Έτσι είμαι εγώ

Έτσι είμαι εγώ. Είναι άραγε αυτή μια απάντηση?

Δεν κατακρίνω, ούτε εκφράζω γνώμη..

απλά αναρωτιέμαι και δεν μπορώ να αποφασίσω,

ποιά είναι η γνώμη μου.

Ποιό είναι το κομβικό σημείο που αλλάζει την έννοια του "έτσι είμαι εγώ"?

Πότε παύει να είναι μια εγωιστική δήλωση και πότε είναι μια απλή πραγματικότητα?

Ίσως πάλι να είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή, όπως σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας.

Το ξεχνάμε μα είμαστε οι αποκλειστικοί κάτοχοι αυτού του σώματος και της ψυχής μας,

εμείς αποφασίζουμε τι και πως θα το πούμε, αν θα ισχυριστούμε "έτσι είμαι εγώ"

για να κλείσει ενα θέμα ή όχι. Νομίζω θα χρειάζονταν πολύ λιγότερες δικαιολογίες,

απο αυτές που δίνουμε στη ζωή μας σε δεύτερα πρόσωπα,

αν ήμασταν σαφείς (στον εαυτό μας τουλάχιστον)

για την "ιδιοκτησία" των επιλογών μας.

Ο φόβος της απόρριψης

Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικοί γονείς και περιβάλλον, άλλες αξίες, κριτήρια
και επιλογές, διαφορετικές ζωές.
Η απόρριψη δεν είναι θέμα προς συζήτηση ή προς αμφισβήτηση, είναι σαν την αλήθεια,
ή την βλέπεις ή κάνεις πως δεν την βλέπεις. Είναι δικαίωμα επιλογής.
Είναι εκεί ολάκερη μπροστά σου, σου φανερώνεται δίχως υπεκφυγές και υπαινιγμούς,
μα εσύ προτιμάς να την αγνοείς. Είναι τόσο απλή, απτή σαν την αλήθεια.
Το σπίτι έχει χρώμα γκρί, έχει μια εξώπορτα, έχει εσωτερική σκάλα.
Η κυρία Α απορρίπτει τον κύριο Β. Όσο σημασία έχει η ερώτηση "μα γιατί χρώμα γκρί?",
τόση έχει και η ερώτηση "μα γιατί τον απορρίπτει?".
Δεν υπάρχει γιατί, πώς, ίσως και μπορεί, η απόρριψη είναι ένα γεγονός κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτεί κανείς (ο Κύριος Β) τόσο πιο εύκολη θα κάνει την ζωή του.
Γιατί όμως αντιδρούμε άσχημα στην απόρριψη? Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τη δεχόμαστε με τόση δυσκολία και φόβο? Το ένστικτό μας αντιδρά, ο εγωισμός μας πληγώνεται, γιατί?

Χριστού-γεννα κι αγάπη

Χριστούγεννα, η γέννηση του Χριστού.
Όλοι πιστεύουμε σε κάτι, κάποιον, μια οντότητα,
όποια κι αν είναι αυτή, υπάρχει στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.
Σαν σήμερα, αιώνες πριν οι άνθρωποι ξεκινήσανε να πιστεύουν
πως η αγάπη είναι το ανώτατο αγαθό, απο τα σημαντικότερα στοιχεία της ζωής.

Η γνήσια αγάπη, δεν έχει όρια και προυποθέσεις,
δίνεται αδιακρίτως και την βρίσκεις παντού.
Δεν κοστίζει τίποτα και δίνει σε αντάλλαγμα άπειρα.
Η αγάπη σώζει ζωές, χτίζει σπίτι και οικογένειες,
θεραπεύει, ενώνει, νικάει δυσκολίες, είναι το παν
στο πεπερασμένο ταξιδάκι μας.

Δε ζυγίζεται, δεν έχει βάρος ούτε σχήμα, είναι πολύχρωμη.
Η αγάπη, έρχεται μια φορά και δεν φεύγει ποτέ απο την καρδιά μας,
αρχίζει, μα δεν τελειώνει. Αντιστέκεται στον εγωισμό, στον ατομισμό,
στην ανιδιοτέλή-βολική αγάπη που την πολεμά για να μας πείσει
για την αυθεντικότητα της. Είναι πάντα και παντού, αν εμείς το θέλουμε.
Όταν η αγάπη είναι κοντά μας υπάρχει μόνο θέλω και μπορώ.

Μέσα στις τόσες δυσκολίες, η αγάπη έρχεται να ανοίξει τον δρόμο,
αν όμως δεν βλέπουμε, να ανοίξουμε την πόρτα με χαρά και πίστη,
δεν θα μπορέσει να φτάσει στον προορισμό της. Τα πάντα εξαρτώνται απο εμάς,
απο τις επιλογές μας, την συμπεριφορά μας, τον τρόπο που ζούμε. Όλο μας το
περιβάλλον, φυσικό και κοινωνικό, διαμορφώνεται απο εμάς τους ίδιους,
κι όσο πιο γρήγορα πειστούμε για αυτό, τόσο πιο άνετα θα αποδεχτούμε το αποτέλεσμα,
τόσο λιγότερες ευθύνες θα αποδίσουμε στους άλλους, τόσο λιγότερο θα κρίνουμε
τον κόσμο έξω απο εμάς.

Η αγάπη είναι τρόπος ζωής κι όχι μεμονωμένο συναίσθημα που διαρκεί λίγο ή πολύ.
Είναι μέσα μας κάθε στιγμή που ζούμε, όταν η καρδιά μας είναι ανοικτή.
Είναι εύπλαστη και χωράει σε όλες τις καρδιές κάθε σχήματος,
παίρνει το χρώμα που εμείς της δίνουμε, κατοικεί στο σπίτι μας
για όσο εμείς το επιθυμούμε.

Όπως ο ήλιος, είναι διάχυτη, μα δε γνωρίζει μέρα και νύχτα, λάμπει ασταμάτητα.

Εγώ, εγώ κι κυνισμός μου

http://www.youtube.com/watch?v=HOeJt4nEAcA

Λυπάμαι για την κυνικότητα που βρίσκω στα λόγια σου..
για την παροδικότητα της άποψη σου, τα όρια της όποιας αγάπης σου,
την ιδιοτέλεια και την εξαιρετική άνεση που σε κάνει ενδόμυχα
να καυχιέσαι για το ανεπιτήδευτο και αστείρευτο θράσος σου.

Ζητώ συγνώμη που είμαι ειλικρινής και που παθαίνω κρίσεις στιγμιαίας αμνησίας.
Ξεχνάω αυτό που αληθινά χαλά την ένωση και με τόσο πάθος δεν σταματάς να μου δείχνεις.

Κι εσύ, θα ήθελες να μου ζητήσεις συγνώμη για αυτά που ζητάς, 
το ξέρεις πως είναι καθαρή ιδιοτέλεια, πως θα βγάλει είτε στο πουθενά είτε στον πόνο,
μονάχο στον δικό μου. 

Ζητάς τα ίδια που έφεραν στο αδιέξοδο, γιατί τα ζητάς, σου αρέσει το απαίσιο δωμάτιο που λέγεται αδιέξοδος? Είναι σπουδαία τα εύκολα και τα παροδικά, αν δεν αφήνουν σημάδια στη καρδιά.

Κι όμως ζητάς. 
Τι έχεις να χάσεις?
Εχασες ποτέ κάτι?
Σε ρωτάω, έχεις κάτι να χάσεις?


Πόσο περιθώριο έχω να παρερμηνεύσω τόσο εγωκεντρισμό?
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανιδιοτέλεια της αγάπης?



"Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, ανοίγω μέσα στη θάλασσα πανιά
και πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω, όταν έχω εσένα μπορώ
να μη βυθίζομαι αργά, τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω, κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο, αίμα μου και σχήμα,
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο, όταν έχω εσένα,
νιώθω σαν παιδί έχω έναν άνθρωπο, μη φόβου κανένα,
εσύ και εγώ στον κόσμο τον απάνθρωπο, εσύ και εγώ....
" Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης

Αυτοσαμποτάζ

Ξημερώματα Τετάρτης, η θάλασσα γκρι σκούρα, φουρτουνιασμένη,
θυμίζει στομάχι που παλεύει με ένα δύσκολο μικρόβιο γαστρεντερίτιδας.
Δεν είναι απωθητική ή τρομακτική, είναι όμορφη και ζωντανή,
με μαγεύει, μπορώ να την κοιτώ ώρες ολόκληρες, μέχρι να φύγει το φως της ημέρας.
Ο αέρας δυνατός εξαγνίζει την βαριά ατμόσφαιρα των φετινών Χριστουγέννων
πολυεπίπεδης κρίσης, στιγμιαία διώχνει μακριά την αληθινή δυστυχία και φτώχια
όπως και την πλασματική δυστυχία που πολλοί βιώνουν εγκωβισμένοι στα όνειρα του παρελθόντος.
Τα κύματα ζούνε λίγο, όμως μάχονται χωρίς σταματημό, δεν απογοήτευονται, δεν άγχονωνται γιατί τα όνειρα τους και η ζωή τους πρέπει να κάνουν επανεκκίνηση.
Η ζωή είναι εξέλιξη, είναι δράση, προκαλεί αντίδραση και μεταμόρφωση, είναι διαρκής διάλογος με τα υπόλοιπα όντα, δεν έχει σταματημό, ακόμα κι όταν
εμείς νιώθουμε πως λιμνάζουμε η ζωή συνεχίζεται, οι αλλαγές συνεχίζονται, ο κόσμος αλλάζει κι είναι μια όμορφη εμπειρία μόνο αν αποφασίσουμε να
αποδεχτούμε ότι μας συμβαίνει και σταματήσουμε να σαμποτάρουμε την ευτυχία μας.

