Έτσι είμαι εγώ

Έτσι είμαι εγώ. Είναι άραγε αυτή μια απάντηση?

Δεν κατακρίνω, ούτε εκφράζω γνώμη..

απλά αναρωτιέμαι και δεν μπορώ να αποφασίσω,

ποιά είναι η γνώμη μου.

Ποιό είναι το κομβικό σημείο που αλλάζει την έννοια του "έτσι είμαι εγώ"?

Πότε παύει να είναι μια εγωιστική δήλωση και πότε είναι μια απλή πραγματικότητα?

Ίσως πάλι να είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή, όπως σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας.

Το ξεχνάμε μα είμαστε οι αποκλειστικοί κάτοχοι αυτού του σώματος και της ψυχής μας,

εμείς αποφασίζουμε τι και πως θα το πούμε, αν θα ισχυριστούμε "έτσι είμαι εγώ"

για να κλείσει ενα θέμα ή όχι. Νομίζω θα χρειάζονταν πολύ λιγότερες δικαιολογίες,

απο αυτές που δίνουμε στη ζωή μας σε δεύτερα πρόσωπα,

αν ήμασταν σαφείς (στον εαυτό μας τουλάχιστον)

για την "ιδιοκτησία" των επιλογών μας.

Ο φόβος της απόρριψης

Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικοί γονείς και περιβάλλον, άλλες αξίες, κριτήρια
και επιλογές, διαφορετικές ζωές.
Η απόρριψη δεν είναι θέμα προς συζήτηση ή προς αμφισβήτηση, είναι σαν την αλήθεια,
ή την βλέπεις ή κάνεις πως δεν την βλέπεις. Είναι δικαίωμα επιλογής.
Είναι εκεί ολάκερη μπροστά σου, σου φανερώνεται δίχως υπεκφυγές και υπαινιγμούς,
μα εσύ προτιμάς να την αγνοείς. Είναι τόσο απλή, απτή σαν την αλήθεια.
Το σπίτι έχει χρώμα γκρί, έχει μια εξώπορτα, έχει εσωτερική σκάλα.
Η κυρία Α απορρίπτει τον κύριο Β. Όσο σημασία έχει η ερώτηση "μα γιατί χρώμα γκρί?",
τόση έχει και η ερώτηση "μα γιατί τον απορρίπτει?".
Δεν υπάρχει γιατί, πώς, ίσως και μπορεί, η απόρριψη είναι ένα γεγονός κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτεί κανείς (ο Κύριος Β) τόσο πιο εύκολη θα κάνει την ζωή του.
Γιατί όμως αντιδρούμε άσχημα στην απόρριψη? Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τη δεχόμαστε με τόση δυσκολία και φόβο? Το ένστικτό μας αντιδρά, ο εγωισμός μας πληγώνεται, γιατί?

Χριστού-γεννα κι αγάπη

Χριστούγεννα, η γέννηση του Χριστού.
Όλοι πιστεύουμε σε κάτι, κάποιον, μια οντότητα,
όποια κι αν είναι αυτή, υπάρχει στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.
Σαν σήμερα, αιώνες πριν οι άνθρωποι ξεκινήσανε να πιστεύουν
πως η αγάπη είναι το ανώτατο αγαθό, απο τα σημαντικότερα στοιχεία της ζωής.

Η γνήσια αγάπη, δεν έχει όρια και προυποθέσεις,
δίνεται αδιακρίτως και την βρίσκεις παντού.
Δεν κοστίζει τίποτα και δίνει σε αντάλλαγμα άπειρα.
Η αγάπη σώζει ζωές, χτίζει σπίτι και οικογένειες,
θεραπεύει, ενώνει, νικάει δυσκολίες, είναι το παν
στο πεπερασμένο ταξιδάκι μας.

Δε ζυγίζεται, δεν έχει βάρος ούτε σχήμα, είναι πολύχρωμη.
Η αγάπη, έρχεται μια φορά και δεν φεύγει ποτέ απο την καρδιά μας,
αρχίζει, μα δεν τελειώνει. Αντιστέκεται στον εγωισμό, στον ατομισμό,
στην ανιδιοτέλή-βολική αγάπη που την πολεμά για να μας πείσει
για την αυθεντικότητα της. Είναι πάντα και παντού, αν εμείς το θέλουμε.
Όταν η αγάπη είναι κοντά μας υπάρχει μόνο θέλω και μπορώ.

