0 1 2 .....2 0 1 2...2 0 2 1.....

Πρόσθεσα την ημερομηνία που είχα ξεχάσει να συμπληρώσω, σε ένα κείμενο για το μπλόγκ μου κι έγραψα κατα λάθος...2021 αντί για 2012...το έσβησα αμέσως και αστραπιαία πέρασαν απο το μυαλό μου δεκάδες σκέψεις... «πως θα είναι άραγε το 2021? Που θα είμαι και πόσο χαρούμενη θα είμαι, θα αναπολώ αυτές τις στιγμές που ζω τώρα ή όχι, θα έχω παιδιά»? Δεν είναι και πολύ μακριά η χρονολογία 2021...Ο μεγάλος  μου ανηψιός θα είναι  14 ετών, ήδη στην εφηβεία, ο μικρότερος   12 , θα αλητεύουνε παρέα, και η μοναδική μου ανηψιά θα είναι 10,5 ετών, θα εκληπαρεί «τ’αγορια» να την πάρουν μαζί τους στις πρώτες τους αλητείες, θα παρακαλάει να περάσουν γρήγορα τα χρόνια για να μπει και αυτή στην εφηβεία... οι γονείς μου και οι αδελφές μου θα είναι κατά 9 χρόνια μεγαλύτεροι... καινούργιοι άνθρωποι θα έχουν μπει στη ζωή μου, κάποιοι άλλοι θα φύγουν μακριά. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα όταν συνειδητοποιώ  πως το σήμερα  βρίσκεται χρονολογικά  λίγο πριν το αύριο, αρχίζω και νιώθω ελαφρώς πιο βαριά την ευθύνη  του σήμερα στις πλάτες μου..9  χρόνια είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα...φυσικά και λίγες μόνο μέρες ή ώρες φθάνουν για την πλήρη ανατροπή, όμως  το διάστημα των 9 ετών είναι σίγουρο πως θα φέρει μεγάλες αλλαγές, στον εαυτό μου, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στην οικογένεια μου, στη ζωή μου.  9 χρόνια μετά, θέλω να έχω κάνει αυτά που τώρα επιθυμώ, θέλω να έχω ανοίξει την καρδιά μου σε αυτούς που δεν ξέρω μέχρι πότε θα είναι κοντά μου, θέλω να έχω κάνει αυτά που μπορώ μόνο στα 36 να κάνω (ή πιο πριν!!), θέλω να εκμεταλλευτώ την χαρά του τώρα μέσα στην σχεδόν αόρατη σκιά του αύριο.

 Ίσως απ’την άλλη να συμβεί και το αντίθετο, μιας και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενναίσθαι  να προτιμήσω να εστιάσω την προσοχή μου στο τώρα δίχως να αναλογίζομαι καθόλου το μετά...όμως κάτι δεν μου κολλάει, νομίζω πως θα εθελοτυφλώ, γιατί να το κάνω εξάλλου? Δεν φοβάμαι να αναγνωρίσω την (πιθανή) ύπαρξη του μετά.

Ίσως ο Σωκράτης μπορεί να με βοηθήσει με το γνωστό του «Παν μέτρον Άριστον», ισως πρέπει να σκέφτομαι το τώρα ενώ ταυτόχρονα έχω στο νου μου πως θα ήθελα να είμαι το 2021. Μπορούμε άραγε να ζούμε την κάθε μέρα μας δίχως ούτε έναν μικρούλη εύκολο στόχο? Δεν νομίζω, πως μπορείς να ζεις με νόημα δίχως ένα μικρό όνειρο στον νου.  Γίνεται? Πιστεύω πως όχι, όπως οι μηχανές που παράγουν κάθε είδους ενέργεια, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον «σπινθήρα» σαν κίνητρο στη ζωή μας, κάτι που θα μας δίνει έναυσμα κάθε μέρα που ξυπνάμε.

Συνειδητότητα

 Οι επιλογές  μας  πρέπει να είναι συνειδητές.

Πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι επιλέγουμε, βάσει του τι θέλουμε. Δεν αξιζει τον κόπο οι επιλογές της ζωής μας να είναι τυχαίες, έτσι γιατί κάποιος μας τις πρότεινε ή γιατί «έτυχε»...τίποτα δεν τυχαίνει, ή μάλλον όχι κατά το ποσοστό που «λέγεται», προφανώς η τύχη να συνεισφέρει αλλά λίγο, πολύ λίγο. Την πλειονήτητα των καταστάσεων στη ζωή μας την οδηγούμε μονάχα εμείς, κι όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε και το αποδεχτούμε τόσο πιο συνειδητά θα κάνουμε ότι κάνουμε.

Δεν μπορω να ισχυριστώ πως πρέπει όλοι να ξέρουμε τι θέλουμε, μπορώ όμως να μιλήσω για το εαυτό μου. Πέρασαν 35 χρόνια για να καταλάβω οτι για να κάνω σωστές κινήσεις – δηλαδή κινήσεις που νιώθω απαραίτητες για την ζωή μου – πρέπει να γνωρίζω την κάθε στιγμή ΤΙ ΘΕΛΩ, τι χρειάζομαι δηλαδή για να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, κι αυτό ίσως είναι απο τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο...γιατί? Γιατί τα θέλω μου τεινουν να διαμορφώνονται απο εξωτερικές επιρροές κι όχι μοναχα απο αυτό που νιώθω και μου λέει το σώμα μου και η ψυχή μου και γιατί σπάνια μας διδάσκεται να αντιλαβανόμαστε αυτό που θέλουμε. Οι επιρροές αυτές μπορεί να είναι, ο προσωπικός μου προγραμματισμός (τι έμαθα πως είναι το «σωστό» απο μικρή) και αντιλήψεις βάσει πεποιθησεων που έχω κληρονομήσει απο την οικογένεια μου, ο φόβος για κοινωνική επίκριση (απο τον οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, γνωστό ή άγνωστο), οι προκλήσεις που υπάρχουν γύρω μου, οι οποίες προτιμάνε να μην είμαι συνειδητοποιημενη όσον αφορά στο τι θέλω, γιατί έτσι θα αγοράζω ότι να ναι κι ότι ειναι της μόδας (κι όχι οτι μου ταιριαζει), θα τρώω ότι να ναι (κι οχι ότι μου κάνει καλό), η γνώμη φίλων, εκάστοτε συντρόφων κτλ. Μεσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που εναντιώνεται στο να συνειδητοποιήσω εγώ τι θέλω, οφείλω να συνεχίζω να προσπαθώ με περισσότερο πείσμα να καταλάβω τι χρειάζομαι για να είμαι ευτιχισμένη, οφείλω να ψάξω το όνειρο μου, αυτό που θέλω να κάνω τώρα και αυτό που θέλω να κάνω σε 10, 20, 40 χρόνια απο τώρα..οφείλω στον εαυτό μου να αναρωτιέμαι κάθε μέρα που περνάει αν κάνω αυτό που θέλω κι αν αυτό που κάνω, εξυπηρετεί αυτο που θέλω....

Δεν είναι ατομισμός, είναι απλά ένας τρόπος να είμαι εγώ κι όχι ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο σύντροφος μου, η δασκάλα μου, η κολλητή μου, η αδελφή μου, είναι ένας τρόπος να βρω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι επάνω του, να μην νιώθω αυτόνομη αλλά να είμαι.

Οι γνώμες είναι πολύτιμες.  Είναι όμως γνώμες.  Το βασικό μας κριτήριο πρέπει να παραμένει αυτό που νιώθουμε μέσα μας που θα μας οδηγείσει σε αυτό που θέλουμε.

Κι αν υπάρχει κάποιος που διαβάζοντας αυτό το άρθρο αναρωτιέται αν γεννήθηκα έτσι, η απάντηση είναι πως όχι. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν έβλεπα πως ένας απο τους στόχους μας είναι να αποκωδικοποιήσουμε τον εαυτό μας. Δούλευα, αγαπούσα, διασκέδαζα χωρίς να ξέρω αν αυτά που κάνω τα επιλέγω εγώ ή η τηλεόραση, εγώ ή ο γονέας μου. Όχι πως κατέκτησα το Έβερεστ αλλά ομολογουμένως προτιμώ να ξέρω τι θέλω, έτσι όλα είναι πολύ πιο απλά και με λιγότερη ανούσια σκέψη και πολύ λιγότερη ενέργεια που μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη!!!!

Η πρακτική στη φιλοσοφία της γιόγκα με έφερε εδώ. Η εξάσκηση στη γιόγκα, είναι ένας απλός τρόπος να αρχίσουμε να νιώθουμε το σώμα μας με στόχο μετά απο κάποιο καιρό να έχουμε επίγνωση του τι θέλουμε. Αυξάνει την ιδιοαίσθηση (ξέρουμε τι νιώθουμε και σε ποιό μέρος του σώματος μας), την αυτοπαρατήρηση, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχο και αυτογνωσία. Κοινώς, βοηθά σημαντικά στην βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας, που συχνά, μέσα σε όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε και να αγχωθούμε ξεχνάμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι νιώθουμε.

...κινητρο oh κινητρο!!!!!

Καθε μερα που φευγει δεν ξερουμε αν θα ζησουμε την επομενη.
Αγχωνομαστε, χανουμε τον ελεγχο μας, κανουμε κακο στον εαυτο μας,
κανουμε ανουσιες σκεψεις οι οποιες μας επηρεαζουνε αρνητικα,
χανουμε το νοημα της στιγμης, ζουμε με νευρα, αγχος, διχως να ακουμε
 100%,διχως να βλεπουμε αληθινα, κατω απο την επηροια του αγχους,
ολα μοιαζουνε πιο δυσκολα, ζουμε τρεχοντας να προλαβουμε, τι, τι ακριβως?
Την ζωη μας που φευγει και δεν το περνουμε χαμπαρι? Η μητερα μου θελει ενα
 "καλυτερο αυριο" για εμενα, καλυτερο απο ποια αποψη???
Τι ειναι για την μαμα "το καλυτερο"? Μια ζωη με περισσοτερα χρηματα,
με πιο πολυ ανεση, με μεγαλυτερη ευκολια? Πολλοι ισχυριζονται πως η
ευκολια και η ανεση στη ζωη μας, ειναι το παν.... δεν συμφωνω.
Τα χρηματα δεν φερνουνε την ευτυχια, η ευτυχια βρισκεται
στις απαντησεις που δινει ο καθενας μας στα βασικα ερωτηματα της ζωης μας...
γιατι υπαρχω, τι ειναι ο θανατος, πως θα ευτυχισω? Οσο πιο κοντα ειμαστε στο
να απαντησουμε αληθινα στις ερωτησεις αυτες τοσο πιο κοντα στη
"συνειδητοποιηση" βρισκομαστε, οσο κρυβομαστε πισω απο το δακτυλακι μας
 τοσο πιο πολυ απομακρυνομαστε απο τον πραγματικο σκοπο του να ειμαστε
 ζωντανοι και να ζουμε το τωρα...κι ολα αυτα τα εφερε η κριση, προ κρισης
ειλικρινα πιστευαμε (καποιος μας ειχε κανει να πιστευουμε) πως οσο πιο "καλοι"
 ειμαστε στη δουλεια μας και οσο πιο καριεριστες ειμαστε (δηλαδη
βγαλουμε πολλα χρηματα) τοσο πιο ευτυχισμενοι θα ειμαστε, γιατι θα εχουμε
 ανεση και θα ζουμε με ευκολια....και ποιος το ειπε αυτο???
Ο εκατομυρριουχος στη Κηφησια που φοβαται μηπως του απαγαγουνε την
 κορη ειναι ευτυχισμενος? Αυτος που εχει τοσα χρηματα που δεν ξερει που
 και πως να τα ξοδεψει, ομως η γυναικα του δεν τον αγαπαει πια,
ή τον βαρεθηκε, ή ο ιδιος βαρεθηκε, ειναι κριτηρια ευτυχιας?? Δεν νομιζω,
καθολου δεν το νομιζω. Για χρονια, δεκαετιες πιστευαμε πως τα χρηματα
και η καριερα θα μας φερουνε ευτυχια, πως η αφθονια ειναι ευτυχια,
ομως η ιστορια μας εδειξε πως καναμε μεγαλο λαθος.