Επιτέλους, αδιαφορώ παντελώς!!!

Χθές καθώς έκανα βόλτα στην αγορά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,
για πρώτη φορά ένιωσα υπέροχα που δεν με "άγγιζαν" καθόλου
μα καθόλου οι βιτρίνες...αντιθέτως, νομίζω πως μου άρεσε πιο πολύ αυτή η περίεργη ικανοποίηση παρά το shopping που έκανα άλλες χρονιές...
στο μυαλό δεν υπήρχε καμμιά υποθάλπουσα καταπίεση, καμμιά σκέψη για το τι μπορεί να χρειάζομαι (ανεξαρτήτως αν θα το αγόραζα), καμμιά προσπάθεια του πιο επιφανειακού εαυτού μου να πείσει τον λιγότερο επιφανειακό πως βρήκα μια συνταρακτική προσφορά που μόλις απομακρυνθώ απο το μαγαζί θα εξαφανισθεί.

Κι όμως αυτή η στιγμιαία ικανοποίηση δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμής αλλά μιας κατάστασης, χρόνιας μάλιστα που προκλήθηκε απο την οικονομική κρίση, την αλλαγή του τρόπου σκέψης μου (αρχικά υποχρεωτικά αλλά δεν έχει σημασία),
πολλές ώρες γιόγκα (θα μου πεις τι σχέση έχει και θα απαντήσω τεράστια)...

Η κάθε αλλαγή είναι ένα μικρό ταξίδι μέσα μας. Χρειάζεται χρόνος για να ολοκληρωθεί το ταξίδι, να φτάσεις στον προορισμό που συχνά δεν είναι προκαθορισμένος, όπου θα γίνουν σημαντικές υπέροχες αλλαγές, φυσικά χρειάζεται να συντρέχουν συγκεκριμένες συνθήκες, όμως όταν οι αλλαγές πραγματοποιηθούν όσο ασήμαντες κι αν είναι, το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν χριστουγεννιάτικο δώρο...είναι κάτι πολύ όμορφο, κάτι σαν να βγήκα απο ένα επικίνδυνο σύννεφο που εναντιώνονταν άμεσα στη πραγματικότητα
και έμμεσα σε εμένα.

Το χόμπι υπερβολικής κατανάλωσης, είναι το χόμπι που καλύπτει τρύπες στην ψυχή, ανεξιχνίαστες πολύ συχνά, κοροιδεύει ανικανοποίητες πλευρές του εαυτού μας που δεν ξέρουν γιατί μείνανε άδειες. Ίσως γατί είναι φοβιτσιάρες και τεμπέλες προτιμάνε αντί να συλλογιστούνε τι ζητάνε, να "γεμίσουν" τα κενά με ρούχα, παπούτσια, δωράκια, μέχρι να καταλάβουν πως το κενό δεν γεμίζει με μπλούζες και καλσόν....

Η οικονομική κρίση που περνάμε είναι φρικτή όμως όπως όλα τα κακά και τα καλά στη ζωή μας, θα φύγει αργά ή γρήγορα, κι οταν φύγει θα έχουμε αλλάξει πολύ και αν "δουλέψουμε" με τον εαυτό μας ίσως έχουμε γίνει και καλύτεροι άνθρωποι, για εμάς και για τους άλλους...

Η εύπλαστη καρδιά

Φοβάμαι και κρύβομαι.
Κρύβομαι πίσω απο την λεία εσοχή του μυαλού μου.
Κρύβομαι απο εμένα για να μη δω την πραγματικότητα.

Λέω ψέμματα στον εαυτό μου για να τον προστατεύσω
απο μια ξαφνική αλλαγή που η αποδοχή της πραγματικότητας θα φέρει.
Έκνευρίζομαι, θυμώνω, αντιδρώ, αντί να ακούσω, να μυρίσω, να δω,
το οφθαλμοφανές, χώνω το κεφάλι μου βαθιά μέσα στην γη.

Ο έρωτας είναι ο πιό απλός τρόπος να τυφλωθείς.
Όταν αρχίσει να διαλύεται σιγά σιγά θα αρχίσεις να βλέπεις,
η διαδικασία μπορεί να πάρει χρόνια, μέχρι ο καταρράκτης του
έρωτα να αφαιρεθεί εντελώς..και τότε θα ξανάδεις,
η προσωρινή σου τύφλωση θα είναι παρελθόν,
σχεδόν θα σβηστεί απο την μνήμη σου.

Η καρδιά όμως δεν διαγράφει. Επανατοποθετεί, δεν σβήνει.
Μεταβάλλει τα δεδομένα, τα αλλάζει χρώμα και υφή,
όμως οι σκιές μένουνε εκεί για να απεικονίσουν το προηγούμενο
σχήμα της καρδιάς.

Λατρεύω την αλήθεια

http://www.youtube.com/watch?v=pkOwgh-bStI

Συγνώμη, δεν θα σου πω άλλο πια αυτό που θέλεις να ακούσεις.

Όχι, δεν το κάνω πια. Αρκετά το έκανα, για να είμαι ειλικρινής

δεν είμαι σίγουρη γιατί το έκανα... Ίσως δεν ήθελα να σε εκνευρίσω,

θα άρχιζε να τρέμει η φωνή σου,

θα κάπνιζες αμέσως μετά μισό πακέτο τσιγάρα...

δεν ήθελα να σου κάνω κακό, να σε δω να ταλαιπωρείσαι,

εν τέλει τίποτα δεν θα άλλαζε...

Όμως ενστικτωδώς αποφάσισα να σταματήσω αυτό το βαρετό

και καταπιεστικό ανέκδοτο. Θα σου πω την αλήθεια κι αν δεν

θέλεις να την ακούσεις, δεν με ενδιαφέρει.

Το να αναγνωρίζω την αλήθεια και να την αποδέχομαι

αλλά να μην την "επικοινωνώ", για οποιονδήποτε λόγο,

μου κάνει κακό και δεν είναι βιώσιμο για εμένα.

Εξέλιξη χωρίς αλήθεια δεν υπάρχει.

Οι ανθρώπινες σχέσεις χωρίς αλήθεια είναι αβάσιμες, κουτσές, μονόφθαλμες.

Όπου κι αν μοιάζει πως οδεύουν

ανα πάσα στιγμή ίσως βρεθούνε στο υπόγειο.

Ο φόβος για το αποτέλεσμα που θα έχει η αλήθεια, μας κρατά μακριά της.

Όμως κάθε φορά που νικάς τον φόβο, η νύχτα γίνεται ημέρα.

Ότι φοβόσουνα είναι παρελθόν και έχεις συνεισφέρει έμπρακτα

στη διαμόρφωση του μέλλοντος, στην εξέλιξη, στη μη στασιμότητα.

Δεν είσαι πιά θεατής.

Η αλήθεια σε κάνει να πρωταγωνιστείς στη ζωή σου.



Η ελευθερία μου

http://www.youtube.com/watch?v=WxHHMEEKsFA

Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρούλα, 18 χρονών, άκουγα τη μπαλάντα
"All by myself, don't wanna be" και παρότι ένιωθα μια σχετική θλίψη,
αναρωτιόμουνα τι άραγε να εννοεί το τραγούδι..
γιατί να βρεθεί κάποιος μόνος του όταν φτάσει σε ώριμη ηλικία,
δεν μπορούσα να κατανοήσω, το πώς είναι δυνατόν αυτό να συμβεί.
Μετά απο δεκαπέντε χρόνια αβίαστης σκέψης και εμπειρίας
νομίζω πως ξέρω.

Ατομισμός. Ίσως και κάποια δόση αλαζoνείας.

Όταν πιστεύεις πως θα μείνεις για πάντα 20 χρονών (σωματικά κυρίως) και πως ακόμα κι όταν θα είσαι 50, θα νιώθεις 20 -που ενίοτε συμβαίνει- οι υπόλοιποι γύρω σου θα είναι 50 και πιθανώς να νιώθουνε 50. Προφανώς θα είναι μάλιστα ικανοποιημένοι που πατήσανε στα 50. Όμως εσύ, ίσως να μην είσαι ικανοποιημένος. Όταν φέρεσαι αλαζoνικά γιατί νιώθεις πως είσαι ο κατακτητής της εποχής σου, ίσως ξυπνήσεις μια μέρα μετά απο χρόνια και βρεθείς μόνος ή σχεδόν μόνος.

Η εξέλιξη μας είναι πρωταρχικά προσωπική υπόθεση, όμως ζούμε -είτε θέλουμε είτε όχι- μαζί με τους συνανθρώπους μας, συνεπώς οι παντός τύπου σχέσεις που διαμορφώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ορίζουνε τη ποιότητα της.
Απο την ημέρα που χτίσαμε την κάθε σχέση μέχρι την ημέρα που δεν υπάρχει πια.

Τα πάντα, ο τρόπος που ζούμε την κάθε μέρα μας, το κάθε μας συναίσθημα, η γνωριμία με τον κάθε άνθρωπο, συνεισφέρουν όλα στο πως θα νιώσουμε όταν βρεθούμε στην αρχή της ώριμης φάση της ζωής μας...

Είναι απίστευτη ελευθερία και αληθινά υπέροχο να νιώθεις και να ζεις την σημασία της κάθε στιγμής, αποβάλλοντας τον έμφυτο ατομισμό, το καταστρεπτικό άγχος και την ψυχολογική πίεση της εκάστοτε εποχής (βλέπε οικονομική κρίση 2011) και να διασκεδάζεις τα καλά και τα κακά, είναι όλα μέρος της εξέλιξης σου κι είναι όλα αναντικατάστατα....