Μέσα στις τόσες δυσκολίες, η αγάπη έρχεται να ανοίξει τον δρόμο,
αν όμως δεν βλέπουμε, να ανοίξουμε την πόρτα με χαρά και πίστη,
δεν θα μπορέσει να φτάσει στον προορισμό της. Τα πάντα εξαρτώνται απο εμάς,
απο τις επιλογές μας, την συμπεριφορά μας, τον τρόπο που ζούμε. Όλο μας το
περιβάλλον, φυσικό και κοινωνικό, διαμορφώνεται απο εμάς τους ίδιους,
κι όσο πιο γρήγορα πειστούμε για αυτό, τόσο πιο άνετα θα αποδεχτούμε το αποτέλεσμα,
τόσο λιγότερες ευθύνες θα αποδίσουμε στους άλλους, τόσο λιγότερο θα κρίνουμε
τον κόσμο έξω απο εμάς.

Η αγάπη είναι τρόπος ζωής κι όχι μεμονωμένο συναίσθημα που διαρκεί λίγο ή πολύ.
Είναι μέσα μας κάθε στιγμή που ζούμε, όταν η καρδιά μας είναι ανοικτή.
Είναι εύπλαστη και χωράει σε όλες τις καρδιές κάθε σχήματος,
παίρνει το χρώμα που εμείς της δίνουμε, κατοικεί στο σπίτι μας
για όσο εμείς το επιθυμούμε.

Όπως ο ήλιος, είναι διάχυτη, μα δε γνωρίζει μέρα και νύχτα, λάμπει ασταμάτητα.

Εγώ, εγώ κι κυνισμός μου

http://www.youtube.com/watch?v=HOeJt4nEAcA

Λυπάμαι για την κυνικότητα που βρίσκω στα λόγια σου..
για την παροδικότητα της άποψη σου, τα όρια της όποιας αγάπης σου,
την ιδιοτέλεια και την εξαιρετική άνεση που σε κάνει ενδόμυχα
να καυχιέσαι για το ανεπιτήδευτο και αστείρευτο θράσος σου.

Ζητώ συγνώμη που είμαι ειλικρινής και που παθαίνω κρίσεις στιγμιαίας αμνησίας.
Ξεχνάω αυτό που αληθινά χαλά την ένωση και με τόσο πάθος δεν σταματάς να μου δείχνεις.

Κι εσύ, θα ήθελες να μου ζητήσεις συγνώμη για αυτά που ζητάς, 
το ξέρεις πως είναι καθαρή ιδιοτέλεια, πως θα βγάλει είτε στο πουθενά είτε στον πόνο,
μονάχο στον δικό μου. 

Ζητάς τα ίδια που έφεραν στο αδιέξοδο, γιατί τα ζητάς, σου αρέσει το απαίσιο δωμάτιο που λέγεται αδιέξοδος? Είναι σπουδαία τα εύκολα και τα παροδικά, αν δεν αφήνουν σημάδια στη καρδιά.

Κι όμως ζητάς. 
Τι έχεις να χάσεις?
Εχασες ποτέ κάτι?
Σε ρωτάω, έχεις κάτι να χάσεις?


Πόσο περιθώριο έχω να παρερμηνεύσω τόσο εγωκεντρισμό?
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανιδιοτέλεια της αγάπης?



"Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, ανοίγω μέσα στη θάλασσα πανιά
και πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω, όταν έχω εσένα μπορώ
να μη βυθίζομαι αργά, τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω, κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο, αίμα μου και σχήμα,
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο, όταν έχω εσένα,
νιώθω σαν παιδί έχω έναν άνθρωπο, μη φόβου κανένα,
εσύ και εγώ στον κόσμο τον απάνθρωπο, εσύ και εγώ....
" Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης

Αυτοσαμποτάζ

Ξημερώματα Τετάρτης, η θάλασσα γκρι σκούρα, φουρτουνιασμένη,
θυμίζει στομάχι που παλεύει με ένα δύσκολο μικρόβιο γαστρεντερίτιδας.
Δεν είναι απωθητική ή τρομακτική, είναι όμορφη και ζωντανή,
με μαγεύει, μπορώ να την κοιτώ ώρες ολόκληρες, μέχρι να φύγει το φως της ημέρας.
Ο αέρας δυνατός εξαγνίζει την βαριά ατμόσφαιρα των φετινών Χριστουγέννων
πολυεπίπεδης κρίσης, στιγμιαία διώχνει μακριά την αληθινή δυστυχία και φτώχια
όπως και την πλασματική δυστυχία που πολλοί βιώνουν εγκωβισμένοι στα όνειρα του παρελθόντος.
Τα κύματα ζούνε λίγο, όμως μάχονται χωρίς σταματημό, δεν απογοήτευονται, δεν άγχονωνται γιατί τα όνειρα τους και η ζωή τους πρέπει να κάνουν επανεκκίνηση.
Η ζωή είναι εξέλιξη, είναι δράση, προκαλεί αντίδραση και μεταμόρφωση, είναι διαρκής διάλογος με τα υπόλοιπα όντα, δεν έχει σταματημό, ακόμα κι όταν
εμείς νιώθουμε πως λιμνάζουμε η ζωή συνεχίζεται, οι αλλαγές συνεχίζονται, ο κόσμος αλλάζει κι είναι μια όμορφη εμπειρία μόνο αν αποφασίσουμε να
αποδεχτούμε ότι μας συμβαίνει και σταματήσουμε να σαμποτάρουμε την ευτυχία μας.

Επιτέλους, αδιαφορώ παντελώς!!!

Χθές καθώς έκανα βόλτα στην αγορά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,
για πρώτη φορά ένιωσα υπέροχα που δεν με "άγγιζαν" καθόλου
μα καθόλου οι βιτρίνες...αντιθέτως, νομίζω πως μου άρεσε πιο πολύ αυτή η περίεργη ικανοποίηση παρά το shopping που έκανα άλλες χρονιές...
στο μυαλό δεν υπήρχε καμμιά υποθάλπουσα καταπίεση, καμμιά σκέψη για το τι μπορεί να χρειάζομαι (ανεξαρτήτως αν θα το αγόραζα), καμμιά προσπάθεια του πιο επιφανειακού εαυτού μου να πείσει τον λιγότερο επιφανειακό πως βρήκα μια συνταρακτική προσφορά που μόλις απομακρυνθώ απο το μαγαζί θα εξαφανισθεί.

Κι όμως αυτή η στιγμιαία ικανοποίηση δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμής αλλά μιας κατάστασης, χρόνιας μάλιστα που προκλήθηκε απο την οικονομική κρίση, την αλλαγή του τρόπου σκέψης μου (αρχικά υποχρεωτικά αλλά δεν έχει σημασία),
πολλές ώρες γιόγκα (θα μου πεις τι σχέση έχει και θα απαντήσω τεράστια)...

Η κάθε αλλαγή είναι ένα μικρό ταξίδι μέσα μας. Χρειάζεται χρόνος για να ολοκληρωθεί το ταξίδι, να φτάσεις στον προορισμό που συχνά δεν είναι προκαθορισμένος, όπου θα γίνουν σημαντικές υπέροχες αλλαγές, φυσικά χρειάζεται να συντρέχουν συγκεκριμένες συνθήκες, όμως όταν οι αλλαγές πραγματοποιηθούν όσο ασήμαντες κι αν είναι, το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν χριστουγεννιάτικο δώρο...είναι κάτι πολύ όμορφο, κάτι σαν να βγήκα απο ένα επικίνδυνο σύννεφο που εναντιώνονταν άμεσα στη πραγματικότητα
και έμμεσα σε εμένα.

Το χόμπι υπερβολικής κατανάλωσης, είναι το χόμπι που καλύπτει τρύπες στην ψυχή, ανεξιχνίαστες πολύ συχνά, κοροιδεύει ανικανοποίητες πλευρές του εαυτού μας που δεν ξέρουν γιατί μείνανε άδειες. Ίσως γατί είναι φοβιτσιάρες και τεμπέλες προτιμάνε αντί να συλλογιστούνε τι ζητάνε, να "γεμίσουν" τα κενά με ρούχα, παπούτσια, δωράκια, μέχρι να καταλάβουν πως το κενό δεν γεμίζει με μπλούζες και καλσόν....

Η οικονομική κρίση που περνάμε είναι φρικτή όμως όπως όλα τα κακά και τα καλά στη ζωή μας, θα φύγει αργά ή γρήγορα, κι οταν φύγει θα έχουμε αλλάξει πολύ και αν "δουλέψουμε" με τον εαυτό μας ίσως έχουμε γίνει και καλύτεροι άνθρωποι, για εμάς και για τους άλλους...