Και τωρα που βρισκομαστε? Δεν ειμαι σιγουρη για την απαντηση...
ομως ειμαστε σε καλυτερο δρομο απο οτι πριν την κριση. Δεν θελω ν απλουστευσω
 και να ισχυριστω πως "η θετικη σκεψη" θα μας σωσει, οχι φυσικα, μονον η
θετικη σκεψη δεν θα κανει θαυματα, ειμαι σιγουρη ομως για το αντιθετο.
Οσο πιο αρνητικοι και καταστροφικοι ειμαστε τοσο πιο πολυ "αφηνομαστε"
και μας περνει η κατω βολτα, πρεπει να εχουμε εναν στοχο, να συνεχισουμε
 να ελπιζουμε σε κατι, εστω κι αν αυτο το κατι δεν ειναι πια ο αυτοσκοπος του
 να εχουμε πολλα χρηματα, ο καθενας πρεπει να εχει ενα κινητρο, οποιο θελει κι
 οποιο πιστευει αυτος καταλληλο για την ζωη του, μα πρεπει να εχουμε το κινητρο
 που μας οδηγει αλλιως....την βαψαμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

μικροβια κι αντιδοτα

Μικροβιο.

Μικροβιο στη ψυχη ή στο σωμα?

Μπαινει μεσα σου και σε αλλαζει, σε κανει να φτερνιζεσαι,

να κρυωνεις ή να ζεσταινεσαι, σε κανει να σκεφτεσαι "αλλιως",

σε διορθωνει ή σε διεφθειρει, σε κανει να βλεπεις τη ζωη

ξανα απ την αρχη, αρχιζεις να σκεφτεσαι τι εκανες ως τη στιγμη που

μπηκε μεσα σου, αρχιζεις να καταλαβαινεις αυτους που ειχανε

το μικροβιο κι εσυ τους εκρινες, αρχιζεις να "εισαι αλλου"...

Καποια εχουν αντιδοτο, αλλα παλι, οχι,

απλα πρεπει να νιωσεις την επιδραση τους,

να δεχτεις την αλλαγη που θα φερουν στο σωμα και μυαλο

να μην τους αντισταθεις

γιατι μπορει να γεννησουν μεσα σου

εκατομυρρια αλλα μικροβια

και να χαθεις εντελως.

Σε εχουν προσβαλλει και πρεπει να αντιμετωπισεις

την περιοδο επωασης σαν ενα σταδιο της κοινης σας ζωης,

της δικης σου και του μικροβιου,

ισως να μεινετε για παντα μαζι,

ισως κι οχι,

οπως και να εχει πρεπει να αποδεχτεις την υπαρξη του,

ειτε για να την ξεπερασεις ειτε για να την συνηθισεις....

Εν τελει ποτε δεν ξερεις αν η αλλαγη που

τα μικροβια φερνουν θα ειναι καλη η κακη,

μονο αν αφεθεις θα δεις την σημασια τους.

Μεινε εκει μαζι τους και δες τι εχουν να σου πουνε.

shopping....fake confidence...gym..real confidence!!!

Νομίζω έχω ξαναγράψει για την καταναλωτική μανία της γυναίκας...
Θα ξαναγράψω. Περνάμε αρκετό καιρό απο τη ζωή μας να βλέπουμε, να ψάχνουμε
και να δοκιμάζουμε ρούχα που θέλουμε και μας αρέσουν...γιατί εμείς οι γυναίκες
κι όχι οι άντρες? Γιατί έχουμε πεπειστεί πως αυτό είναι που θα μας δώσει το κάτι
που ψάχνουμε, να αποκτήσουμε πιο πολύ αυτοπεποίθηση, να νιώσουμε πιο όμορφες,
πιο περιποιημένες, πιο ελκυστικές...

Κι όμως οι γυναίκες που έχω γνωρίσει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση είναι αυτες που
δεν χρειαζονται να βαλουν make-up για να πανε στο σουπερ μαρκετ, και ποιες ειναι
αυτες άραγε?....αυτες που φροντιζουνε το σώμα τους με την γυμναστική (κάνοντας
κάτι που μας αρέσει οχι απλά γυμναστική )και φυσικά μέσω της σωστής διατροφής...
γιατί πολύ απλά όταν βγούν τα Louis Vuitton ρουχαλάκια και τα
Victoria Secret εσωρουχάκια αυτό που μένει, το γυμνό σώμα, τους ικανοποιεί ακόμα!!!

Τι πιο υπέροχο απο το να καταναλώνεις ενέργεια με το σώμα σου, να νιώθεις πως
αλληλεπιδράς με το περιβάλλον (πχ κάνοντας jogging), ν ανακαλύπτεις κάθε τόσο και
νέες μυικές ομάδες στο σώμα σου που είχαν εξαφανιστεί, είτε απο το επιπλέον λίπος
είτε απο την παντελή έλλειψη γυμναστικής, είτε απο τα πολλά στρώματα
επώνυμων ρούχων!!!!

Ο τρόπος για να αυξήσουμε την αυτοπεποίθηση μας μια για πάντα είναι η καθημερινή
γυμναστική όχι το shopping. Ο τρόπος να πλουτίσουμε τους ήδη ζάμπλουτους της κατηγορίας
 Louis Vuitton Οίκους είναι να αγοράσουμε τα ρουχαλάκια τους, έτσι θα αποκτήσουμε
μια μικρή δόση αυτοπεπίθησης για όσο φοράμε ρούχα, όταν όμως αυτά φύγουν....τι μένει???

Ονειρα...

Που πάνε τα όνειρα

όταν ανάβει το φως στα ξαφνικά

και ξυπνάς?

Σκορπίζονται στον πλανήτη

επισκέπτες σε ανέμελα υποσυνείδητα.

Χάνονται μια για πάντα

ή μετουσιώνονται σε άλλα

χιλιάδες χρωματιστά όνειρα?

τελικα ειναι κοτες ή οχι...

Αραγε ειναι υπερβολικα γενικευμενο να διερωτομαι αν χωριζουν ποτε οι αντρες τις γυναικες?

Φανταζομαι μια σχεση που παει κατα διαολου, δεν υπαρχει επικοινωνια, τρυφεροτητα,
 παθος, ιδιαιτερη θεληση, μονο συνηθεια, κεκτημενη ταχυτητα και κοινωνικη αποδοχη...
"Ο Γιωργος και η Κατερινα ειναι μαζι", πιθανη ανταλλαγη και αναμειξη  παρεων,
ισως κοινο σπιτι και λογαριασμοι, κοινες συνηθειες και ενδιαφεροντα, και φυσικα...
κοινες διακοπες....διακοπες απο τι ακριβως, δεν ειμαι σιγουρη...αν δηλαδη δεν υπαρχει
παθος στην καθημερινη ζωη ενος ζευγαριου, θα εμφανιστει εντελως ξαφνικα οταν οι
δυο τους ειναι διακοπες? ...ωραια θα ητανε αλλα αμφιβαλλω!!!

Διχως να θελω να κατηγορησω ή να γενικευσω μια κατασταση,
κανω απλα μια εκτιμηση. Οι αντρες δεν χωριζουνε σχεδον ποτε οταν νιωσουν
 πως επιβαλλεται να χωρισουν, οταν τα παντα συνομωτουν με την ιδεα να
τελειωσει μια σχεση και να μεινουνε μονοι τους ή εστω να
ψαξουν κατι αλλο που τους εκφραζει περισσοτερο...

Το γιατι συμβαινει τουτο δεν με πολυα-απασχολει, αυτο που με εκπλησσει
ειναι ο μαζωχισμος και ταυτοχρονα ο ατομισμος που προφανως τους διακατεχει
και τους ωθει στο σημειο να πραξουνε με αυτον τον τροπο..ή μηπως δεν το
κανουνε συνειδητα?

Οπως και να εχει, θεωρω ιδιαιτερα επικινδυνο οταν μια γυναικα εκλαμβανει ως ενδειξη ικανοποιησης ή συνειδητης επιλογης το οτι ο αντρας δεν φευγει απο μια σχεση,
και χωρις να θελω να γενικευσω τολμω να δωσω ενα 85% πιθανοτητες να συμβαινει
το παραπανω φαινομενο...το υπολοιπο 15% προφανως θα ειναι απο τα πιο
συνειδητοποιημενα και τολμηρα οντα στον πλανητη...

...τα οποια φυσικα ευελπιστω να συναντησω στον δρομο μου για να τους δωσω
προσωπικα τα συγχαρητηρια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παντρειές....

Η φίλη και γλυκήτατη συνάδελφος μου Ελισαμπέττα, αποφάσισε να παντρευτεί...

Δεν ήμουν ποτέ λάτρης του γάμου, ούτε καν φαντάστηκα ποτέ τον
εαυτό μου ντυμένο νύφη σε μια εκκλησία, δεν ξέρω γιατί, έτσι απλά
η συγκεκριμένη εικόνα δεν ύπήρξε μέρος των παιδικών-εφηβικών
ή και ενήλικων ονείρων μου. Παρόλαταύτα με συγκινεί ιδιαίτερα
όταν δυό άνθρωποι, μετά απο καιρό που αγαπιούνται αποφασίζουν
πως θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο μέρος της ζωής τους αγκαλιά,
στον ίδιο χώρο, να μαγειρεύουν μαζί, να κοιμούνται και να ξυπνάνε
μαζί. Δεν νομίζω πως συγκαταλέγομαι στους υπερβολικά ρομαντικούς
όμως η ιδέα του να ξεκινάνε δύο ανεξάρτητα και αυτόνομα άτομα
κοινή ζωή, με όλο το πακέτο δυσκολιών της σύγχρονης ζωής με αφήνει
αληθινά άφωνη και χαρούμενη...υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που
αναγνωρίζουνε πιο πολλά θετικά στην κοινή ζωή παρά αρνητικά...
που δεν παντρεύονται γιατί "βολεύει", γιατί "έμεινα έγκυος", γιατί
είμαι 30+, αλλά γιατί απλά θέλω αυτόν τον άνθρωπο τώρα συνέχεια
δίπλα μου. Πόσο υπέροχο συναίσθημα όταν κάτι τόσο περίπλοκο
γίνεται τόσο απλό...

Γενικά πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι κάνουμε μέρα με την μέρα την ζωή μας
όλο και πιο περίπλοκη, πιο μπερδεμένη, πιο ζαλισμένη...αν είμαστε
100% ειλικρινείς με τον εαυτό μας και αποδεχτούμε τα αληθινά μας
"θέλω", αυτά δηλαδή που μας κάνουνε χαρούμενους, ίσως καταφέρουμε
 να ανακαλύψουμε πως δεν είναι η ζωή απο μόνη της τόσο δύσκολη,
εμείς την βλέπουμε έτσι, εμείς την αντιμετωπίζουμε έτσι και εν τέλει εμείς
μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα,
την αγάπη, τον γάμο, την δουλειά, την επιβίωση, τα πάντα.

Η ευτυχία δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ουτοπία...είναι κάτι που όλοι μας
αξίζουμε κι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε, αρκεί να ξέρουμε τι ζητάμε
και τι νιώθουμε....

Τα φαντασματακια...

χθες πρωι, ηρθε στο μαγαζι που δουλευω, ενα ζευγαρι.
Αυτος Γερμανος, αυτη Αγγλιδα...γυρω στα 60...εχω αυτο
το "χουι" να μου ερχεται αυθορμητα να ψυχολογω τα ατομα
που γνωριζω και μου κινουν το ενδιαφερον. Αυτοι φαινοτανε
ηρεμοι, χαρουμενοι, μετρημενοι και γλυκυτατοι ανθρωποι...
νομιζω δεν ητανε παντρεμενοι, ομως ητανε ζευγαρι...γνωριστηκανε,
ισως, αφοτου χωρισανε και οι 2 με τους συζηγους τους, αυτη την
φορα λιγοτερο ενθουσιασμενοι αλλα πιο σιγουροι για την επιλογη τους..
Πιασαμε κουβεντα για την νιοτη και τα trends...
..Αραγε ποσο  συχνα πιστευουμε πως θα ειμαστε για παντα νεοι, επιλεγουμε
συντροφους, φαγητα που θελουμε να φαμε, διατροφη, γυμναστικη,
μερη που συχναζουνε, σκεπτομενοι το αυριο...
Και το σημερα που παει?
Σημερα πρεπει να ειμαστε καλα, καθε μερα, καθε ωρα, καθε λεπτακι της
πολυτιμης ζωης μας, να μαστε ομως καλα γιατι ετσι νιωθουμε, οχι γιατι
εχουμε εναν απωτερο σκοπο, τον στοχο του αυριο...και ποιος μου
εγγυαται πως αυτο που θελω σημερα θα ειναι αυτο που θελω αυριο???
Κανενας...γιαυτο ακριβως το παν, κατ'εμε, ειναι να ειμαστε χαρουμενοι
απο το παρον και να ζουμε ΜΕ αυτο και ΓΙΑ αυτο...το μελλον και το
παρελθον ειναι 2 φαντασματακια που προσπαθουν να μας αποσπασουνε
την προσοχη απο το παρον, να μας αγχωσουν για το μελλον και να
ξεχνιομαστε να μην ζουμε την καθε στιγμη στο 100%...