είναι όλα εσύ και το σύμπαν.

Εγώ και εγώ, οι δυό μας

Η γιόγκα της καθημερινότητας.

Δεν χρειάζεται να είσαι γυμνασμένος, ούτε αδύνατος,

δεν έχουν σημασία τα εξωτερικά χαρακτηριστικά σου,

γιατί το κάνεις για εσένα μόνο.

Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις την Ινδική φιλοσοφία,

κληρονομείς μονάχα τα σημεία της γιόγκα πρακτικής που σε εκφράζουν 

και που είναι απαραίτητα για την πρακτική,

όπως για παράδειγμα η ένωση ψυχής και σώματος.

Μετά απο λίγο καιρό εξάσκησης, διαπιστώνεις πως έφτανε μια απόφαση

και ελάχιστη σωματική προσπάθεια για να πετύχεις τόσα πολλά.

Το άγχος ελατtώθηκε, νιώθεις τη συνειδητότητα, τη συγκέντρωση,

την αυτοπεποίθηση σου,

την αρμονία της καθημερινότητας να ανεβαίνουν

χωρίς φαινομενικά εσύ να το έχεις προκαλέσει...

Άνοιξες απλά την καρδιά σου, ξέχασες για λίγη ώρα τον κόσμο όλο,

έζησες μονάχα για εσένα και την αναπνοή σου...και τώρα είσαι

μια καινούργια ανανεωμένη "εσύ" και θα μείνεις έτσι για όσο θέλεις. 

Το γράμμα μιας μαθήτριας...

"Μετά από μέρες  προσπάθειας, βρίσκω την ευκαιρία, τηλεφωνώ και κανονίζω μια ώρα αφιερωμένη σε εμένα.Οχι δεν ειναι μανικιούρ, κομμωτήριο, βόλτα έξω ή προσωπικά ψώνια, είναι μια ώρα μακριά από τον κόσμο, τα υλικά αγαθά, τις πολύπλοκες σκέψεις και τα βαριά ερεθίσματα, τηλεφωνώ στη δασκάλα της γίογκα.

Ξεκινάμε, δε θα κρύψω ότι περνάνε από το μυαλό δεκάδες σκέψεις, προβλήματα, όλα μαζί μπερδεμένα και αγχωτικά, εύχομαι να τελειώσει γρήγορα για να προλάβω τις δουλειές που με περιμένουν... χαιρετιζουμε λοιπόν τον ήλιο και τον ευχαριστούμε που λάμπει τόσο καιρό για όλους εμάς, βαθιές κοιλιακές αναπνοές από τη μύτη και εκπνοές που ακούγονται σε όλο το  δωμάτιο. Το σώμα αρνείται να υπακούσει, οι εισπνοές μου μικρές και διακεκομένες σαν παιδιού, ακολουθώ οδηγίες για να ισιώσω το κορμί μου, μπροστα  το στήθος κάτω οι ώμοι, χαλαρός ο αυχένας...κ σιγά σιγά αρχίζω να εστιάζω στη φωνή της δασκάλας και να παρατηρώ το σώμα μου ώστε να το οδηγήσω εγω και όχι αυτό. Τα καταφέρνω όλως παραδόξως και η εισπνοή όλο και μεγαλώνει, το μυαλό αδειάζει από σκέψεις και το μόνο που σκέφτομαι είναι να εκτελέσω σωστά την ΑΣΑΝΑ-πόζα. Όταν συγκεντρωθεί το  πνεύμα μετά το σώμα μπορεί να κάνει τόσα πολλά...υπάρχει κανονικός διάλογος και επικοινωνία, σώμα και πνεύμα, σήκωσε το πόδι, σφίξε το γόνατο, μην ρίχνεις τους ώμους, γειώσου στο πάτωμα, εστιάσε σε ένα σημείο και σήκωσε το άλλο γόνατο ψηλα.

Ισορροπώ σαν πελαργός,ίσως ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι, η αναπνοή μου κάνει έναν ομαλό αρμονικό κύκλο, εχει μια συνέχεια που δίνει δύναμη και ευστάθεια στο σώμα, φέρνει μια γλυκιά ζέστη όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι και βλέπεις τις σπίθες της φωτιας με καλή παρέα. Νίωθω με κάθε αναπνοή, να φτάνει το οξυγόνο από τη μύτη ως το τέλος της κοιλιάς, να αγγίζει τα τοιχώματα και να φευγει πίσω από εκεί που ήρθε για να οδηγηθεί στην έξοδο από την μύτη. Το σώμα μου μακραίνει σαν κάποιος να με τραβαει για να «με βοηθήσει να ξεπιαστώ», χωρίς πόνο οι μυς μου παύουν να είναι αόρατοι, μου θυμίζουν ότι υπάρχουν και μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες απέναντι στις προσταγές του σώματος…επιτέλους είναι τόσο ικανοποιητικό.

Ξεχνώ τα πάντα, δε σκέφτομαι, ακούω τη δασκάλα, τη βλέπω να μου δείχνει τις ασανας και εγώ μετά με τη βοήθειά της, τις εκτελώ. Παρατηρώ το σώμα μου, τον κύκλο της  αναπνοής και μετά καταφέρνω να βγω εξω από το σώμα για να διορθώσω τυχόν ατέλειες. Είναι υπέροχη η αίσθηση να παρατηρείς και να οδηγείς το σώμα σου και την αναπνοή σου, σε γεμίζει  αυτοπεποίθηση, ζεστασιά, ασφάλεια, ενα αίσθημα μοναδικό που μόνο αν το ζήσεις συνειδητοποιείς την αξία του. Συνεχείς κύκλοι από ασάνας με ηρεμία και συνειδητότητα, ξεκουράζουν το μυαλό μου και βάζουν το σώμα σε ρυθμούς ενδυνάμωσης με τρόπο όμορφο και εναλλακτικό, χωρίς πόνο, ζόρι, άχγος και επιθετικότητα όπως άλλες μορφές άσκησης που έχω δοκιμάσει στο παρελθόν. Όλα έρχονται μαλακά και αρμονικά, χωρίς πίεση...μοιάζει με το αποτέλεσμα που έχει όταν ακούς το αγαπημένο μουσικό σου κομμάτι, δε θέλεις να τελειώσει!

Τα τελευταία 5-10 λεπτά ολοκληρώνουν αυτήν την όμορφη εμπειρία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...το σωμα ακολουθεί το πνεύμα για να χαλαρώσουν και τα δυό, η αναπνοή επίσης ελεύθερη με ρυθμούς ηρεμίας, όλο το κορμί βαραίνει στο πάτωμα και οι μύες ένας-ένας χαλαρώνουν, δάκτυλα, αστράγαλοι, γόνατα, μηροί, λεκάνη, κοιλιά, στήθος, πλάτη, κεφάλι, μάτια, όλα στο πάτωμα ηρεμούν και ακούνε την αναπνοή  μέσα στη σιωπή. Άλλοι το λένε διαλογισμό, εγώ αδιαφορώ για τη ταμπέλα, αλλα έτυχε και να κοιμηθώ στη φάση της χαλάρωσης ή να μην ακούω τους γύρω ήχους, εκανα μπλοκάρισμα όλων των ερεθισμάτων και πήρα την ενέργεια που μου χρειάζεται για τις επόμενες 24 ώρες.  

Κάτι ξέρουν οι Ινδοι, που επιδιώκουν έτσι την ισορροπία  της ψυχης... Σε ευχαριστώ δασκάλα"

Σε παρακαλώ άκουσε με...

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους καθώς περπατώ σε κεντρικούς δημόσιους χώρους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας...τις Κυριακές, κυρίως τα μεσημέρια, βλέπω τις ταβέρνες / εστιατόρια γεμάτα. Κάποιες άλλες φορές κοιτώ ανθρώπους γύρω στα 45-50 ετών που άλλοτε είναι υπέρβαροι, άλλοτε περπατούν με δυσκολία, ή ανεβαίνουν το πεζοδρόμιο των 20 εκατοστών διόλου άνετα. Είναι τυχαίο πως όποτε έχω βρεθεί στο βουνό, Σειχ-Σου, Πάρνηθα, Υμηττό κτλ για περπάτημα / τρέξιμο βλέπω πιο πολλά σκουπίδια παρά ανθρώπους να χαίρονται την φύση?

Άραγε είναι τόσο δυσνόητη έννοια πως το σώμα δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο που απλά μας ακολουθεί καθόλη την διάρκεια της ζωής μας, κάνει ότι του λέμε, μας υπακούει πιστά? Ναι, όντως μας υπακούει, όμως μέχρι κάποια ηλικία (35, ίσως και νωρίτερα), μετά παύει να είναι τόσο υπάκουο και ξεκινάει να αντιδρά πρωτόγνωρα..με απότομη αύξηση βάρους, πονεμένη μέση, ενόχληση στα γόνατα, αυχενικό και διάφορες άλλες μίκρο ενοχλήσεις, το σώμα μας εκδηλώνει την παρουσία και ανησυχία του!! Μας μιλάει ξεκάθαρα, όμως εμείς κλείνουμε τα αυτάκια μας, βλέπουμε 5 ώρες τηλεόραση, πηγαίνουμε π α ν τ ο ύ  με το αυτοκίνητο, ξεχνάμε την ύπαρξη της φύσης, δεν γυμναζόμαστε, προτιμάμε να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι αντί να περπατήσουμε γρήγορα για 30 λέπτά.

