κάτι που με στεναχώρησε πολυ. Κι ειλικρινα δεν ειμαι ανθρωπος εξαιρετικα ευαισθητος που στεναχωριεται η απογοητευεται με το παραμικρο..αντιθετως χρειαζεται πολυ προσπαθεια για να εκδηλωθει αυτο το συναισθημα μεσα μου...

Ειμαι αθεραπευτα αισιοδοξη και θα συνεχισω μεχρι καποιος να με πεισει για το αντιθετο.
Επισης μπορω να βρω κατι θετικο μεσα σε οτι χειροτερο μπορει να σκεφτει ο ανθρωπινος νους και να σε πεισω πως το αρνητικο εχει μεσα του και θετικο.

Ομως με ριχνει πολυ, οταν συμβαινουν καταστασεις που με κανουν να αμφιβαλλω για τις ανιδιοτελεις προθεσεις των ανθρωπων γυρω μου...δεν εννοω πως εγω πρεπει πρωτα να σκεφτω εσενα κι οχι εμενα, ομως επ ουδενι λογω δεν μπορω να προτεινω σε καποιον να σκεφτεται ΜΟΝΟ τον εαυτο του αγνοοντας τι αντικτυπο θα εχει η συμπεριφορα του στον αλλον ανθρωπο...και δεν χρειαζεται να εχουνε καμμια στενη σχεση αυτοι οι δυο...ειναι απολυτως ανθρωπινο και πολιτισμενο και basic να μη σκεφτομαι μονο τον εαυτο μου οταν ζω κι ανταλλασω εμπειριες με αλλους... παραδειγμα, αν βιαζομαι στο σουπερ μαρκετ και αγνοησω την ουρα μπροστα μου θα ειμαι απλα καφρος, ετσι δεν ειναι? Αν κοιμαται η αδελφη μου κι εγω καθως φευγω απο το σπιτι βροντηξω την πορτα τοσο δυνατα που μπορει να ξυπνησει πιστευοντας πως εγινε σεισμος, απλα αδιαφορω για την υπαρξη της, ειτε το κανω σκοπιμα ειτε οχι, οκ αν ειναι σκοπιμα ειμαι και κακιστρο!!

Κοινως θελω να πω πως δεν ζουμε σε μια βραχονησιδα, απομονωμενοι, ζουμε ο ενας διπλα στον αλλον και μοιραζομαστε, τα παρκα, τους δρομους, τις καρεκλες στο μετρο, τα χερουλια των λεωφορειων, ενα φαγητο, ενα κρεββατι, μια κουζινα, μια ζωη...οσο μικρο κι οσο μεγαλο κι αν ειναι, κατι μοιραζομαστε με τον συνανθρωπο μας, ειτε το επιθυμουμε ειτε οχι..ακριβως εκει ειναι το θεμα!!! Κανονικα ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ γιατι ειμαστε ανθρωποι να φερομαστε πολιτισμενα, ακομα περισσοτερο αν εχουμε επιλεξει οι ιδιοι να περασουμε μαζι με καποιον αλλον για μια ωρα, μια στιγμη ή μια βδομαδα... σ αυτη την περιπτωση απο αλληλοεκτιμηση και μονο πρεπει να αναλογιζομαστε τι συνεπειες εχει η συμπεριφορα μας στον αλλον..ή μηπως ειμαι υπερβολικη?
Αναφερομαι σε αυτο που πολυ ευηχα λενε οι Αγγλοι "considerate"...κοινως να υπολογιζεις και τον συνανθρωπο σου οταν πραττεις κατι, ΟΠΟΙΟΣ κι αν ειναι αυτος, ομορφος, κοντος, χοντρος, κι οποια σχεση κι αν εχεις συναψει (ή οχι) με αυτον..οχι γιατι πρεπει ή γιατι σε νοιαζει η περαιτερω σχεση σου με αυτον (εκει εγκειται η ιδιοτελεια) αλλα γιατι ειμαστε ανθρωποι...και γιατι θελουμε μεσα σε αυτην την δυσκολη, καταναλωτικη και ελεγκτικη κοινωνια να πηγαινουμε μπροστα κι οχι με την οπισθεν.

 Μεχρι προτινος θεωρουσα δεδομενο πως ολοι σκεφτονται τις συνεπειες που θα εχουν οι πραξεις τους στους υπολοιπους ανθρωπους, απο προχθες δεν το θεωρω πια δεδομενο. Κι ειναι πολυ ανησυχητικο και δυσαρεστο, κυριως οταν συμβαινει απο τους ανθρωπους που θεωρουσες περισσοτερο considerate απο αλλους.

μιλωντας με τη μνημη

Ειναι επικινδυνη η μνημη. 

Με οδηγει οπου θελει. Κυριως η βραχυπροθεσμη.

Εγω κανω πως  δεν υπαρχει, κι αυτη με τραβαει με το ζορι...πισω...

 θελω να προχωρησω κι αυτη επιμενει, ακομα δεν εχει καταλαβει

πως ανηκει στο παρελθον, οχι στο τωρα...το παρελθον τελειωσε, 

δεν υπαρχει, μα γιατι με κουραζει???

- "θυμησου, ακου, κοιτα, νιωσε το πριν, ωραια δεν ητανε"?

- "Μα κατσε ρε μνημη, γιατι το κανεις αυτο? Δεν θελω να θυμηθω το πριν, παρατα με, εγω θελω το μετα ή τουλαχιστον το τωρα, γιατι δεν με αφηνεις ησυχη στο τωρα?"

- "Γιατι το τωρα που εσυ θελεις ειναι αποτελεσμα του πριν...εσυ ευθυνεσαι για το τωρα, για αυτο πρεπει να το δεις, να το αναγνωρισεις και να το αποδεχτεις...για να το ξανακανεις (αν σ αρεσε) ή για να το αποφυγεις αν σε πληγωσε..."

- "Αγαπητη μνημη, εχεις δικιο...οντως εκανα λαθη..ή μαλλον, δεν ξερω αν μπορεις να τα αποκαλεσεις ετσι, ειχα αναγκη απο κατι και το αναζητουσα, γιατι αυτο να ναι λαθος?

- "Μα αυτο δεν ειναι λαθος. Αυτο που κανεις λαθος  ειναι να αντιστεκεσαι , αυτο σου χαλαει τ αποτελεσμα...δεν υπαρχει λογος να αντιστεκεσαι, αφησε με να σου θυμησω, μην με μαχεσαι, καποια στιγμη θα εχεις πιο προσφατη μνημη κι εγω θα φυγω...κανε λιγο υπομονη, 

σε λιγο ουτε που θα με κοιτας πια!"

"Μ ακους?"

 Δεν απανταει πια. Ισως εφυγε. Βαρεθηκε,

 ή απλα εγω σταματησα να αντιστεκομαι..ποιος ξερει τι συνεβει...

κι ομως εχει δικιο η Κ. Μνημη,

γιατι να αντιστεκομαστε, εξαλλου ολα περνανε

ισως με λιγοτερη αντισταση τα περασουμε πιο ηπια,

ισως ακριβως η αντισταση πυροδοτει τα εντονα και κουραστικα συναιαθηματα μεσα μας...

Ας την ακουσω για μια φορα....

Ας μην αντισταθω στη θυμηση της.