ρούχα, ομορφιά, οφθαλμαπάτη...

Ενίοτε (μόνο ενίοτε φυσικά) εμείς οι γυναίκες αντιμετωπίσοζυμε
το εξής σοβαρό πρόβλημα...ασχολούμαστε πιο πολύ με τα ρούχα μας
παρά με τον εαυτό μας - θεωρώ περιττό να αναλύσω το ότι τα ρούχα μας
δεν είναι αληθινό μέρος του εαυτόυ μας - Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που
μας κάνει να πείθουμε τους εαυτούς μας πως εχουμε τέτοιου είδους ανάγκη,
δεν είμαι 100% σίγουρη...τι ακριβώς παθαίνουμε και γινόμαστε "μανιώδεις" όταν
βρισκόμαστε στο Zara, Massimo Dutti κτλ. Σήμερα πέρασα για να
αγοράσω κάτι που - έκρινα πως- χρειάζομαι και με έπιασε άγχος στα ξαφνικά...
έντονα φώτα λευκά παντού, περπατούσα ανάμεσα σε ρούχα και όπως άφηνα ένα
μπλουζάκι μου το έπαιρνε ένα άγνωστο γυναικείο χέρι, όπως διέσχιζα το
κατάστημα 9000 κολώνιες είχαν διεισδύσει μέσα στις ρινικές μου κογχές...
κι ήτανε μόλις 14.30 το μεσημέρι... άραγε γιατί παθαίνουμε shopping αμόκ ?
..κάποιοι απο τους λόγους είναι ίσως οι εξης:
1. Θέλουμε να μοιάσουμε πιο όμορφες και πιστεύουμε πως θα γίνουμε αν
βάλουμε μοδάτα ρούχα και καινούργια...ακόμα κι αν έχουμε παχύνει, ακόμα
 κι αν τα μοδάτα ρούχα δεν είναι για την ηλικίας μας ή αν δεν μας πάνε γιατι
ταιριάζουνε μονάχα σε ανορεξικά 17χρονα....Λάθος, πιο όμορφες
θα γίνουμε αν φροντίσουμε το σώμα μας, με σωστή εκγύμναση, αν προσέξουμε
την διατροφή μας και αν φροντίσουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε
κάθε τομέα, αν είμαστε αληθινά ικανοποιημένες ζτην ζωή μας.
2. Θέλουμε να διαφερουμε και να είμαστε οι πιο όμορφες, οι πιό περιποιημένες,
γενικά να είμαστε οι "πιό". Γιατί? Γιατί αφενός μας επιβάλλεται απο την
γυναικεία φύση μας και αφετέρου επιβαρύνεται απο την σημερινή κοινωνία και τα
"πρέπει" της. Γιατί άραγε να πρέπει να διαφέρουμε εξωτερικά, είμαστε τελείως
 διαφορετικοί στον χαρακτήρα και στα χαρακτηριστικά του σώματος, έτσι κι αλλιώς,
 γιατί να πρέπει να "βγάζουμε μάτι" πως φοράμε τα πιο υπέροχα, τα πιο ιδιαίτερα,
τα πιο σπάνια? Για κανέναν απολύτως λόγο εκτός της προβολής του εγώ
...όμως όχι του δικού μου εγώ ή του δικού σου αλλά του κοινωνικου/αλα Kate Moss-εγώ.

Σήμερα μετά απο όλες αυτές τις γυναικό-ρεαλιστικές-φιλοσοφίες συνειδητοποίησα
πως στην πραγματικότητα καμμιά γυναίκα δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτα απο αυτά
που αγοράζει (αν κάποιος άντρας διαβάζει το κειμενο θα γελάει φυσικά γιατί
ακούγεται αυτονόητη συνειδητοποίηση αλλά δεν είναι κ α θ ό λ ο υ αυτονόητη
για το γυναικείο φύλο). Ο τρόπος που διατείθονται στα καταστήματα, η διαφήμιση
που γίνεται, οι γυναίκες υπάλληλοι που τα προβάλλουν, είναι ακριβώς όπως τα
σαλαμάκια υφαντής στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ για τα παιδάκια.
Τα βλέπεις να κρέμονται έτσι πανέμορφα, λαχταριστά, σε υπέροχα χρώματα,
πεντακάθαρα, τεντωμένα, αχρησιμοποίητα και θέλεις να τα αποκτήσεις
ξεχνώντας εσύ τι χρειάζεσαι, εσύ που ταιριάζεις, που συχνάζεις, εσύ τι στυλ έχεις..
ξεχνάς τον εαυτό σου και ασχολείσαι με τα ρούχα λες και τα αγοράζεις για κάποιον
 άλλον, η ψεύτικη ανάγκη για τελειότητα σε κάνει και ξεχνάς ποιά είσαι αληθινά
και η αίσθηση του ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες γυναίκες αυξάνεται ακαριαία.....

Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα έπρεπε να κλείσω τα 35 για να καταλάβω πόσο "κοροιδία" είναι η
μόδα/διαφήμιση - κυρίως η γυναικεία- και πόσο κορόιδα πιανόμαστε εμείς οι γυναίκες σε ανύπτοτο χρόνο!!!!

Ισως να ήθελα να μου έχει συμβεί πολύ νωρίτερα όμως νιώθω εξαιρετικά περήφανη που το
κατάλαβα έστω και αργά, που πηγαίνω σε 3 Zara μέχρι να βρω το συγκεκριμένο φανεκάκι
που ζητάω κι αν δεν βρω το νούμερο μου δεν αγοράζω τίποτα άλλο, γιατί απλά δεν θέλω τίποτα άλλο γιατί απλά δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

Γιατί άραγε οι γυναίκες είναι τα πρώτα "θύματα" σε shopping needs"  καταστάσεις??
Ίσως να μου θυμώσουνε τα αγόρια αλλά νομίζω πως πολλοί άντρες έχουνε αυτήν την
addiction με τις γυναίκες...έτσι όπως τις κοιτάνε, θα θέλανε να τις έχουνε όλες όμως
δεν νομίζω πως θα φτιάχνανε κάποια αξιοσημείωτικη χημική ένωση με όλους...δεν
νομίζω πως "έχουνε ανάγκη" απο όλες, το μάτι όμως δεν χορταίνει κι έτσι κοιτάνε
μέχρι το αντικείμενο απομακρυνθεί απο οπτικό τους πεδίο.....

Εν τέλει πιστεύω πως η ομορφία είναι μια πολύ χαζή παράμετρος που χρησιμοποιουμε
κατά κόρον, άθελα μας ή όχι στις επιλογες μας, και θα πρέπει να αναθερωρήσουμε κάποιες
by default σκέψεις μας..εξάλλου είναι κάτι που φεύγει δεν μένει για πάντα, είναι κάτι παροδικό,
εν αντιθέση με την ψυχή του ανθρώπου που ζει αιώνια....

εγώ και η πραγματικότητα

Είναι φορές που η πραγματικότητα κρύβεται τόσο καλά,

σαν να υπάρχει διάσπαρτο μονάχα το κενό.

Έχω όμως πια ξυπνήσει, το ξέρω πως είναι κάπου και οφείλω

να το αντιμετωπίσω, το ξέρω πως παίζει μαζί μου, έτσι για το

γούστο να με δει ακόμα μια φορά να εθελοτυφλώ, να κρυφτώ

πίσω απο το δακτυλάκι μου για να πέσω πάλι στο γκρεμό.

Δεν είναι όμως όμως ενημερωμένη,

αυτή την φορά

ξέρω που είναι, τα σύννεφα για μένα δεν έχουνε χρώμα,

διάφανα, σαν να μην υπάρχουν, ο ουρανός είναι καθαρός,

 βλέπω πιο καλά απο ποτέ.

Εγώ είμαι η ατόφια πραγματικότητα,

εγώ είμαι και η πραγματικότητα που παίζει κρυφτό,

και τα δυό είμαι εγώ,

το όχι και το ναι,

το άσπρο και το μαύρο.

Είμαι αυτό που θέλω, αλλάζω όποτε το θελήσω,

ζω όπως κι όπου νιώθω.

Πουθενά αλλού δεν θέλω να είμαι,

μόνο εκεί όπου νιώθω εγώ.

μου κρατούσες το χέρι για να κοιμηθείς...

"Χθες βράδυ ένιωσα το μικρό σου χέρι να ζητά το δικό μου για να αποκοιμηθεί.
Μετά μου το καθοδήγησες για να σου χαιδέψω το κεφαλάκι κι ακούμπησες τον
μικρό μηρό σου επάνω στο δικό μου τεράστιο μηρό...αλλιώς δεν κοιμόσουνα
με τίποτα, ήθελες να με νιώθεις κοντά σου, αλλιώς ο ύπνος δεν ερχότανε..."

Είσαι μόλις 2,5 χρονών και νιώθεις την ανάγκη για αγάπη, επαφή, τρυφερότητα
κι ασφάλεια, όπως ακριβώς ένας ενήλικας....μόνο που εσύ το δείχνεις με εξαιρετική
ευκολία και με όσο πιο εμφανή τρόπο μπορείς, δεν το κρύβεις πίσω απο λόγια ή
υπεκφυγές, δεν φοβάσαι μήπως και φανείς αδύναμος, δε σε νοιάζει εγώ τι θα πω
ή εν τέλει τι θα κάνω, το μόνο που σε νοιάζει είναι να μου δείξεις τι έχεις ανάγκη
εκέινη μόνο την στιγμή, κι αυτό ακριβώς κάνεις....

Τι να συμβαίνει άραγε στα επόμενα 10-15 χρόνια ενός ανθρώπου,
και σταματά να έχει αυτήν την υπέροχη αμεσότητα στη ζωή του,
σταματά να εκφραζεται δίχως να σκεφτεται? Σκέφτεται τόσο που στο τέλος
ξεχνά τι αληθινά θέλει, γιατί τουσυμβαίνει αυτή η άσκοπη εξέλιξη?

Στα 2,5 δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο διπλανός, δεν υπήρχε διπλανός, υπήρχε μόνον
αυτός και τι νιώθει, δεν ήξερε και για αυτό και δεν τον περιόριζε τίποτα...ποσό
υπέροχα θα ήταν αν καταφέρναμε να διατηρήσουμε αυτόν τον αυθορμητισμό μας,
πόσο πιο εύκολες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις, πόσο πιό απλά θα ήταν όλα!!!!

70 και βαλε....

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_08/05/2012_441139

Ξυπνησες μια μερα και εισαι 70....

Εχεις εναν μονιμο θυμο, εκνευρισμενος με τη ζωη που περασε μεσα
σε μια στιγμη χωρις να προκαλεσει συμπτωματα, ξυπνησες μια μερα
και δεν εισαι πια νεος, δεν νιωθεις δυνατος, ή μπορει και να νιωθεις
αλλα ξερεις πως αυτη η αισθηση ειναι μια ουτοπια,
μια σκηνη απο το μακρινο παρελθον.

Ελλαδα, η χωρα οπου οι ηλικιωμενοι βρισκονται στο περιθωριο
της ζωης. Οι μεγαλουπολεις αφιλοξενες υπενθυμιζουνε καθε μερα
σε αυτους τους ανθρωπους πως  "φαγανε τα ψωμια τους, τωρα που
βγαινουν στη συνταξη δεν ειναι πια χρησιμοι, καθονται και
δεν παραγουν, τρωνε τα ετοιμα, για αυτο και καλο θα ητανε να πληρωνονται
καθε μηνα και λιγοτερο..."
Περναω καθε μερα απο την παλια παραλια Θεσσαλονικης και βλεπω πολυ
σπανια ηλικιωμενους να κανουνε βολτα διπλα στην θαλασσα, συχνα τους
κοιταω εξω απο το παραθυρο του McDonalds και αναρωτιεμαι αν αξιζει αυτοι
οι ανθρωποι, εξισου σημαντικοι με εμενα και με εσενα, να αλλαζουν συνηθειες
στα 80 γιατι δεν τους φτανουν τα χρηματα ουτε για εναν καφε στο καφενειο.