Φερόμαστε έτσι στον φίλο μας, στον σύντροφο μας ή στο παιδί μας?
Όταν μας μιλάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε τόσο, τους αγνοούμε ή τους ακούμε προσεκτικά? Είτε το κάνουμε απο συνήθεια είτε όχι, έφτασε η στιγμή να φερθούμε με αγάπη και προσοχή και στο σώμα μας, να ακούσουμε τι μας λέει και να πράξουμε ανάλογα..το σώμα μας ανακοινώνει τι θέλει να φάει, αν και πόσο θέλει να φάει, τι το ενοχλεί, μας λέει τι χρειάζεται και πως νιώθει κάθε λεπτό της ζωής μας, αρκεί μόνο να το ακούσουμε και συνειδητά να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε για το καλό του και το καλό μας...

Μια ματιά σε άλλους λαούς, κυρίως της Βόρειας Ευρώπης θα μας πείσει πως δεν είναι τυχαίες οι παραπάνω παρατηρήσεις. Όμως φτάνουν οι παρατηρήσεις, ας πράξουμε, είτε με γυνμαστική είτε με γιόγκα, ποδήλατο, τρέξιμο ή οτιδήποτε υπενθυμίζει στο σώμα μας πως είναι ζωντανό, ας σταματήσουμε την εθνική συνήθεια της μη άσκησης και αν βάλουμε την κίνηση στη ζωή μας..ας δούμε τους παλμούς μας να μεταβάλλονται όχι μόνον όταν έχουμε άγχος και ταχυκαρδία...

απο σήμερα, όχι απο αύριο!!!!

Διαβάζω την αγάπη

Ζεις μια ζωή μοναχική..
με παρέες, οικογένεια, γιορτές, άπειρη γνώση, γενναιοδωρία απεριόριστη...
όμως είσαι μόνος.

Τα συναισθήματα, τα κρατάς για σένα, τα πνίγεις, τα εξαφανίζεις,
τα καταπιέζεις,  τα αρνίεσαι, που τα πας δεν ξέρω,
αλλά δεν τα ζεις..

Δεν ζητάς, δεν μοιράζεσαι συνειδητά την αγάπη, δεν επικοινωνείς,
δεν αποδέχεσαι, αντιδράς, κρίνεις γιατί δεν είσαι σίγουρος τι άλλο πρέπει να κάνεις...Έχεις μέσα σου μια οργή δίχως ήχο, δίχως ρυθμό, μια συνεχή σύγκρουση που άλλοτε εκρήγνυται άλλοτε αδιαφορεί για την ζωή την ίδια.

Ζείς ακούσια μόνος, δεν συνειδητοποιείς πως δεν το διάλεξες.
Έμαθες έτσι, τα κίνητρα στη ζωή δεν έφτασαν να σου δείξουν πως η ζωή είναι αγάπη, συντροφιά, επικοινωνία, συναισθήματα, χαμόγελα,
η ζωή δεν είναι τελειότητα.

Η κοινωνία σου δίδαξε πως η δουλειά είναι ζωή, φτιάχνει οικογένεια, κρατά σφιχτά τους ανθρώπους, η δουλειά καλύπτει κενά, χτίζει τοίχους αδιαπέραστους
μα τελικά σε αφήνει μόνο όταν φύγει...μόνο, με ανθρώπους ξένους γύρω σου που
τους κοιτάς αλλά δεν τους βλέπεις, δεν τους αναγνωρίζεις, ενώ τους λαρεύεις.

Τι να θέλεις άραγε? Γιατί δεν θέλεις την αλήθεια, να κοιτάξεις μέσα σου?
Να δεις τι ζητάς, τι σου δείξανε τα λάθη, τι διορθώνεται, τι αλλάζει, τι σε κάνει ευτυχισμένο, χαρούμενο?

Η ματαιοδοξία μας ζει, παίρνει τον εαυτό μας, γίνεται μια άτυπη ανταλλαγή.
Γινόμαστε παρεμφερείς, ζούμε ασυναίσθητα, γινόμαστε το επίκεντρο του κόσμου, δεν είμαστε εμείς.

Κι όμως, φτάνει τόσο λίγο για μια στιγμή ευτυχίας.
Μια στιγμή με ενα παιδί που παίζει, ενα χαμόγελο, ένα χάδι, δυο μάτια αστραφτερά δίχως επίγνωση, δυό άνθρωποι σε μεγάλη ηλικία χέρι με χέρι, ένα βλέμμα δυνατό, ο αέρας της θάλλασας που φυσάει, η ηχός στο βουνό όταν φωνάζω το όνομα σου...

Θα το φωνάζω τ' όνομα σου, κι ας μην αλλάξεις ποτέ, κι ας μη δεχτείς ποτέ
ποιός είσαι.

Εγώ θα συνεχίσω να σ'αγαπώ.

...ο άνθρωπος μου..

Αν είμαι εγώ ο άνθρωπος σου...

Θα με κοιτάς στα μάτια

σαν να λες "μαζί σου δε φοβάμαι,

μαζί θα κάνουμε τα πάντα, θα αλλάξουμε

τον κόσμο", κι ας μην μπορούμε.

Θα είμαι ο κόσμος σου όλος,

 δεν θα είμαι επιλογή.

απαραίτητη για να ξεκινήσεις τη μέρα σου,

να περάσεις αξέχαστα, να ταξιδέψεις,

να αλλάξεις τόπους και συνήθειες.

Αν είσαι εσύ ο άνθρωπος μου... 

Θα σ' αγαπώ μέχρι να φύγει ο ήλιος απ΄την γη.

http://www.youtube.com/watch?v=FZwxmVxOkhw

Ο αόρατος ιστός

Όταν αγαπάς

πιστεύεις ακόμα και τα πιο ουτοπικά σενάρια.

Γιατί?

Η μαγεία της αγάπης εκκρίνει μιά ουσία 

που σχηματίζει έναν αόρατο ιστό

γύρω απο την καρδιά, κάτι σαν πέπλο

που θαμπώνει το τοπίο.

Δεν σκέφτεσαι λογικά, δεν βλέπεις καλά,

ακούς αλλά δεν ακούς, σε πειράζει αλλά δεν σε νοιάζει, 

 ένα φίλτρο ατονεί τις υπάρχουσες αισθήσεις

και οξύνει αυτές που δημιούργησε.

Ο αόρατος ιστός κρατάει τα εμπόδια μακριά

και τους ανθρώπους ενωμένους,

 σαν ένα.

Μα όταν ο ιστός φθαρεί και τρυπήσει,

ξαφνικά ή σιγά σιγά,

η μαγεία θα φύγει.

Οι αισθήσεις ξαναγυρίζουν στα συνηθισμένα επίπεδα

 και έχεις πίσω την γνώριμη ζωή σου,

δίχως φίλτρα, δίχως μαγεία, δίχως επιπλέον αισθήσεις.

Ένα τέλος. Δυό ζωές.

Μιά αρχή.

Είσαι πάλι εσύ. Έμαθες πολλά.

Πολλά για τα φίλτρα της αγάπης, για τις νέες αισθήσεις,

ξέρεις τι υπέροχα σε περιμένουν...

η μαγεία δεν τελειώνει αν εσύ δεν το θες.

Αλλάζει χρώμα και σχήμα, υφή και άρωμα,

μα είναι πάντα μαγεία

μια άλλη διάσταση, δεν έχει χρόνο και ηλικία,

όπως και η ψυχή σου.

Αυτός, αυτή και οι ευθύνες.

- Εσυ φταίς. Ήξερες τι θέλω. Σε πίστεψα. Με κορόιδεψες...

- Μα εγώ έκανα οτι μπορούσα, δεν ήθελα να σε πληγώσω. Λυπάμαι.

- Ποιός φταίει τότε? Πάλι εγώ?

- Κανείς! Και οι δυό. Γιατί να βρούμε ποιός φταίει? Θα τον καταδικάσουμε? 

Και οι δυό θέλουμε να ζούμε  όσο καλύτερα γίνεται. Πόσο χαζό και ανούσιο
να επιρρίπτουμε ευθύνες. Ίσως το "καλύτερα" το δικό μου δεν είναι το καλύτερο για εσένα, ίσως όχι πια. Ίσως να είναι καλύτερα και για τους δυό μας το "χώρια". Σκέψου το. Εξάλλου, ποιός ορίζει την αγάπη και ποιός της βάζει όρια? Αγάπη και χώρια. Δυο κεφάλαια αυτόνομα χωρίς αναγκαία συνοχή.
Δυό κεφάλαια, δυό πορείες, δυό ζωές. Έτσι απλά.

- Εντάξει?

- Εντάξει.

- Σ'αγαπάω.

- Κι εγώ.

"Ευκολία". Η απόδοση.

"Ευκολία". Η συντομία, είναι κοντά.

Η πράξη χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Μια εύηχη, εύκολη λέξη, η προτιμητέα λύση. 

 Τι με οδηγεί εκεί?

η επιτακτική λογική,

η κρυμμένη διαίσθηση,

η τρομακτική επίκριση,

ή ο φόβος της δυσκολίας?

Το εύκολο κι αυθόρμητο. Είναι κίτρινο φανταχτερό και μου χαμογελά.

Μα είναι παροδικό και εξαφανίζεται πάνω που είχα αρχίσει να ελπίζω.

Μήπως δεν είναι αυτό που φαίνεται?

Η δυσκολία κουράζει, βαραίνει τη θέληση.

Η ευκολία θολώνει, κοροιδεύει.

Να φύγουν οι ορισμοί.

Με ζάλισανε.

Τα σχήματα

Είναι οι σχέσεις μας κύκλος ή ευθεία?

Κάνουμε συνειδητά τα ίδια λάθη όταν αγαπάμε ή είναι τυχαία η επανάληψη?