Η εύπλαστη καρδιά

Φοβάμαι και κρύβομαι.
Κρύβομαι πίσω απο την λεία εσοχή του μυαλού μου.
Κρύβομαι απο εμένα για να μη δω την πραγματικότητα.

Λέω ψέμματα στον εαυτό μου για να τον προστατεύσω
απο μια ξαφνική αλλαγή που η αποδοχή της πραγματικότητας θα φέρει.
Έκνευρίζομαι, θυμώνω, αντιδρώ, αντί να ακούσω, να μυρίσω, να δω,
το οφθαλμοφανές, χώνω το κεφάλι μου βαθιά μέσα στην γη.

Ο έρωτας είναι ο πιό απλός τρόπος να τυφλωθείς.
Όταν αρχίσει να διαλύεται σιγά σιγά θα αρχίσεις να βλέπεις,
η διαδικασία μπορεί να πάρει χρόνια, μέχρι ο καταρράκτης του
έρωτα να αφαιρεθεί εντελώς..και τότε θα ξανάδεις,
η προσωρινή σου τύφλωση θα είναι παρελθόν,
σχεδόν θα σβηστεί απο την μνήμη σου.

Η καρδιά όμως δεν διαγράφει. Επανατοποθετεί, δεν σβήνει.
Μεταβάλλει τα δεδομένα, τα αλλάζει χρώμα και υφή,
όμως οι σκιές μένουνε εκεί για να απεικονίσουν το προηγούμενο
σχήμα της καρδιάς.

Λατρεύω την αλήθεια

http://www.youtube.com/watch?v=pkOwgh-bStI

Συγνώμη, δεν θα σου πω άλλο πια αυτό που θέλεις να ακούσεις.

Όχι, δεν το κάνω πια. Αρκετά το έκανα, για να είμαι ειλικρινής

δεν είμαι σίγουρη γιατί το έκανα... Ίσως δεν ήθελα να σε εκνευρίσω,

θα άρχιζε να τρέμει η φωνή σου,

θα κάπνιζες αμέσως μετά μισό πακέτο τσιγάρα...

δεν ήθελα να σου κάνω κακό, να σε δω να ταλαιπωρείσαι,

εν τέλει τίποτα δεν θα άλλαζε...

Όμως ενστικτωδώς αποφάσισα να σταματήσω αυτό το βαρετό

και καταπιεστικό ανέκδοτο. Θα σου πω την αλήθεια κι αν δεν

θέλεις να την ακούσεις, δεν με ενδιαφέρει.

Το να αναγνωρίζω την αλήθεια και να την αποδέχομαι

αλλά να μην την "επικοινωνώ", για οποιονδήποτε λόγο,

μου κάνει κακό και δεν είναι βιώσιμο για εμένα.

Εξέλιξη χωρίς αλήθεια δεν υπάρχει.

Οι ανθρώπινες σχέσεις χωρίς αλήθεια είναι αβάσιμες, κουτσές, μονόφθαλμες.

Όπου κι αν μοιάζει πως οδεύουν

ανα πάσα στιγμή ίσως βρεθούνε στο υπόγειο.

Ο φόβος για το αποτέλεσμα που θα έχει η αλήθεια, μας κρατά μακριά της.

Όμως κάθε φορά που νικάς τον φόβο, η νύχτα γίνεται ημέρα.

Ότι φοβόσουνα είναι παρελθόν και έχεις συνεισφέρει έμπρακτα

στη διαμόρφωση του μέλλοντος, στην εξέλιξη, στη μη στασιμότητα.

Δεν είσαι πιά θεατής.

Η αλήθεια σε κάνει να πρωταγωνιστείς στη ζωή σου.



Η ελευθερία μου

http://www.youtube.com/watch?v=WxHHMEEKsFA

Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρούλα, 18 χρονών, άκουγα τη μπαλάντα
"All by myself, don't wanna be" και παρότι ένιωθα μια σχετική θλίψη,
αναρωτιόμουνα τι άραγε να εννοεί το τραγούδι..
γιατί να βρεθεί κάποιος μόνος του όταν φτάσει σε ώριμη ηλικία,
δεν μπορούσα να κατανοήσω, το πώς είναι δυνατόν αυτό να συμβεί.
Μετά απο δεκαπέντε χρόνια αβίαστης σκέψης και εμπειρίας
νομίζω πως ξέρω.

Ατομισμός. Ίσως και κάποια δόση αλαζoνείας.