Οταν ημουνα μικρη φανταζομουνα πως απαξ και φτασει ενας ανθρωπος
στην ηλικια της συνταξης θα εχει διπλα του εναν ανθρωπο που αγαπα,
θα εχει καποια χομπυ τα οποια θα μπορεσει επιτελους να εξασκησει πιο
ευκολα λογω ευχερειας χρονου, θα εχει χρονο να κανει ταξιδια διχως τυψεις
οτι δεν παραγει οντας στην παραγωγικη ηλικια, δεν θα τον νοιαζει ποσο
ομορφος ειναι γιατι θα εχει πια αποδεκτει με χαρα πως ετσι ειναι η ζωη,
κι οτι ομορφοι ειναι οι ανθρωποι κι οχι οι φατσες τους....

Παροτι τα πραγματα δεν ειναι ετσι ακριβως οπως τα σκεφτομουνα οταν
ημουνα 7 χρονων, συνεχιζω να πιστευω πως αν καποιος εχει μαθει απο το
ταξιδι της ζωης των 70 ετων, μπορει να ειναι ευτυχισμενος με αυτα που εχει,
μπορει να αντιστεκεται στη μιζερια που μας βομβαρδιζει η σημερινη ζωη,
αν θελει θα το κανει. Φυσικα αυτο προυποθετει πως θα ειναι ενας αληθινα
ωριμος ανθρωπος, ο οποιος θα εχει περασει συνειδητα απο μια επωδυνη
διαδικασια προσωπικης εξελιξης κι οχι ενας ανθρωπος που ζουσε
απλα γιατι γεννηθηκε.

Δεν ειμαι σιγουρη πως γνωριζω τον τροπο με τον οποιον επιτυγχανεται το
παραπανω, "αληθινα ωριμος ανθρωπος", αλλα πιστευω πως ειναι κατι υπεροχο
και εφικτο. Η αισθηση πως μπορουμε να βελτιωσουμε και να εξελισσουμε τον
εαυτο μας καθε στιγμη, καθε μερα που περνα, για να φτασουμε στα 70 και
να μη νιωθουμε οπως η πλειοψηφια των ηλικιωμενων Ελληνων αλλα
να νιωθουμε μια αυθορμητη ευτυχια χωρις υλικες απαιτησεις και νεανικες
περισσιες σκεψεις, ενα "φθασιμο" ικανοποιησης, ειναι πραγματικα μια προκληση
που μας ακολουθει για παντα.

 Αν κανουμε καθε στιγμη της ζωης μας μοναχα οτι νιωθουμε κι οχι οτι θελει ο
οποιοσδηποτε αλλος, φυσικα με την προυποθεση οτι γνωριζουμε τι νιωθουμε,
θα φτασουμε σε αυτο το σταδιο της υπεροχης ωριμοτητας και ικανοποιησης των
70 και βαλε!!!!

τι νιώθω - λέω ή δεν λέω?

Άραγε μας βοηθάει πάντοτε να εξωτερικεύουμε, να εκφράζουμε με λέξεις,

οτιδήποτε νιώθουμε μέσα μας?  Πρέπει να λέμε -και να απαιτούμε να μας

επικοινωνούνε συνέχεια - συναισθήματα κι εμπειρίες κι έτσι να μπαίνουμε στη

διαδικασία ατέρμονων διανοητικών εξηγήσεων και αναλύσεων?

Μήπως έτσι ξεχνάμε το βασικό...εμείς, το σώμα και η ψυχή μας τι νιώθουμε...?

Ζούμε μια εμπειρία και συχνά εκφράζουμε αυτήν την εμπειρία λεκτικά και

ταυτόχρονα την κρίνουμε," πως πέρασα, γιατί πέρασα ή δεν πέρασα καλά, ποιός

ή τι έφταιγε...το κάνουμε συνέχεια, δίχως απαραιτήτως να το αντιλαμβανόμαστε,

δίχως απαραιτήτως να μας κάνει καλό.. είναι πάντα κάτι που πρέπει να

μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας ή μήπως μερικές φορές αξίζει απλά

να το νιώσουμε και μην το αναλύσουμε / λογοκρίνουμε?

Έχουμε μάθει να δίνουμε πολύ σημασία στα λόγια και λιγότερη στο τι νιώθει

το σώμα μας και η ψυχή μας. Κι αυτό ακριβώς, μας απομακρύνει όλο και πιο πολύ

απο τον αληθινό μας εαυτό. Έχουμε ξεχάσει να συνειδητοποιούμε τι νιώθουμε

την κάθε στιγμή που ζούμε και προσπαθούμε μεταφέροντας λεκτικά την εμπειρία

μας να το ανακαλύψουμε, η σειρά όμως είναι ανάποδη.

Πρώτα νιώθω,

μετά ξέρω τι νιώθω και μετά,

αν χρειάζομαι εκφράζω αυτό που νιώθω.

Συχνά, κυρίως εμείς οι γυναίκες, ζητάμε να "ακούσουμε", μετατρέποντας τα

συναισθήματα σε λόγια και δεν μας φτάνουνε ούτε οι πράξεις ούτε αυτό που νιώθουμε.

Ζητάμε την επιβεβαίωση η οποία θα καλύψει την ανασφάλεια που έχει κατακλύσει την

ψυχή μας. 'Ετσι απολύτως ευθυνόφοβα μεταφέρουμε στον "άλλον" αυτό που εμείς δεν

μπορούμε να κάνουμε, να νιώσουμε αυτό που θέλουμε δίχως την βοήθεια του "άλλου",

να αποφασίσουμε δίχως την παρέμβαση κανενός, να στηρίξουμε την όποια επιλογή

μας στο τι νιώθουμε, κοινώς σε ένα συνδυασμό παραμέτρων, της λογικής και της

ιδιοαίσθησης.

Please no pressure..

Πίεση.

Πιεσμένος είναι ο αέρας που αναπνέεις. Για αυτό και αν το σκεφτέις καλά....
δεν αναπνέεις αληθινά. Πίεση για να βρείς την τέλεια δουλειά που θα σου αποφέρει
αρκετά χρήματα για να ζήσεις καλά (κατά τα κοινωνικά λεγόμενα), για να αρέσεις και
να μην απογοητεύσεις κάνέναν, στη δουλειά, στην οικογένεια, στη σχέση, στους γύρω
σου σε γνωστούς κι αγνώστους, να τακτοποιήσεις τα πάντα στην εντέλεια,
να μοιάσεις κάποιον που είναι καλύτερος απο εσένα.

Πίεση απο την στιγμή που ξυπνάς μέχρι λίγο πριν κοιμηθείς,
συχνά και στον ύπνο σου, για τα πιο απλά και συχνά για τα πιο καθημερινά,
η πίεση είναι μέσα στη ζωή μας απο τα παιδικά μας χρόνια, συχνά δίχως να το
ξέρουμε καν, κι ακριβώς για αυτό δεν αντιδρούμε, συνεχίζουμε να ζούμε μέσα
στο σύννεφο της πίεσης τόσο που ξεχνάμε πως είναι να ζεις έξω απο αυτό.

Ισως και να είναι αναπόφευκτο να υπάρχει λίγη πίεση, ίσως είναι ωφέλιμη κάποιες
φορές, όμως όταν γίνεται καθημερινός μας σύντροφος δεν υπάρχει αμφιβολία πως
θα μας καταστρέψει αργά ή γρήγορα, θα επιμελείται της ζωής μας και εν τέλει θα
καταστρέψει και το σώμα μας.

Μέσα σε όλη την τραγικότητα της στιγμής που ζει η χώρα μας, γιατί δεν βρίσκουμε
μια στιγμή να κοιτάξουμε μέσα μας και να εντοπίσουμε τις εστίες πίεσης, αν τις
γνωρίσουμε και παρατηρήσουμε τι κακό μας κάνουν θα μάθουμε και να λέμε όχι,
αν τις αφήσουμε ελεύθερες κάθε μέρα θα μεγαλώνουνε μέχρι να μας φάνε.

Το σύμπαν

Είναι ζωντανές ψυχές που κινούνται για να επιβιώσουν
ή μήπως νεκρές που επιθυμούν να αναστηθούν?

Η φωνή τους, άλλοτε μεθυστική και σιωπηλή
άλλοτε θυριώδης, δραματική.
Αιώνια εναλλαγή αλλεπάληλων κινήσεων,
δίχως καμμία περιοδικότητα.

Κύτταρα ενός περίπλοκου μηχανισμού,
στοιχεία μιας πολυμορφικής ζωής,
η θάλασσα, το σύμπαν.

Ζούνε απομονωμένα, παράλληλα σε συνεννόηση
μεταξύ τους, μιλάνε, εξελίσσονται, κινούνται
όπως κι εμείς. Δε σκέφτονται, δεν θυμώνουν,
αλλάζουν διάθεση και χρώμα, γίνονται μπλέ,
γαλάζια, διάφανα, μαύρα, με άσπρες πινελιές ή χωρίς.

Ένας οργανισμός που μας εμπεριέχει όλους,
απο τον πιο έξυπνο εώς τον πιό κουτό,
απο τον πιό άσχημο εώς τον πιό έκθαμβωτικό,
απο τον πιό ανήμπορο εώς τον πιό παντοδύναμο.

Όλοι μας είμαστε κύματα.

ασπρομαυρη η σιωπή

Είναι η σιωπή που σε τρελλαίνει, σου φέρνει αμηχανία,

δε μπορεί να μην έχει μείνει τίποτα να πεις,

δε μπορεί να ξέχασες την μητρική σου γλώσσα,

 το μυαλό σου να έχει αδειάσει, σαν να μην μίλησες ποτέ σου.

Μένεις σιωπηλός και παγωμένος, νιώθεις διάχυτο κενό.

Η σιωπή που χωρίσει τον κόσμο στα δυό.

 Σιωπή, η μόνη επιλογή.

Λύτρωση στην όποια άστοχη λέξη προσπαθεί,

απο κεκτημένη ταχύτητα, να ξεπηδήσει απο το στόμα.

Το τελευταίο κομματάκι του παζλ,

ελάχιστη ποσότητα απο το συστατικό που θα δέσει το γλυκό.

Η σιωπή που σ'ενώνει με το σύμπαν.

Τριαντάφυλλο δίχως αγκάθια

Περίεργη αίσθηση, τα δυνατά συναισθήματα γίνονται αδύναμα.

Η εξάρτηση ελλατώνεται μέρα με την μέρα και οι επιλογές
του παρελθόντος, απογυμνόνωνται απο την χροιά που κάποτε
τις δικαιολογούσε.

Μπορώ να μην εξαρτιέμαι μα να αγαπώ το ίδιο?

Όπως ο καφές, το τσιγάρο και το αλκοόλ, σιγά σιγά εθίζεσαι,
ξεχνάς πως ήσουν πριν, τότε που ήσουν 7 χρονών κι έπινες
την πορτοκαλί πορτοκαλάδα, όταν οι υπόλοιποι "μεγάλοι" πίνανε
την καφέ πορτοκαλάδα. Τότε που ο καπνός του τσιγάρου έκανε
τα μάτια σου να δακρύσουν απο την ενόχληση.

Φυσικά μπορώ να μην έχω εξάρτηση απο την αγάπη μου,
μπορώ να το κάνω. Μα δεν θέλω.

Προτιμώ να περιμένω την αγάπη-εξάρτηση που θα είναι λεία,
με χρώμα υπέροχο και μεθυστικό άρωμα, θα είναι μοναδική
και για αυτό δεν θα πονάει.

Όπως το τριαντάφυλλο δίχως αγκάθια, θα περιμένει να το δω
απο μακριά, να το πάρω στα δυό μου χέρια και να το απολαύσω. 

Η ροή

Μια φίλη έφυγε ξαφνικά με την αγάπη της για τόπους μακρινούς...της είπε πάμε? Και αυτή πήγε.

"...

- Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς.

- Εδώ πήζουμε, μιζεριάζουμε. Πάμε αλλού.