Τελικά γιατί αγαπάμε, για να γίνουμε ευτυχισμένοι στη ζωή, για να κάνουμε παιδιά ή απλά για να ταλαιπωρούμαστε?

Εθελοτυφλούμε συνειδητά ή όχι?

Άραγε που είναι το κουμπάκι των απαντήσεων...το έχασα....

Λένε πως όταν βρείς τον άγγελο σου οι απαντήσεις εμφανίζονται, όλα ρέουν, όλα είναι πιο εύκολα.

Ο δικός μου μήπως έχασε τον δρόμο...?

Ο χορός και η πίστη

Η αγάπη δεν είναι κάτι άπιαστο. Όμως απαιτεί πίστη.

Δυνατή πίστη, τόση όση χρειάζεται για να κάνεις όνειρα, μικρά ή μεγάλα όνειρα, μακροχρόνια ή βραχυπρόθεσμα...πίστη και όνειρα το σκηνικό.

Αν δεν υπάρχει πίστη, το παιχνίδι είναι χαμένο, η αγάπη  περαστική, βολική, τυχαία και μάλλον θα φύγει άδοξα.

Κρίμα που δεν φτάνει η δύναμη του ενός. It takes two to tango και η κοινή ζωή μας είναι χορός.

Το χθες που έγινε σήμερα

Κουράστηκα τις ίδιες βροχές, τα ίδια σύννεφα,
τα ίδια λόγια, ίδιες γκριμάτσες, ίδια ρούχα, ίδιο τόνο φωνής.

Κουράστηκα να ελπίζω, να δω κάτι που θα με πείσει, που θα με αφήσει
έκπληκτη, θα με πλυμμυρίσει απο έκπληξη, θα καλύψει όλα μου τα ίσως.

Βαρέθηκα να περιμένω κάτι, να ακούω, να ελπίζω, να περιμένω ακόμα και το κάτι
να είναι άφαντο. Πέρα απο το ενα μέτρο δεν βλέπω. Έχει ομίχλη πυκνή.

Δεν θέλω το αύριο, θέλω το τώρα, μόνον αυτό έχω αληθινό.
Δεν θέλω να περιμένω το αύριο, δεν ξέρω αν θα έρθει.
Το σήμερα με κούρασε όμως και μόνο αυτό είναι εδώ.

Είναι απλό, καθαρό, κατάλευκο.
Το σήμερα θα γίνει εχθές, θα λάβει τέλος, έτσι η κούραση του σήμερα
δεν θα με ενοχλεί πια.

Ένα νέο σήμερα θα γεννηθεί και ένα νέο αύριο. Κι ας είναι ημιτελές, δεν πειράζει,
θα το ζω όμως γιατί θα είναι αληθινό, θα το έχω μπροστά μου και δεν θα περιμένω τίποτα άλλο να συμβεί...

Προς όλους τους Έλληνες Μηχανικούς

Πάει καιρός που κάθε φορά που βρισκόμαστε ή μιλάμε στο τηλέφωνο με συναδέλφους Μηχανικούς, ένα απο τα τρέχοντα θέματα που συζητάμε είναι

(1) η αδυναμία προσωρινής διακοπής απο τον ασφαλιστικό φορέα του ΤΣΜΕΔΕ (όπως γίνεται με τους ελεύθερους επαγγελματίες του ΤΕΒΕ) και φυσικά

(2) οι υπερβολικές πρασαυξήσεις του ΤΣΜΕΔΕ για τις απλήρωτες εισφορές εξαμήνου, κάτι οξύμωρο, δεδομένου οτι ο φορέας κατά την διάρκεια των οφειλών του ασφαλιζομένου (μετά τον δεύτερο εξάμηνοτου έτους) δεν παρέχει ασφάλιση.

Έτσι σκεφτήκαμε να κάνουμε μια κίνηση προσπαθώντας να διεκδικήσουμε κάτι πιο νόμιμο και δίκαιο, δεδομένης της άσχημης οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας και των ασφαλιζομένων. Αυτό που ζητάμε απο εσάς, σε περίπτωση που έχετε προβληματιστεί και θέλετε όντως κάτι να αλλάξει σχετικά με τα προαναφερθέντα θέματα, είναι να προωθήσετε το συγκεκριμένο κείμενο σε γνωστούς σας Μηχανικούς. Το επόμενο βήμα θα είναι να δοθεί δημοσιότητα, μέσω κάποιου άρθρου/ων που θα δημοσιοποιεί την άποψη των Μηχανικών σχετικά με τα προαναφερθέντα στο ενημερωτικό δελτίο του ΤΕΕ και σε κάποια εφημερίδα.

Αν έχετε διαφορετική άποψη ή αν είσαστε ενημερωμένοι για κάτι που εγώ αγνοώ, θα χαιρόμουν πολύ να το συζητήσουμε.

Ευχαριστώ για την προσοχή

Ερυφίλη Βογδοπούλου

Αρχιτέκτων Μηχανικός

email: erivresearch@gmail.com

Νικολέττα Παπαδοπούλου

Αρχιτέκτων Μηχανικός

email: nicolett@otenet.gr

Ο προϋπολογισμός της ενέργειας μου για το 2011

Την μια κουράζομαι, απογοητεύομαι, απομονώνομαι, δεν βλέπω φως.

Την άλλη ενθουσιάζομαι με κάτι φανταχτερό που σκέφτηκα ή που συνέβη,

πιστεύω πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, έστω και λιγάκι

και ξαναπαίρνω ενεργεία για να μπω μέσα στον κύκλο του παιχνιδιού.

Όμως κάθε φορά που ξαναμπαίνω στο παιχνίδι θαρρώ πως βρίσκομαι πίσω από το πιόνι στο οποίο είχα σταματήσει, έχω όλο και πιο λίγη ενέργεια, έχω όλο και λιγότερες νίκες, περισσότερες ήττες και απογοητεύσεις. Νομίζω η ενέργεια μου είναι ίσως κάτι σαν τη γυναικεία γονιμότητα. Μέχρι κάποια ηλικία μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον αριθμό των ωαρίων με τον όποιο σε προίκισε η φύση, μετά λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται πια, τουλάχιστον όχι με φυσικό τρόπο.

Είναι ίσως λίγο νωρίς να έχω σημαντικές απώλειες ενέργειας?.. μήπως υπάρχει κάποιος "ενέργεια-μετρητής" να δω ποσό απόθεμα έχω για να κανονίσω την πορεία μου, να κάνω μια οικονομική πρόβλεψη τέλος πάντων και να ξέρω τι πρέπει να ξοδεύω κάθε μέρα προκειμένου να μην "ξεμείνω" ενεργειακά σε πρώιμη ηλικία!!!

Απ την άλλη αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι τόσο καίριας σημασίας η καθαυτή ενέργεια, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσω και να σκεφτώ τι μπορώ να κάνω δίχως την πολυπόθητη ενεργεία που μου δίνει ώθηση, ίσως πρέπει αυτή η ενεργεία να εκλείψει για να μπορέσω να βρω κάποιου άλλου είδους "υλικό" το όποιο θα μου δίνει ώθηση...

Νομίζω πως το θέμα δεν είναι τόσο ποσοτικό όσο ποιοτικό.

Ίσως δεν έχει σημασία πόση ενεργεία καταναλώνω και πόση μου απομένει αλλά τι μου δίνει ενεργεία και πως αντιλαμβάνομαι τις καταστάσεις γύρω μου, πως τις δέχομαι, τι πιστεύω και τι νιώθω. Ίσως τελικά ο παραλληλισμός μου με τα ωάρια της γυναικάς, ποσοτικά και μόνον, δεν μου ταιριάζει πια...

Ευτυχώς, δεν είμαι καθόλου βέβαιη πως έχουμε σαν άνθρωποι

περιορισμένη ποσότητα ενεργείας...

2b or not 2b (Italiano)

 L'abitudine,

la nostra vita, la ripetizione continua.

a volte consapevole, a volte no,

a volte la nostra abitudine 

a voltra l'abitudine prestata.

L'abitudine, la buona abitudine.

La nostra abitudine.

Ci sorride, ci guida, 

ci soddisfa, ci fa piacere.

Il compagno che abbiamo scelto.

 

L'abitudine, la cattiva abitudine.

L'abitudine prestata.

Ci sottopone, ci soffoca,
ci fa sentire tristi.

Il compagno che non abbiamo scelto.

L'abitudine

la nostra scelta e la felicita'

la nostra inerzia e la distruzione.

2b or not 2b

Συνήθεια

η ζωή μας, η επανάληψη,

άλλοτε συνειδητή, άλλοτε ασυνείδητη,

άλλοτε δική μας, άλλοτε δανεική.

Συνήθεια, η καλή μας επιλογή.

Η δική μας επιλογή.
Μας χαμογελά, μας οδηγεί,

μας ικανοποιεί, μας ευχαριστεί,

ο σύντροφος που διαλέξαμε.

Συνήθεια, η κακή μας επιλογή.

Η δανεική επιλογή.

Μας υποβάλλεται, μας μουδιάζει, 

μας καταπιέζει, μας δυσαρεστεί, 

ο σύντροφος που δε διαλέξαμε.

 Συνήθεια

η επιλογή μας και ευτυχία,

 η αβουλία μας και καταστροφή.

 

next one or not...