Όταν πιστεύεις πως θα μείνεις για πάντα 20 χρονών (σωματικά κυρίως) και πως ακόμα κι όταν θα είσαι 50, θα νιώθεις 20 -που ενίοτε συμβαίνει- οι υπόλοιποι γύρω σου θα είναι 50 και πιθανώς να νιώθουνε 50. Προφανώς θα είναι μάλιστα ικανοποιημένοι που πατήσανε στα 50. Όμως εσύ, ίσως να μην είσαι ικανοποιημένος. Όταν φέρεσαι αλαζoνικά γιατί νιώθεις πως είσαι ο κατακτητής της εποχής σου, ίσως ξυπνήσεις μια μέρα μετά απο χρόνια και βρεθείς μόνος ή σχεδόν μόνος.

Η εξέλιξη μας είναι πρωταρχικά προσωπική υπόθεση, όμως ζούμε -είτε θέλουμε είτε όχι- μαζί με τους συνανθρώπους μας, συνεπώς οι παντός τύπου σχέσεις που διαμορφώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ορίζουνε τη ποιότητα της.
Απο την ημέρα που χτίσαμε την κάθε σχέση μέχρι την ημέρα που δεν υπάρχει πια.

Τα πάντα, ο τρόπος που ζούμε την κάθε μέρα μας, το κάθε μας συναίσθημα, η γνωριμία με τον κάθε άνθρωπο, συνεισφέρουν όλα στο πως θα νιώσουμε όταν βρεθούμε στην αρχή της ώριμης φάση της ζωής μας...

Είναι απίστευτη ελευθερία και αληθινά υπέροχο να νιώθεις και να ζεις την σημασία της κάθε στιγμής, αποβάλλοντας τον έμφυτο ατομισμό, το καταστρεπτικό άγχος και την ψυχολογική πίεση της εκάστοτε εποχής (βλέπε οικονομική κρίση 2011) και να διασκεδάζεις τα καλά και τα κακά, είναι όλα μέρος της εξέλιξης σου κι είναι όλα αναντικατάστατα....

είναι όλα εσύ και το σύμπαν.

Εγώ και εγώ, οι δυό μας

Η γιόγκα της καθημερινότητας.

Δεν χρειάζεται να είσαι γυμνασμένος, ούτε αδύνατος,

δεν έχουν σημασία τα εξωτερικά χαρακτηριστικά σου,

γιατί το κάνεις για εσένα μόνο.

Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις την Ινδική φιλοσοφία,

κληρονομείς μονάχα τα σημεία της γιόγκα πρακτικής που σε εκφράζουν 

και που είναι απαραίτητα για την πρακτική,

όπως για παράδειγμα η ένωση ψυχής και σώματος.

Μετά απο λίγο καιρό εξάσκησης, διαπιστώνεις πως έφτανε μια απόφαση

και ελάχιστη σωματική προσπάθεια για να πετύχεις τόσα πολλά.

Το άγχος ελατtώθηκε, νιώθεις τη συνειδητότητα, τη συγκέντρωση,

την αυτοπεποίθηση σου,

την αρμονία της καθημερινότητας να ανεβαίνουν

χωρίς φαινομενικά εσύ να το έχεις προκαλέσει...

Άνοιξες απλά την καρδιά σου, ξέχασες για λίγη ώρα τον κόσμο όλο,

έζησες μονάχα για εσένα και την αναπνοή σου...και τώρα είσαι

μια καινούργια ανανεωμένη "εσύ" και θα μείνεις έτσι για όσο θέλεις. 

Το γράμμα μιας μαθήτριας...

"Μετά από μέρες  προσπάθειας, βρίσκω την ευκαιρία, τηλεφωνώ και κανονίζω μια ώρα αφιερωμένη σε εμένα.Οχι δεν ειναι μανικιούρ, κομμωτήριο, βόλτα έξω ή προσωπικά ψώνια, είναι μια ώρα μακριά από τον κόσμο, τα υλικά αγαθά, τις πολύπλοκες σκέψεις και τα βαριά ερεθίσματα, τηλεφωνώ στη δασκάλα της γίογκα.