- Μα που? Πόσο μακριά?

-  Δεν έχει σημασία. Οπουδήποτε. Πολύ μακριά.

- Πάμε κάπου που θα μπορούμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, εγώ θα αγαπώ αυτό που κάνω, θα αγαπώ κι εσένα, εσύ, αυτό που κάνεις, θα αγαπάς εμένα και έτσι θα ανακυκλώσουμε την αγάπη μας? Ε τι λες?

 -Φύγαμε!!! "

Πόσο πολύπλοκα βλέπουμε τα πράγματα και πόσο πολύπλοκα όντως είναι?

Οι σχέσεις πρέπει να ρέουν, όταν δεν ρέουν για καιρό γεμίζουνε τοξίνες, εμφανίζονται κόμποι, μπλοκάρουν και τις δυό ζωές. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες καταστάσεις  αλλάζει τον τρόπο αντιμετώπισης τους.

Αν κοιτάξουμε λιγάκι γύρω μας ανακαλύπτουμε πως οι περισσότερες καταστάσεις που ζούμε ειναι απλές αν έχουμε την  διάθεση και υπομονή να τις αντιμετωπίσουμε έτσι. Όταν όμως μεταβληθούν σε περίπλοκες καταστάσεις, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ζούμε μια σχέση (όχι μόνον ερωτική αλλά και φιλική) για να ζούμε καλύτερα κι όχι χειρότερα. Στόχος μας είναι να διευκολύνουμε την όποια πορεία μας, όχι να την δυσχεραίνουμε.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν δυό άνθρωποι αγαπιούνται αληθινά και θέλουν να έχουν κοινή πορεία, αυτό θα γίνει, ίσως με προσπάθεια και πολλή επιμονή αλλά θα συμβεί. Γενικότερα, ότι αγαπάς και πιστεύεις μπορεί να σε βγάλει στον σωστό τον δρόμο, ο οποίος δρόμος βέβαια δεν έχει καμμιά σχέση με την οικονομική καταξίωση, αυτό είναι άλλος δρόμος, συχνά αντιδιαμετρικά τοποθετημένος. Τα παραδείγματα γύρω μας πάρα πολλά, σε όλους τους τόπους και χώρες του κόσμου, γιατί η αγάπη και η ένωση δεν γνωρίζουνε γλώσσες και εθνικότητες

λεω, λεω και παλι λεω

http://www.youtube.com/watch?v=rkKvxKQj6ns

Ειναι φυσιλογικο εμεις οι γυναικες να βρισκομαστε παντα (η σχεδον παντα)
στη θεση επεξηγησης??

Όλες θα εχουμε βρεθει στη θεση να εξηγουμε κατι που μας φαινεται
εξαιρετικα αυτονοητο σε εναν αντρα, ή ενας αντρας εχει βρεθει
στη θεση να ακουει πολλα κι ακαταλαβιστικα λογια σχετικα με καποιο
θεμα το οποιο θεωρει πιο απλο και τετραγωνο και ισως ήδη λυμενο....
Ποσο εποικοδομητικες ειναι αυτες οι συζητησεις (ας τις ονομασουμε ετσι,
γιατι δεν ειναι καθολου συζητησεις)? Πιστευουμε πως ειλικρινα υπαρχει
περιπτωση καποιος ανθρωπος να αντιληφθει κατι διαφορετικο απο αυτο που
αντιλαμβανεται, γιατι απλα ακουσε εναν μονολογο απο το στοματακι μας
για 30 λεπτα? Μηπως ειμαστε λιγο υπεροπτεςνγια να θεωρουμε κατι τετοιο,
ζουμε σε εναν κοσμο που δεν εχει πατωμα, μηπως εν τελει
αιωρουμαστε αντι να περπαταμε??

Ο καθενας μας εχει την δικη του αντιληψη, ιδεες και αντιμετωπιση σχετικα με
τα παντα στη ζωη. Το τελικο ερωτημα ειναι "Κατα ποσο μπορουνε, πρακτικα
κι οχι θεωρητικα, οι αντιληψεις μας να μεταβληθουνε ετσι απλα, με μια
συζητηση ή και με πολλες συζητησεις"?

Με ειλικρινεια εκφερω την γνωμη μου...δυστυχως ΚΑΘΟΛΟΥ.
Η πιεση, ειτε εμμεση ειτε αμμεση, η γκρινια, η επαναληψη, η επεξηγηση με
καθε λογικο επειχηρημα ειναι παντελως ανουσια, αν ο ανθρωπος απεναντι μας
αντιλαμβανεται το κοσμο "αλλιως". Ξοδευουμε τρελες ποσοτητες φαιας ουσιας
προσπαθωντας να πεισουμε καποιον οταν αυτος ο καποιος θα κανει τελικα
αυτο που επιθυμει και θεωρει σωστο...

Μηπως ηρθε ο καιρος να αναθεωρησουμε τις επιλογες μας και τις
μεθοδους "κατηχησης" μας???

Κρίνω

Αφορμή: η σημερινή διαδρομή με ένα λεωφορείο  εμπλουτισμένο με πολλές δεκάδες
εκνευρισμένους επιβάτες, πανέτοιμους να επιβάλουν την γνώμη τους στον άγνωστο
διπλανό τους δίχως δεύτερη σκέψη ή αμφιβολία....

Τώρα πια είμαι πια σίγουρη πως δεν πρέπει να κρίνουμε τι κάνουν οι άλλοι,
ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε το "γιατί", ακόμα κι αν μένουμε με το στόμα
ανοικτό, ακόμα κι αν αυτή η συμπεριφορά μας επηρεάζει -let it go or/and why
bothering λένε οι Άγγλοι- . Δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα ένα γιατί...
πολύ συχνά είναι περιττή η διερεύνιση του, ίσως και διόλου εποικοδομητική.

Πριν απο αρκετά χρόνια, σίγουρα δέκα,  κοιτούσα τις γνωστές μου που
χωρίζανε και για να ξεχάσουνε τον πρώην έβρισκαν κάποιον άλλον σύντροφο,
ή αλλιώς έβρισκαν τον "μεταβατικό" σύντροφο, έναν πριν τον επισήμως επόμενο!!
Κοινώς, συνδέονταν με κάποιον ο οποίος θα τις βοηθούσε να ξεχάσουνε και θα
αντικαθαστούσε την μνήμη του πρώην...τότε θυμάμαι, η συγκεκριμένη τακτική
δεν μου άρεσε καθόλου, το έβρισκα ιδιαίτερα υποκριτικό και απόδειξη εξαιρετικής
ανασφάλειας. Σύγκρινα τη συμπεριφορά μου με τους άλλους και μάλιστα δίχως να το συνειδητοποιήσω έκρινα την συμπεριφορά αυτών που δεν έπρατταν όπως
εγώ θεωρούσα "σωστό".

Μετά απο χρόνια εμπέδωσα πια, πως η σύγκριση και κρίση πρέπει να έχει ως 
αποδέκτες αντικείμενα κι όχι ανθρώπινες συμπεριφορές. Συχνά γενικεύουμε χάριν
απλούστευσης και όπως κρίνουμε ένα "ρουχαλάκι" έτσι κρίνουμε και μια ανθρώπινη
συμπεριφορά. Δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουμε απο ανασφάλεια, εγωισμό ή χαμηλό ΙQ,
όμως είναι αναμφισβήτητα μια γενίκευση και κατ'επέκταση ένα λάθος που μας γεμίζει
αρνητισμό, υποθάλποντα φθόνο και τροφοδοτεί τον ήδη φαγωμένο εγωισμό μας.

Η σύγκριση στις ανθρώπινες συμπεριφορές συχνά δείχνει ανασφάλεια και μη αποδοχή
των συναισθημάτων μας, η κρίση δε, είναι παρέβαση στη ζωή του άλλου .
Φτάνει να συλλογιστούμε πως ο καθένας μας σκέφτεται ή δρά με συγκεκριμένο τρόπο
γιατί έτσι νιώθει, κι επειδή είναι η δική του ζωή του, η κρίση μας - κυρίως όταν δεν
ακολουθεί αλλαγή της συμπεριφοράς μας-  είναι εντελώς αδικαιολόγητη.

Δεν μου αρέσει, δεν με βολεύει, με αγχώνει? Το βλέπω, το δέχομαι, αντιδρώ με πράξη.
Τον απομακρύνω, φεύγω, απέχω, μα δεν κρίνω...δεν νιώθω πως βρίσκομαι σε αυτόν
τον πλανήτη για να κρίνω κανέναν, το πολύ πολύ μπορώ να κρίνω εμένα αν τόσο
πολύ με ικανοποιεί το συγκεκριμένο χόμπυ.

Μαύρα γυαλιά

http://www.youtube.com/watch?v=PtCR3PFTpfM

Η ζωή τα φέρνει όπως επιθυμεί.

Ανούσια η αντίσταση.

Κάτι θέλει να μου πει...μου το δείχνει, μου το φωνάζει,

μα εγώ δεν ακούω,

 φοράω μαύρα γυαλιά, φοράω ωτοασπίδες,

προστατευόμαι υπέρογκα,

μηδενίζω τις αισθήσεις μου,

μπαίνω όλο και πιο βαθιά στον λήθαργο των αντιλήψεων μου.

Αποδοχή.

Αφήνομαι.

Δεν είναι μιζέρια, τεμπελιά, μεμψιμοιρία.

Είναι επίγνωση, υπομονή και όχι αναμονή.

Είναι αγάπη, δίχως δράση κι αντίδραση.

Η αγάπη, όπως γεννήθηκε.

Το θέατρο

http://www.youtube.com/watch?v=u9s8w-OYvm8

Η σκέψη βρέχει σταγόνες ανέκφραστων αναμνήσεων.

Δάκρυα διαφανή, χωρίς βαρύτητα.

Αγάπη ανολοκλήρωτη, με ημερομηνία λήξης.

Είμαστε μόνοι.

Ψάχνω τον εαυτό μου και βρίσκω κομμάτια.

Τον θελω πίσω.

Διακόπηκε η παράσταση.

Λάθος ηθοποιοί, λάθος κοστούμια.

Το σπίτι μας

What makes people leave their home and go outside?


Τι μας κάνει λοιπόν να εγκαταλείπουμε το σπίτι μας για λίγες ή πολλές ώρες και να βγαίνουμε έξω? Που πάμε??


- Δουλειά (η καθημερινή μας εργασία ή οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση μας)
- Σχολείο/ πανεπιστήμιο
- Βόλτα (με τα πόδια) σε κάποιο δημόσιο χώρο, με στόχο την κοινωνικοποίηση
 μας
- Βόλτα με τελικό προορισμό κάποιο χώρο αναψυχής, με στόχο την 
κοινωνικοποίηση μας


Καθώς πηγαίνουμε στη δουλειά ή στο σχολείο/πανεπιστήμιο, διανύουμε τους δημόσιους χώρους της πόλης είτε αυτοί είναι πλατείες, πεζοδρόμια, δρόμοι, ή οποιοσδήποτε κοινόχρηστος χώρος (χώρος δηλαδή που δεν είναι χτισμένος και δεν είναι ιδιωτικός).
Ζούμε μέσα στους κοινόχρηστους χώρους πιο πολλές ώρες απο όσες φανταζόμαστε.


Πως και πόσο επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής μας? Πόση απο την πολύτιμη ενέργεια μας καταναλώνουμε καθώς περιμένουμε μέσα στη κίνηση για να πάμε στη δουλειά, ή σε ένα μπαράκι να συναντήσουμε φίλους?


Δυσανάλογη ποσότητα της καθημερινής μας ενέργειας ξοδεύεται άσκοπα σε θυμό, νεύρα, βρίσιμο κατά τη διάρκεια της οδήγησης, άγχος να προλάβουμε οτιδήποτε, δυσκολία διάβασης πεζών, βρίσιμο στο διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο, υπεύθυνο για το σκίσιμο του παντελονιού μας, βρίσιμο στον άγνωστο χ γιατί πέσαμε με το μηχανάκι καθώς το οδόστρωμα είχε ενα εξόγκωμα 10 εκατοστά ύψος....


Η ποιότητα του δημόσιου χώρου στις πόλεις, είναι ανάλογη της ποιότητας ζωής των κατοίκων της. Ως ειδικοί μπορούμε να τις σχεδιάσουμε σωστά, ως πολίτες μπορούμε
να τον διατηρούμε καθαρό και να τον σεβόμαστε προκειμένου να συνεισφέρει στη ποιότητα ζωής μας, όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο.