Τι χρειάζονται οι σχέσεις για να παραμείνουν σχέσεις και να μην καταλήξουν σε τσακωμό, απογοήτευση, διαζύγιο και χωρισμό?
Ειλικρίνεια, διαύγεια, εγκράτεια, να τα έχει βρει ο καθένας με τον εαυτό του, να είναι και οι δυό οικονομικά ανεξάρτητοι, να έχουν πείρα στις σχέσεις, παρεμφερές μορφωτικό επίπεδο, τις ίδιες αξίες, ή απλά και μόνο να αγαπιούνται? Ποιά είναι επιτέλους η μαγική συνταγή για να εξελιχθεί μια σχέση? Την γνωρίζουμε την συνταγή, έτσι δεν είναι? Μήπως όλοι αυτό δεν πιστεύουμε, μέχρις ότου χωρίσουμε και ξανά-αναρωτιθούμε γιατί άραγε χωρίσαμε....ίσως η πολύ ελευθερία, η λίγη θέληση για δέσμευση και υποχώρηση, η λανθασμένη εντύπωση μας πως έχουμε μπροστά μας όσο χρόνο θέλουμε, η ιδιαίτερη ευκολία του να ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον, οι σπάνιες περιπτώσεις αυτοκριτικής.... Τι τεράστια κούραση δημιουργούμε στην ψυχή μας παρόλο που αυτή θέλει απλά να είναι ικανοποημένη και να περνάει καλά!!!!

νυχτερινό μπάνιο

Θέλω ή πρέπει? Πρέπει είναι φόβος.
Πρέπει είναι ανασφάλεια. Για ποιόν πρέπει και γιατί?
Θέλω, νιώθω την ανάγκη, την επιθυμία, δε γίνεται διαφορετικά.

Θέλω να είμαι μέσα στην θάλασσα.

Επιπλέω, η δροσιά του υγρού στοιχείου παντού, με περιβάλλει,
το παγωμένο νερό με ξυπνάει...νιώθω ζωντάνια, ενέργεια, μια
στιγμιαία ξαφνική ευφορία, ένα τράνταγμα, ένα γρήγορο κι αυτόματο,
ευχάριστο τράνταγμα δίχως καμμιά σκέψη, κανέναν πνευματικό κόπο,
για κανέναν άλλον παρά το σώμα, η ψυχή κοιμάται, δεν συμμετέχει,
έτσι μόνον θα ξεκουραστεί και θα γίνει σχεδόν καινούργια.

Έφυγε μια στρώση παρελθόντος, μια επιφάνεια γνώσης άχρηστης πια,
ίσως και καταστροφικής, δεν υπάρχει, την πήρε το κύμα, έφυγε ευτυχώς.

Our plastic values...Οι πλαστικές αξίες μας

Μάθαμε (μέσω του κοινωνικού μοντέλου που μας έχει επιβληθεί εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες) να υπερεκτιμάμε τα υλικά αγαθά, να υπερεκτιμάμε προσωρινές αξίες και είδη όπως  μόδα, ρούχα, αυτοκίνητα, κινητά κτλ, να προβάλλουμε μέσω αυτών των πλασματικών αξιών το εγώ μας, κι έτσι να αντλούμε ικανοποίηση έχοντας λησμονήσει τί πραγματικά είναι αυτό το καμουφλαρισμένο "εγώ", τι πραγματικά μένει αν αφαιρέσουμε το υπέροχο εξωτερικό μας περίβλημα. Συνηθίσαμε να είμαστε χαρούμενοι με το σούπερ-τρέντυ καινούργιο μας κινητό, να νιώθουμε αυτήν την στιγμιαία ικανοποίηση, να προβάλλουμε την όμορφη εικόνα μας και να αρκούμαστε όταν η εικόνα μας γίνεται αποδεκτή και ευπρόσδεκτη απο τους γύρω μας.
Κι έτσι στα ξαφνικά όταν δεν μπορούμε να αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια και γκαρνταρόμπα κάθε 6 μήνες, οι αρχικές μας αξίες έχουνε κλονιστεί και απομονωνόμαστε, νιώθουμε να απειλούμαστε, γινόμαστε επιθετικοί, παθαίνουμε κατάθλιψη, χάνουμε την αυτοεκτίμηση μας γιατί δεν μπορούμε πιά να εφαρμόσουμε στην ζωή μας το μοντέλο που είχαμε μάθει και που μας έδινε ικανοποίηση.

Γαλουχιθήκαμε να είμαστε αχάριστοι προς την ίδια τη ζωή και έτσι ξεχάσαμε να ζούμε αληθινά και να αντλούμε ικανοποίηση απο αληθινά συναισθήματα και καταστάσεις που μπορούν να μας δώσουν στιγμές ευτυχίες κι όχι ένα πλαστικό υποκατάστατο της. Ξεχάσαμε να φερόμαστε, να σκεφτόμαστε, να ζούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε καθώς ασχολούμασταν με αυτό που η κοινωνία μας επιβάλλει να επιθυμούμε, το καλύτερο σπίτι, το μεγαλύτερα σπίτι, το νέο μοντέλο κινητού, το πιό γρήγορο αυτοκίνητο, τον πιο όμορφο σύντροφο με την καλύτερη δουλειά και το φωτεινότερο μέλλον...ξεχάσαμε να εκτιμάμε βασικά καθημερινά πράγματα που μπορούνα να μας δώσουνε χαρά και ικανοποίηση, ξεχνάμε ποιοί πραγματικά είμαστε.

Όλα αυτά που μάθαμε πως είμαστε και κάναμε δεν είναι κατακριτέα, γιατί δεν αποφασίσαμε εν γνώση μας να ακολουθήσουμε το καταναλωτικό-κοινωνικό μοντέλο. Όμως είναι πιά καιρός να σταματήσουμε να αναρωτηθούμε τι μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους. Να θυμηθούμε τι είναι αυτό που θέλουμε, κι αν δεν το γνωρίζουμε να ψάξουμε να το βρούμε. Να εκτιμήσουμε την ίδια την ζωή, την αγάπη, την φύση, την υγεία που έχουμε.

Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας χωρίς φίλτρα, αυτό το καταναλωτικό-εγωκεντρικό μοντέλο μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως υπάρχουμε μονάχα εμείς σε αυτόν τον κόσμο.

Τεχνητά δοντάκια, δεν νομίζω

Είσαι νέος και δεν έχεις δουλειά λόγω οικονομκής κρίσης.

Έχεις σπουδάσει, έχεις πολλές τεχνικές γνώσεις, ίσως

και να έχεις ήδη εργαστεί, τώρα ομως είσαι άνεργος.

Όσο "μαύρα" κι αν βλέπεις το μέλλον σου τώρα,

μπορείς να ελπίζεις ακόμα σε κάτι καλό

απλά και μόνο γιατί είσαι νέος..20, 30, 40, 50.

Έχεις ενέργεια, όχι γιατί το θέλεις και το αποφάσισες αλλά

γιατί ο οργανισμός σου είναι νεαρούλης, έχεις φρεσκάδα,

όση κι αν είναι αυτή, είσαι βιολογικά νέος, μπορείς

να κάνεις σπορ, να δουλέψεις πολύ, να κοιμάσαι λίγο.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται ένας ηλικιακά μεγάλος άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος προχωρημένης ηλικίας, ανάμεσα στα 60-80.

Σου λέι πως έχει γεννηθεί μετά το 1950, μετά τον 2ο Π.Π.

σου λέει πως έχει ζήσει πολλά και πως έχει κουραστεί.

Η βιολογική ενέργεια του είναι λίγη.

Ξυπνάει νωρίς, κοιμάται νωρίς, τρώει λίγο, κινείται λίγο.

Δε μπορεί να αλλάξει χώρα, δεν μπορεί να ψάξει

το καλύτερο, δεν μπορεί να κάνει

οποιαδήποτε δουλειά για να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής.

Εξαρτάται απο την λεγόμενη κοινωνική πρόνοια

και απο τον τρόπο με τον οποίο αυτή

θα απόφασίσει να του συμπεριφερθεί.

Πλησιάζει στο κλείσιμο ενός κύκλου ζωής.

Ακόμα κι αν δεν πλησιάζει, το βλέπει το κλείσιμο απο μακριά

και φυσικά το σκέφτεσαι συχνά.

 Ήρθε η στιγμή που δεν την επιθυμούσε καθόλου.

Δεν έχει δόντια και θα βάλει τεχνητή οδοντοστοιχία.

Μάλλον, σχεδίαζε να βάλει.
Τελικά, δεν θα βάλει!

Σήμερα θα πάει να αγοράσει ότι μπορεί με τα μείον 200,

300 ή 400 ευρώ που του κόπηκαν απο την σύνταξη,

θα φάει λίγο (χωρίς δόντια)

και θα πάει να κοιμηθεί, για να ξυπνήσει

(καλώς εχόντων των πραγμάτων) την επομένη.

Άπειροι άνθρωποι σαν αυτόν της περιγραφής.

Δούλευαν γιατί έτσι έπρεπε, προκειμένου

να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή

όταν πια δεν θα είχαν την ενέργεια να

εργάζονται 14 ώρες την ημέρα.

Περίμεναν τα απαραίτητα απο μια κοινωνία που τους

φορολογούσε με κάθε τρόπο με την συμφωνία να

τους παρέχει τα απολύτως απαραίτητα.

Τώρα δεν έχουν τα πολύ απαραίτητα.

Ζούνε μια δύσκολη ζωή στα 70, στα 80 και καλούνται

απο το κράτος να συνεισφέρουνε στην αποφυγή

πτώχευσης...στα 80 τους να συνεισφέρουν επιπλέον

στην μελλοντική ευημερία τους κράτους.

Γιατί αντι-δημοκρατικά μειώνονται οι συντάξεις στους

ανθρώπους που έχουν κάνει ήδη ότι έπρεπε για το

καλό του κράτους και για το καλό το δικό τους?

Γιατί απλά οι συνταξιούχοι είναι αβοήθητοι.