Ξεκινάμε, δε θα κρύψω ότι περνάνε από το μυαλό δεκάδες σκέψεις, προβλήματα, όλα μαζί μπερδεμένα και αγχωτικά, εύχομαι να τελειώσει γρήγορα για να προλάβω τις δουλειές που με περιμένουν... χαιρετιζουμε λοιπόν τον ήλιο και τον ευχαριστούμε που λάμπει τόσο καιρό για όλους εμάς, βαθιές κοιλιακές αναπνοές από τη μύτη και εκπνοές που ακούγονται σε όλο το  δωμάτιο. Το σώμα αρνείται να υπακούσει, οι εισπνοές μου μικρές και διακεκομένες σαν παιδιού, ακολουθώ οδηγίες για να ισιώσω το κορμί μου, μπροστα  το στήθος κάτω οι ώμοι, χαλαρός ο αυχένας...κ σιγά σιγά αρχίζω να εστιάζω στη φωνή της δασκάλας και να παρατηρώ το σώμα μου ώστε να το οδηγήσω εγω και όχι αυτό. Τα καταφέρνω όλως παραδόξως και η εισπνοή όλο και μεγαλώνει, το μυαλό αδειάζει από σκέψεις και το μόνο που σκέφτομαι είναι να εκτελέσω σωστά την ΑΣΑΝΑ-πόζα. Όταν συγκεντρωθεί το  πνεύμα μετά το σώμα μπορεί να κάνει τόσα πολλά...υπάρχει κανονικός διάλογος και επικοινωνία, σώμα και πνεύμα, σήκωσε το πόδι, σφίξε το γόνατο, μην ρίχνεις τους ώμους, γειώσου στο πάτωμα, εστιάσε σε ένα σημείο και σήκωσε το άλλο γόνατο ψηλα.

Ισορροπώ σαν πελαργός,ίσως ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι, η αναπνοή μου κάνει έναν ομαλό αρμονικό κύκλο, εχει μια συνέχεια που δίνει δύναμη και ευστάθεια στο σώμα, φέρνει μια γλυκιά ζέστη όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι και βλέπεις τις σπίθες της φωτιας με καλή παρέα. Νίωθω με κάθε αναπνοή, να φτάνει το οξυγόνο από τη μύτη ως το τέλος της κοιλιάς, να αγγίζει τα τοιχώματα και να φευγει πίσω από εκεί που ήρθε για να οδηγηθεί στην έξοδο από την μύτη. Το σώμα μου μακραίνει σαν κάποιος να με τραβαει για να «με βοηθήσει να ξεπιαστώ», χωρίς πόνο οι μυς μου παύουν να είναι αόρατοι, μου θυμίζουν ότι υπάρχουν και μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες απέναντι στις προσταγές του σώματος…επιτέλους είναι τόσο ικανοποιητικό.

Ξεχνώ τα πάντα, δε σκέφτομαι, ακούω τη δασκάλα, τη βλέπω να μου δείχνει τις ασανας και εγώ μετά με τη βοήθειά της, τις εκτελώ. Παρατηρώ το σώμα μου, τον κύκλο της  αναπνοής και μετά καταφέρνω να βγω εξω από το σώμα για να διορθώσω τυχόν ατέλειες. Είναι υπέροχη η αίσθηση να παρατηρείς και να οδηγείς το σώμα σου και την αναπνοή σου, σε γεμίζει  αυτοπεποίθηση, ζεστασιά, ασφάλεια, ενα αίσθημα μοναδικό που μόνο αν το ζήσεις συνειδητοποιείς την αξία του. Συνεχείς κύκλοι από ασάνας με ηρεμία και συνειδητότητα, ξεκουράζουν το μυαλό μου και βάζουν το σώμα σε ρυθμούς ενδυνάμωσης με τρόπο όμορφο και εναλλακτικό, χωρίς πόνο, ζόρι, άχγος και επιθετικότητα όπως άλλες μορφές άσκησης που έχω δοκιμάσει στο παρελθόν. Όλα έρχονται μαλακά και αρμονικά, χωρίς πίεση...μοιάζει με το αποτέλεσμα που έχει όταν ακούς το αγαπημένο μουσικό σου κομμάτι, δε θέλεις να τελειώσει!