Και να μη ξεχνάμε πως ο δημόσιος χώρος της πόλης είναι το σπίτι μας έξω απο το σπίτι μας.

Είσαι μακριά.

http://www.youtube.com/watch?v=dD9oJcGXOnQ

Επιτέλους, είδες την πόρτα. 

Ήρθες κι έμεινες, γειώθηκες τόσο έντονα,

τόσο βαθιά,

δεν ήξερα αν είσαι εσύ ή εγώ.

Επιτέλους, έσβησες το φως.

Αρχίζω να βλέπω.

κατέβηκα

Κατέβηκα απο το βάθρο μου.

Ειναι όλα προσιτά, κοντά μου.

Τα έντονα χρώματα εξαφανίστηκαν,

δεν πονάνε πια τα μάτια μου,

δε νιώθω απόμακρη, δε νιώθω μόνη.

Είμαι ακριβώς εκεί όπου είσαι εσύ.

Είμαστε δίπλα δίπλα,

δεν με βλέπεις, όμως είμαι εδώ.

Ο κόσμος δεν αλλάζει.

Εγώ αλλάζω, αν το θέλω.

Κανείς δεν θα με κατεβάσει απο το βάθρο μου

αν εγώ δεν θελήσω.

Τώρα είμαι εδώ.

Γλυκά μυρίζει νυχτολούλουδο.

Κανόνες επιτυχίας αφαίμαξης

http://www.youtube.com/watch?v=8UVNT4wvIGY

Όλοι οι άνθρωποι υποφέρουμε απο τις ίδιες παθήσεις...μια απο αυτές ονομάζεται ξεχνάω!!

Για αυτό το λόγο θα πρέπει επιτέλους κάποιος να συνθέσει μια λίστα απο απλούς κανόνες που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να "επανατοποθετήσουμε/εξαφανίσουμε" κάποιον απο τη ζωή μας, το μυαλό και την καρδιά μας, το σπίτι μας, τον λογαριασμό της τράπεζας μας κλπ, κοινώς να τον βγάλουμε απο οπουδήποτε έχει τρυπώσει. "Simple rules to delete someone temporarily or for ever"...θα μπορούσε να είναι ένας δεκά-λογος, όπως τις δέκα εντολές του Χριστιανισμού, ή όπως το κοράνι, ή μήπως μια κοινή συνταγογράφηση γιατρού...αν κάνεις τα εξής για 1 μήνα θα έχεις 90% πιθανότητες να εξαφανίσεις έναν άνθρωπο απο κάθε τομέα της ζωής σου!

Η πιθανότητα να τον δολοφονήσεις δεν υπολογίζεται, διότι θα βγει μονάχα απο τη ζωή σου, όμως θα μείνει στο μυαλό και στη καρδιά σου και επιπλέον εφόσον θα μπεις στη «στενή» θα τον βλέπεις και στο ύπνο σου σε εφιάλτες...κρίνω πως δε σε συμφέρει. Ας εξετάσουμε αν υπάρχουν κάποιοι τρόποι ολιστικής και ασφαλέστερης προσέγγισης.

1. Πρώτα κόβεις κάθε επαφή μαζί του, κινητά, ακίνητα, κουβέντες άμεσες και έμμεσες. Καλά το ξέρουμε δεν θα μπορέσεις να κόψεις αμέσως, το πιθανότερο είναι να σου πάρει μήνες αλλά πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις την αρχή. Επίσης σημαντικό είναι να αγνοείς κάθε προσπάθεια που κάνει για να έρθει σε επαφή μαζί σου. Δεν απαντάς σε τίποτα, πολύ βασικό!!!!
2. Δεν μιλάς για αυτόν τον άνθρωπο ΚΑΘΟΛΟΥ! Αν συνεχίσει να είναι στη ζωή σου έστω και σαν αντικέιμενο συζήτησης με φίλους σου, η διαδικασία της αφαίμαξης του θα καθυστερήσει κι εσύ θα βάλεις στη πλάτη σου αρκετά κιλά ταλαιπωρίας ακόμα.
3. Απομακρύνεις απο το οπτικό-ακουστικό σου πεδίο οτιδήποτε μπορεί να σου φέρει στη μνήμη στιγμές που πέρασες, καταστάσεις που έζησες κλπ με το συγκεκριμένο άτομο. Τσεκάρεις όλο το σπίτι για απομεινάρια αναμνήσεων, απο το ψυγείο εως το πατάρι, πετάς τα πάντα. ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν βρίσκεις δικαιολογίες για να του επιστρέψεις την κολώνια του, απλά την πετάς!!!
4. Προσπαθείς να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, να κάνεις νέες εμπερίες, να ξεκινήσεις ένα νέο χόμπι, κοινώς να κάνεις κάτι για το εαυτό σου, κάτι που δεν έκανες πριν. Όλα αυτά θα οδηγηθούν σιγά σιγά στο να αντικαταστήσουνε τις υπάρχουσες αναμνήσεις με τις νέες εμπερίες. Όσο πιο ενδιαφέρουσα είναι η νέα σου ζωή, τόσο πιο εύκολα θα ξεχάσεις την παλιά.
5. Όταν σκέφτεσαι, προσπάθησε να ξέρεις κάθε στιγμή τι σκέφτεσαι. Η βραχυπρόθεσμη μνήμη λειτουργεί σαν ένα είδος περίπλοκου ντόμινο. Ένα κομματάκι μνήμης μετά απο μέρες που δεν το ακούμπησε ο εγκέφαλος σου, τείνει να πάει πιο πίσω στο χρόνο και να αποθηκευτεί. Μόλις το ξανα-ακουμπήσεις με κάποιο ακούσιο συνειρμό, το κομματάκι επανέρχεται στο παρόν και έτσι ανακυκλώνεται, αναζωογονείται. Αν ξέρεις τι σκέφτεσαι, κοινώς αν ελέγχεις τη σκέψη σου, το κομματάκι  της μνήμης που θέλεις να εξαφανίσεις θα γίνει σιγά σιγά παρελθόν. Εμείς τροφοδοτούμε την σκέψη μας και την οδηγούμε όπου επιθυμούμε,όχι το αντίστροφο.
6.  Κάνε γυμναστική, γιόγκα, πιλάτες, τρέξιμο,ποδήλατο, διαλογισμό. Με αυτόν τον τρόπο θα δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσει ικανοποιημένος και ευτυχισμένος (ανεβάζεις τα επίπεδα σεροτονίνης του οργανισμού σου) έστω και εάν μετά ξαναρχίσεις να σκέφτεσαι τα παλιά. Όταν κάνουμε γυμναστική το μυαλό συγκεντρώνεται σε ένα μονάχα αντικείμενο, έτσι το κομματάκι της μνήμης που θέλεις να απομακρύνεις πάει για κάθε λεπτό γυμναστικής λίγα εκατοστά πιο πίσω, κατευθύνεται δηλαδή προς την μακροχρόνια μνήμη, πλησιάζει το στάδιο της μόνιμης αποθήκευσης όλο και πιο πολύ.
7. Οι προαναφερόμενες έξι συμβουλές πρέπει να ακολουθηθούν μέχρις ώτου γίνουνε ο γνωστός «τυφλοσούρτης», αλλιώς δεν θα έχουνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι όταν αρχίσει το όλο εγχείρημα να λειτουργεί ακολουθείς τις επόμενες συμβουλές.
8. Δεν μετράς ΠΟΤΕτις μέρες που έχεις να δεις/μιλήσει/ακούσει τον άνθρωπο που θέλεις να βγάλεις απο τη ζωή σου. Σπρώχνει το κομματάκι της μνήμης για αφαίμαξη όλο και πιο κοντά, αντί να το απομακρύνει. Αδιαφορείς για μέρες, ώρες και περιττές ημερομηνίες, γιορτές, πανηγύρια, γεννέθλια κτλ.
9.  Όταν πλέον έχεις πιστέψει πως έχεις πετύχει τον στόχο σου, κι αυτό δεν μπορεί να πάρει 2, 5, 10 μέρες, αλλά πάνω απο μήνα σίγουρα, ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΣ!!!! Δεν τον έχεις πετύχει, απλά η πονηρούνα η μνήμη σου παίζει παιχνίδια. Θέλει να πιστέψεις πως όλα τελειώσαν για να χαλαρώσεις τις άμυνες και μετά να "στην φέρει". Θα σου πει πως εφόσον τώρα πια έχει φύγει απο τη ζωή σου μπορείς να έχεις και κάποια επαφούλα μικρή, μπορείς ίσως να μιλήσεις στο τηλέφονω, να πας για ένα γρήγορο καφέ, κι αν δεν είναι τόσο ειλικρινής ίσως να σου βρεί ότι δικαιολογία το τρελο-μυαλό της μπορεί να σκαρφιστεί προκειμένου να σε πάει πίσω για να ξαναβρει το μασημένο φαγητό της που τόσο της έχει λείψει ....σε κοροιδεύει ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣ!!!! Άρα, αφότου έχεις αρχίσει να ξεχνάς και δεν σκέφτεσαι το αφαιμακτέο άτομο ουτε μια φορά την ημέρα,συνεχίζεις έτσι για τουλάχιστον 2 μήνες!!!!
10. Τέλος, για να είσαι σίγουρος πως δεν υπάρχει αυτό το άτομο , κυρίως στη καρδιά σου, διότι απο εκεί βρίσκει το μονοπάτι για το μυαλό σου και τη ζωή σου, βρίσκεις έναν αντικαταστάτη του, κοινώς "κάποιον"να ασχολείσαι που θα σε βοηθήσει να καταχωρήσεις στη μακροχρόνια μνήμη σου τον προς αφαίμαξη άνθρωπο...κάποιον που σου αρέσει έστω κι αν δεν χάνεις το μυαλό σου για αυτόν, κάποιον που σου τράβηξε την προσοχή, δεν έχει σημασία που θα καταλήξει αυτή η επαφή, ίσως να μείνει "βοηθητικές ρόδες/πατερίτσα" ίσως κι όχι....

Καλή σας τύχη!!!!

Η πολυκατοικία

Με πνίγουν αυτοί οι τόνοι μπετόν. 

Κλιμακοστάσια, παράθυρα, δοκάρια,

κολώνες παντού στο γαλάζιο ορίζοντα,

αλλάζουν το σχήμα απο τα σύννεφα,

κρύβουν το ηλιοβασίλεμα,

καλύπτουν επιφάνεια απ’ τα βουνά,

κρύβουν τα δάση, τα ζώα που τρέχουν ανέμελα

χιλιόμετρα πίσω απο τα κτήρια που ορθώνονται πάνω απο το κεφάλι μου,

πελώρια, στατικά, ανάγλυφα, στεγνά

γκρι με μαύρες ρίγες όταν βρέχει,

βρώμικο λευκό, όταν έχει ηλιοφάνεια.

Γεμιστή χροιά....

Η χροιά της φωνής σου έγινε τετράγωνη.

Κομμένη στη εντέλεια, με νυστέρι χειρουργείου.

Απειλητικά αιχμηρή στις άκρες ,

γεμισμένη με ξεχασμένες, ζεστές, μωβ χροιές στο εσωτερικό της.

Χροιά με μισή υπόσταση.

Δίχως χρώμα και υφή,

δίχως σκιά.

Μια αόρατη χροιά έχει η φωνή σου.

Φάντασμα της χθεσινής αλλοτινής ζεστασιάς.

Μέχρι το φεγγάρι

http://www.youtube.com/watch?v=NZWSHqT_eBE

Είναι κάποια πράγματα που οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε.
Αγαπάμε τρελά και πιστεύουμε πως το σύμπαν θα μείνει στην τροχιά της αγάπη μας
για πάντα, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως δεν υπάρχει "για πάντα".
Η αγάπη μας φθάνει για να αλλάξει την πορεία των αστεριών, τους ανθρώπους,
την κοινωνία, την πορεία της κάθε σχέσης. Αν θέλουμε (μόνες μας) θα αλλάξουμε
την ανάποδη κατεύθυνση της σχέσης μας, θα γίνει αν προσπαθήσουμε μέχρι το
φεγγάρι. Λέμε και το πιστεύουεμε..."αυτή η αγάπη δεν θα αφήσω να χαθεί"....