Δεν μπορούν να αντιδράσουν, δεν μπορούν να διαδηλώσουν,

δεν έχουνε την ενέργεια να κάνουν κάτι, δεν είναι

απειλή, γιατί απλά είναι ηλικιωμένοι.

Γιατί το αγαπητό μας κράτος δεν αποφασίζει να ψάξει, να βρει 

και να "γδύσει" πολύ συγκεκριμένα πολιτικά άτομα
που έχουν την βασική ευθύνη

για την κατάσταση που τώρα έχει βρεθεί η Ελλάδα???

 Γιατί αφενός οι ηλικιωμένοι είναι πολιτικά και ρεαλιστικά "όχι-απειλή",
η εύκολη και άμεση λύση δηλαδή,

κι αφετέρου οι σημερινοί πολιτικοί επιθυμούν να παραμείνουν στη

πολιτική σκηνή και στο μέλλον, κατά συνέπεια το "γδύσιμο" της elite

είναι φυσικά επίφοβο σε προσωπικό επίπεδο

 και καθόλου συνετό.

Επόμενο ερώτημα, γιατί τα ίδια τα ίδια αντι-δημοκρατικά κριτήρια
δεν ισχύουν για την elite αυτής της χώρας?
Πλέον η εφορία έχει γίνει ο πιο high-technology

δημόσιος φορέας της χώρας, γιατί δεν ελέγχει τώρα όσους δυνητικά
 μπορούν να βοηθήσουν στο έλλειμα της χώρας
και οι οποίοι έχουνε συνεισφέρει σημαντικά
στην οικονομική καταστροφή?
Θα ήθελα να ξέρω ποσοστιαία, πόσο έχουν συνεισφέρει

στην οικονομική κατάσταση της χώρας οι πρώην κυβερνήσεις
σε αντιδιαστολή με το σύνολο των μικρομεσαίων που "έκλεβε" την εφορία.

Όλα μπορούν να μπούνε σε excel γιατί δεν το κάνουνε?

Γιατί δεν νιώθουν υπόχρεοι να το κάνουνε? 

Αλήθεια, απο πότε αυτού του είδους η πολιτική ονομάζεται \
Δημοκρατία???

Προσωπικά το θεωρώ ντροπή μεγάλη, κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση.

 Αντι-δημοκρατικό και εξαιρετικά ρατσιστικό ότι ζούνε αυτοί οι άνθρωποι
που δεν μπορούνε να αντιδράσουνε, οι ηλικιωμένοι.

Αίθριος ο καιρός αύριο...

Κοιτάω έξω απο το παράθυρο, μέσα απο το δροσερό δωμάτιο.
Το σύννεφο της ζέστης, της μιζέριας, της απόγνωσης, είναι ακόμα έξω.
Δε φεύγει.

16 Σεπτεμβρίου, 35 βαθμοί κελσίου στην πόλη.
50 βαθμοί στις ψυχές των ανθρώπων.
Αυτών που χάσανε την δουλειά τους, αυτών που θα χάσουν την δουλειά τους,
αυτών που ψάχνουνε για δουλειά, αυτών που αναρωτιούνται γιατί στα 80 τους
να ζούνε με τόση δυσκολία, αυτών που ξυπνάνε με μούτρα και κοιμούνται με
την ελπίδα πως την επόμενη μέρα θα νιώσουν λίγο δροσιά στην ψυχή τους...
50 βαθμοί και η θερμοκρασία δεν κατεβαίνει..

Δυσφορία. Ζέστη. Αγωνία. Δεν την θέλει πιά κανείς πιά αυτήν την ζέστη.
"Φύγε ζέστη, δεν ακούς, φύγε!"

Είναι ψεύτικη, περιττή, ετεροχρονισμένη, τεχνιτή.
Κι όμως, δεν είναι μόνη της. Έχει παρέα την δύσκολη, άσχημη πιά, απάνθρωπη
πόλη, τα χιλιάδες κυβικά μπετόν, τα διψασμένα ζώα, τα σκουπίδια που μυρίζουν,
τα δέντρα που κόβονται στα ξαφνικά, τα χιλιάδες άδεια σπίτια.

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μεταμορφωθεί μιά όμορφη κι ανθρώπινη πόλις
σε άσχημη και δύσκολη?
Πόσες γενιές ανθρώπων θα ζήσουν την όμορφη και πόσες την άσχημη?
Πόσο με επηρεάζει αν η πόλις που ζω είναι όμορφη-ανθρώπινη? ΄
Πόση ενέργεια χάνω όταν ζω μέσα σε μια άσχημη-δύσκολη πόλη,
άραγε χάνω χρόνο?

Μια επόμενη ζωή

Θα είμαστε μαζί...όταν καταφέρεις

να με κάνεις να ξαναερωτευτώ.

Όταν η μνήμη της καρδιάς θα έχει σβηστεί και θα έχω φορέσει

μια φρέσκια ολοκαινούργια καρδιά.

Δεν θα με κουράζουν παλιές σκέψεις/αναμνήσεις και δεν θα θυμάμαι τίποτα

απο την προηγούμενη ζωή..

ίσως θυμάμαι αμυδρά, κάτι λίγα, όμως δεν θα το ξέρω,

κι έτσι δεν θα πειράζει.

Όταν κάτι με πονά αδικαιολόγητα πολύ

είναι η αίσθηση απο την προηγούμενη ζωή...

δεν θα έπρεπε να με πονάει τόσο αλλά με πονάει.

 Τι να κάνω, δεν μπορώ να κάνω σαν να μην έχει συμβεί.

Λυπάμαι, δεν το έχω αυτό το ταλέντο.

Θα ήθελα όμως πολύ.

Ένα πρωί, σηκώνεσαι απο την καρέκλα σου

 και ξέρεις πως δεν είσαι αυτός που ήσουν.

 Όλα είναι αλλιώς.

Σαν να κάηκε ο σκληρός και όλα τα αρχεία

καταστράφηκαν δια παντώς.

Στην αρχή σκέφτεσαι πως δε μπορεί κάτι θα έχω κάνει λάθος

και ξανακάνεις επανεκκίνηση και ξανασυνδέεις τον εξωτερικό δίσκο..

μα τίποτα

ο σκληρός - φάντασμα έχει μηδέν αρχεία.

Μα δεν μπορεί, που είναι, πως χάθηκαν

που βρίσκονται τόσο σημαντικά αρχεία, τόση μνήμη, πως?

Δεν ξέρω.

Εδώ πάντως δεν είναι. Έφυγαν.

Ίσως τα ψάξω σε λίγες μέρες που θα είμαι πιο ξεκούραστη,

ίσως ξαναεμφανιστούν, ίσως κουράστηκαν πολύ

και είπανε να κοιμηθούνε για λίγο...

ίσως παίζουνε κρυφτό για να με τιμωρήσουν για κάτι

που αγνοώ.

Όπως και να έχει δεν είναι εδώ.

Η ζωή μας η Ιθάκη

"Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις"...."κι αν πτωχική την βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν"....Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα Α' 1896-1918, σελ.60.

Ιθάκη, η ζωή μας.

Ταξείδι, γεμάτο δοκιμασίες, γνώσεις, εμπειρίες, εικόνες.

Εμπόδια, δυσκολίες  δυσβάστακτες ή πέρασμα στο επόμενο στάδιο της ζωής μας?

Το ταξείδι για την Ιθάκη, αμέτρητες ψυχές και σώματα, δοκιμασίες, αμέτρητοι τόποι, χρώματα, σχήματα, μορφές για να καταλήξουμε στον πλούτο του εαυτού μας.

Είναι το ταξείδι ή ο προορισμός αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας?

Ζούμε την ιθάκη μας για να βρούμε τον εαυτό μας, να νιώσουμε το σώμα μας, ν αγγίξουμε την ψυχή μας για να φθάσουμε σε μια ηλικία που μπορεί να ΄μαστε γέροντες όμως να νιώθει η ψυχή μας μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση?

Έτσι φαντάζομαι την δική μου Ιθάκη, έτσι θα΄θελα να μοιάζει, μια αβίαστη διαδρομή με προορισμό την γαλήνη της ψυχής....

Ο αέρας (Ραφήνα, Αύγουστος 2011)

θαλασσινός αέρας φυσάει απο παντού.
Τα μαλλιά και τα ρούχα κυματίζουν σαν τρελά.

Θέλουνε να φύγουνε μακριά, ν αλλάξουνε ζωή, κι όμως

δεν το αποφασίζουνε, δεν τολμάνε να σε αφήσουν,

ίσως γιατί σ'αγαπάνε, ίσως γιατί φοβούνται την μοναξιά 

ή μήπως γιατί απλά σε συνήθισαν?

Ο ήχος τραντάζεται δυνατά και ταξιδεύει προς όλες τις διαστάσεις,

εσύ τον στέλνεις ευθεία κι αυτός πάει κυκλικά, κατακόρυφα, περιστρέφεται,

αυτός αποφασίζει που θα πάνε τα λόγια σου και ποιός θα τα ακούσει.

Στέκεσαι σε ένα σημείο, όμως ο αέρας της θάλασσας κινεί τα πάντα, νομίζεις

πως στέκεσαι αλλά είναι απλά μια οφθαλμαπάτη, κινείσαι με ταχύτητα μεγάλη.

Η ψυχή σου θέλει να βγεί και να ταξιδέψει, να φύγει μακριά απο τις σκέψεις σου

όμως φοβάται μήπως δεν βρεί το σώμα σου όταν επιστρέψει...θα την περιμένεις?

Δεν διακρίνω λέξεις, γλώσσες, χαμόγελα ή κατσουφιασμένα πρόσωπα, δεν βλέπω, μόνο κοιτώ αόριστα και νιώθω τον αέρα να μου ανακατεύει την ψυχή σαν μια τεράστια ξύλινη κουτάλα...φέρνει τα πάνω κάτω, θέλει να την ταρακουνήσει, να την βοηθήσει, να την εξαγνίσει.