Τα τελευταία 5-10 λεπτά ολοκληρώνουν αυτήν την όμορφη εμπειρία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...το σωμα ακολουθεί το πνεύμα για να χαλαρώσουν και τα δυό, η αναπνοή επίσης ελεύθερη με ρυθμούς ηρεμίας, όλο το κορμί βαραίνει στο πάτωμα και οι μύες ένας-ένας χαλαρώνουν, δάκτυλα, αστράγαλοι, γόνατα, μηροί, λεκάνη, κοιλιά, στήθος, πλάτη, κεφάλι, μάτια, όλα στο πάτωμα ηρεμούν και ακούνε την αναπνοή  μέσα στη σιωπή. Άλλοι το λένε διαλογισμό, εγώ αδιαφορώ για τη ταμπέλα, αλλα έτυχε και να κοιμηθώ στη φάση της χαλάρωσης ή να μην ακούω τους γύρω ήχους, εκανα μπλοκάρισμα όλων των ερεθισμάτων και πήρα την ενέργεια που μου χρειάζεται για τις επόμενες 24 ώρες.  

Κάτι ξέρουν οι Ινδοι, που επιδιώκουν έτσι την ισορροπία  της ψυχης... Σε ευχαριστώ δασκάλα"

Σε παρακαλώ άκουσε με...

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους καθώς περπατώ σε κεντρικούς δημόσιους χώρους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας...τις Κυριακές, κυρίως τα μεσημέρια, βλέπω τις ταβέρνες / εστιατόρια γεμάτα. Κάποιες άλλες φορές κοιτώ ανθρώπους γύρω στα 45-50 ετών που άλλοτε είναι υπέρβαροι, άλλοτε περπατούν με δυσκολία, ή ανεβαίνουν το πεζοδρόμιο των 20 εκατοστών διόλου άνετα. Είναι τυχαίο πως όποτε έχω βρεθεί στο βουνό, Σειχ-Σου, Πάρνηθα, Υμηττό κτλ για περπάτημα / τρέξιμο βλέπω πιο πολλά σκουπίδια παρά ανθρώπους να χαίρονται την φύση?

Άραγε είναι τόσο δυσνόητη έννοια πως το σώμα δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο που απλά μας ακολουθεί καθόλη την διάρκεια της ζωής μας, κάνει ότι του λέμε, μας υπακούει πιστά? Ναι, όντως μας υπακούει, όμως μέχρι κάποια ηλικία (35, ίσως και νωρίτερα), μετά παύει να είναι τόσο υπάκουο και ξεκινάει να αντιδρά πρωτόγνωρα..με απότομη αύξηση βάρους, πονεμένη μέση, ενόχληση στα γόνατα, αυχενικό και διάφορες άλλες μίκρο ενοχλήσεις, το σώμα μας εκδηλώνει την παρουσία και ανησυχία του!! Μας μιλάει ξεκάθαρα, όμως εμείς κλείνουμε τα αυτάκια μας, βλέπουμε 5 ώρες τηλεόραση, πηγαίνουμε π α ν τ ο ύ  με το αυτοκίνητο, ξεχνάμε την ύπαρξη της φύσης, δεν γυμναζόμαστε, προτιμάμε να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι αντί να περπατήσουμε γρήγορα για 30 λέπτά.

Φερόμαστε έτσι στον φίλο μας, στον σύντροφο μας ή στο παιδί μας?
Όταν μας μιλάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε τόσο, τους αγνοούμε ή τους ακούμε προσεκτικά? Είτε το κάνουμε απο συνήθεια είτε όχι, έφτασε η στιγμή να φερθούμε με αγάπη και προσοχή και στο σώμα μας, να ακούσουμε τι μας λέει και να πράξουμε ανάλογα..το σώμα μας ανακοινώνει τι θέλει να φάει, αν και πόσο θέλει να φάει, τι το ενοχλεί, μας λέει τι χρειάζεται και πως νιώθει κάθε λεπτό της ζωής μας, αρκεί μόνο να το ακούσουμε και συνειδητά να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε για το καλό του και το καλό μας...

Μια ματιά σε άλλους λαούς, κυρίως της Βόρειας Ευρώπης θα μας πείσει πως δεν είναι τυχαίες οι παραπάνω παρατηρήσεις. Όμως φτάνουν οι παρατηρήσεις, ας πράξουμε, είτε με γυνμαστική είτε με γιόγκα, ποδήλατο, τρέξιμο ή οτιδήποτε υπενθυμίζει στο σώμα μας πως είναι ζωντανό, ας σταματήσουμε την εθνική συνήθεια της μη άσκησης και αν βάλουμε την κίνηση στη ζωή μας..ας δούμε τους παλμούς μας να μεταβάλλονται όχι μόνον όταν έχουμε άγχος και ταχυκαρδία...

απο σήμερα, όχι απο αύριο!!!!