Μα όταν υποπτευτούμε πως αυτή η εμμονή μας δεν οδηγεί πουθενά,
στεναχωριόμαστε, μελαγχολούμε, ζοριζόμαστε, τα βάζουμε με τον εαυτό μας,
ανακυκλώνουμε τον θυμό και την αποροία μας..μα τι πήγε στραβά??
Αν πάλι δεν θέλουμε να σαμποτάρουμε την ανούσια εμμονή μας,
αν δεν θέλουμε να βγούμε απο το ουτοπικό μας μονοπάτι, ξεκινάει ο
αυτοκαταστροφικός κύκλος. Ποιός φταίει, τι έκανες λάθος, τι ξέχασες,
τι αμέλησες, τι δεν είσαι αρκετά, τι δεν είπες, τι είπες παραπάνω, τι συνέβει
και έφυγε ότι κάποτε ήτανε παρόν.

Δεν αποδεχόμαστε πως έτσι είναι οι σχέσεις, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Έτσι είναι η περίπλοκη διαδικασία που ακούει στο όνομα "Ζωή".
Φθάνει μια μικρούλα στιγμή, λίγες αναπνοές για να το αποδεχτούμε,
και μερικά κιλά υπομονή για να αλλάξουμε συνήθειες.

Αυτό ήταν.
Έτσι προχωράμε, απλά στην επόμενη σελίδα,
στην επόμενη ηλιοφάνεια....

κάποτε ήμασταν συλλογικοί....

http://www.youtube.com/watch?v=Bxr6ZqxqVYk&feature=related

Είμαστε εγωιστές.

Ζητάμε την αιώνια αποκλειστικότητα ενός ανθρώπου.
Τίποτα δεν μας ανήκει για πάντα, ούτε η ζωή του άλλου ούτε καν η δική μας.
Πικραινόμαστε όταν ένας άλλος άνθρωπος χαράζει πορεία με το πρώην ταίρι μας.
Θέλουμε να είμαστε οι μοναδικοί ή αν όχι μοναδικοί, οι τελευταίοι
που γεύονται το φαγητό. Απαιτούμε μονοπώλιο, ιδιοκτησιακά δικαιώματα
πάνω σε ένα σώμα και μια ψυχή, ακόμα κι όταν το συμβόλαιο έχει λήξει.

Όχι, κανείς να μη γευτεί το φαγητό, κι ας περρίσεψε πολύ, κι ας μη το γεύομαι πια.
Κανείς να μη μυρίσει την ίδια μυρωδιά... μα είναι ανέφικτο,
το άρωμα είναι διάχυτο, είναι παντού δεν περιορίζεται.

Κι όταν χάσουμε πια την ευτυχία που κάποτε βιώναμε, θα ψάξουμε
αλλού να την ξαναβρούμε. Αντί να την διατηρούμε κακοσυντηρημένη,
με βρώμικα ρούχα, αξύριστη και ακούρευτη πρέπει να την ανακυκλώσουμε,
θα την παραδώσουμε σε κάποιον άλλον που θα την έχει σαν καινούργια,
σαν να μη φορέθηκε ποτέ, θα την γευτεί κι ύστερα αν του αρέσει θα την
κρατήσει, αν όχι, θα την αφήσει ελεύθερη να συνεχίσει το ταξίδι της.

Λέγεται ευτυχία μόνον όταν ρέει, όταν υπερβαίνει το εγώ,
όταν ξεκλειδώνει την ψυχή, την δικιά σου ή κάποια άλλη ψυχή.

μου λείπει...θέλω....

"Μου λείπει πολύ....., θα ήθελα...." κανείς και τίποτα.

Δεν μου λείπει κανείς και τίποτα.

Ποτέ δεν μου έλειπε κάτι συγκεκριμένο.

Όλα τα φτιάχνει το μυαλό και η ματαιοδοξία.

Είμαι όμορφα, όπως ακριβώς είμαι.

Ζωή, δίχως μου λείπει και θέλω,

έτσι μ αρέσει, έτσι θα γίνει.

Όνειρα, δίχως προσδοκίες και απαιτήσεις

απο ανθρώπους και καταστάσεις.

Έτσι φτάνω  τον εαυτό μου, τον αληθινό μου εαυτό.

Θέλω μια καρμπονάρα.

Ένα ζευγράρι καινούργια γυαλιά.

Έναν ολοκαίνουργιο σύντροφο,

βαρέθηκα λίγο, θέλω αλλαγή.

Θα ήθελα πιο πλούσια μαλλιά,

ενα μεγαλύτερο σπίτι, 10 πόντους ύψους....

Θα ήθελα ότι δεν έχω και ότι δεν χρειάζομαι αληθινά.

Μας καταδυναστεύουν τα θέλω μας.

Μας κυνηγάνε παντού,

τα υλικά, τα κοινωνικά και οικονομικά μας "θέλω".

Θα είμαι εγώ διχως την ανάγκη του ασταμάτητου θέλω.

Θα μείνω εγώ δίχως να  μου λείπει ότι δεν έχω.

Ένας καταγάλανος ουρανός, δίχως σύννεφα.

Μια αγάπη, δίχως σύνορα και τέρμα.

You don't know what love is

http://www.youtube.com/watch?v=tLFlJIqiMLc

 

Ξεκίνησε τυχαία

 τυχαία τέλειωσε.

Ταξίδεψε στα βουνά και στη μπλέ θάλασσα.

Γέλασε και έκλαψε.

Δεν πήγε μακριά

κουράστηκε νωρίς και έμεινε στον ίδιο τόπο,

περίπου για ένα αιώνα.

Μύριζε άνοιξη, μια υγρή δροσερή άνοιξη,

 όμορφα λουλούδια παντού.

τα δέντρα καταπράσινα,

ζωντανά, χαμογελούσαν απο μακριά.

Λατρεύα την άνοιξη.

Δεν ξέρω όμως πότε έφυγε κι ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας.

Το καλοκαίρι χάθηκε.

Βιαστικά μύρισε μούχλα.

Ζούνε ελεύθεροι

Πάντα θα υπάρχουν βρυκόλακες γύρω μας.
Ζούνε ελεύθεροι όπως κι εμείς.
Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν,
δεν τους βλέπουμε πάντα μα τους μυρίζουμε,
τους νιώθουμε.
Αρκεί να τους αποφύγουμε και αυτοί, ας κάνουν όπως νομίζουν.
Αν αδιαφορήσουμε για τη παρουσία τους, ίσως και να εξαφανιστούνε,
ίσως και να μεταμορφώθούνε σε κοινούς θνητούς, σαν εμένα κι εσένα,
μετά απο χρόνια, ίσως και αιώνες.
Πρέπει όμως να έχουμε τον νου μας.
Είναι κάπου εκεί έξω και μας κοιτάνε, ζούνε απο εμάς.
Δεν θέλω να πάθουνε κακό, ας ζήσουν τη ζωή τους,
θέλω όμως να μην με ενοχλούνε.
Για αυτό και μόλις τους μυρίσω θα φύγω μακριά.
Μόλις δω τον φθόνο στα μάτια τους για την
θνητότητα μου, μόλις νιώσω πως μου κάνουνε κακό,
θα φύγω μακριά δίχως πως και γιατί, απλά θα εξαφανιστώ
απο το πεδίο τους.

Δεν θα με δούνε πότε πια μπροστά τους.

Περιορισμένο αίμα

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΟΔΕΥΟΥΝΕ ΑΣΚΟΠΑ.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ?
ΜΑΣ ΑΝΑΛΩΝΟΥΝΕ ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ
ΣΤΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ,ΩΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΠΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟΤΟΜΑ.
ΟΜΩς ΤΟΤΕ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ REM ΜΑΣ,
ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ,
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧAΜΕ ΣΤO ΟΝΕΙΡO,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΣΚΟΠΑ
ΕΦΟΣΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,
ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ-ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ.
ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,
ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΠΙΕΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΦΡΕΣΚΟ ΑΙΜΑ.

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ΤΟ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ
ΤΟΥΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝΕ,
ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Σκάκι σκέψεων

Σ'αγάπησα για να αποδείξω στον εαυτό μου πως τ'αξίζω.
Αξίζω αυτήν την αγάπη, που ο δρόμος για το σπίτι της ήταν τόσο δύσβατος?
Προσπαθούσα να σου αποδείξω πως μπορώ να κάνω πολλά,
είμαι μια αυτόνομη super woman, αντέχω πολλά, δεν με πειράζουν πολλά, ούτε πολύ,
δεν είμαι ευαίσθητη, κοίταξε με, είμαι αυτό που χρειάζεσαι...
Συγκαταβατική κι αόρατη μέχρι το σημείο που ξεκινούσα να γίνομαι αντιδραστική
και να υπάρχω παντού.
Δεν ήθελα να μάθω την απάντηση για αυτό και δεν έθετα το ερώτημα.
Ήθελα να αποφύγω την αλήθεια. Αν έκανα την ερώτηση θα έπερνα κατά
50% την αληθινή απάντηση. Κι αν ήτανε ένα φωναχτό όχι? Κι αν ήτανε
ένα σιωπηλό όχι?
Με την αποδοχή της απόρριψης η ιστορία του αυταπόδεικτου θα τελείωνε.
Δεν ήθελα να τελειώσει, ποτέ δεν θα ήθελα να τελειώσει.
Δίχως λόγο, δίχως σκέψη, απλά δεν βλέπω το τέλος.

Ποιός άραγε σχεδιάζει τον κάνναβο της σκέψης στην αγάπη?

τωρα

Πότε ξεκινάω να ρίχνω τις ευθύνες στις συνθήκες και πότε σε έμένα
ή σε εσένα?
Τι νιώθω, γιατί, πως έτσι ξαφνιικά, γιατί έχουν γίνει όλα τόσο περίπλοκα?

Θέλω να μη σκέφτομαι όλα αυτά τα περιττά, να ζω την στιγμή
διχως ενθουσιασμούς βαρύγδουπους, να ζω το τώρα όχι το μετά.
Όμως πρέπει να αναγνωρίσω το τώρα για να το ζήσω, να το νιώσω,
να μην το μπερδεύω με το πρίν και το μετά.
Το τώρα είναι εδώ και το έχω μπροστά μου, είναι η αλήθεια που κοιτάζω,
θέλω δεν θέλω το τώρα φεύγει, το τώρα είναι ο κόσμος που ζει όταν ζω κι εγώ,
χαίρεται όπως κι εγώ, στεναχωριέται για λίγο και μετα του φεύγει,
ξεχνάει το πριν γιατι έτσι θέλει να ζει, ξεχνάει γιατί του χρειάζεται μόνο η μνήμη του παρόντος,
αυτή του παρελθόντος ας καει, την χρησιμοποίησε, δεν την χρειάζεται πια.

αγαπας περνας καλα αγαπας περνας καλα αγαπας....

http://www.youtube.com/watch?v=joi5YhlGNUs

Αγαπάς γιατί περνάς όμορφα και νιώθεις καλά ή...
περνάς όμορφα γιατί αγαπάς?

Περιμένεις αγάπη όταν αγαπάς ή ότι παίρνεις είναι αρκετό?
Λένε πως αγάπη είναι να μην απαιτείς, να μη ζητάς, να μην θέλεις
συνέχεια κάτι...λένε πως αγάπη δεν είναι η "ανταλλαγή" συναισθημάτων
αλλά το δώσιμο.

Αντε πες πως το κατάφερες να δίνεις δίχως να σε νοιάζει τι θα
πάρεις, πως γίνεται να αγαπάς ανεξάρτητα απο την συμπεριφορά του άλλου..
μα πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο?

Εγώ πάλι πιστεύω πως αν αγαπάς και μπορείς να ξεχωρίζεις τους εξωγενείς
παράγοντες, πρεπει γενικά να περνάς καλά, να νιώθεις καλά, να κοιτάς μπροστά.
Αν δεν περνάς καλά, κάτι έχει αλλάξει και ίσως ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσεις
τι ζητάς αν ζητάς κάτι, τι σου αρέσει, τι ανέχεσαι και τι όχι...κλασσικές καθημερινές
επιλογές που συχνά τις βγάζουμε απο την λίστα των προτεραιοτήτων μας, απλά...
γιατί αγαπάμε...

ψεμματα ή αλήθεια....