"Αέρα, δεν θέλω πιά να σκέφτομαι, κουράστηκα διώξε σε παρακαλώ τις σκέψεις μακριά, ζάλισετες να χάσουν τον δρόμο και να επισκεφτούν άλλη ψυχή.."

θέλω να βλέπω μόνο θάλασσα, να νιώθω τον αέρα, να μην σκέφτομαι άλλο πιά...

Το ουράνιο τόξο

Τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας χτυπάνε πάνω στην κουπαστή,

η ορμή γίνεται χρώματα πολλά, απο την επιφάνεια της

θάλασσας αρχίζει και φτάνει ως τον ουρανό, λίγο κάτω απο τα σύννεφα.

Το βαθύ μπλέ νερό, γίνεται λευκό την στιγμή της σύγκρουσης

του αέρα με το κύμα, γαλάζιο κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας

κι άχρωμο καθώς σε πιτσιλάει.

Έχει χρώμα η ζωή μας? Μια λευκή μέρα, ένα γαλάζιο απόγευμα, ενα μπλε βράδυ...Το νερό κι ο αέρας δημιουργούν τόσα χρώματα,

τόσα σχήματα, η σύγκρουση τους φέρνει αλλαγή, ήχο δυνατό, κίνηση, ένταση, μοιάζει να αγκαλιάζονται, να μαλώνουν, να μιλάνε, να αφρίζουν μέχρι που σκοτεινιάζουν μέχρι που ηρεμούν..αυτός κι αυτή...ο άνεμος και η θάλασσα..

αυτός κι αυτή.

Η ψυχή μας είναι το σπίτι μας

Αφήνουμε τον υλικό κόσμο και μας κατευθύνει,

να μας επηρεάζει, να μας αλλάζει την διάθεση,

να μας κάνει να ξεχνάμε ότι έχουμε ψυχή.  

Με αυτόν τον τρόπο την καταπιέζουμε, την θάβουμε βαθιά

και μετά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε απαίσια,

γιατί παθαίνουμε κτάθλιψη, γιατί γινόμαστε αντικοινωνικοί,

γιατί νιώθουμε δυσυχισμένοι.

Η ψυχή μας απο την στιγμή που γεννιόμαστε "μας λέει"

τι χρειάζεται για να νιώθει ικανοποίηση, να είμαστε ευτιχισμένοι,

έστω για την παροδική στιγμή που ζούμε τώρα..με ποιόν τρόπο μας το λέει?

Αυτό που νιώθουμε είναι η απλή απάντηση της ψυχής μας, αυτό που

νιώθει η καρδιά μας και το σώμα μας, το ένστικτο μας είναι οι

εκδηλώσεις της ψυχής μας.

Η ψυχή κάθε στιγμή της ζωής μας ξέρει τι αναζητά, ξέρει τι θέλει και μας το δείχνει

με διάφορους τρόπους...αρκεί να αποκωδικοποιήσουμε την γλώσσα της,

που δεν είναι πια και τόσο δύσκολο μετά απο τόσα χρόνια συμβίωσης...

Στην αντίπερα όχθη όμως βρίσκεται ο υλικός κόσμος με εκατομμύρια άλλες ψυχές

που αγνοούνται εσκεμμένα απο την εκάστοτε κονωνία,

και φυσικά η επιλογή της "ευκολίας".

Πολλές ξεχασμένες ψυχές συνεργάζονται καθημερινά για να επηρεάσουν

την δικιά μας ψυχή, να την ατονίσουν να την ωθήσουν να γίνει μέρος της κοινωνίας

των ξεχασμένων διαταραγμένων ψυχών...

ακριβώς αυτός είναι ο εχθρός της ευτυχίας μας....

 

Πόσο και κάθε πόσο?

Πόσο λάθος μπορεί να είναι η αντίληψη μας για κάτι? Πόσο και κάθε πόσο?

 Αν το σφάλμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά προφανώς δεν είναι τυχαίο, δεν

κάναμε λάθος γιατί "έτυχε"...αν αντιληφθήκαμε πως κάναμε λάθος 20 φορές, 

απλά δεν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το λάθος και φυσικά δεν ήταν τυχαίο.

Δεν γίνεται να σκοντάφτεις στην ίδια λακούβα 20 φορές και να λες "ήταν τυχαίο"...μετά την δεύτερη, τρίτη φορά, σου άρεσε ίσως το τράνταγμα ή σε τύφλωνε το φως του ήλιου (που επίσης σου άρεσε) ή δεν έβλεπες εκ γενετής (πρόβλημα όρασης) ή ίσως και να είχες προβλημα ακοής, καθώς δεν άκουγες τον εαυτό σου να σου υπενθυμίζει πως έπεσες άλλες 5...7...19..φορές στην ίδια λακούβα, στο ίδιο μέρος, με την ίδια ακριβώς ένταση, τον ίδιο ή αύξοντα πόνο.

Ευτυχώς όμως κάποια μέρα αποφασίζεις να τσιμεντώσεις την λακούβα που

σε έκανε να σκοντάψεις. Κι έιναι τόσο απλό, αρκεί να το αποδεχτείς και να

το αποφασίσεις.

Ήδη νιώθεις καλύτερα. Η λακούβα δεν είναι πια λακούβα, ναι έχει διαφορετικό χρώμα απο το υπόλοιπο τσιμέντο αλλά δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα παλιώσει και δεν θα φαίνεται πια καθόλου...θα είναι λες και δεν ύπηρξε ποτέ...

To sun or not sun..

I was just wondering what is wrong with us humans not getting enough sun, or what's wrong with humans generally. We usually complaining about something, aren't we? Let's analyse the weather moaning. When it's sunny the heat makes us suffering (Greeks, Italians etc) and we stay at home with
air-conditions drying our body and brain. When it's cloudy and raining we don't wanna go out and we feel measurable and we postpone our training at the park or we postpone our picnic because we will get wet and then we will get ill and then we will have to suffer AGAIN...

What about considering the possibility that it's all part of a mind-game, we alone building-up
Day be day since when we were probably born? ..Our mums yelling not to get out when it's raining or not to wash our hair and go out or any hidden memory that our brain unwillingly is retrieving out of the blue???

What about Brazilians dancing and partying any time with any weather conditions, are they getting ill every time they party? Are they staying at home when it's 4 degrees Celsius?

Are we imposing ourselves how we should behave and feel based in our habits, our society's unwritten rules and our childhood memories? May be we can get over it? May be we will feel our serotonin levels going high up if we do go jogging at the park when it is "spitting", may be we should just remember why we got emotional when we've seen Forest Gamp for the first time running for weeks, months?

Re-considering our comfort-zones is my suggestion, re-discovering our need for safety and getting to know our hidden real personality, crossing the line..theat line that we are so used to consider as a normal limit we should never cross.

I believe that we are getting used to our lives and ourselves and our safety created and we do not further want to try and move the water underneath our feet and we become static and solid....and then we moan and start thinking that it's somebody else's fault instead of looking towards our inner psiche..and this is when we start blaming people around us..wrong path...we are probably looking to wrong direction. However, there is nothing wrong about it, it's normal, excepted and triggering if we decide to face-it-up and do something about it. We can change and we can get to discover ourselves every single day and have amazing fun by doing so, we can rely on our-selves and make our-selves happy and also our friends and our partners if we decide to go for it.

Here's a little story in relation to my crossing-the-line-suggestion.
When I was at the UNI I went for a psicological test with some mated in the mountains in Circeo.
The professor Montanarela was leading us in a crossing-the-safety-zones situation. We had to walk with a partner with our eyes blinded in a pathway, climping and walking with our partner's assistance. This was just a self experiment to test our feeling not safe and relying mainly in our partner's guidance to get over physical obstacles, small rivers etc. It did not last long and although it was exciting the following test was even more exciting. We had to cross a river, about 8 mt wide, it was December, around 3 degrees Celsious and we obviously did not have any wellis with us, just our trainers. Prof Montanarella kept on walking and crossing the river, nobody said nothing, we were just looking to each other trying to follow without a lot of rationale thinking...then we heard a man's voice yelling "this is irrationale, it's so cold and you are asking us to cross a river full of water just to do some trekking exercise...?? I have my exam on Monday and if I will get ill I will not be able to pass it and I will fail and it's going to be a disaster.......bla bla bla bla". The prof. just answered "you are not obliged to follow, just turn back and wait for us where we started, or just go with flow...". He went back after he yelled for a bit longer. On Monday, 2 days after our mountain exercise, he was the only ill person  and the only person that has not crossed the river...

τα μονοπάτια μας

Οι τροχιές μας μοιάζουνε ασύμβατες, μπερδεύονται, συγκρούονται, απομακρύνονται.

Η πορεία μου εμποδίζεται απο την αστάθεια της δικιάς σου, αλλάζω πορεία, χάνω τον δρόμο.

Η τύχη αδυνατεί να καταλάβει σε ποιά κατεύθυνση θέλει να μας ωθήσει, αμφιταλαντεύεται.


Κι όμως,

η συνάντηση μας ήταν αναπόφευκτη, ορόσημο και καταλύτης.

Η αλληλεπίδραση, είσοδος σε απρόσμενα μονοπάτια, ταξίδι σε άλλα αστέρια.

Η αστάθεια που ωριμάζει σιγά σιγά επινοεί άλλες διαστάσεις, γίνεται αέρινη ενέργεια,
ρευστότητα που μας πάει σε άλλους τόπους, μακριά.....