Αφιερωμένα σε αυτούς που ψεύδονται ασύστολα στον εαυτό τους
http://www.youtube.com/watch?v=dGdc6nLfx4Q&feature=related


...τα έκανα όλα, ξύπνησα, χαμογέλασα, έψαξα εισιτήρια για μια εκδρομή,
δούλεψα, γκρίνιαξα, είπα αλήθεια στους άγνωστους που συνάντησα,
είπα ψέμματα στον εαυτό μου.
- Όλα είναι καλά, μην κολλάς, προχώρα, κάνε την ανήξερη, μην χάνεις χρόνο,
κάνε πως δεν βλέπεις, κάνε πως δεν ακούς, κάνε πως η ζωή είναι αλλιώς.
- Δηλαδή, να πω ψέμματα, μα για πόσο? Αφού το ξέρω πως δεν είναι έτσι.
- Για όσο θέλεις για να ξεχάσεις πως συνειδητοποίησες την αλήθεια, πόσο
θέλεις, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα γεύμα, μισή ζωή?
- Νομίζω, μισή ζωή για να ξεχάσω την αλήθεια. Κι άλλη μισή για να ξεχάσω τα ψέμματα
που είπα στον εαυτό μου.

Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν αναρωτιόμασταν για λίγα λεπτά την ημέρα αν είμαστε
ειλικρινείς στον εαυτό μας ή όχι. Λέμε ψέμματα για να αποφύγουμε (προσωρινά) την
αλήθεια που είναι δύσκολη, που είναι κοπιαστική, που είναι δυσνόητη. Μα δεν είναι
δυσνόητη, απλά έτσι την βλέπουμε γιατί έτσι θέλουμε, γιατί έτσι μας διδάξανε
να κάνουμε, στο σχολείο, στην οικογένοια, στην χώρα μας, στην πολυκατοικία μας.

Ας λέμε ψέμματα στον κόσμο, εμείς δεν είμαστε κόσμος. Εμείς έχουμε τον εαυτό μας
για παρέα, δεν μπορούμε να του κρύβουμε την αλήθεια, δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.
Η ζωή μας είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε κι αν το αντιλαμβανόμαστε οφείλουμε να
το κοινοποιήσουμε στον εαυτό μας, αυτή είναι η ιδανική σχέση συνειδητού και ασυνειδητου...

ποιός αποφασίζει?

Γιατί μας παίρνει λίγο λιγότερο απο έναν αιώνα να συνειδητοποίησουμε
πως, εφόσον ενηλικιωθούμε, είμαστε υπεύθυνοι μονάχα για τον εαυτό μας.
Επιλέγουμε για εμάς μόνο, όχι για τους άλλους, όσο κοντά μας κι αν βρίσκονται.
Επίσης δεν μας κάνει καθόλου καλό να αφήνουμε τους άλλους να επιλέγουνε
τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Συχνά ακούω για αγάπη και για κοινές αποφάσεις,
για το κοινό καλό..μα δεν μπορείς να διχοτομήσεις το "κοινό καλό", άρα δεν
υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις, ο ένας απο τους δύο πάντοτε θα υπερτερεί.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να προσπαθούμε να επιλέξουμε για κανέναν άλλον,
ακόμα κι να το κάνουμε με καλό σκοπό, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Αν το
κάνουμε άμεσα είναι καθαρή καταπίεση αν το κάνουμε έμμεσα είναι ένας
διπλωματικός και λιγότερο επώδυνος τρόπος να επιβληθούμε δίχως καν
την έγκριση του ενδιαφερομένου, είναι κάτι σαν το bulling, σύνηθες φψυχολογικό
φαινόμενο στην Αγγλία (το οποίο συχνά μεταφράζεται ως εκφοβισμός αλλά είναι
πάντα ακριβώς αυτό).

Εμείς ζούμε και γνωρίζουμε καλά τι ζούμε, εμείς θέτουμε τους όρους κι επιλέγουμε
ότι πιστεύουμε πως θα μας κάνει πιο χαρούμενους.
Δεν είναι επιστημονική διάγνωση, είναι μια απλή διαπίστωση.

υπομένω ή όχι???

"....να έχεις υπομονή να αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν, αν το κάνεις τότε είτε θα εξελιχθεί αυτό που ζεις είτε θα τελειώσει σιγά σιγά"...αυτή είναι μια συμβουλή μιας δασκάλας γιόγκα απο το Λονδίνο. Σοφή αλλά και πολύ δύσκολη συμβουλή, η υπομονή είναι όντως κάτι το υπέροχο που σε κάνει να ανοίξεις τα μάτια σου, όμως σήμερα είναι κάτι σχεδόν άφταστο, κάτι σαν ουτοπία.
Βομβαρδιζόμαστε απο πηγές άγχους απο κάθε κατεύθυνση, κάθε διάσταση, που να βρεθεί η υπομονή??? Τώρα μιλάει το άλλο εγώ μου.."μα συγνώμη, πες πως δεν έχεις υπομονή και εξοργίζεσαι εύκολα, βγάζεις συμπεράσματα γρήγορα, κρίνεις καταστάσεις δίχως να είσαι σίγουρη για αυτό που ισυχρίζεσαι, μήπως όλα αυτά θα σε διευκολύνουνε σε κάτι, θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, θα σε κάνουν να ξε-αγχωθείς". Είναι αυτοκαταστροφικό να μην έχουμε υπομονή, κυρίως αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι μας, με την οικονομο-κοινωνικο-ψυχολογική κι όλα σε -ική κρίση, η υπομονή μπορεί να "βγάλει το φίδι απο την τρύπα", μπορεί να μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, της διάσταση της αποστασιοποίησης ή απόστασης απο το πρόβλημα.
Δεν το ξεχνάς, απλά περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα δράσεις, κι αυτό θα είναι εφικτό μονάχα με υπομονή.

Εξάλλου, όπως λέει και η δασκάλα, μερικά πράγματα δεν τα ορίζουμε εμείς. Συνεισφέρουμε φυσικά αλλά η υπομονή μπορεί να λειτουργήσει σαν δικλείδαγια την δική μας ασφάλεια. ΄Πρέπει να γινόμαστε που και που παρατηρητές της ζωής μας, να βγαινουμε για λίγα λεπτάκια έξω απο το σώμα μας και να κοιτάμε, να ακούμε να μυρίζουμε την κατάσταση που ζούμε..η υπομονή μας βοηθάει να πραγματοποιήσουμε αυτό το πλάνο και να χαλαρώσουμε λιγάκι......

Άσε τώρα που να αλλάζω συνήθεια...

Διάβαζα για τον βιοκλιματικό αστικό σχεδιασμό χθές...

Έτσι ξαφνικά αναρωτήθηκα, τι εννοούμε όταν μιλάμε για ρύπανση
και συγκεγριμένα για ηχορύπανση??? Είναι ο θόρυβος των αυτοκινήτων,
των λεωφορείων (μερικά τρίζουνε λες και θα σπάσουνε στα 2!!),
είναι το συνεχές ραδιόφωνο, το βουητό των πελατών σε μια ταβέρνα την Κυριακή,
το ίντερνετ με τις συνεχείς φωνούλες που αναρωτιέσαι απο που έρχονται
(βλέπε πρόσφατη διαφήμιση cosmote)...μήπως είναι οι πολλαπλές εσωτερικές φωνές
του εγώ μας καθώς συγκρούονται, ίσως και η φλυαρία των ανθρώπων
(συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας) όταν μιλάνε δίχως να έχουμε κάτι αξιοσημείωτο να πούμε??

Συνηθίζουμε σχεδόν τα πάντα. Οι πιο πολλοί απο εμάς συνηθίσαμε τα κακά νέα
(περικοπές, αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής μας εν μέσω κρίσης),
κάποιοι έπρεπε ή πρέπει να συνηθίσουνε ακόμα πιο δραματικές αλλαγές
στη ζωη τους. Πότε παύει η συνήθεια να δρα υπέρ μας και πότε "μας αγκαλιάζει ζεστά"?

Άραγε, κάθε πότε πρέπει να επιβαλλόμαστε σε αυτή την  stand by συνήθεια
(ενίοτε είναι και η κοινή γνώμη), και να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε
σε αυτό που εμείς θέλουμε αληθινά, βαθιά, κρυφά??

α-τιτλο

Η ιδέα να μην υπάρχεις στη ζωή μου,
με τρομάζει.
Άλλοτε πάλι, με φέρνει πιο κοντά στη μη αναστρέψιμη αλλαγή,
με απελευθερώνει.

Πως εξελίσσομαι καλύτερα, πιο σταθερά?
Πως αλλάζω, δεν κοιτώ πίσω παραμόνο για να μάθω?

Μαζί ή χώρια?
Με πας μπροστά ή πίσω?

Είμαι πάντα εγώ.
Με ακουμπάς απαλά και επιταγχύνομαι.
Δε μου μιλάς και σε ακούω.

Είσαι μαζί μου δίχως να είσαι εδώ.
Πως να ξανάρθεις, αφού δεν έφυγες ποτέ.

Aθήνα vs ‘Αθηναίοι’

ΘάνοςΒλαστόςΑναπλ. ΚαθηγητήςΕ.Μ.Π.

Συγκοινωνιολόγος- πολεοδόμος
http://courses.arch.ntua.gr/el/proseggiseis_toy_efarmosmenoy_astikoy_sxediasmoy_sthn_ellada/ekpaideytiko_yliko/bivsimh_kinhtikothta.html

"Η πόλη δεν ταυτίζεται απόλυτα με τους κάθε φορά κατοίκους της.

Αυτοί διέρχονται, αφήνοντας ή όχι το στίγμα τους και μετά παίρνουν τη θέση τους άλλοι και άλλοι.

Η πόλη μένει. Ακολουθεί τη δική της πορεία και προδιαγράφει με τα φυσικά κοινωνικά και τεχνικά χαρακτηριστικά της κανόνες και συμπεριφορές σε κατοίκους και επισκέπτες.

Η πόλη είναι κάτι πολύ βαθύτερο από εμάς Είναι το χτες το σήμερα και το αύριο.

Το χτες πάει πολύ μακριά όμως ξεκινάει απότο τώρα. Δεν κόβεται σε κομμάτια από τα οποία διαλέγεις κατά το δοκούν. Στην Αθήνα η ιστορία της απωθήθηκε πολύ πίσω. Από ζωντανή συνέχεια με το σήμερα μετατράπηκε σε ανώδυνη αρχαιολογία. Οι λόγοι είναι γνωστοί και  έχουν την εξήγησή τους αυτό όμως δεν παύει να στερεί από την πόλη τα πραγματικά κοινωνικά της θεμέλια. Συγχρόνως αυτή η απουσία παρελθόντος δημιουργεί μια περίεργη

αίσθηση ελευθερίας που επιτρέπει στους κατοίκους να κάνουν το οτιδήποτε. Οι αρχαιολογικοί χώροι προσδιορίστηκαν με τσιγκουνιά περιφράχτηκαν και μπήκαν στο ‘μουσείο’. Έξω απότην περίφραξη τα πάντα είναι δυνατά διότι το πρόσφατο παρελθόν, αυτόπου θα είχε την ικανότητα να κατευθύνει, αφανίστηκε. Οι λίγες φυλακισμένες αρχαίες κολώνες δεν έχουν την ισχύ να κατευθύνουν αυτό που χτίζεται σήμερα.

Στη σύγχρονη πορεία της η Αθήνα, από το 1834 και μετά είναι ένα διαρκές εργοτάξιο που

ξεκίνησε από το μηδέν. Η πόλη επεκτείνεται και ανασχηματίζεται ασταμάτητα, η κοινωνική της συγκρότηση αλλάζει επίσης συνεχώς. H σχέση της με την ιστορία, ανάμεσα στην αρχαιότητα και το 1834 είναι μηδενική,

όσο για την Ακρόπολη, εγκλωβίζεται όλο και πιο ερμητικά μέσα σε ένα αχανές μόρφωμα πολυκατοικιών και αυτοκινήτων. Χάνει τη σημασία της. Παρακάμπτεται.

 

Ωστόσο και οι κάτοικοι, έστω και αν είναι διερχόμενοι από την πόλη, έχουν ένα ρόλο πολύ σημαντικό.

Οι επιλογέςτους χαράσσουν την τύχη της για πολλά χρόνια...."

Aθήνα vs ‘Αθηναίοι’. Απόπειρα ερμηνείας συμπεριφορών